ги (зам.) - снемува (гл.)

Па така, ред по ред, некаде до осумте часот изутрина, од бунарите и од чешмите ги снемуваше сите садови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како што колената не ги снемува, како што корените корен раѓаат, како што сојот не умира, така и лошото живее во клетвата народна што постојано се пренесува низ дамарите во народното паметење и како поука и како предупредување... ќе не колне нас народот, ќе нѐ колне...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од тоа кивање ѕвездите ги снемува: паднале в бездна... Месечината онемува.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Нашите погледи кои веќе не се ни стаклести, ни перверзни, ни топли, ни двогледни (затоа ли ги снемува).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Преку едната страна на лицето му се распливнува светлост додека под неа ги снемува брчките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- За нас нема спас, - ми одговори. – Одовде не може да се избега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Истоштени, паѓаа. Не живееја долго. Ги снемуваше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со мислите се веќе таму, во бригадите, кај што се бие страшен бој, кај што стануваат чуда, се уриваат карпи и брегови, а мочуриштата како лопата некој да ги црпи, ги снемува од плодното поле.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Фацата ти се оптегнува, очите ти идат накај ушите, ти ги снемува брчките, а прстите ти отекуваат ко увијачи.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ќе ми се појават и ги снемува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се утарам така, а луѓето ми ги снемува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги снемува, еден по еден, ни се губат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Требаше и ти да го откриеш еднаш она, што некои веќе одамна го знаеа, кога ги најде во тие соби и со оние ситници, што беа задружни, и кои, којзнае како, ти ги снемуваше една по друга од пред очите, без да го заушуваш тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Љубоморен сум кога некои комплети ги снемува од тезгите и рафтовите и тогаш болката што ја чувствувам ја лекувам со по некоја позајмена книга од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И погледни ги облацине. Горе нив ги дува ветрот, ги кошка де тука де таму, а тие некаде на друго место се појавуваат, натежнуваат, грмнуваат, пак ги снемува и пак се појавуваат некаде на друго место, некаде над друго поле, над други планини над други шуми...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Додека летуваа, ја беше паркирал во длабока сенка, дури и со половинки тули под тркалата; но, место тој, некоја банда ќе да беше ја позајмувала, барем ноќе, зашто не само што тулите ги снемуваше туку и од резервоарот беше исцицан сиот бензин.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога ги снемуваш авионите, тогаш рамницата ја биеја топови. Грмеж зад грмеж.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А авионите не престануваа со голема бучава ниско да летаат и да бијат со долги митралези рафалии и страшни беа грмежите на бомбите и ужасен беше пламенот што се издигнуваше над рамницата и ги снемуваше гласните викотници и лелеци на луѓето кои гинеа под бомбите и гореа во пламенот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Погледни на небото како птиците ги снемува пред нашите очи, ги голтна далечината, но ти знаеш дека се таму, дека постојат, скриени од твојот поглед.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И, како што се појави така и исчезна. „Живот на сенките“, заклучи Филип Д. „Ги снемува на ист начин како и што ќе се појават. Недопрени“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Откако ќе се изнаурликаат, изнатолчат, ги снемува и тогаш настанува една грозна тишина - како по страшни битки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)