ги (зам.) - јаде (гл.)

Грета: Изгледа кога човек ги јаде вашите пици од газот му излегуваат невообичаено гадни нешта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Среќко: Три пара крилја?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа што се работеше не го интересираше, само имаше потреба тоа што го јаде, оревите или јаболката, да ги јаде во присуство на луѓе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Црешите нека ги јадат чавките! 11 февруари, 2010 година Наташа
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како возрасни, во бракот или професијата, ги јадеме производите. превод: Емилија Георгиевска извор: R.D.Laing (1969) The Politics of the Family and other Essays 68 Margina #22 [1995] | okno.mk 69
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не знам кој би можел да ги јаде такви ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ве молам веќе немојте. Не можам да ги јадам. Разбрав: крадени биле ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Турците почнаа да стрелаат на ветар, а христијаните да кршат прсти и да се жалат, оти утре ќе ги јадат овие „пци“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Нејсе, касмет му било на Сивета, нека си ги јаде со здравје" — рекоа сите пријатели и непријатели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За гозбите денешни што да прикажуваме: тие беа нарачани сношти за педесет души аскер, за два чауша, пет онбашии и еден муљазим, а сега ги јадоа само шест души Толева дружина и седум членови од новиот комитет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И опашките треба да се поткинуваат, поарно ќе ги јадат мувите големите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И додека Толевци кркаа од бравите, кокошките и мазниците во сред Градешница, муљазимот со аскерот топеше пексимид на Налевата бичкија во Уруп и ги распрашуваше трупарите каде се крие арамијата Толе Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и тој самиот не се криеше веќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И зарем би можеле да се лутиме на овие сироти забревтани гудиња кои патем и ги јадеме.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ги убиваме на милиони и ги јадеме секојдневно - кокошки, говеда, овци, мисирки, свињи и што уште не.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека заминуваше Мајка, повеќе за себе, тој прошепоте: - Триците, триците ќе ги јадеме...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Оттука, нема потреба да дозволиме и понатаму капиталистите да ги јадат крупните залаци.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Што дека ќе спечали кога утре друг ќе му ги јаде парите?!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но доволно е јак да пронајде храна и да јаде.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мисли дека тоа не е којзнае каква сила, но не е потполно сигурен, а се додека не е потполно сигурен тогаш има шанси тоа да е некоја сила, и така се раѓа апетит во него. Ги јаде бананите на Фјодор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стефан беснееше, се престоруваше во гуштер одвратен, во молец што ги јаде јаслите сопствени; Пелазгиј веќе сосема побледе и само јас видов дека дланката од десната рака на Писмородецот му се стега под ризата во тупаница.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лекарот кој едно двапати го прегледа рече дека нешто му ги јаде џигерите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во олтарот зафрлена во ќошот, ’рѓа ја гризе крштелницата и иконите ги јаде црвот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Аждерот со посебна сласт ги јадеше нив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите човечки извици на страв и на гнев, онаа животинска гласност пред која и побеснет ѕвер ќе ја свие опашката, се слеале во продолжен крик што го преплавувал боиштето со сила на бескрајна и густа вода под која ќе останат загатливости на човечкото ништење, како и секогаш кога тој човек се борел и колел и бил уништуван заради поголемо парче земја за да гние потоа на најмал простор под крст или под исправен камен со изрезбана чалма на врвот, под чалмата со железо ископана мудрост на Коранот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човекоморен виор, сеедно кој од каков сој е, од каква вера и какво потекло, им го пиел мозокот на луѓето и им ги јадел срцата, и никаков господ не можел да создаде поредок во кој ќе се живее и ќе се умира како што му доликува на најумното и најулавото суштество на светот што секогаш се движело по границата на доброто и на злото, ту со ум на една страна ту со срце на друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од таквите портрети би се исплашила и родената им мајка и домашната литература која во последно време ја изгуби навиката да си ги јаде сопствените чеда.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги одбираше најтенките листенца околу сламките и долго ги јадеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така ги јавнале тие малодушните и се создало пак тоа што е надвор - волците ги јадат овците.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некои ги приготвуваше посебно, некои заедно, ги јадеше и ја тераше и жена си да јаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Знаеме што ќе ги јаде мршите наши, ама што ќе јадеме ние?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патлиџаните тогаш ги јадевме така, зелени. Не чекавме да се зацрвенат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги тресе од жарчињата, од пепелта и ги јаде. Ама со страв.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имавме една магарешка слива за берење. Да не капат сливите по земја, да не ги јаде земјата. Ќе ги нацепам сушеници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе ги јадат некои, нека ги изедат децата мои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ги јадеа живи, ко јаболка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се рекол зборот: „Добрите круши свињите ги јадат“!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ги јале и ќе ги јадат!... Ама богатите свињи!... Аааа... што мислиш ти за стокава од девојчево, а?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јапонците најчесто ги јадат медитеранските туни свежи, туните уловени по пат на матанѕа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И потоа продолжува миграцијата на мртвите туни кон светските пазари во западна Европа и најчесто во Јапонија, за да завршат во малите конзерви.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За да можат да се исхранат луѓето, голата сиромаштија дури мелеле дрвја за да ги јадат помешани со брашно во некаква чорба голата сиромаштија....
