ги (зам.) - сака (гл.)

Не знам дали ќе стигнам да го напишам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Курто: Слушај, Дики! Ти си добар пикавец, иако не ги сакам пикавците толку многу!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 167 Па, дали е загрижен дека можеби своите соништа од шеесеттите ги наметнува на нешто многу различно?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тешко е да се каже, вели тој, иако многу стари хипици не ги сакаат рејверите и Е.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Одговорите носат промени за кои секогаш не сме сигурни дали ги сакаме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите невести ги сакаше за себе...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Доминира хуморот поврзан со нежноста која ни ги опишува козите и тие што ги сакаат. Јас сум еден од нив...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тој контекст би морал да го цитирам Монтењ: „Ги сакам селаните, тие не се толку учени за да резонираат наопаку”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тука не можам да читам книги што ги сакам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Цела Македонија стенка под ропство!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Речиси, и не го посетувам неговиот гроб.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу ги сакаше студентите, а и тие ја почитуваа. Им помагаше околу испитите, стипендиите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дедо ни Борис Кривошеев не ги сакаше поповите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пар луѓе кои јас ги сакам, постојат за мене, се надевам дека постојам и јас за нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(„1969. почнавме да ги монтираме филмовите. Но, дури и кога се во прашање нашите филмови, јас најмногу ги сакам остатоците. Исфрлените кадри се прекрасни. Скрупулозно ги чувам“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според еден очевидец, главата му останала ненагорена, дури и шеширот бил на неа - едноставно огнот не ги сакал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од off­screen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Луѓето повеќе ги сакаат работите за кои мораат да платат итн, итн.”
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Барем, не свесна потреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Заедничко во овие обиди се нивните ограничувања кои се јасно прикажани, и, како и самите резултати, и тие се видливи без никаква мистификација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Накратко, сѐ што сакав да му кажам беше: „Стани жиголо, Ерик. Стани жиголо“.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Јас ги сакам југословенските туристи. Тоа се добри луѓе, и галантни!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Софијанци ги сакаат своите паркови, своето зеленило, цвеќињата, цветните алеи, знаат да ги ценат и љубоморно ги чуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зошто да не ги сакам? - додаде полушеговито капетанот, се поздрави со нас и си отиде дома, држајќи ги во раце 500 драхми од продадената хоботница.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Фанцузинот, како што е познато има едно невообичаено хоби за нашите поими, да ги сака кучињата, со кои овде се води цела трговија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Ги сакате ли нашите луѓе? - го прашавме. - Ги сакам. Зошто да не... Од нив земаме пари и од нив живееме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој ги сакаше тие пеги што ги нарекуваше цименти и кои ги бакнуваше нежно, со врвот на усните, како да вкусува од најфини и најскапоцени зачини, сè додека со своите полни, не почнуваше дека ги впива нејзините заруменети издолжени усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа следеа нови прописи, педантно го класира во главата законодавството од својот домен Константин З., делегатот на Комесаријатот за еврејски прашања останат, распетлан во елекот и со пијалокот што снисходливо му го наточи помошникот и чашката што ја вртеше пред себе среде уморно издолжените сенки во својата конечно стивната скопска канцеларија.  Константин З. не ги сака Евреите, но не е ни за „конечното решение” кое го смета за претерано и во секој случај - бесполезно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа и му се допаѓа ова вечно засолниште на интимата, бункерот на телесното задоволството, исполнет со свила и брокат, витрини од секаков вид и скапоцени украси во нив, сите одземени од угледните еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Морам да признаам, ги сакам старите фотографии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Леон пак кај неа ги сакаше токму нејзината склоност кон фантазирања што толку недостасуваше во неговото семејство, светло-русата коса, правилниот мал нос, нејзиниот среден германски изглед. И нејзиното тело.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум.  Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мертен кој исто така ги сака богатствата, ги презира тие методи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Идната година во ова време (ако не и поскоро) можеби повторно ќе научам да трчам и да водам љубов, а во сништатта (моите и на оние кои ги сакам) ќе ми преостане единствено да летам. 12.01.1993.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Гронинг:Да, човеку, „Јас сум Барт Симпсон, кој си бе ти?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
(Ж.Лакан) * „Кај Мохава индијанците врачот врача обично над оние што ги сака...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Среќавам мои врсници, а тие ми велат, „Крамб? Zap?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Всушност, баш и не ги сакам патувањата, не треба премногу да се мрдаме, за да не ги исплашиме постоењата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Момчето што јас го земав како пример беше Жил Фајфер, кој работеше на свој неделен стрип, и имаше доволно простор и време да ги прави сите останати работи што ги сакаше во животот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Децата обично го сакаат тоа, а јас мислам дека ги сакаат затоа што не се кондензирани. A.C.L.U. организацијата се бореше против тоа децата да носат маички со „Симпсонови”. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За да ги наведете на тоа, морате да ги сакате.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А ако некогаш се случи да се сретнеме и да се видиме живи, пресреќен ќе бидам ако некој од овие - што како свои деца сум ги сакал - не ја свртат главата на друга страна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Иху, прекрасно! Многу ги сакам! - викнав, но дедо ми веднаш ми ја затна устата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веднаш од првиот час географијата многу ме заинтересира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Третиот ден - по големиот одмор - имавме час по географија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во Венеција има мнозина кои не знаат точно што сакаат (хипиците на времето исто така не знаеја што сакаат, ама барем тоа го сакаа веднаш) а безмалку сите знаат што не сакаат – не го сакаат тоа што го имаат, не ја сакаат деноноќната врева, а богами се помалку ги сакаат и старите канцони.