Тој многу лесно се движел, и во обете насоки, долж континуумите помеѓу стадото и независноста, присноста и индивидуалноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тоа беше студено, нечисто, полно суви лисја што тука ги нанел ветар уште минатиот месец.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Вака, според устата на Лествичникот, му рекол: „Дојди синко единствен (тоа особено го нагласи, но тогаш јас не сфаќав смислата на таа нагласка), и избави се од неправдите што ти ги нанесоа поради Филозофот, и името ти го одзедоа: дојди и види што има во гробот мој!“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
7. На отец Стефан, по понижувањата што му ги нанесе Филозофот, само една мисла во главата му престојуваше: да ја здроби, да ја уништи, да ја спали, прав и пепел да ја стори штичката што говори.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тој сакал на германската публика да ѝ даде нега која ќе ја излечи од нејзините повоени чувства на лишеност, изолираност и болка, што ѝ ги нанеле очајничките промашувања на нејзината родителска држава.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Оваа психичка драма на топлина и присност помеѓу уметникот и публиката зборува за исцелувачката природа на Бојсовата уметност - за неговата терапевтска мисија.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Таа е многу повеќе меѓу оние апокрифни ракописи што нервозната рака со долгнавести прсти во плимите на потсвесното ги нанесува врз жолтите листови.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
И покрај сите болки што на бедниот Мухарем му ги нанесува живеењето, во друштвото на двајцата гробари, бара да запее.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)