ги (зам.) - прибере (гл.)

Истовремено од тогаш, кој како ќе измислеше да купува автомобил, било во готово или на кредит, јас парите ќе му ги приберев.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но оној благ и толку кроток изглед на Пискулиева, на кого стариот гледаше преку главата на Ордета, покажувајќи така дека просто не го зема предвид малиот, ја сломи коравата душа негова и тој се реши да ги прибере земјаците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Првата, собата на вокалот А, ги прибира расфрланите поетови мисли (расфрлани се моите мисли денес / како развеани листови / од некое старо евангелие / и небото над нас смрачено и тешко / и светлина нема, / барем себеси / уште малку да си се погледавме) и нештата за кои Поетот вели “никогаш не сум размислувал за тоа“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И кој би бил тој толку будала зимно време да брка комитлак?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако се прибере народот сигурно ќе и бараат бунтовниците, а ако не се прибере — отиде селото, — им објаснуваше Трајко и ги кршеше прстите, молејќи секого да ги прибере своите домашни што побргу. Co група од пет шеесет луѓе и жени Трајко дојде кај ужина пред конакот и го замоли својот стар пријател Арслана да му даде мувлет до утре и изим да распрати луѓе по мегданот, да го прибере народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гуле му рече дека бил во Битола, го нашле луѓе од окружниот комитет, кои слушнале што прави он по Мариово и во писмото го советуваат да не го диви народот, ами да гледа да се смири и да работи како што работеше во востанието, да ги прибира и бодри луѓето оти пак ќе ни требаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Така нека бидит, бре коџабаши, така. Еве, мувлет мувлет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па и грабачот Расим не беше ни мудур, ни јузбашија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Кога ќе ви притребам пак, дојдете!“ — и ги прибра трите половини лири што му ги дадоа за преврската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бравос, бре Мариовци, — извикаа сите тројца и ги прибраа парите, а Крстета го одведе Бајракот кај Алимасковци да преденува, па вечер да го испратат назад во четата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Една вечер, откако Сиве си легна со Мара и децата, доцна, околу полноќ, му притропа некој на големата врата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се зачуди Алекса кога во визбата го виде Јована Ѓуров, кој таа пролет се врати од Бугарија и се придружи кон Толевата чета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нестанокот на храна по селата ги загрижи бимбашиите, а и им се досади цела зима по пустите мариовски села, та предложија сите четворица да ги прибере Бахтијар во Битола, бидејќи и така немаа никаква работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арно ама, дружината од Катар Ќаа ја разбра работава и реши да си ги прибере паричките од својот другар што ги најде Сиве.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го нареди сеното во нив и појде да ги прибере овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги прибра во тремот, ги собра во долната половина, каде што во јаслите го беше наредил сеното, и ги загради со една леса, која служеше, кога е потребно, тремот да се преградува на две.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Толку ненадејно одекнуваат истрелите и толку безнадежно се распрснуваат брзите гулаби што ни морето моќно што секој час се враќа да здивне на брегот не успева да ги прибере во пенливите води ситните парченца земја.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И човекот е езеро И човекот ги прибира на починка своите бранови.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И ги прибрав книгите во чантата и отидов да ѝ ја однесам дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паѓаше тивок септемвриски дожд, и јас ги прибрав дома двата стола на кои тоа лето во попладнињата седевме мајка и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минуваа месеци по смртта на мајка, а никој не доаѓаше во домот во кој бев останала сама.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тешка тага му ги насели срцето и душата. Тажно и папсано си ги прибра дреите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не не ги оставија да живеат на Имотот, ги прибраа кај себе, таму, од Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мораше да ги прибере сите сили за да не се повлече прв и да исчека првин таа да си оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку необичен, силен впечаток оставил кај неа неговиот таинствен, затворен живот, кога ја искористи првата шанса да ги напушти своите деца и побрза кај него да му прави друштво!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Децата можеш и утре да ги прибереш.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Камилски ги прибра своите книги и речници со чија помош се подготвуваше за реферираните зборови, ги стави во жолтото куферче и откако се поздрави со Татко, тивко, без дополнителни зборови, си замина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓутоа, оттаму никако не следи дека самиот принцип на национализмот, спротивен на аватарите што случајно ги прибира за своите отелотворувања, во крајна инстанца е контингентен и случаен”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да бидеме живи и здрави, ќе ги прибереме и твоите родители и браќа кај нас, како што ги прибрав јас моите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Школниците ги прибраа во училниците, Друже Србине во канцеларијата на Мандулски се пикна, а Корнулов и Папокот сѐ почесто ги посетувале двата вагона на споредниот , слепиот колосек.