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Пак си тераат по свое, си ги негуваат мустачињата, глуви за одговорноста пред идните поколенија, тие та дури и умираат колку да се умре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Flagellum Dei, Јас, Атила, Малиот татко на Хуните, дојдов да ги растресам сите народи, да ги бичувам сите земји и сите мориња и брегови, да ги спепелам сите градови, да ги разурнам сите мостови, да ги уништам сите семиња и плодови, да ги убијам сите жени - од мојата Ата почнувајќи...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Атила, снизок и со голема глава, со ситни очи, со ретка брада и со сплескан нос, не знам ни да читам ни да пишувам, но војните, ограбувањето и огнот - многу ги сакам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Под тврдината Запатос Виејос, чевли од бронза, со врвки од сеќавања: паметник на поетот Луис Карлос Лопез, кој Картагена де Индиас ја сакаше како своите стари разгазени чевли, кој и жените ги сакаше како своите стари разгазени чевли.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кој тип луѓе најмногу ги сакате? Градителите. А кој најмногу го мразите? Рушителите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Така ги следев Дог и Моли низ рајот на Ло Тек, изграден нос преку глава од отпадоци што дури ни Најт Таун не ги сакаше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа не ги сака полните автобуси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Џонкинд, тој уште повеќе ги сакаше овците, им се препушташе од сè срце, ги бркаше малите, оние што се сопнуваат, паѓаат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа ги сака бесполните автобуси. Нив ги нема.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Твојата девојка не ги сака полните автобуси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И покрај неговите настојувања да остане неутрален во однос на Македонците и Грците и да покаже дека „мисијата е пријателска спрема секој оној кој ги помага сојузниците“ во својот извештај ќе истакне дека “навистина јас ги сакам Словените повеќе отколку Грците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Приврзаници на Оската или пробугари, но кои би сакале една независна Македонија; оние кои не знаат што сакаат, но не ги сакаат Грците; оние кои биле присилени од Германците, со закани или со тепање да земат оружје; оние кои од Германците и Бугарите биле убедени со пропаганда да земат оружје и оние кои биле фанатични Бугари и сакале Македонија да биде вклучена во Бугарија или на федерална основа или без такво деферецирање.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Близу 50% од жените не зборуваат грчки, или многу малку, исто и неколку стари мажи“.349 Според неговите опсервации “прикриените симпатии на населението...се прословенски“ и населението “сé уште не ги сакаат, не им веруваат и се плашат од Грците“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Да ги искористиме злосторите што тие ги сакаат...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Едновремено тој ги сака геометријата, физиката, литературата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Велгоштанецот мошне арно знаеше колку многу ги сакаат неговите приказни луѓето од тајфата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со качамакот што му остана, ја нагости Стрела, а Кротка, која од сета храна што ѝ ја нудеше, најмногу ги сакаше јаболката, доби двојно повеќе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дишан рекол: “Би сакал да ја зграпчам идејата онака како што вагината го зграпчува пенисот.” Serrer значи зграпчување, а потоа... ET N’AIME PAS LE CHOU-FLEUR DE SERRE CHAUDE би значело: ... кој не ги сака расцутените гениталии во жешката сексуална прегратка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Вака земена, реченицата би гласела: Детето кое цица е измамник на некоја жешка и скапа личност, која не ги сака проститутките од борделот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Можеби и тоа е еден од одговорите на прашањето колку ги сакам оние кои ме мразат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Како мајка која си ги сака сите свои деца, а сепак, од причина за која само таа знае, со посебна нежност кон едно од нив, таа секогаш го издвојуваше тоа прво лубениче за да му подари поголемо количество приврзаност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сите ги сакам”, прошепоти Рози. „Мајка ми те сака”, ѝ промрморе Даниел на уво.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа отсекогаш ги сакаше цвеќињата и се восхтуваше од нивната разновидност овде, на нивните необични форми и бои, но сега еден вид мијазма надлетуваше над ритчињата од флокси, над купчињата од маргаритки и над куполите од шипови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од тие причини ги сакаше и ги почитуваше работниците, речиси имаше воинствен однос кон чесната и продуктивна работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Всушност тој воопшто не ги сакаше кокошките.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас ги сакам животните. Кога бев малечка, милениче ми беше еден патор. Пред малку размислував за него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас ги сакам мачките.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој секогаш чуваше два-три петли заедно со кокошките зашто нив ги сакаше и идејата тие да бидат околу него му се допаѓаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дедо Спасе има и едно малечко палаво внуче. Тоа се вика Васко и многу ги сака дедовите приказни.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но не го допираат тие срцето наше, на лошо, животните ги сакаме, луѓето се тие кои со својата немилост нѐ плашат. животните, со својата невиност, неж разгалуваат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Всушност сите ми се такви. Оние кои ги сакам...посебно...совршени.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И гледаше во ученичките, онака како што маж гледа на жена; не ги сакаше машките, и редовно им ставаше пониски оценки одошто на женските.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Животот за мене одамна престана да биде игра, и притоа најмалку ги сакам криенките - му реков. -Зар грешам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не ги сакам одморите“ викаше гласно. „Нека се скраја!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во мојот живот, речиси секогаш, некое делче од вистината, што најмногу сум ја посакувала, останувала скриена. Ме изморија таквите игри!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш, како токму мене да ми се правда сериозно почна да објаснува дека не ги сакал одморите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жените го гледаат зачудено, но како мислат дека тоа е некаков трик со кој треба да бидат изненадени - се “соживуваат” со “играта” и почнуваат да се смеат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овде заборавив да додадам дека Фјодор кој ги сака жените исто така и ги почитува, што е реткост кај мажите во денешно време.