ги (зам.) - поздрави (гл.)

Гостите се тргаат за да помине.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој со крената рака ги поздравува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Добровечер, браќа! - ги поздрави Гоце. - Добровечер, брате Гоце! - го отпоздравија тие.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За она вчера што го реков “Долу султанот“ тој ми честита.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во црквата владееше некакво шаренило: едни се молеа, а, други се одмараа на столовите во дното и пишуваа на разгледници, веројатно за да ги поздрават своите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ми кимнаа дискретно со глава додека траеше канторското читањето на Свитокот за Естер и во моментот кога беше изговорено: „Арур Аман”11, онака неподготвена, се потресов од бурата шумови со удирање по седиштата, викање и вртење штракала, во буката што традиционално ја произведуваа пред сè децата што во храмот седеа на посебни клупи и беа мирни во текот на читањето на останатиот дел од текстот, сè до местото во кое креваа врева до небо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одев кај нив дома да видам дали сè е в ред, кога го гледам Јехуда, дотеран и онака малку подгрбавен од работата, како со ведар чекор оди по маалото и ги поздравува минувачите забрзани со пазарлакот кон дома и стариците што метеа пред капиите, додека од една куќа допираше длабокиот глас на спикерот што соопштуваше вести за нови борби на грчко-италијанскиот фронт во Албанија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Германците беа изненадени кога владиката ги поздрави.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Стариот го раширил веќе весникот, ги поздравува преку очилата со телена рамка, и пак продолжува да чита.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги поздравив поздравно продавачките кои продаваа продавање, празните сали за проекции, полните пивници, го поздравив пијаниот кој пелтечи со педалите, полицаецот беспрекорен, патецот мој примерен.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Пред врата силуваното комшиско: Добро утро. (Како ли ќе ги поздравам на враќање?) Колата беше паркирана под газот на татко ми.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
— Сечите, дерите, горите беј. Ние шо имаше да кажиме веќе кажаме, — за сите одговори Мисирлијата...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајте, ми со здравје! — Ги поздрави Куле и тргна кон Трајка на нивата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги испрати Арслан во рајот да ги поздрават оние стари мариовски бунтовници од Пешта коишто вака за „крст чесен и слобода златна" ги жртвуваа своите животи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го запре кошот пред нив и со еден сожалителен и презрив поглед ги измери сите војводи, па громко ги поздрави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добровечер, Толе, добровечер, домаќине, — го отпоздрави Апостол кој многу ги ценеше овие самородни и смели борци и војводи во чиј ред и тој спаѓаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да ви се ногу години, ефендилер, — проговори Трајко и со длабок поклон ги поздрави двајцата султанови служители, сиот затресен од возбуда, знаејќи дека не го вика мудурот за добро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бујрум — бег, си ме викал? — проговори како со туѓа уста.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа беше овчарчето, кое прво ги виде и весело ги поздрави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во истиот момент чалгиите засвирија и сите се распоредија по дворот, по скалите и чардаците, да ги пречекаат и да ги поздрават сватовите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Возилото помина над нив, тие му промавтаа со рацете, поздравувајќи се со шумарот кој ги поздрави со сирената.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас пристапив, ги поздравив и реков: „Госпоѓо, дали би можел за миг да разговарам со Луција насамо, ве молам?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Културата на стрејт-мажите не се репродуцира себеси така што на секоја наредна генерација момчиња ќе ѝ пренесува подробно познавање на овие филмови, ниту, пак, ги учи своите припадници наизуст да научат одредени реплики од Најмила мамичке и не организира фестивали на кои овие реплики ќе се повторуваат пред публика што желно ги исчекува и што ги поздравува полетно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги поздрави двајцата како стари пријатели, а начинот на кој ја бакна Марија и начинот на кој таа му возврати го стресе Сатурн, и тогаш тој се посомнева дека тие можеби тајно се состануваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Шепотливо ги поздрави. Татко мило ја погледна како виновник за грев кој секогаш му беше простуван од Мајка кога беа во прашање книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Петар го подигна шеширот и ги поздрави двете млади дами бакнувајќи им ги рацете, а со Томаица разменија значајни топли насмевки полни со нежност.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога дојде Христина тој се поздрави прво со неа, им ги бакна рацете на младите дами, учтиво ги поздрави и си замина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ги поздрави двајцата со весело „ здраво, здраво“ и седна на нивната маса, испуштајќи интензивна смрдеа на пот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вчеравечер уште беше рано Низ калдрми тргнав пеш по градот Та здогледав едно купче збрано Деца, кај цртаат плочка Недалеку од плоштадот Ме понесе патот кон чаршија На мостот лошо реконструиран Човек ко мене пензиониран со жената стојат од каршија Ги поздравив и ми возвратија А кучиња скитници пријателски До следниот мост ме испратија
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
И таа му велеше да ги поздрави. Кога ќе им пишува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чудно ми беше што го сретнав и веднаш пак го испратив. (Се наведнува врз раката на Барбошин, кој исто така седи со наведната глава) Ме замоли да ги поздравам нашите заеднички познаници, но вие него, веројатно, не го познавате...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сите жени на светот со добра среќа ги поздравуваат првите штркови, зашто им носат љубов и среќа!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ох, ти гугувче малечко! Што си згрешило ти пред господ, да береш грижа уште од пет години?...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Таа цело време гледаше во „попчето“ па и кога се појавија да ги поздрави публиката, и виде чисто и бистро оти очите од „попчето“ беа втренчени во Нешка, и дека и таа не се издиши дури тој ја гледаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѓуро искрените ги поздрави искрено и од срце, а на лицемерните не им рече ни „добровечер".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги виде како седат на машкиот кат овие двајца стари пријатели и со низок глас ги поздрави: — Добровечер вујче!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секогаш дотеран, намирисан со Армани, ги поздравува патниците гледајќи ги низ цвикерите за сонце што коштаат 820 долари.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ова го чинеше за прв пат. – Тогаш добив задача, во името на жените на Алба­нија, да ги поздравам италијанските функционери, на чело со грофот Чано! – рече потем весело Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ги поздравив на грчки јазик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излегов пред порти. Ги поздравив војниците на италијански.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако професорката ги поздрави родителите и учениците, првин се задржа на општиот успех и на поведението на сите ученици од нејзиниот клас, пред да помине на индивидуалниот успех на учениците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу да ги поздравиш Горјана и Огнена и да им речеш: „Чичко Тале ми го закрпи самарчето и ми рече пак да му донесам дрва.“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се кикотеа држејќи се за стомаци, а дедо Ангеле, како ништо да не било, се сврте кон комитите: - Како сте, што правите? – ги поздрави тој нив сосем сериозно и како што личи на луѓе и пријатели.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Откако ѝ се наруши здравјето веќе не се качува на Водно, па ме прашува какви се, колкави пораснале и шеговито ми порачува - да ги поздравам.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да ги поздравиш и да не заборават - Фали село - живеј в град! со широка насмевка ги пречека шоферот. Беше многу помлад од оној утрината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Да ми ги поздравите сите таму. Другпат ќе дојдам со вас. Утре имам семејни обврски.“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во декември 1963 год. јапонското радио ме замоли да ги поздравам љубителите на музиката во Јапонија по повод Нова година (и тоа да не трае подолго од една минута).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се распрашува за сите свои ученици, сите ги поздравува...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Македонката со колак коса врз темето не можеше да замижи пред толкава болка па и од нејзините очи потекоа солзи, како и од очите на високиот маж, а заминаа без да ги поздрави толпата, со чувство дека сите ги мразат штом се дрзнуваат да испорачуваат Македончиња како Грчиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)