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дури една сабота иде кај Пушмарка, Долзите, Зојчевци, Даута, Желчевци и други прилепски баздриѓани претставител од Челебон од Витола, Аврам Ароести од Скопје, другата сабота идат од Фараџи од Битола, Давида Леви или Мушон Кастро од Скопје и со дикат им ги прибираат, околу ужина, собраните лири и наполеони на прилепските трговци, а овие прават нови порачки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никаков роднина не остана да ги прибере, а стока остана „достур".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина, дедот Стале го зеде малото Пеце под рака и осумнаесет години го главува момок на манастирот за по шест товари 'рж, две лири пари, опанци и храна да проси по селата за истиот тој свети Илија што му ги прибра нивчињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште по некој ќош од некоја градина заграден со трње зеленее, а домаќините ги прибираат последните „в'ровинки" од уште неосланетиот пипер и патлиџани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По првото иде второ, трето и така со ред. Петре веќе ги прибрал сите поскури и шишиња со вино во поповата торба што останале од нафората и причесната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа им ја зголеми желбата на противниците, та овие често одеа да ги прибираат овие предмети и да протутнат по некој навистина крвав ден, сите во окопите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од тој „грев" Рожденката го советува мажа си Илка да ги прибере овие погорелци да си прави „себап на душата".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На анот од Младена Чкулот поп Петко се најде со коџабашијата Лесната, и лафмуабет, го поканија попот да се прибере во куќата на умрениот чорбаџи Бина и да ги прибере децата и сермијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Реката бучи долу Папањ и ги напива ливадите со студена планинска вода, додека овчарите ги прибрале своите стада еден крај друг поблизу, да можат да си помогнат и ги фатат дојниците да намолзат млеко, та и тие да го прават Велигден в планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте ги прибра паричките и не сакаше да знае ни за нивје, ни за некаква сермија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со Трајчета ги прибраа падобраните и ги натоварија на Дорчо. Потоа се поздравија и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пред да ги приграбат други, јас ги прибрав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Присебните трчаат на сите страни, ги прибираат во бараката, и така наизменично, помагајќи си, многу од нив го дочекуваат својот суден ден.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па нели ти велев дека мене не ми треба ништо, освен бункер, митралез, два-три сандака муниција, троа леб и едно стомне вода?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И потоа низ дуљбија гледаме како си ги прибираат ранетите и убиените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Низ едната цевка, се слуша, нешто тече, бавно, капка по капка, низ другата, исто така сосем бавно, Мишкец дише.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги прибира дводенарката и гумениот оџачар, но не може да ја најде картичката за телефонирање.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се додека овците не ги прибраа во задруга.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Богами не сум далеку од помислата дека тој лично го има застрелано тој ваш генерал, и тоа од зад грб, во тилот, додека јавал зад него, или додека кутриот Генерал спиел а Иван Степанович седел на некое кутнато стебло приведувајќи го кон познатион жален крај своето одамна донесено решение: да му ги прибере парите на Генералот и да се стори најпосле барем со генералски шинел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова не го реков за да ја укорам. А уште помалку за да ја намалам или да ја оспорам веројатноста на нејзината приказна. Сакав само да ја вразумам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ги изнесе Рајна пред мене можните и неможните претпоставки во врска со ова свое откритие паметам, убаво ѝ реков: „Подобро ќе биде да си ги прибереш фантазиите, Рајно!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„О господе, оваа ќе направи чудо со мажите...”, рекоа исплашено жените и почнаа порано да ги прибираат мажите дома и да пазат да не им се залепи таа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се согласија за трите статии, а другите ги прибраа во папка како документација и за еколошката проблематика, и за новинарот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одделот за специјални операции на ОСС презел повеќе мисии во Европа и во Азија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Основната работа на Одделот за разузнавање (Secret Intelligence - SI) на ОСС во Лондон била да ги прибира и да ги анализира стратегиските пораки што биле важни за Заедничкиот генералштаб на САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А долу тече Бистрица и мие, трие, глади, превртува и исфрла на брегот камчиња, а кога вода прибира сал малку повеќе, тогаш ги прибира во себе и одново ги прегрнува, ги мие, ги мазни и ги превртува, та превртува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Трите болничарки ги прибираат ранетите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И правдата рано ги прибраа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе им се јават, тие ќе ги приберат, ќе им дадат да се пресоблечат и ако е со среќа ќе си одат дома.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Застана пред него со двете раце потпрени на шанкот и прво си ги прибра рацете, бурична во кесето опашано през половина, го извади нотесот и ставајќи го на шанкот го праша Марка: „Има ли тој таму некој телефон?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)