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ландер, кој е Канаѓанец и кој се опишува себеси како „недокториран докторанд“ што живее во Лос Ангелес, има да каже разни занимливи и забавни работи за прашањето зошто таквите луѓе ги привлекува иронијата, зошто иронијата има толку значајно место меѓу работите што ги сакаат белците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поттекстот на Милдред Пирс за она што сега го нарекуваме феминистички гнев помага да се објасни особената привлечност на Џоан Крафорд за нејзините легии обожавателки: таа е добрата девојка, иако смела и лојална, вредна и пристојна, предодредена да се воздигне во светот, но соочена со страшни премрежиња, која – кога е дотерана до точка на пукање – сосема има право да замавне и да му покаже на светот, особено на оние што ги сака и што ја изневериле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Признавајќи ја љубовта на стрејт-хипстерите кон таквите чудни културни облици и практики, а истовремено одбивајќи да ја изрази таа љубов, освен на гротескен и преувеличен начин, да не би случајно некому му паднало на ум нешто погрешно, стрејтерската хипстерска иронија им одржува и зацврстува (иако од преголемо фраерство не се расфрла со неа) дистанцирана и незасегната положба на хипстерите – односно положба на релативна општествена повластеност.418 Поентава делотворно и нагледно се нагласува во еден ред од еден ироничен напис за иронијата, со датум од 3 февруари, 2008 година, објавен на страницата на интернет наречена Работи што ги сакаат белците (Stuff White People Like), а сега објавен во една многу продавана книга со истиот наслов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Штом ќе се послужите со Ritorna vincitor! за да си го испратите месниот одбојкарски тим, ви нема веќе криење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Кич“, накратко, е збор што човек никогаш не им го припишува на предметите што самиот ги сака, туку го користи само за да го дисквалификува туѓиот сентиментален, некритички, лош избор на предмети.198 Судот, пак, дека нешто е камп, тврди Сеџвик, не му овозможува слично изземање на судителот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На ист начин, старите градби за кои на никого друг не му е грижа, но кои покажуваат одлики на целосен стилски систем, можат да побудат страстен полет – всушност, токму онаков полет со каков што машката геј-култура по правило ги заплиснува сите демодирани естетски форми што човек може да ги сака без да мора да ги сфаќа сериозно, како што се барокната опера и „женските слики“ кои претставуваат значајна состојка на холивудската мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А што е тоа ако не „идентитетска уметност“?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Демодираните, но крајно доследни и методични стилови, напуштени од модата и општествено обезвреднети, по правило будат кампско признание.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие претставуваат симптом на нашата поголема тегоба. ‌На крајот, одговорот на Бет Гринфилд на прашањето „Што е геј- култура?“ е великодушен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најречовита и најсамосвесна забелешка, би рекол, му е следнава: „Но, причината поради која белците ја сакаат иронијата е што таа им овозможува да се си се позабавуваат и да им биде подобро во сопствената кожа“.419 Таквата иронија им овозможува на успешните шизички стрејт-белци, вклучително и на Ландер, да се справат со срамот поради тоа што се повластени и белци дистанцирајќи се од културата во која веќе спаѓаат, тешејќи се со можноста дека не се докрај вмешани во неа, ставајќи се над неа и надвор од неа благодарение на тоа што имаат критички поглед, како и преку идентификување со маргинализираните луѓе, што им овозможува и понатаму да си учествуваат во неа со почиста совест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Двете сцени од Милдред Пирс и од Најмила мамичке, според ваквото гледиште, го покажуваат зловесниот ужас на женскоста кој ги пробива нормите на пристојното однесување и најпосле се отпушта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само затоа што тие нови творби се наводно толку бистри и шизички и тренди, не дошле на ред за погрднана етикета... сѐ уште.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Волшебните мигови во музичкиот театар што јас ги знам и ги сакам се претерани алегории на нашето искуство...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Набележавме колку важност машката геј-култура му придава на стилот – нејзината карактеристична склоност да му придава вредност на секој кохерентен израз на некој конкретен историски систем на вкус и забележавме со колкаво задоволство ужива да препознава како тој систем целосно го определува формалниот склоп на некој предмет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, возможно би било и да се тврди спротивното: дека глетката на жени што „шизнале“ не доловува немоќ, туку ја доловува страшната моќ на згазените, кога најпосле ќе пукнат под товарот на неподносливата угнетеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можете да си замислите што ќе зборуваат за десет години идните настрани тинејџери за „јужноменхетенскиот театар“ и за „трансбурлеската“, а и оние што ја заминале триесеттата и што ги сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од кампот, кој не остава можност за дистанција и за деидентификација, стрејтерската хипстерска иронија е истовремено и сатирична и апатична; таа сигнализира и отсеченост од „автентичните“ културни облици и естетски практики што хипстерството ги фетишизира и извесно чувство на супериорност над нив – иако му се, на некој негов начин, мошне драги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја напишал „кландер“ (Кристијан Ландер), основачот на страницата, а во неа се изнесува извесен хипстерски поглед на белците хипстери.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Радо би признал дека некаква страсна емоционална внесеност во конкретни елементи на стилот, некаква педантна грижа за чудесностите на архитектонскиот или на внатрешниот дизајн, за нијансите на естетските ситници, обично не се смета за особено машка одлика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Честопати повеќе ги сакаат таквите дела, заедно со настраните значења што тие дела ги изразуваат, отколку некакви експлицитни, отворени, тематски геј-претставувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Причина за гордоста е самољубието, а гревот е последица на тие две нешта – одговори старецот, продолжувајќи:- Ако човек се сака само себеси, не може да ги сака другите живи суштества.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Многупати правиме нешта што не ги сакаме, или не правиме ништо за нешто што многу го сакаме.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Да ги отфрлам оние кои не ги сакам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Ако го надбори, во единаесеттата, Арапинот со бузи натекнати од насилство, ќе го предизвика на мегдан со буздовани: - ако го набие во почва, ќе го сочека, како петнаесетгодишник, аждерот со три глави - ако го обезглави, Мајката, со први бели во косата, му ја полни торбата со пита, јаболка, колачи со вишни што толку ги сака.