ги (зам.) - разнесува (гл.)

Овде луѓето ги разнесуваат чичероните, кои со себе можат да поведат најмногу десетина посетители.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од визбите беа донесени душеци и распослани насекаде по ходниците, а оброците се состоеја од сендвичи и кафе „Победа“, што на колички ги разнесуваа вработените во кантината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јазикот не е возило што ги разнесува комуникациите напред-назад меѓу индивидуалните умови; тој е координација на физичките околности меѓу членовите на една социјална група, што го задржува структуралниот интегритет и на социјалната група и на индивидуалните членови на таа група.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така секому му треба помалку време да го чека автобусот одошто да оди в гаража, да го запали автомобилот што ја ќе го запали ја не, да ја извади од гаража, да ги разнесува жената и децата и да не заборави гаражата пак да ја затвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мегалоновите бродови ги разнесуваа маслинките и зејтинот што се правеше од нив по сите светски пристаништа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Емин-бег потоа ги продаваше рибите на трговците што доаѓаа од цела Румелија, а тие ги разнесуваа по разни вилаети наредени во мали буриња, првин отстојани во сол, па ставени во саламура.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сешто работев. Кој сѐ да памети. Но најчесто работев по полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги обрежував ресловите а момчињата на колички ги разнесуваа по сушалните готовите ќерамиди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето гледаат како нејзиното тело замира од болка, како брчките на нејзиното високо бело чело стануваа се подлабоки, како, и се смалуваат очите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Исто како оние што ги наоѓаат и ги берат на џадето, по ендеците, во бозјакот и бурјанот и на полјанките каде што ги разнесува ветрот. Тие не мрднуваат од место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Над нив летаат бели ливчиња, пликови, ветрот ги разнесува настрана, преку ендекот, и ги сее во бурјанот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Помошници кои во негово име и во името на Нова Година, не е важно која по ред, ќе ги разнесуваат по разни градови, села.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Од купиштата рибини отпадоци, што ги разнесуваа галебите, бели како снег, се ширеше застоена реа. Ни трошка ветар од отвореното море.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Италијанците ги навредуваат Словените, Словените Грците, Германците Русите, Французите Германија и, речиси, исто толку Англија. Мислам, сите имаат право.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мегалоновите бродови ги разнесуваа маслинките и зејтинот што се правеше од нив по сите светски пристаништа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Некои од нив ги носат имињата на месеците. Јуни, Јули и Август. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 191
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прашај ги колку заработуваат за една ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не го направивме во твојата соба на креветот со балхадин на кој што ти тогаш спиеше и каде си спиела како дете, ниту пак на задното седиште на ’рѓосаниот Рамблер на татко ми што мирисаше на пушени кленови и колбаси кои што тој на викендите ги разнесуваше од месарницата на чичко ми Винсент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во ова такси брат ми ги разнесува градските курви.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не го сторивме ни во Бјуик Осумката на мајка ти каде што бројаница се обвиткуваше околу ретровизорот како монистрена црна змија со сребрени канџи во форма на крст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)