ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во образложението на пресудата, односно на решението, второстепениот суд треба да ги оцени жалбените наводи што се од решително значење и да ги означи причините што ги зел предвид по службена должност [ex officio].

Второстепениот суд, со решение, ќе ја укине пресуда- та на првостепениот суд и ќе му го врати предметот на тој суд на повторно судење ако смета дека, заради правилно утврдување на фактичката состојба, треба да се одржи нова главна расправа пред првостепениот суд – освен ако одлучил сам да одржи расправа. (чл. 359, ст.1 од ЗПП).

Деструкциската уметност ја претставува таа криза на неподвижност преку акција, настани и/или објекти, рекапитулирајќи ги условите, ефектите и процесите на деструкција коишто интерферираат со преживувањето и коишто биле потиснати од страна на епистемологијата на крајната култура.

Но оваа епистемологија исто така има корени, традиции за излекување, кои се испреплетени во самата технологија, јазикот и праксите на деструкцијата. Foucault го обнови старогрчкиот термин epimelia heauton кој ги означува психолошките и интелектуални услови во коишто личноста е заинтересирана за грижа за сопственото јас, за работата врз себе.10 Терминот исто така ги опишува и одговорностите на моќта. Epimelia heauton имплицира внимание, знаење, техники, медитациска работа што бара разбирање за потребите на светот, коишто на поединецот не му се прикажани низ цивилни закони или религиски обврски туку како избор на постоење направен од самиот поединец кој решил дали ќе се грижи за себе или не, со тоа грижејќи се и за светот.

Ги воведувам фразите „крајна култура“ и „деструкциска уметност“ како идентификациски направи, изуми; како термини што ги означуваат здружените простори во коишто општествените, естетските, политичките меѓуодноси и пракси работат во дослух врз прашањето на опстанокот.

Деструкциската уметност обврзува на критички согледби за прашањето на исчезнувањето. Jean-Francois Lyotard се бави со проблемот на исчезнување во својата книга Хајдегер и ‘евреите’, во којашто ја скова фразата „Заборавени“ за да ги означи оние услови што не се ниту „концепт ниту претставување, туку ‘факти’ како Factum (Кант)“.

Но уметноста којашто еднаш рефлектирала и пасивно претставувала апстрактни конвенции и примероци на знаење, сега активно и дословно претставува отелотворување на психичките рани, урбаната лудница и милитаризираната свест во кризата на јадрото на крајната култура.

Деструкциската уметност е етичка позиција составена од различни пракси и која го истражува окружувањето на крајната култура.

За него тој ги означува онаа нелагода и страв на човекот коишто настануваат кога ќе се сретне со нему туѓите и непријателски сили, чиишто извори, меѓутоа, ги чувствува длабоко во себе. Das Unheimliche е она што еднаш било блиско и сосем присно, но е потиснато, па сега предизвикано од некој впечаток се враќа од таа потиснатост во ликот на тајновитото и туѓото.

Кноблох се засниваше врз изразот Kizil alma (“црвено јаболко”) со кој Куманите ги означува христијанските цркви и адекватно, градови.

Авторот во текот на целата книга иронично ќе ги означи со иницијали „антисубјектите” кои престанале да егзистираат како лица за да постанат егзекутори на гнасни дела.

Вториот епиграф од Борхес во третото поглавје од првиот дел на “Фармацијата” - како што видовме - го повторува Борхес од првиот навод, а сепак и го надмавнува.

За манастриот велеше дека би требало да се вика “лицеј”, оти тој збор повистинито ја претставувал убавината на градбата.

Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?

Потем, една ноќ, сони нов збор, кој му изгледаше поприкладен: “академија”.

Кај Дерида, тој романтичарски гест може да се најде во неговиот згуснат, алузивен, џојсовски стил, а кај Борхес во неговите раскази, чијашто заводливост (лековитост) останува и покрај негативноста што ја содржат.

И, се поболе отец Ангелариј од жал, од некаква чудна болест: почна да им ги заборава имињата на нештата, и многу нови, чудни зборови употребуваше за да ги означи предметите.

Но ако тој не е извор, зошто Дерида покажува кон него со овие епиграфи? Margina #32-33 [1996] | okno.mk 21 Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?