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Бегот, дедо владико, Болгарите не ги сака во селото – чифликот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Девојчето и братчето растеле и растеле. Девојчето скоро станало девојка и си мислело дека кога ќе се омажи ќе има многу, многу деца, што ќе ги сака и ќе ги чува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Што ако ти ме отфрлиш, како што ме отфрлила мојата мајка по раѓањето?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Што ако ми е судбина да ги губам оние кои најмногу ги сакам?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара полека се наведна и, иако седеше, мислев дека ќе падне, ќе се струполи на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидуваше да ми помогне да ги разберам Хегел и Шопенхауер, а јас му раскажував за она што го читав од Платон, чии дела му беа познати посредно, преку она што Џон Стјуарт Мил го имаше напишано за него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го знаев тој нејзин обичај – да сонува на книгите кои најмногу ги сака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Колку си ја сакала самотијата сестра Ангелина, колку си ја почитувала немоста и безответноста, мирисот и тишината во храмот, црната одежда и својата ангелска бестелесност (самата така се чувствувала), толку не ги сакала натрапниците, накинџурените, раскокотени и разголени визитарки и визитари кои, најчесто, не доаѓале на духовно поклонение во манастирската светост, туку да им помине времето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нуне ништо помалку не ги сакаше ни Едисон или Тесла од Ботев или Колета Неделковски, фон Браун од од Рацина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, никогаш не престана искрено да ги сака своите браќа, сосе сите нивни човечки маани.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неуспешни му беа обидите да се задржи на една, која било среќна мисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа дупка почнаа да пропаѓаат сите слики на оние што ги сакаше, блиските луѓе, сите звуци на музиката со која живееше, сите негови сеќавања, сиот тој мозаик од ситни спомени на еден помалку или повеќе вообичаен човечки живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најмногу ги сакаше драмските текстови на Вацлав Хавел.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ги сакам сите подеднакво, рече Мухарем и се загледа во матните очи на човекот. Нема ниту една што не ми е драга.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Денес, после многу години поминати оттогаш, сфатив дека најмногу сум ги сакал „Квин“ и нивниот албум „Ноќите во операта“ и дека требало малку повеќе внимание како слушач да му посветам на Јан Андресон и неговиот „Џетро Тал“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги сакам кујните дури и оние, што би рекол Хандке, во кои неверната жена вари мрсна супа за својот љубовник, во која љубовникот на неверната жена ја срка супата како да му е последно нешто што ќе го исрка во животот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник клекна до мене. „Тој е зад ридон, така ли е?“ По белегот на лицето му се лизгаше жолтеникава шурка сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А, децата? Тие многу ги сакаат!“ - рече татко му на Петре.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не гледај ме така. Јас и ти сме единствено луѓе кога ги напуштаме оние што најмногу ги сакаме.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Ја запира со својот збор, токму пред да излезе.) Сосем не ги сакам преправањата, госпоѓо Христова. И ме збеснува кога некој ме присилува да изигрувам - шут. Седнете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се согласија, иако за разлика од неа ги сакаа рутините, тој канализиран, доблесен начин на живот на избегнувачите на возбуди, и на граѓанската класа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Прекрасен човек е Иван Иванович! Тој многу ги сака дињите. Тоа е неговото најсакано јадење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа епоха ги сакаше спротивностите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Рид го цитира англискиот поет Китс кој нас нè потсетува на Понтормо, Пармиџанино и Грасиан: “Поетот - нема карактер.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ги сака светлината и сенката. Живее по ќеиф, сѐ едно дали грдо или убаво, високо или ниско, богато или сиромашно, возвишено или пропаднато.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ферапонтов, Фотиј Петрович, бригадир. Бивш берберин на истиот херцог од Курландија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Павле IV во летото 1569 ги затвора римските куртизани во посебно гето бидејќи ги имало речиси 6000.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не ги сакам; ги сонувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Младичот на Пармиџанино е умен, сензибилен, делумно анемичен, тој ги сака маскирањето и пресметаното подвојување во конвексно огледало.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сливи, вишни, црешни, секакви градинарски растенија, сончогледи, краставици, дињи, грашок и дури гумно и ковачница.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А киевјаните се мирни, спори и без никаква американизација.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се сакаа себеси во улогата на страдалник со разорен црн дроб, но тие својата болка не ја претвораа во Љубовна мистика, во ноќни тажанки или во романтична акција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но затоа ги сакаат луѓето од американски ков.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван пак, Никифорович, ви ја дава право в раце својата табакера и ви вели: „Земајте“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многупати вршеше походи против должниците и толку ги сакаше јавните собири, што не даваше да се вршат никакви телесни казни без свое присуство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Воопшто насмевките не се добри, кај некои дури и многу.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како Иван Иванович, така и Иван Никифорович не ги сакаат стениците и никако нема да го пропуштат Еврејчето трговец, а да не купат од него еликсири против тие инсекти во различни шишенца, откако претходно добро ќе го искараат зашто тој ја исповеда еврејската вера.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко ги сакаше сите нејзини работи и сѐ што имаше со неа, а сега како да ја гледаше како му ги изнаоѓа недостатоците на неговото средување и како да си шепотеше самата во себе: „Машка работа“, развртувајќи наоколу и досредувајќи како ветер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Овие денови без нив се попогодни за многу други работи, што ние ги сакаме, та затоа и дојдовме тука, си рече. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некако се случи сите луѓе, што доаѓаа тука, да ги сакаат коњите, и секој од нив донесе по една слика со коњи и сега тие висеа на ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чудно, оние „трач муабети“ што некогаш ѝ беа вистинска наслада, сега воопшто не ги сакаше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ги потиснуваше овие сомнабулни очи со тешкиот парфем на своите вознемирени гради, го гасеше бунилото на овие усни што така силно ги сакаше кога тие палеа на нејзиното голо рамо жерави на слатка мака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги сакаше сите. И сите ја сакаа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Водите уште посилно бликнале од чешмурките.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Карабеќерица имала само две нешта што сега најповеќе ги сакала и чувала: чешмата и гробнината.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со голема болка се разделувала од гробот на синот и чешмата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јас нив никогаш не сум ги сакал. - И цинично ме праша. - А ти? Не одговорив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неговите прикаски ги сакам - неуверливи се но течни, смислени, проникнати со искрено верување.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта. Не. Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечан тајна. Драго небо.“
