Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но, одвреме-навреме ги читам романите на моите пријатели.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга како да ги читаше неговите мисли, па продолжи: – Во „козарските републики” се случуваат грозни работи и со луѓето и со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Подоцна Чанга, преку своите врски на Балканот и другаде му носеше на татко ми нови книги за козите, па заеднички ги читаа и ги коментираа...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга по цели денови ги читаше татковите книги за козите и нивната поврзаност со животот, додека тие бели божици во неговите очи ја собираа зелената покривка на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги читаше нестрпливо насловите на написите на западните високотиражни весници и ги бележеше нивните содржини.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Ние ги читаме биографиите, - почна да објаснува еден ученик, - на борецот Гарибалди19), книгите на Данте, Робеспиер, Чернишевски, Писарев и други револуционерни писатели.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Даме стана и возбудено рече: - Земам, браќа, обврска!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Додека ги читав расказите на Марта, сфатив дека на нејзината идна книга не ѝ требаат такви „вообичаени“ рецензии.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакам да ги читам бидејќи можам да го слушам гласот на Харви во мојата глава, но сепак изгледа како да постои непишан закон за неговото ривалство со Арт Спигелман.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но јас спремив одмазда; тој ќе мора да работи на сликичките за мастики со Симпсонови за Топс. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Изутрина Германците забрзано лепеа плакати по ќошињата. Никој не одеше да ги чита.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А ти знаеш ли дека оние од тајната полиција ми ги читаат ес-ем-еските, имам другар таму, ми кажа.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се втрчува од еден излез кон друг и ги чита насловите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Па како е можно дури и тоа, ако се знае дека нема изоморфизам меѓу мозоците на луѓето што ќе ги читаат различните верзии?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Со време, Татко повеќе немаше сили ни да ги чита, а уште помалку да ги коментира, како некогаш, моите текстови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сакаше да ги чита моите статии, записи и коментари.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Карев продолжуваше да ги отвора и да ги чита писмата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако, покрај латински, би требало да учиме да ги читаме сите можни ракописи и ногописи на лекарите. А ти?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој беше две години постар од Рози и тие израснаа заедно, и таа го познаваше толку добро што можеше да му ги чита мислите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Но, знаеш, ме мрзи да ги читам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Нашиот живот е читање; секој настан, покрај тоа што се случува, треба и да се исполни со смисла; животот самиот ги исполнува тие празнини со смисла, кога за тоа ќе дојде времето, и ние ги читаме своите грешки, падови или подвизи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да ги чита моите мисли, Филозофот погледна во мене и рече: „Словата се отровни за души неподготвени за чтение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога Земанек дојде, му го предаде саксофонот и куферот; тоа беше истиот овој куфер во кој сега е пронајден и романот, и дневникот на Јан Лудвик, како и тие неколку книги што Лудвик ги читал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној кој не знае најпрвин да го отстрани пајакот што демне над словото, тој само оддалеку чита и не разбира; само оној што ќе ја отстрани пајажината од пред очите ќе го види словото како видение, откровение и ќе разбере, оти ќе ги чита не само зборовите, туку и гласовите, боите нивни, белините меѓу нив и редовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Филозофот, небаре ги чита мислите мои како книга отворена, ме погледна и продолжи: „Не се само најдебелите конци важни; по нив одат само слепите и горделивите; преѓата ја сочинуваат токму ситните нишки, најтенките и најфините, оти само ситната преѓа е преѓа, а крупната клопче ортоми; тенките нишки, они на границата од видливоста се азното на словата, оти само тие сведочат за невидливото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем, како да сме се договориле, како мислите да си ги читаме, се упативме кон аглите на собата, јас во левиот, тој во десниот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Заминала дома со плачење, и цела ноќ ги читала моите песни; се проверувала себеси и својата партиска совест, и во песните не нашла ништо посебно штетно за Партијата и здравиот народен дух, освен што и понатаму мисли дека тие песни биле несоодветни за приредбата во училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Старецот, следејќи му ги движењата, ги читаше мислите на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Можеме да започнеме со насловите во весниците, со жалопојските во уводниците и во контакт- емисиите: дека нашиот едукативен систем се распаѓа; дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги читаат и разбираат зададените текстови; дека tag-line комуникациите, од некои наречени “bite speak”, ги уништи последните остатоци од дискурс во нашиот јавен и политички живот и од инстант- докторите и медиумските консултанти направи наши нови шамани; дека додека комуникациската империја се бореше за глобална хегемонија, издаваштвото падна под власта на „нултото салдо“, и дека ерата на „моќни трендови“ е пред нас; дека фондовите за уметност се кратат на сите страни, додека самата уметност изгледа преживува длабока криза на безначајност - и така натаму.