ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Кога по таквите обиколки ќе се вратеше во својата соба, често ги превртуваше рацете и ги посматраше.

Ја веќе ја сипав третата чаша од Смрдевката и со благотелечи поглед ги посматрав одлучните потези на Парољуб Шврчковски како сѐ уште брца у грчките маслинки, а притоа осетив непријатен мирис на расолница за што бев сигурен дека беше прдежот од Далибор Чмаровски Чмаро, кој таа вечер за чудо не пушти ниту глас туку мудро го прелистуеше новиот билтен од Бронзената копачка на Санчо Панса.

Почна да ги посматра девојките кои таа вечер беа у топ форма, но повеќето од нив не беа богати туку делуваа на класични скотски спонзоруши кои на Трпе не му одговараа.

Беше веројатно, дури, дека таа ги посматра сите за сето време.

Наведнати над оградите на „Галата Ќупри“ можете со часови да стоите и со чудна внимателност да ги посматрате многубројните кајаци, кои се расеале меѓу големите бродови и во водите на Босфорскиот Залив - „Златниот Рог“.

Знам дека кога се палат уличните светилки, кога гори и свети неонот, тогаш кога се преливаат светлата во чудесни нијанси и кога луѓето од далеку ги посматраш како силуети, е најпријатно да се впуштиш кон „Пигал“, па сè таму до „Клиши“ и „Амстрдам“, кон „Сен Лазар“.

Седев на едно од пластичните столчиња и ги посматрав, и тие мене.

Никогаш со полна уста не се насмевнуваше. Братучедите ги посматраше со задоволство.

Војниците зад нив ги посматраа сѐ додека не свртеа на завојот кон селото в десно и видоа како влажните алишта на грбовите им се испаруваат сушејќи се по дождот.

Весел од секогаш сакаше да ги посматра микрокозмичките пејсажи.

Грталица После 2–3 зими у Канада, неизбежен е судниот момент кога ти доаѓа преку глаа од огромните купишта снег пред куќа, од кои ни сонцето не може да изгрее. Тужно ги посматраш лопатите за снег од кои ти попуштила кичмата, а и руките што ти станале ко на Попај.

НОЌ Грета и Дики излегуваат од зградата.

Од прозорецот на првиот кат ги посматра една стара жена со седа коса.

Таа рамнодушно ги посматра гостите.

НОЌ Во една соба до креветот во инвалидска количка седи баба ѝ на Грета.

И иако ништо крволочно не беше имплицирано во бледите преливи со светлина на боја на лаванда во чиешто прикажување сликарката на „Баричката роса“ толку уживаше едно августовско утро, тој поглед насочен од нивната тераса кон соседната куќа, во која - една вечер откако сликата беше завршена, можеби додека уметничката и нејзиниот сопруг ги посматрале метеорите од својата тераса - младата разведена мајка на две деца ја врзал, силувал и пљачкосал по зло прочуениот „Изолирбанд силувач“ од Вилмингтон и околијата, кој и понатаму е на слобода.

Јас ги посматрав, не од друго туку од што немав друго да гледам, за да ме заинтересира нивната здушност на наведнати рамена и приближени глави (така не се игра карти), како во заговор што не може да се слушне, но не може и да се скрие од туѓо око.

Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.

За кусо време како да направи голем скок во годините: како одеднаш да премина од дете во возрасен: доби сериозен изглед и држење, гласот му се здебели, започна да се дотерува, да си ја пегла и уредува облеката, да стои почесто пред огледалото, да си ја чешла и дотерува косата, да ги посматра меките, нежни влакненца на мустаќите што започнуваа да му растат.