Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ќе ви кажам: ме чуди само каде ги купил и кој му ги продал тие гаќи и брусхалтер!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со него била во Лондон на забавата за промоција на нивната светска турнеја и на таа забава се случила „несреќата“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бојс (Во еден глас): НЕ!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога преговара со промотерите на забавите, Аугуст прво што прави е да ги убеди да им дозволат на луѓето да си ги задржат за себе сите Е-таблети што си ги купиле за лична употреба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бојс, знаете ли што е Дики?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нејзиното тело не можело да го издржи она што било внесено во него, бидејќи таа претходно воопшто не пиела ниту се дрогирала.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На прашањето од каде му се бомбите и фишеците, тој велеше дека така вреќите ги купил полни од некој кочанец. Но од кој?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Турскиот судија, кајмакамот, го праша Гоцета: - Даскале, каде одиш ти ваму-таму?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во приказната постои ужасна слабост, која нашите пријатели, почитувачи на веродостојноста, никогаш не ја забележаа: ноќта во која се пронаоѓа бродот со телото на Ребека открива една чудна сличност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Капетан Драган: Не знам зошто Армијата ги купува тастатурите на „Треска“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Денес има 100 марки на патики и трењерки, но нема пари да ги купиш.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

На суверните жени им продаваше лилјаци и се фалеше дека аптекарите му ги купуваат змиите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секој жив што ќе влезел во продавницата да ги купува ч....те, излегувал мртов, бидејќи продавачот имал обичај да ги убива купувачите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И едните и другите само ќе ги купат вашите души.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во една мошне агресивна, дури брутална, поза, актерот препорачуваше дека оние што патиките ги користат за да ги стават на масичката додека гледаат ТВ, или да прошетаат до фрижидерот, или за да ги „покажа“ - тие ни случајно не треба да ги купуваат авиа патиките!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На тој начин Avia гаѓаше една помала, точно дефинирана целна група потрошувачи, и со тоа себеси се позиционира инаку од конкуренцијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа мошне ефектно го направил произведувачот на спортските патики Avia, кој како „spoke person“ го изнајмил американскиот актер и фудбалер Брајан Босворт (Студен како мраз).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледам јас горе, па гледам долу во нозете, во чевлињата, не сум ја прашал кој ѝ ги купил чевлињата со жапчиња што се запетлуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тие, лукави, кога не успеаја да ги купат христијаните, се обидоа кај Турците; за големи пари, после се дозна, беше успеале да го купат Амди ага, за тој, кога ќе бидат готови, соѕидани општината и училиштето, да појде во Битола и да го извести лично владиката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не верувам дека некој ги купува.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

И притоа сите ги купуваат со надеж дека тоа е само привремено.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Поставуваше сто прашања во минута, те од кого, а зошто и како дознале дека фрижидерот е празен, тие некои луѓе што ги купиле сите тие работи за нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А беше сведок на тоа како ги купуваат влажни, кој со, кој без парагон.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дури и повеќе, државата и понатаму би ги затворала оние што одредени супстанции им продаваат на купувачите кои сакаат да ги купат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Иако наркоманите не би биле апсени, би биле казнувани поради дела кои не се разликуваат од точење алкохол.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не е фер само еден човек да може да ја гледа таа слика, тоа едноставно не е фер.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Жилберт&Џорџ: Тоа е наша револуција: прекрасни, визуелни, моќни каталози што младите луѓе можат да ги купат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Со некаков избледен ентузијазам, ќе покажеше со прст на ова или она парче старудија - порцелански затворач за шише, насликано капаче од скршена кутија за бурмут, медалјон со прамен коса од дете што веќе беше одамна мртво - никогаш не барајќи од Винстон да ги купи, само да им се восхитува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Арно ама, времето, војните и селаните од околината, сакајќи да ги потпрат ѕидовите од своите имоти, ја разурнале камен по камен, па сеќавањето на кулата се чува само во приказните...