ги (зам.) - подава (гл.)

- „Па твоите чевли не биле нови” - рече едно утро кога ми ги подаваше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Извади да плаќа, и дури ги подаваше парите, прстите им се допреа. Жената ја поткаса усната.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа му се доближуваше со насмевка, му го вадеше метрото префрлено преку шија, го фрлаше врз машината за шиење со движење како да го соблекува и ги подаваше усните кон неговите, а тој збунето погледнуваше зад малиот излог на дуќанот и откако ќе се увереше дека нема никој, ја гушкаше и ѝ ги возвраќаше бакнежите со своите полни усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му ги подава на чичкото и вели: - Поздравете го вашиот Ванчо. Со белава од мене, со црвенава од Златко.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога сестра ми Роза дојде да ме посети по смртта на својот сопруг, долго седевме на мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога одевме по паркот, таа береше цвеќиња, или кинеше стракови трева, или откршнуваше гранчиња од дрвјата, а потоа бараше луѓе со очајни погледи, им се приближуваше, и им ги подаваше цветчињата, страковите, гранчињата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ги подавал рацете кон првиот ден на својата младост, барал 'ржени ниви Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 „Таа е нема!“ Ги повторувал овие зборови на осаменоста и со неспокојство на нешто што е занес или копнеж, или најмногу религија на нејасна љубов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од последното, најмалото парче црно копно, дирата беше излезена и скршнуваше нагоре, губејќи ја со секој чекор својата црнина, а уште погоре таа се закопуваше во неколкуте купишта смреки, што беа покриени со снегот, но на повеќе места ги подаваа зелените вршкови на своите гранки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Наплати ги трите!“ е реченица од сопруг кој ја љуби жената своја, ама и некоја друга едновремено и паралелно, а таа, во моментот кога ѝ ги подавам ќесите веќе му простува, а не му била ни лута, и таа во некоја друга куќа е втора.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Старицата ги подава сувите раце и не може да ја совлада блескавата капка, растреперена на ретките трепки. - Борисе, чедо. Ево, дошла баба да те види.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ние ги подаваме главите: подзинуваме, и ждригаме, икаме од виното, од јадењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мамо, мајче, викаат, каде е лебот, викаат, и ги подаваат рачињата, прстињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ИВАН: Да. Еве ги во мантилот. (Оди, ги зема и му ги подава на Луков.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Колку убави, колку свежи беа розите!“ (ѝ ги подава розите.) Ракоплескање. 194 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа извикува, целото лице ѝ се смешка и ги подава рацете во пресрет на ветрот, радосна, среќна, толку убава... А јас одам да се спакувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега Надењка е веќе омажена; по волјата на родителите, или пак по своја волја, – тоа е сеедно – за секретарот на благородничкиот фонд за старателство и веќе има три деца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тука за преврзување ми помогна Бугаринот. Јас му ги подавав завоите, а тој го преврзуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ситната жена со песочна коса се беше наведнала напред преку задниот дел од столот пред неа. Таа ги подаваше рацете кон екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги подавав рацете кон компјутерот, сакав да ја гушнам твојата слика што ја имаше ставено на Фејсбук. Плачев и плачев…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ги подаваме рацете напред И остануваме скаменети Со молбен крик на усните.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
— И пак ги подава да не оди боса по „мразот“ на Св.Кирил и Методи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Документите што ги приложуваше пратеникот, полковниците си ги подаваа еден на друг и ги разгледуваа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Занесено шепоти: - Бев насмеано и добро дете - натаму танцувајќи, вади дузна фотографии од кесата и му ги подава на Џ. - Еве, погледнете!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Жените ги подаваа главите низ прозорци, излегуваа на чардаците и преплашено прашуваа што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки ги подава двете парички и вели: - Чичко, сакам да го купам сиот свет. За Лидија. - Како? – прашува продавачот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Старешината Раде го викна благајникот. Дачо вади од џебот пари и му ги подава на благајникот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Истрча целото село да го пречека: напред одеа музикантите, свиреа со труби и тропаа на барабанчиња: нивната бучава го заглушуваше просторот; по нив, качен на коњ, одеше Лоте, облечен во алишта на витез; луѓето плескаа, го поздравуваа, а Лоте им мавташе со раката и им отпоздравуваше како да оди или се враќа од поход; зад него одеа циркуските коли ишарани со дречливи бои и креваа прав, тропајќи по нерамниот пат и влечејќи се бавно по преморените коњчиња што ги влечеа; од прозорчињата на колите ѕиркаа циркузантите со ишарани лица; по нив одеа кафезите со животни кои ѕиркаа низ решетките и ги подаваа муцките кон децата што трчаа по нив и врескаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(Матеј ги подава рацете. Борис му ги става лисиците.) Фина играчка. Ова е челик. Не 'рѓосува.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А кога ми ги подаваше писмата, кога ми покажуваше делови од рубите, кога ми ја покажуваше скршената лулка, кога...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми ги подаваше златниците, а бездруго кутрата сакаше да ми рече според изразот на лицето: не земај ги!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од една кошница таа вадеше парчиња леб намачкани со маст, нане и црвен пипер и им ги подаваше на децата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се пресегаме низ решетките, си ги подаваме усните меѓу железата: Среќна Нова, С новим годом, за многу години!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ги подаваме рацете, а тие само нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една група мажи стојат потпрени на ѕидот и само ги подаваат главите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Еј женшини, шепотат логорашите, си плукаат во рацете и ги подаваат по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Завлегуваме длабоко во логорот, а од сите страни излегуваат мажи, ги подаваат главите и поидуваат по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги подаваат, две по две, рацете, се заобиколуваат со нозете. ,Кротко терајте карванот", пеам, а жените се вртат, замавнуваат со колковите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги подаваме главите преку една, преку друга, ко овци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги подава вака нагоре, ко киска цвеќе ми идат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)