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тоа делумно доаѓа оттаму што германските филозофи не ги читаат директно моите текстови, туку се повикуваат на секундарни, често американски интерпретации.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Стоејќи на самоти рид на Лисец, од ранецот го извадив бележникот и ги читам белешките што пред тргнување на пат, ги направив во Институтот за национална историја на Македонија каде се чуваат десетици монографии за селата од овој дел на Македонија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дури, постојат автори (од оние кои лично сме ги запознале или ги познаваме) чиј востински глас, кој ни е познат од секојдневниот живот, постојано го слушаме додека ги читаме нивните песни или раскази.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги донесоа досиејата на секој што можеше да биде тоа, ги читаа и препрочитуваа, ги отклопуваа и заклопуваа, ги исчитуваа и обработуваа, но уривачот не го најдоа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ги читав „Окото, светлините“ на Анте Поповски, меѓу другото писание, го сретнав и ова: „Шетам по улиците на Ерусалим и се сеќавам на нашите убави мијачки Поклади.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Без оглед на нивните врескавици, јас почнав да си ги читам белешките, свртувајќи се точно кон неа, кај љубопитно ги рашири и онака големите очи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се обидуваше да ми помогне да ги разберам Хегел и Шопенхауер, а јас му раскажував за она што го читав од Платон, чии дела му беа познати посредно, преку она што Џон Стјуарт Мил го имаше напишано за него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Главната емоционална нишка во овие сцени, според ваквото гледиште, не би претставувала претераност, туку искреност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нешто во живнувањето на афектот што триумфира над општествената инхибиција укажува на еуфоријата што се крие во секое херојско одбивање да се живее лага.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако ги читаме двете сцени како мигови на вистина, можеби во нив ќе најдеме ефект на екот од искуството (вистинско или замислено) на излегувањето од плакарот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сѐ уште потпрен со грбот на ѕидот, со прстите од едната рака заплеткани во русата коса, Македонецот ги читаше испишаните папируси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Откако неговиот пријател, еден од подобрите вокали што ги познаваше, замина да работи во фабрика за производство на капачиња за тегли во Австралија, тој почна да ги чита Петре М. Андреевски, Живко Чинго и Ацо Шопов.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш не ни забележуваа на кој јазик ги читаат, оти српскиот им беше подеднакво близок како и нивниот мајчин јазик, македонскиот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку малку го слушаме својот внатрешен глас, колку малку умееме да ги читаме знаците што секогаш непогрешно ни ги покажуваат вистинските насоки...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Првите книги што започнаа да ги читаат надвор од здодевната задолжителна литература која стерилно ја репродуцираа на училиште беа џепните изданија на БИГЗ на српски јазик.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Налактен на масата, Савле ја мрмореше својата последна утринска молитва во колибата, оти срцето му кажа дека оној што зад него ги читаше неговите чкртаници е последниот што треба да го пречека и да го одведе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Откако ја избра најдобрата положба, почна да ги чита писмата, онака едно по едно, без брзање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Роска како да ѝ ги читаше расткаените мисли на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада како од буквар почна да им ги чита мислите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По него, конферансието ги читаше имињата на наградените.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не попусто знаеше тој по цели ноќи да ги раскажува оние романи, што беше ги читал одамна, пред војната, во весниците, во кои секој секого го убива, или пак само некој некаде е убиен, а после сѐ друго се врти околу тоа, сѐ додека не се разврзе на крајот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дотогаш не го бев напуштал Ел Биар во предградието на Алжир.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кракатау: А јас сум Ајван.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во прв клас, во склопот на наставата по филозофија, почнав да ги читам Бергсон и Сартр кои беа од големо значење за она што би можеле да го наречеме филозофска „формација“, барем во нејзините зачетоци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кој ги слушнал Каљостро и Кракатау - доста му е, кој не слушал - не пропуштил кој знае што (плус може да ги чита овие палимпсести, или фалсификати, ако повеќе љубите), но емисијава ќе остане така да лута низ етерот ко некој чуден документ за една мала, кревка андерграунд сцена, во еден “толку мал град што и глувците таму се чувствуваат стеснето”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чуварите ги палат купиштата на ланското лисје, чадот се чувствува во празните алеи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Остап ги читаше, одвреме-навреме енергично прашувајќи: „Оџаците се чистат редовно? Печките се во ред?“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ретки фигури скитаат по Мариинскиот парк и наведнувајќи се, ги читаат натписите на побелените натписи на венците.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

