ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме –  правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов –  бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти. 

За потребата од воскреснување на правниот реализам во македонски прилики Nulli vendemus, nulli negabimus, aut differemus rectum vel iustitiam.

Имено, тргнувајќи од премисата дека „општите одредби не ги решаваат поединечните случаи“ тие, се чини со право, судовите ги сфаќаат како практични и искуствени „секундарни законодавци“.

„Конотира значење на многу луѓе кои безумно се држат до секој збор без самите да размислуваат.

По таа теорија, основниот принцип на целокупниот живот, вклучувајќи го и нашиот, е механичка, пресметлива, алгоритамска низа. (De Landa 1991) Ханс Моравец смета дека до 2030 г. луѓето ќе бидат потиснати од роботи, и дека нашата свест ќе ја складираме во машини. (Moravec 1988)

Daniel Denett ги сфаќа животот и интелигенцијата како развој на несвесни процеси на природна селекција - ‘продукции и проби’ - при коишто податоците се складираат и пренесуваат по пат на гени и DNK. (Denett 1995) Според тоа сфаќање, човечката интелигенција е аналогна на ‘испразнет’ компјутерски програм, при што компјутерот е малку послободно програмиран на начин да може да учи од искуства употребувајќи ги грешките и случајните елементи - слично како човечкиот мозок.

Многу повеќе сакам луѓето нештата да ги сфаќаат како предизвик.

Како што одбележавме и порано, изгледа дека Витгенштајн на интенционализмот му го припишува заклучокот дека разбирањето на правилото во некоја смисла би морало да биде инфинитарно по карактер, така што сите можни апликации на правилото на некој начин се присутни кај оној кој го следи правилото кога ги сфаќа неговите барања; и ова е она што Витгенштајн го наведува на платонистичка интерпретација на гледиштето, бидејќи тој сугерира дека некој го сознава правилото на сличен начин како што и шините бесконечно продолжуваат во иднината, па според тоа се однапред и независно фиксирани.

Во овој поглед, обете гледишта се всушност едно.

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

Во своите барања за заштита на природата тие сѐ уште човечките суштества ги сфаќаат како центар на светот.

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

А таму јасно и нагласено стои дека минатата вечер изјавив оти ќерката на Ѓурчин ја имам видено повеќепати и дека единствената намера што сум можел да ја имам при тие случајни средби веројатно била желбата да ги откријам сличностите помеѓу нас двајцата: помеѓу неа и мене, се разбира, во колку постои.

А штом ќе се обележат со таа етикета, страдањата им стануваат еднакво несериозни – и, на крајот, еднакво потенцијално смешни – како жените и рајата од средниот сталеж чии страдања презрениот жанр на мелодрамата, со својата изместена сентименталност, ги сфаќа сериозно.

Втемелен е врз темелната машка геј-интуиција дека моќта е насекаде, дека е невозможно да се избегне моќта, дека ниедно место не е надвор од опсегот на моќта.252 Кампот е облик на отпор кон моќта кој се дефинира со свест дека си сместен во рамките на неизбежна мрежа од односи на значење и сила, со перцепцијата дека опфатниот режим на хетеронормативното значење е неменлив, но дека, сепак, е достижно одредено ниво на слобода во однос на него.

На ист начин, старите градби за кои на никого друг не му е грижа, но кои покажуваат одлики на целосен стилски систем, можат да побудат страстен полет – всушност, токму онаков полет со каков што машката геј-култура по правило ги заплиснува сите демодирани естетски форми што човек може да ги сака без да мора да ги сфаќа сериозно, како што се барокната опера и „женските слики“ кои претставуваат значајна состојка на холивудската мелодрама.

Аристократското идентификување, на крајот на краиштата, одамна им овозможува на припадниците на буржоазијата, или на секој што нема врховен статус и авторитет, средство за оспорување на општествената моќ на сериозните луѓе – односно, на луѓето чија општествена положба им налага на другите да ги сфаќаат сериозно и чија стаменост е начин да се спроведе наложеново.

Може да изгледа дека си го ограничувам концепцискиот модел на површни појави, на етикети или знаци или категории или идеологии, избегнувајќи ги длабоките, внатрешни процеси преку кои се формира и се ориентира поединечниот субјект.

Наместо тоа, етикетата „мелодраматични“ им ги идентификува страдањата како само патетични.

Аристократската идентификација зазема еден вид естетска или замислена надмоќност во однос на таквите луѓе. ‌Аристократството, така, им овозможува на обезмоќените еден заменски идентитет: таа претставува симбол, фигура, поза (или противпоза) чија функција е да ги изземе оние што ја заземаат од абјектноста на која инаку би ѝ подлежеле.

