ги (зам.) - фрла (гл.)

Од фрижидерот да вади јајца и рамномерно да ги фрла на патос?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во случајот со нашиот соговорник тоа беше желбата и потреба за правда, да ја докаже својата чесност – дека тој не беше оној кој ја оштетува компанијата....
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оти како што вели самиот: „Златна фирма ја раскрчмија, а оние кои не им одговараат ги фрлаат на ѓубриште!“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го зедов куферот и, една по една, ги фрлав кошулите внатре, ставив две сакоа и пантолони и ставив две кравати, а двете пак пеперутки машни, една црна, една бордо, ми беа дома, во главниот град, во С.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некои од децата јадеа грисини купени во некој од дуќаните на Маказар и празните ќесички ги фрлаа наоколу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, нема ден, а да не помислам на него.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Експлодираа шишињата со бензин, кои ги фрлаа демонстрантите, врз полицијата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сакате ли? - Сакаме! Урааа! Ихуу! - почнавме да скокаме и да ги фрламе торбињата нагоре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Друг монах, пак, ги изделува дрвјата за големиот оган пред празникот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Гнилите и од црвја нагризани дрвја ги фрла настрана зашто не е гордо црв да гори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Стој и гледај! - важно рече Бојан и почна еден по еден да ги сече лисјата од трнот, внимателно да ги фаќа со два прста и да ги фрла настрана.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Филмот завршува со тоа што Просперо ги фрла своите скапоцени томови во огромен базен, којшто цврчи и блицнува при паѓањето на секој том во водата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа ти ја расонува насмевката. Те бодри. Ги фрла в преграб на денот сите твои помрачени делови. Или убива! Напати вистината убива!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Вронг!“ отсече Брчалото. „Американецот не ги фрла парите тукутака. Мани ис мани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во секој случај, иако сум свесен дека станува збор за умешни прелаги јас им се препуштам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и Даскалов, мојот професор, ме потсетува на една од подвижните сенки што ги фрла раното сонце и тоа во моментите додека го прескокнуваат малите облаци што си играат криенка околу него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е толку очигледно, особено во моментите на нашите прошетки низ сенките што смртта ги фрла околу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но веднаш ми се чини неумесна дури и смешна оваа помисла!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
КАТА: Ами нам дури сега ни кажаа, и ги фрливме срповите, трчај ваму.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А сега со ред ги фрлаат граѓаните!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Фјодор е повторно мало дете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сенките се исклучително важни за Дишан, кој не само што ги користел како метафорички модел за да го изрази постоењето на четвртата димензија, туку и цел живот ја задржал фасцинацијата со сенките што ги фрлаат неговите редимејди.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги вади парите надвор, ги фрла врз себе -”се прска со нив како слон” -, скока врз купот, гуга како бебе, па плаче (од радост) па пее песнички и мавта со малото дебело опавче (фиктивно).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(3) Во Линдевата реплика на „тркалото“ столчето и тркалото изгледа како да прават сенка на ѕидот, но повнимателните набљудувачи забележуваат дека сенката е всушност илузија, внимателно нацртана со молив на ѕидот од страна на Андре Рефреј, француски уметник кој пред 15 години подготви серија од 12 илустрации во гваш-техника, кои го прикажуваа животот на Дишан, а кои беа наменети за ретроспективнта изложба во центарот Помпиду.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги фрлавме во купови што растеа покрај машината за вршење.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа ископаа масовни гробови и во нив ги фрлаа убиените и заробените, убивајќи ги пред очите на насобраниот народ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Владетелите на оние градови кои граничеле со вода, потплатувале бродари да ги соберат лудите, и така бродовите пловеле со несреќниците врзани на палубите, кои ако ги преживееле жедта и гладта, ако не биле покосени од ветерот и студот, биле тајно истоварувани на првото пристаниште, а ако тоа не било можно, ги исфрлале на некое ненаселено копно, или ги фрлале во вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Земјата се притајувала под нивните крвави стапалки и со некакви чудни и подвижни дамки им претскажувала плитки јами.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сепак, и над тревките и над каменот господарела пролет во која сиромаштијата ги фрлала од себе парталите и сиџимите со кои се врзувала околу половината да ги задржи врз карличните коски беневреците; се ослободувале од болвливи минтани и се свртувале разграштени кон усвитеното сончево око.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се веќе подредени застанува пред Антица и теловите кои и го покриваат лицето и ги подвојува на два дела и така и ги фрла преку рамењата на грбот, а по тоа се фаќа прв на орото.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Реакционерните писатели пишуваа вака: „Во нашето кралство и далеку зад неговите граници и на целиот свет знаат дека нашиот крал ја носи најдобрата облека во светот“. 196 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Впрочем, ги фрлаа книгите претежно, во мислите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Луѓето, читајќи го тоа, во мислите се бунеа, во мислите велеа: „Каква лага!“ - и веднаш ги фрлаа тие книги во отпад.