Со тие коњи кои сега некако ги олабавија ремените; кои ни сам не знам како, однадвор ги отворија прозорците, и без да ги збуни крикот на семејството, ги провлекуваат главите секој низ по еден прозорец, па така мирно го посматраат болниот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Танцуваа околу него, додека се обидуваше да ги провлече рацете низ облеката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)