По ѕидовите од изгланцан мермер беа налепени наредби за Старечкиот дом бр. 2.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, како што би рекол Апдајк за својот најнов роман „Терорист“ - „Јас мислам дека сите романи звучат помрачно за човекот кој што ги чита отколку за човекот кој што ги напишал“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ги читаат само тие што сакаат да ги инсценираат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Актерите ги читаат само репликите на ликовите што треба да ги реализираат, а управниците се однесуваат како да немаат ништо со светот и светските јазици.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Зар не може да се направи истиот свет каков што е во книгите што ги чита.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некои сѐ уште ги чувам и се радувам кога ги читам, а не знам која кому му е посветена. Ама сите се весели и исти.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стојна Стојановска Немам обичај еднаш прочитана книга да ја читам повторно, тоа се случило само двапати, и тоа книги од класици како Толстој и Д.Х.Лоренс, и тоа да видам од голема временска дистанца дали исто ќе ги доживеам и сфатам, ама, откако се појавија Скопски приказни и ја открив Рада, постојано и постојано ги препрочитувам нејзините приказни и можеби веќе и напамет ги знам и секогаш длабоко допираат до мене и, додека со нетрпение чекам да се појави нова приказна, ги читам старите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Прекрасни описи, нормално и содржината, и додека ги читам ги имам пред очи сите случувања како на филм.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Не е фер ќерката на еден полковник на гардата да оди на годишниот бал со некоја зелка која нема ни ден гардиски стаж и чкртка текстчиња за публикации кои никој не ги чита.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дејан велеше дека никој не сака да ги чита списанијата на секретаријатот, од едноставна причина што се премногу досадни.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Повеќе од веројатно е дека едноставно ќе заспијам. (Назад во материцата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

23.00 Час подоцна пребарувам по парчињата хартија лежејќи на мојот кревет и ги читам овие забелешки.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

11. Во неделникот Време (кој редовно го купувам во 42. улица) ги читам вестите од татковината.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

1. Можев без наочари да ги читам насловите на книгите од полиците на мојата библиотека, кои беа одалечени околу четири и пол метри.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Секако“, вели тој, „јас и така не доаѓам со вас, ќе останам кај Роза“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А тој, како да ми ги чита мислите, не ми замерува што му се заканувам, туку само уште еднаш се сврти кон мене, занимавајќи се и натаму со коњите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така Камилски сега можеше слободно да му ја препушти иницијативата на Татко, кој во тој период ревносно ги читаше делата на балканските книжевни класици, особено оние од првата половина на XX век.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ја погледна кутијата со лупи и не можеше да разбере што се случило во Париз, макар што претпоставуваше дека Камилски ги потрошил парите за операцијата за купените три сандаци книги, а со лупите од различен, прогресивно посилен диоптер, мислел да ги чита книгите, како што ќе му се намалува видот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сите во куќата продолживме да ги прелистуваме Татковите книги, гледавме необични слики на пеперуги, кози, јарци, јагули, со намера еднаш да ги читаме и ние овие книги, но никако да ги откриеме нашите социјалистички купони.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ги читавме и коментиравме Монтескје, Волтер, француските енциклопедисти, Русо, Дидро и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Чуму му се книгите, ако еден ден не ќе може, не дај Боже, да ги чита, прелистува, гледа?, помисли, но ништо не рече, Паскали.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе имаме многу работа, му рече на Татко, откако овој се напи вода, и без да му одговори на Камилски, земајќи ја листата на заемките од персиско потекло, пред да започне да ги чита најкарактеристичните, рече: Персискиот јазик, како и балканските јазици, за разлика од турскиот и арапскиот јазик, припаѓа во групата индоевропски јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Понекогаш ми се причинува дека им ги читам мислите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Имавме неколку другари со високо образование, ноќе слушаа вести, потоа ги пишуваа на машината, па на матрица и на фотокопир ние ги вадевме и ги делевме по единиците да ги читаат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Почнав да учам некои административни работи, шефот Ристо ми даде машина за пишување и некои книги да ги водам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Баталјонот се построи и четите почнаа да ги пребројуваат борците.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Некој имаше фенер, па така ги читаа и пребројуваа борците.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Влада Урошевиќ уште на почетокот на својот текст „Едно име: Живко Чинго“ го открива својот впечаток за прозата на овој автор: „Кога ги читаме расказите на Живко Чинго честопати имаме впечаток дека присуствуваме на усно раскажување.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Утрешните весници ги читаме уште пред да осамне денот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Имаше инструкции за барање прием кај Фарук Кадуми, доколку не бидам примен кај Арафат во врска со неодложни прашања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Започнав посветено да ги читам телеграмите. Иваз будно следеше со погледот кој не можеше да го контролира.