Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„А, еве, што да лажам, покрај оние, исплашените смртници“, ми вели тој, „ги имаше и такви кои не залегнуваа во рововите туку пукаа стоејќи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа ги имаше прибрано кокошките веќе, а своите пиленца - внучињата кои денот го поминаа надвор, околу зградата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога Александар му понуди една од неколкуте пакети Давидоф што ги имаше купено од Фри - шоп при враќањето од Германија, достоинствено ја прифати, ја стави дланката на срцето и благо се поклони.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Можеби сега сестра ми ги има некаде зафрлено, ама ако не верувате, ќе ви ги покажам чизмите и коланот што потоа мајка ми си ги направи од кожата на алигаторот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А толку ги има расеани, сегде по Водно.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Жената не дојде, рече, мора некој да остане со бизнисот, со двата дуќани што ги имаме, едниот на Гордон стрит, другиот во Епинг.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Следниот ден претпладнето излезе од кај Петра во време за кое веруваше дека старците – Најдо и Стефан – уште не ги имаат запалено моторите да излезат од дома да одат на гредата под оревот на средсело каде што ќе се најдат со Транда заради истото помалку пријателско зборување и повеќе заедничко молчење.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

ЗАКЛУЧОК Како што видовме, Солунските атентати по својот одглас што го имале во Европа и по своите последици што ги имале во Македонија биле најкрупен настан во периодот пред Илинденското востание Сите автори што се занимавале и се занимаваат со историјата на македонското национално-револуционерно движење одделно се задржуваат и на Солунските атентати.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Богдан и Видуша кога ќе појдеа кај него, му бараа да ги разгледуваат сликите што ги имаше во голем број насобрани во неговото долгогодишно сликање и го молеа да им даде некои од сликите што не му требаа и што ги имаше во повеќе примероци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да не пркне. Нему секогаш му беше мерено, без разлика на меридијаните, само толку, колку да се прерани и да им донесе на децата дома, кои ги имаше доста, а потоа едвај да дочека до новата градба, сеедно во кој град, сеедно во која земја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги нема веќе хероите на работничката класа... А дали некогаш и ги имаше, кога се предадоа без борба?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кинг Џејмс се изрази со кралска директност. „Ти си онаа досада што чува овци тука, така?“ рече тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Па нели од Битола до Орадеа дојдовме по шини?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дали им ги има видено некој лицата на тие среќници?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Исидора Перуниќ ги имаше донесено нејзините асистенти од Белград и се спремаше колекцијата за следната сезона: есен и зима 1938-39.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Авторот во недоумение, додека Рики правеше сос за макароните што ги имаа за ручек, почна да го чита текстот повеќе од учтивост кон пријателката одошто да очекуваше да биде заинтересиран од тоа што веќе го читаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И нормално – моторцангла, француски клуч и... Црна е гумичката. А ги има и други бои..

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Меѓу другите забави Софија што ги имаше во почетокот на ова лето, посебно интересирање предизвика необичната парада на ветераните од автомобилскиот свет - стари модели на „Мерцедеси“, „Буици“, „Фиати“ и други.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но сега сфати дека тоа било само заблуда – тој само мислел дека во себе ги има вистинските зборови, но всушност немал ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој по малку требаше да си замине кон селото, кон дома, и сега му го оставаше на ова свое срнче сето сено, што го имаа тука, а за вода му донесе од пред вратата големи грутки снег и ги стави во сите садови што ги имаа тука; сите нив добро ги настега со снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На многу јагниња, што се раѓаа во селото, им даваа име „Рогуш“, но ниедно не израсна со такви особини какви што ги имаше нашиот Рогуш.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