Токму во текот на овој период (1920-1924), Duchamp го напиша најголемиот дел од своите најпознати анаграми и игри со зборови. Sel (сол) и во својата егзотеричка (сол) и во својата езотеричка (спи­ритус) смисла, ги означува разумот, луцидноста и острината на духот.

Само со помош на мудроста може да се препознае убавината на обичните предмети, а за тие да можат да станат посветени, доволно е да се обележат со печат или потпис.

Тука Саркањац разликува идеологија за поединецот (која зборува за него), идеологија за поединецот (која му се нуди на поединецот, за да го придобие и да влијае на него), идеологија на поединецот (интернализирана, присвоена идеологија, со која поединецот се идентификува), идеологија во поединецот (идеолошкото знаење на поединецот), и идеологија според поединецот (“идеологијата дадена во и низ субјективната интерпретација на поединецот”).

Првите две синтагми ги означува како “надво­решна идеологија” а останатите три како “внатрешна идеологија”.

Неговите зајадливи пародии и напади против германските малограѓани, војници, воени богаташи и укочени чиновници Валтер Сокел точно ги означи како паралели на Стернхајмовиот испрекинат дијалог.

И така, пријателе мој, испаѓа дека Турците се ослободиле, од својот турско-арапско-персиски јазик, а ние на Балканот останавме негови заложници, да не речам заробеници.

Имаше застарени турцизми кои ја будеа филозофската вокација на Татко и Камилски, и тие тогаш, толкувајќи ги зборовите од нивен агол, како да ја забораваа договорената мисија да ги означат (без)опасните турцизми за иднината на балканските јазици.

Како и Хермоген и Кратил, кои во дијалогот Кратил расправаа за вистинитоста на зборовите, односно дали тие навистина ја репрезентираат суштината на нештата што ги означуваат, нашите ликови, балкански Хермоген и Кратил, расправаат за вистинитоста на балканските јазици и дали тие вистинито го одразуваат она што го означуваат културниот и националниот идентитет.

Во арапското писмо, создадено за да ги означи гласовите на јазикот во кој самогласките постојат само во функција на смислата на зборот, не му служеше никако на турскиот во кој самогласките се, како во европските јазици, внатрешните елементи на зборот кој има сопствена егзистенција како и функцијата на согласките.

Зборот касмет, со сите свои деривации, богата и разновидна фамилија беше еден од таквите зборови.

Овие два лингво-интелектуални Дон Кихоти, како што вели нараторот, имаат своја цел: нивната крајна цел беше со нивните можеби единствени библиотеки во кои се дополнуваа Балканот и Европа, со книгите замислени како енциклопедиско надополнување на историското и културно минато, да го спасат Балканот од внесувањето на погрешните идеи, често накалемувани за во иднина кај народите по завојувачките војни и долговечната превласт на империите.

Пишувањето на турски јазик со помош на арапски знаци беше апсурдно колку и пишувањето на француски јазик со хебрејски знаци!

Всушност, турски како алтајски јазик, имајќи задолжително осум писмени самогласки, е спротивен на семитските како арапскиот или хебрејскиот, на кои генерално им се потребни три писмени самогласки единствено да ги означат другите зборови различно хомографирани.

Каноните со ваков штос неформално ги означуваат како раковски или канцер- канони, поради особениот начин на кој се движи таа животинка.

Уште во осмиот век, зборот ронини, буквално преведен како „луѓе што брануваат”, употребуван е во Јапонија за да ги означи луѓето кои го напуштиле својот предодреден, цементиран, кастински статус во животот; самурај што ја напуштил службата на своите феудални господари за да стане слободен. 100 Margina #21 [1995] | okno.mk Западот има многу историски паралели со архетипот на ронин.

Терминот free lance*** (слободен стрелец) го влече своето потекло од периодот по крстоносните војни кога голем број витези ги напуштале своите господари.

Ограничувајќи го влезот за странските работници, границите служат како битен регулаторен инструмент на пазарите на трудот: „Границите се правна рамка која ги означува разликите во платите, даноците, социјалните и еколошките политики, како и каматните стапки.

Според Гастон Башлар сонот ги означува крајните граници на нашиот дух.

Најчесто во сон, откако тајно ќе ја минам границата се упатувам во мојата родна куќа крај езерото, која веќе не постои во реалноста.