ги (зам.) - потера (гл.)

Ете тогаш кога, додека сѐ уште доаѓаа на зимување во Петочка Вода, рано напролет, околу Ѓурѓовден, Ѓурчиновите момоци ќе го поделеа својот булук на два дела и машките јаганца и јаловиците ќе ги потераа, преку газилата на Црна, на пазар во Битола и во Солун, а женските и молзниците низ Чепиговски Мртвици, преку Даутица и Јакупица кон родната Мијачија, тоа навистина прилегаше на пролетно раскрилување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Ни глас да не слушна оти тргам — се провикна Толе и им нареди: — Сете напред во одајата, ако ви е мил животот! — искомандува и ги потера пред него по широкиот чардак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Изгледа лошо е, да бегаме! – му рече дедо Димче на Кире... ги потераа празни коњите, а тие потрчаа по нив...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Значи осум ми даваш“, рекол Итар Пејо, се качил на едното магаре и ги потерал магарињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сигурно ги потерале понагоре, си велиме, и кренавме раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се смириле до безгласност зашто Арсо и Цветко прераскажале дека виделе на пат осуммина под пушки и со секакви ножови и кубури во појасите, бездруго арамии или платеници на бегот воденичар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, не распрашувајќи се, ги ослободиле шиите на воловите од животинските окови и ги потерале кон долот покриен со повеќебојно зеленило на грчави дрвца и секакви грмушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа почна да потемнува. Над неговата модрина изгреа првата ѕвезда и уште пред да се слее планината со небото, овчарите ги потераа овците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сотоната, нога крива гром да му ја сотре, ги потерал пред себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Анѓеле остана, а Трајче ги потера коњите... Крај патот имаше бистри и студени извори.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Татко тогаш ги удри воловите со прачка, ги потера и тие тргнаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)