ги (зам.) - сонува (гл.)

Ги сонував ишињата, на сон ги викав и довикував. Ги молев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И ноќе често ги сонува борбите, скока од сонот и трча низ селото исплашен и вика...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги сонуваше врвовите, а газел во живо блато.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ноќе ја сонував, бледа како Богородица; многу често ѝ ги сонував само колената, колената на Луција, и не ја гледав цела; колената ѝ беа слаби, измачени, и јас само можев да им се восхитувам на тие колена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Младен тагува од другата страна на реката и ги сонува своите мостови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш бев Марија, сега сум Еврејка и умирам зад боцкави жици во некој логор. далеку сум и не го слушам коњаникот во нашиот часовник, не ги сонувам невидените орхидеи, нечуените прици на твојата Африка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вчера пак сонив сон. Ги сонував другарките од детството.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
— Јас и твоите усни ги сонувам, вели таа, уште не можам да ги заборавам бакнежите за Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум подвлегла во некоја тивка дремка и ги сонувам оние од кои се плашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полека почнуваше да ги сонува како наизлегуваат од некоја страна и како се нанижуваат по рабовите на високите сртови, оние познати врвици дивокози, една од оние нивни низи, што го пречекуваат сонцето во една таква синџиреста прошетка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но не го гледал бавното движење на бубачката туку проценил: младите раце му биле калапи во грч за облици што ги сонувал тогаш и подоцна, со дни, со години, до крајот на младоста и до крајот на втората младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зел една од тие тајни на пролетта и ја држел на составени дланки во румена лејка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Барем сега, додека ќе ги сонува оние несреќници од Костурницана, да не му дозволиме на ѓаволот да му приоѓа!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Младен тагува од другата страна на реката и ги сонува своите мостови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Може така ми се чинеше од соништата. Оти ги сонуваш и живите и мртвите. Смешно. И утрото не знаеш кој каде е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)