— А бре, браќа, по мое мислење ризично е да тргаме, ризично е и да останеме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Околу пладнина Тренков си ја даде својата последна наредба на војводите: — Ајде сега, другари, соберете ги луѓето и право на чешмата во жиовските ливади! Тивко, со мукает слегувајте.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Еве ги луѓево што ни ги оставија Ѓорче и Пере; ќе потслезат до преслапна, ќе најдат некој овчар, ќе подразберат, — па им се обрна на попот и Милана: — А, попче?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Дури да слезат до чешмата, низ растот останаа пет шеесет може и стотина од селаните, што на Толета не му откина од острото око, бидејќи сите в глава ги познаваше.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И двата звука го славеа името господово, сплотувајќи ги луѓето кои судбински беа врзани да го делат овој животен простор.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
— Маноле, Лазоре, вели Оливера Поточка, одете, проширете со умот и побарајте ги луѓето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Што е ова проклетство”, зборуваат луѓето, „која војска помини, таа собери ни ги луѓето...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Лекот ни е в раце. И што потаму?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Погледни ги луѓено. Спијат на нозе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се разнесе смеа, а полицаецот ја фати под мишка, ја тргна настрана велејќи и на грчки: - Бабо оди си дома и остави ги луѓето да си зборуваат како што сакаат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Гледајќи ги луѓето на кои им се приближуваше смртта, помислив дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Судбината сакаше да ја продолжи борбата против овдешните паразитски микроорганизми, спасувајќи ги луѓето од вековната маларија.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
- Пуштете ги луѓето, велам, доста е тепање, убивање.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Проучувајќи ги луѓето, го констатира следното: оние луѓе што прават долги чекори - се сигурни во себе, цврсти, решителни, енергични; таа сигурност им дава полетност, ги тера бргу да одат, да го грабат патот, да го освојат просторот, да стасаат што побргу до целта каде што тргнале;
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)