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во семејството на еден скржав имам неговата домаќинка била принудена да меле пченка, кочан и кора од дрвје за да си ги нахрани децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако не си знаел, ќе ти кажам. Дивите свињи се дебелеат од мрша. Не си ги јадел. Утре тие ќе те лапаат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги запретаа колку да не ги јадат утре пците и чавките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледаше докторот дека многу луѓе што се жалеа на некоја мака, беа во психичка напнатост: ги јаде јанѕа од стравот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се избистрија и чешмите во селото и луѓето сјурнаа навалица да пијат колку можат и не можат - да се наситат; започнаа фурните по дворовите да чадат, да печат луѓето леб, да јадат, да го заполтат гладот: ги јадеа уште жешки лебовите, уште неостинати; собираа зеленчуци и плодови останати по тињата, ги миеја и ги групкаа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Навлегувајќи од душа во душа на тие што ги лекувам, кај секој забележувам некој посебен црв што ги јаде, некоја посебна шурка, браздичка, што ги носи по својот тек, и која треба, или да се доотвори - за да бликне и да спласне, или сосем да се дозатвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во тоа време ете кај иделе низ море две ламји за да ги јадат штрковите; едно се приближале, и штрковите летнале пак вишно небо.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ами тука, мајко, во оваа пустелија ќе умрам и орли и врани месата ќе ми ги јадат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Разбери ме не можам повеќе да те создавам да те лекувам со поштенски марки нема повеќе да патуваш сакам да верувам молци ги јадат адресите во мене интимно се топат некои санти и паѓа горчлива сенката на времето кога се кастрат лозите и поривите а билјето развива бујно како грев.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Некаде се доближуваме еден до друг: Ти си ги јадеш сопствените деца Јас си ги јадам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тогаш лисицата сфати дека нејзините две лисичиња цврсто решиле да не ги јадат зајачињата и божем се согласи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мислев се е запустено, ама големото дете заедно со помалото и со мајка им го чуваа имотот, ги ораа нивите, не оставија троскот да ги јаде, сееја и жнееја и вршеа, гладни не останаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ѓавол би ги јал! Хм, така велам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Нив дома секој ги јаде. Ги јадеме од Св. Тодоројца до Цветници, до април.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
АРСО: Тоа така се вели зборот само, инаку чорбаџиите ги јадат пилињата и прасињата, а сиромасите — опинците.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
(Ја клава во устата, ја запалува со својата и му ја подава на Теодос.) Еве, ти куме, завиткана и запалена!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И за тие грехови ќе да ги јадат и гризат љутии змии и страшни жаби.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Еднаш начу таков муабет во ходникот и толку се вознемири што беше безобразен со професорот по физика, свежо-оженетото прчле со голема брада, кое доаѓаше за време на одморот за да дискутираат за секции, задачи и часови, а патем и да си ги јадат заедно сендвичите со марула или туна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ние на факултет имаме историја на Англија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И јас ќе гледам така и ќе си ги јадам солзите, ќе си ги голтам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми излегуваат дивите лица на тифусарите: си ги јадат вошките од главата, си ги крцкаат меѓу забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најубавите деца сами си ги јадеме или ги подметнуваме во туѓа служба, како кукавицата своите јајца во туѓите гнезда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имаше, ама не сте ги виделе, велам, и тие си ги јадат рибите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е само за тоа и за толку, вели жената, ушите да му ги јадат!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ги јадевте?“ „Не, не сакаше да ги јаде ниту нашиот мачор.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не го заборавија ниту гулабите кои ги јадеа трошките што паѓаа од устите на скитниците и бездомниците.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Aми нема кој да ги јади... ги нема дечките... - Ги нема...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се печатат, ама голем дел од нив лежат неотворени по складовите на издавачките куќи, по рафтовите на библиотеките. Ги јадат правот и влагата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дури кога ѝ се приближија, таа се сврте, ги погледна и пак си се наведна да си пасе да си ги јаде мравите што ги имаше најдено.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако останеше, ги нудеше дедо и баба, но тие секогаш одбиваа, така што преостанатите фелчиња портокал ги јадеа тате и мама.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Перса, иако зафатено во разговор со Митра која не ја разбираше сосема оти од зборовите ги јадеше самогласките, едното уво и едното око секогаш ги имаше свртено на кај малечките, а како што забележува и Мурџо, од далеку, ги држи очите на нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И да видам, јасно, од каде идат рибите што ги јадам. Но, не ми се даде.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)