Убаво е, си мислевме, дождот ќе ги освежи рузмаринот и качинките, ќе ја оздраве изгорената земја. Така ден, ноќ.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Не толку за да се одморат по долгиот и напорен пат, туку колку за да ги освежат сеќавањата на легендата врзана за него а која се однесува на Руса Јанческа и на Јована Дамчески.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пискулиев си ги освежи знаењата со најголема сосредоточеност и дури после излезе надвор.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Ама, мораш некако да се подотераш, да си ги освежиш запоставените образи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но прошетката ќе ги освежи, ќе запалат по една цигара, а сообраќајката е добро оправдување за евентуалното доцнење - рационално си ја сумираа ситуацијата, без поим во што се впуштаат.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)