ги (зам.) - плука (гл.)

Замислете си: илјадници читатели застануваат зад делото на Меша Селимовиќ „Дервишот и смртта“ и ги плукаат илјадниците читатели кои стојат зад делата на Андриќ оти овој рекол дека на Селимовиќ едноставно му се случило прочуеното дело.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За време на кино проекциите во салите масовно се грицкало семки и слични нешта, а лушпите ги плукале пред нозете или во тилот на оние што седеле пред нив, се разбира, ако за истите не располагале со податоци кои ги откриваат како активни членови на боксерски клуб со назив „Младост“ или на борачки со назив „Балканец“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Познатиот проучувач на крими-романчиња и организатор на револверашки турнири, кој одеше по жица и одозгора ги плукаше минувачите. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 150
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Станал молчалив: јаде овошки, ги плука коштунките.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дали татко ми ги подаде ревматичните раце кон лилавата булка, кон братчето Момчило?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Да си ги голтам и да си ги плукам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Феј Данавеј ги џвака, ги голта и ги плука сценографијата, сценариото и другите глумици – суптилноста и чувствителноста се на отсуство додека водат дречливите бои, бучните заплети и настапот на една дива во споредба со која најдоброто од Бети Дејвис изгледа никакво.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Животот на земјата е понижување, душите бараат слобода во сините височини на ѕвездите; ќе појдат по неа, ќе ги проколнуваат и ќе ги плукаат туѓинците а тие ќе ги сечат со јатагани и ќе ги ослободуваат од печал и патила; сите што ќе останат ќе се растураат по селата и ќе собираат нови литии за предизвикување на смртта - оние што не ќе изгинат од оган и од железо, ќе се фрлаат во длабоки речни вирови, ќе се запалуваат по плевни, ќе се бесат во гроздови на свои јамки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А на сите им нареди да одат и да ги плукаат затворените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толпата почна да ги пцуе, да ги плука и да намавнува, но сејмените не допуштаа никому да им се приближи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не, туку страв во главата на Дипигус, вкрстени слики од предубедувања и стрипови, или едноставно рефлекс врежан со мастило како еден енграм- тетоваж?!) Дипигус се задушува и ја исплукува рибината глава, по што и Пајо Ентропија и Даркер и останатите девет лошотии на масата почнуваат да се кикотат и да ги плукаат несварените залаци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)