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А господ ги сака и оние што ги зема, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Александар не ги сакаше многу електронските звуци, па и сега кога на врата го заплиснаа како студен декемвриски ветер, малку му се скисели во душата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тој многу ги сакаше силните ефекти, сакаше наеднаш сосема да зачуди некого, а потоа да погледне отстрана каква гримаса ќе направи зачудениот по таквите зборови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се запознавме во дворот пред зградата. На состанок на станарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Григориј Иванович гласно воздивна, си ја забриша брадата со ракавот, и почна да раскажува: – Братче, јас не ги сакам женските со шапки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како и со Паула (Офелија) и со толку други кои исто така се фрлаа да го проверат затворачот, копчињата, додатокот на некое списание, уште еднаш се отвори бунарот во кој надежта се преплетува со стравот а сè во смртниот грч на пајаците во кој времето почнува да отчукува како некакво друго срце во пулсот на играта; од тој момент секоја станица на метрото станува инаква подлога на иднината бидејќи така е решено со играта; погледот на Маргарита и мојата насмевка, едновременото повлекување на Ана кон набљудувањето на затворачот на својата чанта, сето тоа е увертира за обредот кој своевремено почнав да го славам противно на секој разум бидејќи повеќе ги сакам и најлошите утки од глупавите ланци вериги на секојдневната последичност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ред е да се знае дека дивината не ги сака осамениците на родот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Многу е убаво да можеш и да знаеш да сакаш. Да ги сакаш нештата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега ми е јасно зошто не ги сакам телефоните.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така е, кога ги губиме луѓето, сфаќаме колку сме ги сакале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ми помагаат околу лекувањето и многу ги сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе им ја давам на тие кои ме сакаат и ги сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Губиме луѓе кои ги сакаме. Неретко оние што најмногу ни значат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Секој човек пред да умре помислува на оние кои ги сака.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа следи кога ќе бидат заборавени од оние кои искрено ги сакале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ми носи, драг мој, дарови златни, свилени, не ги сакам тие ништожни со солзи крвави покриени свои.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сватив дека работите што ги сакам за себе, не се поистоветуваат со оние по кои копнеам или мечтаам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа не значи дека не си ги сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ти ги сакам даровите, не ти ја сакам ни земјата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ги сакам вообичаените начини кои се премногу каузални и очигледни.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Неверниците ни Господ не ги сака и најкатегорично ги казнува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И се потсети на она што имаше чуено за кафезот на фараонот, кого кога го закопувале во гробницата, заедно со сите предмети што ги сакал кога бил жив, му го ставиле и кафезот со птици да му пее и во задгробниот живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но Видуша го молеше да им дава и слики со дечиња зашто нив најмногу ги сакаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Иако ги поднесуваше воспитувачите, нив не ги сакаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зошто говориш така? го праша Отец Симеон. Зошто ги сакам ножевите, му рече хирургот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Можеш и млад слон да сместиш во оваа празнотија. „Колку можете да добиете утре за него?“ ги праша и сфати дека понекогаш и боговите клекнуваат пред упорноста на безначајните верници а можеа да бидат богови само затоа што ги сакаа необичностите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Многу ги сакаше Лоренс Оливие и Вивиен Ли, ги гледаше во нивниот прв заеднички филм „Оган над Англија“, го обожаваше Спенсер Трејси (го викаше Траси), а имаше гледано и неколку филмови на прекрасниот Чарли Чаплин кој ја секогаш ја развеселуваше но и трогнуваше до солзи, на неговиот единствен начин.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Ги сакав состојките, но не и рецептата.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Седнавме подалеку да се одмориме, веќе почна да се зазорува па јас им предложив: Другари, кој ги сака овие чизми, ќе му ги дадам за замена за опинци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Германците почнаа со ракети да нè осветлуваат, одвај се спасивме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме убави волови кои брат ми многу ги сакаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас ги сакам нив како такви.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш му доаѓаа, заедно со тие чудесни слики и некои необични мисли од кои дури самиот се плашеше, како, на пример, не му припаѓа тој никому, не е роб, дури не е ни зависен, и сè што е негово е само негово, толку многу негово што тој има право, по своја желба и мерак, да го разделува на оние што ги сака или сожалува, а никако на еминот кој тоа му го земаше сосила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Јас тие месеци, од јуни до август, не само што не ги сакам, туку и ги мразам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги сакаше Бошко јорганџиите, и стоеше пред нивните дуќани залапано, додека тие го дрндаа памукот пред негови очи, ја сакаше папуџиската чаршија каде што на шега му дозволуваа да обуе лева папуча на десна нога: во кујунџиската чаршија со големи стреи и кепенци, каде што златото и среброто блештеа и го заслепуваа, се смееше будалесто: но најмногу од сѐ го сакаше безистенот, чист и среден, со мириси на ѓулсуи и темјан, каде што по калдрмата пред дуќаните не се растураа распарани опинци, парчина тенеќе или шајки, и каде што можеше да влезе од една врата а да излезе од друга, и пак од таа што излегол да се врати назад.