Демодираните, но крајно доследни и методични стилови, напуштени од модата и општествено обезвреднети, по правило будат кампско признание.

Ако поимот „мелодраматичен“ е погрден за туѓите чувства, ако ја поткопува автентичноста на туѓите чувства и им ја одрекува на тие луѓе положбата што е нужна за општествена ополномоштеност и, со тоа, за сериозно разгледување, тоа е затоа што одбива да им ја укаже на нивните страдања аристократската и мажествена достоинственост на трагедијата.

Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.

И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.

Набележавме колку важност машката геј-култура му придава на стилот – нејзината карактеристична склоност да му придава вредност на секој кохерентен израз на некој конкретен историски систем на вкус и забележавме со колкаво задоволство ужива да препознава како тој систем целосно го определува формалниот склоп на некој предмет.

Еднакво лесно може да се сосредоточат на богати, отмени, гламурозни или некогаш гламурозни жени кои се хистерични, екстравагантни, очајни, смешни, страсни, безобразни, унижени, на праг од нервен слом или едноставно не се способни успешно да истераат некаква висококвалитетна женствена маскарада, кои не успеваат да додржат на достоинството што е потребно за да ги сфаќаат барем малку сериозно како жени. ‌Записов се чита како опис на дрег.

Но општествените значења, како родот и националноста, не се површни: тие се конститутивни за човечкиот субјективитет.

Таа е средство преку кое можеш да си ја заземеш повисоката положба што ѝ прилега на општествената елита, заедно со критичкото држење кон обичниот народ што го овозможува таа положба, без притоа нужно самиот да им припаѓаш на повисоките сталежи.

Но кога геј-мажите се нарекуваат себеси во прво лице со зборовите „мајка ти“, или кога тагата ќе си ја претстават преку намерната тактика и театралноста на дрег-изведбата – преку ироничното имитирање на италијанските вдовици – тогаш го пригрнуваат токму тоа декласирање и ги сместуваат сопствените чувства во категоријата на мелодрамата.

Доминантните општествени улоги и значења не може да се уништат, ништо повеќе отколку што може да се уништи моќта на убавината, но може да се поткопаат и да се дереализираат: можеме да научиме како да не ги сфаќаме направо (“straight”).

Од таа причина, прикажувањата на женската абјектност не покажуваат секогаш – а и нема потреба да покажуваат – скромни жени, жени со понизок статус, осиромашени, болни, бедни и изнамачени жени.

Радо би признал дека некаква страсна емоционална внесеност во конкретни елементи на стилот, некаква педантна грижа за чудесностите на архитектонскиот или на внатрешниот дизајн, за нијансите на естетските ситници, обично не се смета за особено машка одлика.

Идентификувањето на машката геј-култура со аристократските вредности или ставови е стратегија на отпор кон конкретни форми на обезмоќување што произлегуваат од општествената подреденост.

Затоа, навикнувај однапред да се шегуваш со она, што за нашите предци било свето: ништо не е толку блескаво како млад човек кога се шегува со битните работи без да ги сфаќа; со сета плиткост на својот ум, тој тогаш е мил како пудлица што сака да го нападне коњаничкиот капетан и да го раскине на парчиња додека тој рамнодушно си го пуши лулето и не се интересира за нејзиниот гнев.

2. Штом се подготвиш со овој прекрасен почеток, од кого следуваат сите други правила од кои човекот блеска во општеството, ти треба да отфрлиш некои предрасуди, кои некојпат му пречат на младиот човек да блеска со остроумност. 120 okno.mk

Тоа никој и не го бараше од нив, тој ги сфаќаше нив, му беше мака само зашто и тие не се помачуваа да го сфатат него.

Знаеја дека војниците сепак ги сфаќаат и после сето познанство незгодно им е да употребат сила.

И, како совршено заокружување на сѐ она што веќе ми го имаше речено, онаа смешна додавка: иако не бил моментот за спомнување обетки, белегзии и други женски глупости ете, таа и тоа го прави па затоа сите отклоненија во нејзиниот разговор да не сум ги сфаќал сериозно.

Дури кај одмаралиштето таа повторно се свртува кон мене за да ми објаснела дека за жал добитоткот, за разлика од луѓето, побавно ги сфаќал нагледните примери.

Тоа беа денови кога верував дека темите што мене ме измачуваат се мисли и желби на секој кого ќе го погледнев иако ми се чинеше дека никој не ги сфаќа сериозно моите досетки што се раѓаа во празните моменти на исчекувањето.

Паметам дека ѝ реков оти многу ги жалам децата кои сонуваат лоши соништа.