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бев пријатно изненаден од неговите зборови: - Старова, со интерес ги читам вашите телеграми од Тунис. Тие се значајни за сите нас.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А Марко, баш затоа што ја знаеше маката на Мехмед-паша, божем му ги чита мислите, рече сега: „Слушам, светол пашо, откога ќе се одмориш од бојот, си наумил да вршиш некои поправки во Исхак-беговата џамија?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Често во таква полубудна состојба, Мил му ги чита лекциите од книгите што му се потребни за училиште.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дојде крајот на учебната година и Богуле го заврши училиштето со многу добар успех, иако учителот, и оваа година, како и во претходните, беше во дилема каков успех да му даде, зашто Богуле во текот на годината покажуваше нееднакво знаење: некогаш лекциите ги раскажуваше извонредно добро (тоа беше во оние денови кога неговото станување ноќе татко му го го користеше да му ги чита лекциите од книгите), а понекогаш уста не отвараше, стоеше како смакнат, замислен, нем, дремлив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ги читаше Мил книгите од учителот, ги потцртуваше и ги препишуваше оние мисли што му се допаѓаа: „Науката се засновува на идеи“.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не дека секојдневно ги читам, туку тие ми се како знаменца за обележување на мојата територија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа заедно доручавме и ми раскажаа со каков бол и плач ги читале моите писма.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во средниот ред, најназад - Бургошки Бранислав, незаинтересиран за предметите, туку за некакви романи што ги чита скришум и на час.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И тој ги читал, пред прогонството, древните книги на руските сонувачи... Избор критички осврти на романот Патот на јагулите (Водена пирамида)

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

— Го виде ли, Нешко, свекор ти? — ја боцна Бојана Неда, небаре ги читаше нејзините мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А генералот започнал, на изненадување на сите, да им ги чита доставките на едните против другите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се случуваше Мајка, додека запираше врз овие обележани пасажи, да ги чита гласно, а потем да зборува со некого, во сржта на својата самота, кога најмногу веруваше дека Татко е крај неа... XLI Мајкините доаѓања во мојот дом беа најубавите мигови во мојот живот, во животот на моето семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ги читаше Татковите книги со голем елан, чиниш подмладена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, сега прв пат во животот, имаше време да ги чита, да ги дочитува и непрочитаните книги на Татко, небаре оставени во аманет, со надеж дека се дооткриваат новите пораки за натамошното спасување на семејството на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оттука, сѐ поголем број на британски и северно-американски студенти кои ги читаат преведени делата на грчките и латинските автори, или ја учат значајната проза од деветнаесттиот век или драмските текстови од дваесеттиот век, ги третираат преведените текстови како да се напишани на нивниот јазик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Набљудувачот субјективно ги чита и ги слуша зборовите, така што можеби дури и несвесно создава различни асоцијации.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Ама каква Албанија! - се бунеа селаните собирајќи се на средсело каде што учителот им ги читаше весниците што ги носеше од град.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Командантот на штабот одеше на положаите над селото, ги зајакнуваше, ги извидуваше движењата на албанските единици по патот Подградец - Корча и кога ќе се вратеше во штабот во училиштето ги фрлаше весниците што му ги даваше учителот да ги чита лут што спорот сè повеќе се заплеткува. Викаше: - Ах, таа наша влада...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Јас ќе пишувам песни кои ти никогаш не ни ги читаш.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Несфатливо како, но тие ги читаат мислите на своите деца и чувствата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Дење, најпрвин не тераа да ги читаме паролите што ги имаа испишано со вар на високите карпи или логорашите ги имаа направено со камења што прво ги вадеа од морето и на грб ги носеа горе, на највисоките ридови на островот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Писмата беа пишувани на грчки. Децата што знаеја да читаат, ги читаа по цели часови.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не тераа во еден глас по цели часови да ги читаме паролите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дури и не е воопшто важно дали чичко Раде ги читал сите свои книги.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Каде, старецу? Јас сум. И сѐ додека лентата ќе се врти и додека скриеното електронско око ќе ги чита и одбира електричните импулси, претворајќи ги во зборови, ќе бидам млад и суров.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ги читаш ли книгите? - ме праша. - Да, - процедив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ги читаше со љубопитност а што повеќе се задлабочуваше, сè повеќе се распалуваше страст во него да ги чита.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Читачите си ги читаа книшките со сериозност на парламентарци.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Сите ние што долго и, ајде да речам, професионално ги читаме книгите од тој научно-публицистички вид, свикнавме да применуваме прилично специфичен, безмалку ригиден (студен?) однос кон нивните автори.