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Покрај тоа, ја сакаат природата, ги сакаат животните, ловот и риболовот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Забележа тој дека Тодора си ги сака иконите, си пали редовно кандило, си оди в црква како да е самата дома топол леб, не жива сода, за секој адет се договара со попот и ревносно ги потсетува домашните и комшиите на празниците што идат, па реши да удри на тој тапан, белки и господ ќе му помогне.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А јас, јас ги сакам дијалозите на времето, тие изгубени денови скриени во длабочините на моите желби.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Полека ја одгатнувам мојата мака Додека залудно букви си штракам (Дури и луѓето кои ги сакав Љубовта моја ја сметаа за млака) Неможејќи вечно да се убедуваме (Јас и зборот понизно се помиривме) – Грда судбина си пресудуваме 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Многу ги сакаат овие средби, ги прават посреќни и исполнети и мислат дека, сепак, не се „отпишани“, водат полемики, а најчесто нивните муабети се вртат околу политиката и политичките партии.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Зарем можеше нивниот син, кој, веруваа, толку многу ги сака, вака, до крв, да ги повреди?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му, чувствуваше дека ги сакаше еднакво - него, и помалиот брат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да знам што да му речам. – Кажи му само толку: дошле земскиот кмет од Мариово Димитрија Сталев и поповите што биле пред две недели кај него и си ги сакаат царските фермани што си им ги зел. Тој знае кои сме!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Та тие беа пари што ни целиот битолски санџак не ги плаќаше, а кадијата ги сакаше од едно селце од триесет куќи со 150-200 души луѓе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите толку многу ги сакаат вашите творби.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Многу од нештата што ги сакам во музиката произлегуваат од тој судир.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да си признаам, јас до безумство ги сакам таквите жени.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бах особено ги сакал инверзиите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Никогаш не сум ги сакал академските ритуали како што се семинарските работи, испрашувањата за оцена...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мрзлив сум; затоа ги сакам машините.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Фред ги сакаше нашите филмови како и останатите, но чувствуваше дека набргу повторно ќе посакам да сликам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но секогаш кога ќе помислев на такво нешто, сфаќав дека тоа ги вклучува сите личности кои ги сакам!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И кога на девојки сум им викал дека ги сакам, тие ништо не слушнале и завршиле во туѓи прегратки.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Веруваше дека Африка е приказна, а Марија (Марија, не Јанко) ги сакаше неговите приказни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сетив, научив од тебе да ги сакам пеперугите и пролетта.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не разговаравме никогаш но јас знаев дека ги мрази моите три маслинкени стебла; ме гледаше понекогаш како првата што ме гледаше кога мислеше дека не ги сакам нејзините стебла зашто мислеше сека се тие нејзини, само нејзини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
За миг размислува: - Многу ги сакам моите струпки.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- Добро. А ти ги сакаш ли Германците? - праша првиот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Како би ги сакал кога ми го убија татко ми!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Имале деца коишто биле сакани и кои ги сакале нив во секоја фаза на развојот и на едните и на другите, вклучувајќи ја и американската адолес­ценција и американското средно доба, верувале или не.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- Но личната болка и незадоволството не смеат да се користат за да му се нанесува штета на општеството – реагираше Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- На секого може да му се поматат размислите поради смртта на оние што ги сака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Никогаш не сум ги сакал градовите, ниту мојата работа, ниту било што друго освен вас трите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа немаше ни братче ни сестриче. Можеби затоа ги сакаше сите дечиња како братчиња и сестричиња.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Покрај убавиот ручек таа им направи и палачинки, кои посебно ги сакаше Мирко.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Да, ги сакам и Македонците, зашто и тие се бореа против туѓинците во истите ровови во кои што се боревме и ние...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И пак бараат да потпишам, да се покајам затоа што не ги сакам Англичаните, не ги сакам Американците, а ми велат дека ги сакам Русите, Бугарите дека сакам на Македонците да им ја дадам Македонија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас ги сакам Грците и сите што ги сакаат Грците...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Заедницата не ги сака вистинитоста и креативците туку имињата и обичаите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ги сака проблемите при изработка на сценариото, но исто така ја сака и монтажата, фотографијата, звукот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ралф Валдо Емерсон, Природа Ако некој сака да биде човек, треба да биде неконформист.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дека, според Валерија, божем не сум ги сакал птиците.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не сум сигурен колку татко ми ги сакаше булките (тие во Македонија се поситни отколку во градината на Изи).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Му припаѓаат колку на сонцето толку на сенката.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Светлана и онака не ги сакаше кучињата, а Боги, дебелиот, бел булдот на комшијата Владимир, не можеше да го поднесе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И како сега да не ги сакаш балоните?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На славните им се восхитуваме, но дали ги сакаме – друга работа е.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Иван Степанович, во војна можат да заминуваат само оние кои ги сакаат војните. А јас ги мразам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гледаш оти вистината мораше еднаш да пукне и да прошета пред нас, и тоа без насмевка на лицето!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Добро, да речеме дека повеќе се плашам одошто ги мразам, но тоа е така, и ќе остане така.“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А смртта токму нив ги одминуваше. Како да не ги сакаше. Дали ми веруваш?