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најубава и колку што е можно понереална приказна, од која ќе ги заборавам родољубивите и противречните лаги од овие неколку весници што ги купив токму на брегов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој им кажуваше на Армен и Алиса за десетиците книги кои ги купил овде и ги понел со себе на шпанските боишта, некои ги изгубил, други ги сочувалзачувал, носејќи ги на Балканот, пред почнувањето на Втората светска војна.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако го изеде сендвичот со жамбон и го испи пивото во кригла, се врати во книжарницата, се доближи до својот куп книги, ги однесе до касата да плати, веќе му беше означен попуст, односно книгите ги купи по набавната цена од страна на книжарницата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По едни дрвени мердевини, потпрени на гредата, се качуваа до нив тие што сакаа да ги купат, да ги штипат, да им ги видат мускулите и забите, или да ги поплукаат како душмани на Падишахот, та ибн Пајко, со сведен поглед од срам, виде многу калци и налани во бели чорапи како се пентарат по тие мердевини, ѕвечкајќи им ги синџирите на фатените.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Еве, да речеме, не мораш ни да ги купиш!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дури и нешто потешко. Дури за воловите беговите приготвуваа слама и јарма за да го тегнат плугот, за овие двоножни волови ич не се грижеа, зашто ги има во изобилство без да ги купуваат и да даваат пари за нив како за стоката.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Е, нив не ги купил сам; му ги подариле од фирма за да не му смета сонцето.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Многумина разбраа дека таа ги раздава производите коишто ги купува, па постојано, без да ѝ кажат, ѝ правеа големи попусти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Луѓето носеа со себе и икончиња со ликот на свети Наум што ги купија да го имаат постојано светецот дома, пред очи, неговото намачено и испиено лице со големи сини очи во чија што длабина, како во езерско дно, се крие мудрост, благост, добрина, човекољубост; неговата поткрената рака што благословува и чудотвори.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Не, не ги купив. Ми ги даде чичко Тале.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тој ќе ти ги купи дрвата и ќе ти најде сол.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата горе ја направи уште татко му додека беше жив; го купи лозјето што беше на самиот врв, а потоа почна постепено да ги купува и другите лозја и бавчи, да го освојува брегот и да пати што не успеа сиот да го купи, да стане негов господар; со преселувањето на ридот, тој ја виде и можноста да се оттргне од луѓето, да се обгради од сите зла и несреќи што го зафаќаат селото; покрај тоа, тој одовде, од овој брег, можеше многу поубаво, појасно и попрегледно да го набљудува небото и ѕвездите, што му причинуваше големо задоволство.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Имало, додека јас не ги купив сите бавчи наоколу... Сега е сѐ мое...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Така... Тие бавчички низ кои порано минувавте, јас ги купив и сега се мои...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Еден од оние денови кога бевме под власт на тетка Ана, наминуваа до кај нас чичо и Борче, го зедоа нашиот автомобил што неупотребуван стоеше пред зградата, зашто чичо постојано нема што да вози: сите автомобили ги купува настаро и сѐ нешто ги поправа и преправа, а постојано оди пеш.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Исто така, беше прецизирано дека акциите што вработените, поранешните и пензионираните работници ги купуваат под повластени услови претставуваат обични акции со рок на отплата од 60 месечни рати од денот на нивното запишување, со грејс период од две години.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Согласно ЗТПОК, корисникот на попустот има право да ги купува акциите, односно уделите со основен попуст од 30% од номиналната вредност, зголемен за 1% за секоја полна година на работен стаж во претпријатието, со тоа што износот на купените акции, односно уделот со попуст не може да го надмине износот од 25.000 германски марки (чл. 26).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Беа укинати и интерните акции (дефинирани како акции кои се издаваат со попуст и кои не може да се наоѓаат во промет на пазарот на хартии од вредност), а кои можеа да ги купат работниците вработени во претпријатието, пензионираните лица и лицата кои претходно биле вработени најмалку две години во тоа претпријатие, други домашни физички лица и организациите за пензиско и инвалидско осигурување (чл. 1a, ЗДК/89).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Извади таа некои цигари со тигреста амбалажа и тетеравејќи се во тесниот фустан, седна до мене да ми објаснува дека ги купила од бит-пазар без маркица.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тетратките ги купија со мама во книжарницата на „Просветно дело“, тука во населбата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.