Студен есенски ветер подувна од север и на черешата и ги откина лисјето и ги разнесе низ селските сокачиња...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тоа беше апсурдно, зашто испишувањето на тие зборови не беше поопасно од самиот чин на пишувањето на дневникот; но за миг беше речиси готов да ги откине упропастените страници и сосем да се откаже од проектот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Прости ми што овие бели лисја ги откинав од крајот на тетратките на твоите писмени работи од осмолетката, кои со толку многу радост ги испишуваше и кои најчесто двете заедно, легнати на креветот, ги читавме.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Среде жито стасано до жетва се изделуваше осамено пламенче - стракче црвен мак. Безутешно: топол ветар во пладнето му ги откина листенцата, му ги одвеа некаде, ги разнесе...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Пелагија каснува од слаткото што мириса на дуња, на дом, на сигурност, сака и таа да се уфрли меѓу зборовите на тетката, ама нема место за нејзините зборови, не може да направи простор во нејзината реденица оти таа ги стиска зборовите еден до друг, смислата одвај да допира до свеста на Пелагија, само негде длабоко во срцето веќе знае дека не само што нашла засолниште, туку како да ја нашла тетка Евдокија од Прилеп, односно како да оживеала нивната мајка, нејзината и на Добра, одонде, од зад границата, па наслутувајќи големи премрежиња, брза да ги откине од патот на страдањето.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Беше доволно присебен да не си ги откине усните со забите.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Те зафаќаат далги што ветрот ги откинал од небесното море.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Санката лета како куршум. Расечениот воздух шиба по лицето, рика, бучи во ушите, сече, штипе болно и гневно, сака да ни ги откине главите од рамениците.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Се чини како самиот ѓавол да нѐ фатил во своите канџи, па сега со рикање нè носи во пеколот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)