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Многу ги сакам! - викнав, но дедо ми веднаш ми ја затвори устата. Хм, имаше право.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мајка ми од туку-така, без никаква причина, не ги сакаше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но како што растеше, така и се менуваше: ги сакаше сестрите како нешто најмило на светот и за нив беше готов сѐ да стори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Но, темнината престојува на оние места каде најмалку ја бараме, по законот на самодеструктивноста во некоја пукнатина сликата за мене се губи во пустелијата на светот и животот. тоа што е ваша реалност, тоа е моето доаѓање, патила, немир, очај, вина, чувство на грешност, пораз, ризик и пекол во кој живеам заедно со тие што ги сакам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го сакам мирисот на твоето постоење, сакам кога разиграно ќе поминам со прстите низ твојата коса, ги сакам твоите прегратки, го сакам погледот од твоите топли, широко отворени очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Правиме многу грешки, мислиме полесно е ако заминеме, но сите пак се враќаме, не можеме да се откажеме од самите себе и од оние што ги сакаме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето повеќе не можат ни да заспијат на тие пусти проклето ладни перници, зошто немаат за што да сонуваат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Дали имате време на луѓето околу вас да им кажете колку ви се потребни и колку ги сакате?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Дали сте свесни за важноста на сегашноста или упорно се обидувате да го реконструирате минатото?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ниедно од нив не сакаше да пишува букви. Сите ги сакаа ураганчињата и торнадата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ааа... - Ѓорѓија се поднасмеа и се подисправи, горд од ненамерниот комплимент, - Не, јас сум професор по математика.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Огромните предни заби ги покажуваше со сиот сјај, одеше леко подрипнувајќи и низ огромна насмевка на сите ученици им велеше „добар ден!“ или пак „здравоо!“ на оние што повеќе ги сакаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој навлезе во тајните и на подлабоките науки Александар ги сакаше науката и читањето.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ќе се сакаат и сите ќе ги сакаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Не ги сакам Ескимите, бидејќи ми се мешаат во риболовот!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Знам, загрижен си, чичко Темелко, ама имаме подмладок, ги сакаат розите, па и наставничката Лидија, и учителката Мица ќе се грижат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нешто ќе сторам...“ „Златен си, дедо, знаеш колку ги сакам нашите тополи!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Грди се пајаците, лебарките; Понови времиња дојдоа- ги помилуваа- некои, но не можеа да ги сакаат; најпосле, си рекоа: па што ако- една, две бубачки в кревет;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Работите кои страсно ги сакаш и работите од кои страшно се плашиш, ќе ти се остварат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мислите, ајде сега сите ќе ги сакаме уметноста и театарот. Тоа мора да се заслужи!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Големиот драматичар. Некои го викаат бог. Ние сме ликови во негови пиеси. Суров е. Не ги сака луѓето. Пишува лоши драми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од овој момент ви забранувам да ги сакате културата и театарот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Америка ги сака бројките! За твоите сонародници, драги Џим, тие се ужасни!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние, девојчињата, си ги сакавме и кога понекогаш, ама повеќе од навика им велевме добар ден, наместо калимера, тие не ни се лутеа и не нѐ караа, ами ни велеа: - Дома, со мајките, бабите и дедовците, секогаш да си зборувате само грчки, зашто само така ќе можете да бидете добри девојчиња и тогаш и Господ и Богородица многу ќе ве сакаат и секогаш ќе ве заштитуваат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И власта таквите најмногу ги сака...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да веруваме дека стигна до болницата. А таму лекарите ќе знаат што да прават... нашиот сосед, поп Васил, секогаш ни велеше дека Господ еднакво ги сака своите чеда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И велам, си велам јас, кога си помислувам за нив, колку повеќе нив си ги спомнувам, толку повеќе ги сакам, копнеам и болам, се топам и смрзнувам и се губам во мислата во која е собрано се она што беше куќа и сите во неа, што беше семејство и родбина, нива, лозје, градина, смеење и тажење, радости, болка и фален да е Господ Бог, затоа што се ни даде!...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Приказната се рани со зборови; хашишот се гади од зборови; ги превртува, отфрлува, ги зема оние кои ги сака.  Врапчето се однесува како цвет.  Се обидувам, сепак, со приказна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој по мачниот живот што го мина, неколку пати соочувајќи се со смртта и со пеколни маки, во последен миг спасен пред да биде целосно жив закопан, им порачуваше да ги сакаат родната земја и јазикот до страдање, да не им се срди срцето против Албанија дури и кога ќе страдаат невини, татковината останува татковина, дури кога убива.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Секој ден заминував од дома за да заработам за живот, но ја мразев работата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас живеам, си допуштам себеси да живеам, за Борхес да може да ја кова својата литература, и таа литература го оправдува моето постоење“. Чинот на пишувањето се појавува овде, ако не како должност, тогаш како нешто налик на мисија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ако баш сакаш да знаеш ги сакам местата какво што е ова.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото најголемо задоволство беше, се разбира, пишувањето, и тоа посебно пишувањето поезија, но дури и на чинот на пишувањето тој гледаше како на актерска претстава: “Ги сакам песочните часовници, мапите, типографијата од 18- иот век, вкусот на кафе и прозата на Стивенсон; оној другиот ги дели тие склоности со мене, но толку самобендисано што ги претвора во својства на еден актер /.../ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 211
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во истиот есеј за Валери тој напиша: „Заслужната мисија која Валери ја направи (и понатаму ја прави) е тоа што тој на луѓето им пружи луцидност во едно во основа романтично доба, во меланхолично доба... на дијалектичкиот материјализам, во време кое го најавуваше Фројдовото учење и трговците на надреализмот...“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 214