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од сите прозорци, од сите врати, од сите процепи на бараките, сите ѕидари и сите малтерџии го гледаа пак оној човек, оној Големиот Ристан, целиот заскокан, како елен, како ги дига и ги префрла камењата од старите гробови, како ги дофаќа и ги фрла сите тие огромни стари ќиури, како ги заиверува еден во друг и како притоа камењата испуштаат црвени огнила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се плашеше од зборот да не ја распара како меч, но најмногу од оној „добрите мајки не ги фрлаат децата, само кукавиците ги подметнуваат во туѓи гнезда“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На чаша ракија рибарите по крчмите потшушнуваат доверливо дека Џемал-ага ги фрла кутрите девојки в море.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И едно по едно ги фрлаат во огнот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме погледа така татко, ко лут, ко налутен и после наеднаш се наведна и почна да ми ги фрла спиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го остава добитокот, ги фрла пљачките, децата и трча, ништо друго не знае да направи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама нема жал, луѓето ги фрлаат, ги горат. Жалта си е жал, а маката - мака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама на снегот најмногу ги фрламе алиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги фрлаат пушките и замаглуваат. Некои и се предаваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Од тие што ги најдовме, велат децата, од тие што ги фрлавме в оган за да пукаат, велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа, со движење што беше речиси сосем несвесно, ја туткаше оригиналната порака и секоја белешка што тој самиот ја направил и ги фрлаше во дупката за сеќавањето, за да бидат уништени од пламенот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се стемни додека ги исшета само неколку од четириесетте, појде од Тахта-кале маалото, па по Капан-џаде и Гази-Лала, слезе на Карадак и Кебир Челеби, а додека севезден се ѕвереше нагоре, небаре од ова или она ќоше на сокаците ќе го види туљбето на Гази Баба, снегот редеше и редеше, и врз неговите опинци и опутите, и врз клепките, ушите завиткани во шал, така и врз керамидите на куќите што му се бендисаа, убави куќи, ниски и двокатни, градени цврсто од тврд керпич, од чии пенџериња го гледаа вцрвенети детски обравчиња што крцкаат оревчиња, а лушпите не ги фрлаат надвор, преку џамот, туку ги собираат и метат како што е редот на чистотата и како што игуменот ги подучуваше во манастирот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Рибарите и на овој сведен не ќе ги веслаат кајчињата, не ќе ги фрлаат мрежите...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пак Оруш збесна, им свика на мајсторите да слезат од чатијата, да запрат; зеде неколку пакетчиња динамит што ги имаше за кршење камења за варницата, и почна да ги пали и да ги фрла во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кој како идеше, ги фрлаше дрвата на кармата, се тргаше на страна и мирно застануваше, чекајќи го интересниот настан. Така објави телалот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но клисарот Нестор го правеше она што му беше наредено од власта: ги фрлаше сите во варницата, без исклучок.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жените, своите умрени дечиња, не ги даваа да ги фрла во варницата, туку кришум ноќе ги закопуваа во гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето, гледајќи го Нестора каде што ги фрла умрените во жешката вар, му рекоа: - Зошто, ти Нестор, постојано зборуваше: да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека јадеа и пиеја, околу нив се насобраа сите манастирски мачки и кучиња и ги чекаа коските в уста што полковниците им ги фрлаа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето гледајќи го клисарот Нестор, како, по наредба на власта, ги фрла умрените во варницата со жешка вар, си правеа крстови, си го запишуваа името на нив и молеа, оставаа аманет - ако умрат да не се фрлаат во варницата како во пекол, како животни, туку да се закопуваат в земи како што е ред и да им ставаат крстови на гробот да се знае кај лежат, да има трага од нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
...височините значи отпаѓаат ги фрлам скалите надолу во грлото на вулканот во жешкиот мрамор на истребените векови секој миг по еден век симнувам по еден недоживеан народ по една голема мајка отстапуваат црвите пред огноотпорните инсекти овие пред здивот на ослепените сенки...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие прецизно одредени и забележани обврски поетот ги фрла во кошничката за ѓубре што се наоѓа под неговото биро.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нагло станува и ги фрла чашата и чинијата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Му ги вади очилата. Ги фрла.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Кога последен пат правел бели?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И дали да ги фрлаш едно врз друго кога на крајот ќе дознаеш дека мораш и тоа да го чиниш.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја фрли секирата настрана, а потоа една по една почна да ги фрла цепениците во огнот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во црвеник ни го изгореа селото, а на Свети Костадин и Елена почина татко, бог да го прости, кутриот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така секој месец и ден само редење, запустување, болка...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Разликата меѓу трите набележани етапи можеме полесно да ја развиеме врз основа на особеноста на поединечните заплети, што јунаците ги фрлаат во низа од настани: во „39 скалила” јунакот е без вина осуден за убиство, нему жртвите пред смрт му ја пренесуваат сокриената достава, а исто така, оставена му е таинственоста; јунакот станува носител на прераскажаното знаење; во „Саботер” се трага по банално поттикнуваната вина, јунакот едноставно е неправедно обвинет за саботерскиот пожар во фабриката за авиони; во „Север-Северозапад” како што веќе видовме, станува збор за замена на идентитетот, јунакот од страна на злосторниците е идентификуван како личност која во вистинскиот живот не постои.