ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

145. Во случајов Мисирков неправилно ги идентификува народите со феудалните владетели, зашто тие договори не се правени помеѓу народите, коишто никој и никогаш за ништо не ги прашувал, туку помеѓу суверените од разните држави.

Седнувам во фотелјата, силно вдишувам, потоа, станувајќи, ги прашувам со страшно мирен глас: - Бројот три во животинско царство?

Луѓето возбудено се облекуваа и излегуваа надвор; гледаа во војниците, ги прашуваа каде одат, што се случува, но тие молчеа, ништо не им одговараа.

„Од каде сте?“ ги прашува авторот. „Од Б`лгарија“, вели најстарата што седи на седиштето до него. „Бугарки?“ вели авторот.

А пред наседнатата толпа, со подрасчекорени нозе во брич пантолони стоеја тројца офицери во униформи од сив офицерски габардин, само со револвери на појасите, нешто на луѓето им велеа или ги прашуваа.

„Е, ај кажи како се прави шопска салата!“ И им кажав. Ако е за гости, ги прашуваш дали јадат кромид, дали јадат луто... и го сечеш патлиџанот на коцки, ставаш краставица, пиперка, кромид на кругови и сирењето на ситно го рендаш... И тоа...

-Каков совет би му дал на музичар кој стартува сега? Ги прашувам: Зошто мислите дека она што вие го правите завршува во рамките на платното?

Одам и нив ги прашувам.

Ами, оти за Југославија, ги прашувам.

И после кој како ќе ги сретне и ќе ги прашува што носите така?

„Што болест е ова?“ ги прашуваше Маруш докторите: „Офтика ли е, тифус, чума?“

КИРО: Кои сме ние? Кој ги прашува жабите кога ги покриваат барите?

Тој чувствува дека тоа клопче што досега Максимилијан Мертен го плетеше со споро и тактично темпо, со доаѓањето на двајцата главешини на СС ќе добие забрзување и дека сите ќе бидат задушени во него.

„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.

Тие секогаш го гонат а тој секогаш исто ги прашува. - Зошто, тротоарот ваш ли е?

Тој знаеше дека децата така често ги прашуваат, за да ги научат повеќе да гледаат околу себе.

Одеднаш, еве еден постар човек. - Што е ова? – ги прашува тој децата. - Кое? – се чуди Лидија.

Најпосле дојдоа гостите. Тие уште си ги соблекуваа капутите во претсобјето, а Зоки ги прашуваше: - Јадете ли вие колачиња?

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

Јагулче Дримски не одговори, само си ја потврди претпоставката дека повеќе не е како некогаш кога Партијата не ги прашуваше другите како ќе одлучува.

Мама го отвора прозорецот. Ги прашува девојчињата: - Девојчиња, зошто не си играте со Малинка?

- Оти плачете, бре, ги прашувам војниците, што сте ги надуле гајдите?

Ги прашува таму луѓето: - А бре, да не видовте ѓупци, вели, да не видовте ѓупци да идат навака?

Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!

И ги прашуваме после зошто се предаваат, кога толку се плашат од Арапите, а тие ни велат: заради жените.