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Погледнав околу себе. Немаше никого освен Хелмут во бела едноделна кецела кој студиозно ги гланцаше плочките наѕидот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес ги обвинува и строго ги осудува книжевните движења (романтизмот и надреализмот) и формите на мислење (марксизмот и психоанализата) кои не се занимаваат толку со едноставно апстрактно мислење туку со прашања што се однесуваат на животот (иако на мошне апстрактен начин): тоа е недоверба во рационалниот поредок, класниот поредок, поредокот на егото, и побуна против нивната злоупотреба. животот како подрачје под прагот на свеста, како случај, борба или желба, како да го ужаснува, и секој напор насочен кон истражување на длабочините на тие води наидуваше на негов отпор и муртење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во еден поран есеј, се обидов да ги покажам епските призвуци што лежат во основата на неговата доцна поезија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојат два реда што го содржат ова согледување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Те разбирам.“ Се состанувавме цел еден месец - музеи, возења во природа, француски и германски ресторани, сладоледи, романтични барови - пред да се бакнеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Било која форма на знаење која би му упатила предизвик на неговото скептично разбирање на светот наидуваше на негово снажно неодобрување, дури осуда.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се омажив за човек кој со себе ги донесе двете свои деца. Многу ги сакаше. Остана дома да се грижи за нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога јас бев дете, нашите стари нѐ учеа да ги сакаме птиците.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Играчките се убави, децата ги сакаат, но поубави се тогаш кога со нив си играат другарчиња.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Детето може ним да им зборува, да ги сака, да ги гали.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Блазе си му, - си помислив, - колку е подобро да си постар. Девојчињата повеќе ги сакаат постарите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие живеат во истата улица, три-четири куќи подолу и јас обожавам да им одам на гости, зашто многу ги сакам и зашто дедо Роман секогаш има во фрижидерот резервни чоколатчиња „Животинско царство“ и сокчиња, во секое време подготвен за детска посета.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Немој веќе да ме водиш на уметнички филмови. Ги сакам само ступидните.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Но, тато, - се побунив, - како е можно родителите да не си ги сакаат своите деца, како може да не живеат со нив, да не ги прегрнуваат, да не си разговараат меѓу себе, да не...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Леле Ведан, немој те молам, - се исплаши таа, - не ги сакам тепачките, може некој да биде повреден, а ако разбере татком и, тешко мене ќе биде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа самата, макар колку да ги сакаше, зеде само едно циронче и долго го мушкаше повторувајќи неколку пати: - Баба нема заби цирони да јаде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Малиот Едо си ги сакаше двајцата родители, дури, како да беше поприврзан кон Најда кој за него беше несомнен родител.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѝ вели: „Летка! Ти ги сакам и телото и душата. Не само тебе.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој партизаните не ги сакаше, ама сепак за Еда, кој се замеша со нив, до крајот на животот не престана да вели дека Едо знае што прави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не дека ги сакаше, ама во сè им помагаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку многу ги сакаше пеперутките. Баш навистина ги сакаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѝ потекоа солзи, а солзите не ги сакаше Чана, ја отчепи устата Ми за то соузи? Радост да ти вим у очте а не соузи!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Ние, своите деца си ги сакаме, ни вели Димитриос Парцалидис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ги сакаш криминалците?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѓаволот нема сила за мене, но ги надвасува тие што ги сакам, ги фаќа во костец и ги љуби!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Човек како мене толку сензитивен и посветен, може да биде исполнет најмногу од уметноста и науката, затоа што само тие како децата можат да се сакаат безусловно и секогаш на истото ќе ти одговорат со дупло поголема љубов, ако ги сакаш и негуваш на вистинскиот начин.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мислам дека тој човек ни спортот не го сака со толкава страст како што ги сака жените.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Меѓутоа, излезе дека одбрав погрешен човек за таа работа, а во иднина почесто ќе ми се случува таков вид рапсодија во која тие што те сакаат не ги сакаш и обратно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нив и така никој не ги сака, за да ги гали и чува, а тие толку лекомислено си заминуваат заради една итра лисица.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Треба да знаеш дека во Скопје живеат моите две сестри кои многу ги сакам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Никогаш не го потценував твојот интелект и способност, само не ги сакав твоите гревови.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Инаку, тој ги сакал своите блиски, своите другари и својот народ.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Контактирал со неколку негови роднини и сограѓани и тие го претставувале кругот со кој тој одржувал врска, разговарал, критикувал или се шегувал.23 Орце ги сакал математиката и историјата, а сите други училишни предмети ги сметал за непотребни и слабо се интересирал за нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- И ќе ги сакаш луѓето, нели? - велам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе размислам, - вели. И отиде да размислува како поубаво и како еднакво да ги сака сите луѓе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе ги сакам, едни повеќе, едни помалку.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не, - ѝ велам. - Сите луѓе треба да ги сакаме. И тие нас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зашто јас, си признавам, не ги сакам луѓето што се фалат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не знам што е причина, та Билјана наеднаш да ме изненади со тоа необично прашање: - Тато, зошто некои луѓе ги сакаме повеќе, некои помалку, а некои не ги сакаме?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не знаев дека имам толку поволно мислење за тие дрвја, а сè дотогаш си мислев дека не само што не ги сакам туку и ги сметам за грди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Отсекогаш сум ги сакала тие приказни со летачки килими, а најмногу од сѐ сум посакувала да може да е вистински.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент бев решена на секој начин да се борам против кичот во мене, иако не знаев зошто е тој толку многу страшен и треба да се искоренува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не ги сакам ни јас, сите ги носат, не ми се интересни – ѝ реков, ама не бев воопшто сигурна дека е баш така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)