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постои еден стрип... -Страв ми е од тоа - вели Бедмен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Двете глави на Јанус ги фрлаат двата анихилирачки стрипа, и го прашуваат Бедмен, обидувајќи се да бидат синхронизирани: -И, пингвините? Каква врска имаат?!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се враќам трчајќи во собата а таму некој ги крева садовите еден по еден и ги фрла.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или самите му паѓаат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти сите го почитуваа. Само снаата на Дукови, којзнае од кои причини, измисли за него многу срамна работа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и сламки од метла. Си ги чисти со нив забите и ги фрла насекаде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој беше толку голем. Како оние мазни камења што ги фрлал Крале Марко од Исарот преку Брегалница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Преку овие птици што ги фрла...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- А, ти ли си тој што ги фрлаш овие книџишта, што ни правиш ѓубре по катовите и во дворот?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Нека се што сакаат... - викаа луѓето. - Зошто ги фрла?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги фрлаше Профим фотографиите пред Царјанка и викаше бесно: „Ти требаат ли, ти требаат ли уште докази...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ничкосаниот чун пред куќата му служеше како маса: на него јадеше, на него пиеше, на него риби чистеше, грав требеше, зелки сечеше; отпадоците им ги фрлаше на гуските во езерото, кои, кога ќе го видеа, се собираа од сето село; тој им ги фрлаше отпадоците в клун и им велеше: „Лапни ми, да си ми здрава - дур' не ми паднеш в тава“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се смрди селото од риба; замириса сѐ на риба: и алиштата и постелите по куќите, и садовите, и водата за пиење, и млекото, и здивот на луѓето, и изметот; ги солеа луѓето, ги ставаа во грнци, во каци, во сѐ што имаа, ги сушеа, а скапаните им ги фрлаа на мачките што се накотија и изнадојдоа од сите села: мораа после со пушки и со отров да ги ништат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Започна со сценариото на Квентин Тарантино (Reservoar Dogs), потоа вретеното почна да се врти: На Тарантино му беше доверена приказната, Стоун и неговите соработници Дејвид Вилоз и Ричард Рутовски се занимаваа со екранизацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Момчињата играат и изведуваат стриптиз со цревата; жените ги набиваат отсечените гениталии во своите пички, ги вадат и ги фрлаат врз своите избраници...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Освен што, нормално, Стоун не ви допушта да останете назад. NBK го “дрпнува” секој можен визуелен трик на авангардното и меинстрим кино - морфинг, проекција наназад, успорени снимки, анимации и пиксилации - и во два делирични часа ви ги фрла в лице како лушпи од портокал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Излупи компири, важи?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги зеде моите ураганчиња и правови од графит и почна да ги тутка и да ги фрла по мене, да ме удира со нив за повторно да не ме повреди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Големото оро, она што доаѓа само од себе, она што не го создаваат мислите, ами проникнува од конците на желбите, и не само човекови, она што времето и просторот ги фрла многу далеку, тоа оро не е како обичното машинско тркало што се врти само околу својата оска.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
(Пауза. Станува Доаѓа до излезната врата. Вади врзоп клучеви. Не може да го најде вистинскиот. Ги фрла клучевите. Само што не заплакал.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Циљка наведна глава, го потфати стапчето и почна да чешка во огнот; ги подбира недогорените суварки, лесно ги подига и ги фрла врз жарта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Клечејќи, со обете раце собира - откинува јаготки, ја полни шепата и ги фрла в уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Капата накриво, црната коса развеана, две копчиња од кошулата откопчани, ветрецот ги фрла настрана полите од војничката блуза и под кошулата, во ритамот на чекорот, потскокнуваат јадрите момински гради.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нив еден врз друг ги фрлаат убиените борци на ДАГ, а потоа булдожерите ги посипуваат и грижливо ја израмнуваат земјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И наеднаш му текна нешто: тој изрипа од колибата надвор, а кога се врати во рацете држеше голема главица зелка, од која што ги кинеше горните лисја и ги фрлаше надвор.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кажете сега, имал ли право да им се лути на оние што така неодговорно, некултурно ги фрлаат корите од банани на улиците!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Најмногу роговите ги употребуваа за шила за напутување на опинците или ги чукаа некаде на засолнето. Не ги фрлаа и не ги газеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За поздрав, таа му ги фрла на авторот двете раце врз рамената, ги стегнува своите тврди дојки врз неговите гради, го погледнува со сочна искричавост во очите, се поткрева на прсти и сочно го бацува во уста.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќерамидите скокаат кон небото, како некој со рака да ги фрла нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седум, осум, војниците се вртат. Девет, десет... Ги фрламе бомбите, си ги празниме дланките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што спомнавме, динамитните бомби што гемиџиите ги фрлале по кафеаните биле направени со долг фитил, за да им се даде можност на гостите благовремено да го напуштат локалот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По кажувањето на аптекарот на Општинската болница каде што мртвите и ранетите ги носеле, и мртвите и ранетите ги фрлале еден преку друг во колички за ѓубре.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мнозина луѓе ги гледаа, ги превртуваа, ги фрлаа, ги газеа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)