ги (зам.) - казни (гл.)

И во тоа гледаа божие претсказание: или дека човекот бил некој добросовесник кој ќе го пушти Бошета да си се врати па Бог го заштитил на тој начин што сè живо во Потковицата престорил на оглувено и онемено, (зашто ако го насетиле тие, потковичаните, како што биле насрчени против Хаџи Ташку и дружината, можело да се случи да го заменат со некого од нив и да го убијат) или дека тој, Бог, ги бележил и ги казнува Јанческите за нешто одамна сторено и преку нив и сите други христијани во Потковицата ги поучува да се припазат од правењето лоши работи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нив бог како да ги бележал, како намерно да ги казнува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нејсе. Да не и бараме кривите сега. Утре ќе и најме и за пример ќе ги казниме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Да ги казните.“ „Не“! викна О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Така Господ ги казнува злосните и пакосните, последен изусти Методи Паранџија и се прекрсти свртувајќи се кон исток, кон урнатините на црквата по Калето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неверниците ни Господ не ги сака и најкатегорично ги казнува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сватив дека во суштината на човекот е да се казнува кога греши, а истовремено да ги казнува и другите кога грешат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој, кој ја има сета моќ, праведно ќе ги казни оние што ве угнетуваат и што ве мачат!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога Господ Исус Христос ќе се појави од небото со моќните ангели свои, со разгорен оган, ќе ги казни со вечна смрт сите оние што не сакаат да го признаат Бога!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тргна Димче Волшебникот да ужива по улиците, да ги казнува оние што не му се допаѓаат и не му ги исполнуваат желбите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Така било: несреќата завиткала во црно над четириесет куќи а од плачењето на проретченото Кукулино и небото трепетело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Обвинети за злосторство над шеснаесетмина, за грабеж и за сокривање на оружје, шеснаесетмина несудени воденичари биле осудени на бесење, другите неколцина ги одвлекле стии без трага и без глас: судот ги казнил на сто и една година робија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој внимателно ја избриша плуканицата со марамче, и продолжи: “Пациентите со душевни нарушувања го мразат својот лечител, во него гледаат Бог кој ги казнува, тиранин кој не им дозволува да се оствари нивниот свет – но јас не ги спречувам нивните изливи на бес, јас ги слушам кога ме проколнуваат или навредуваат онака како што би слушал некого кој е надвор од Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога се соочувам со нивните апсурдности – им велам дека тоа се глупости.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Би требало да ги фатат и најстрого да ги казнат!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Иван Степанович се заплетка во цревата на сопствената ненаситост иако знаеше дека комунистите таквите глупости ги казнуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И тргна Димче Волшебникот да ужива по улиците, да ги казнува оние што не му се допаѓаат и не му ги исполнуваат желбите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)