На 13.11.1903 год. утрото по разговорите со К.Мисирков и Ст.Јакимов кај него дома во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Пишувајќи Ви ги моите лични сфаќања за иднината на мојата татковина Македонија, ги имам предвид големите опасности што се кријат во сепаратистичкото национално движење меѓу еден дел од македонската интелигенција, кое зад себе веќе влече и македонски народни маси, особено во Југозападниот дел на Македонија, со центрите во Охрид, Ресен, Битола и Прилеп”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со десната рака минуваше по она што го гледав за првпат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа се сретна со Комисијата, и им ја кажа целта на своето доаѓање; им кажа дека е испратен од Владата за да ги пренесе нејзините ставови со кои се инсистира Комисијата во својата работа да ги има предвид историските, националните, етничките, културните, верските и јазичните карактеристики на Подрачјето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Интуитивно насетуваме дека математиката мора да ги има замешано прстите таму, и, навистина, во овој век беше откриен математички еквивалент на овие јамки, еквивалент кој имаше огромни реперкусии.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Убедена сум дека нигде нема такви подлеци, како што ги има меѓу непрактичните луѓе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Јана иако ги имаше сите врски и подврски во новосадската болница беше свесна за строгите бирократски процедури врзани за ваквите случаи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На овие видици на вреднувањето на неговата трпеливост законот им додава одредби, што претходните не ги отстрануваат, туку ги надополнуваат во разграничувањето на дозволеното и недозволеното.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На вратата на трлото кое зедно со сите добиточни згради се најдува на западната страна на Имотот, то ест кое заедно со сите добиточни згради го сочинува западниот ѕид на Имотот и кое како што се тие поредени една до друга се најдува прво до Западната порта, со запалена вивка в раце ги пречекува Лазор Перуноски, Вели Шест се објагнија и ниту една засега немаме изјаловена и низ овците (дени стојат и ги дојат јагнината, други лежат свиткани набере обрачи и имајќи ги свиткани и вратовите муцките ги имаат положени на предните плешки, а очите, темномодри, им светат во темницата) и преку средината ги одведува на другиот крај на трлото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не како некои, што ги има, влечивлечки, тие се мрзливи, тронтави, а оваа на земја не гази!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тато ми рече дека мораме да ги имаме сите податоци пред да добиме дозвола за тоа што сме намериле да го сториме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А ги имаше безброј, вонеговиот живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Зар еден од клучевите не ни ја отвори портата на туѓинава! – рече Мајка. – Ние, жено, си ги имаме нашите тапии, ќе ти кажам каде ги чувам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тужбата треба да содржи определено барање во поглед на глав- ната работа и на споредните барања, факти врз кои тужителот го заснова барањето, докази со кои се утврдуваат овие факти, како и други податоци што мора да ги има секој поднесок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тие прашања ги поврзуваат преферираните правци на развој од сегашноста со оние од минатото; тие ја охрабруваат индивидуата да го идентификува развојот на посебните излези сместувајќи ги во одделни секвенци од настани кои се одвиваат со текот на времето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тука, на прв план, ги имаше предвид Маркс и Енгелс. За него тие си беа умни, големи философи на XIX век, ама не пророци на идеологијата на комунизмот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стигнавме до градската куќа. Имаше многу народ, ги имаше од сите страни, од сите вери и народности, стари и млади, сите сакаа да си ја видат својата славна сограѓанка, Мајка Тереза.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите дваесетмина триесет, колку ги имаше во одајата, (колушот) се собраа околу момчето, кое некако отскокнуваше од нив и со умот и со лицето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Им вели дека во игрите зборуваме на некаков чуден јазик, но од движењата што ги правиме и од предметите што ги имаме во рацете (дрвени пиштоли и смешни лакови и стрели) може секој да заклучи дека се работи за игри во кои многу се пука, се покажува јунаштво, то ест многу се умира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Едно утро видов дека Цецилија ги има отворено ширум прозорците – беше едно од оние ретки утра во тоа лето кога дуваше ветре - и завесите излегуваа надвор, како бели крилја се пружаа кон улицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

КОСТАДИН: Е, време им е... Добро е кој ги има...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Многу ги има, многу ме бидува.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Рударите сега веќе ги нема, ама како да ги има нивните сенки кои во чекор ги следат посетителите кои, пак, не знаат со која рака да се крстат пред крстовите од сол во подземната катедрала и пред засолените рани на Исус кога го влечеле на Голгота.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Овој проблем ја измачува веќе подолго време и се опира на многуте обиди за негово разрешување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во театарот ги има многу, затоа многу песни во него се фалшливи или не се слушаат надалеку.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И јас, со компанијата, бргу заминав, барајќи нови доживувања во „црвениот“ Келн и, откако го посетив диско-клубот на „Вапенхоф“, не гледав веќе наивно на натпистите на ноќните диско-клубови кои во реонот под мостот на Рајна ги имаше на секој чекор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Пред очите уште ми е и она бело пиле што ја држеше кренато главата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако со мака се пробиваа низ снегот, иако денот беше мачен за погреб, не сакаа да го остават Богдана подолго време незакопан; а смртта негова им даде можност, како што беше обичај, да се соберат сите од селото (зашто одамна немаше погреб) да се видат, да поразговараат за работи што обично на погреб се разговараат, да попеат по некоја тажаленка и за умрениот и за своите мили што им умреле, да се ослободат малку од секојдневните работи и грижи, да си подречат нешто крај ковчегот од мртовецот: за минливоста и ништожноста на животот, за јалан дуња, за лакомијата што останала меѓу луѓето, да се мачат да двојат од уста за да создадат нешто, а од сето тоа на крајот останува само два метра земја и црви; да го испретурат животот на умрениот, неговите маки и радости, желби остварени и неостварени, добрините и лошините негови, среќите и несреќите што ги имал, и сè друго што му врвело преку главата; да поткаснат задушница, да запалат свеќа и на гробовите од своите умрени, да им ги избришат сликите на крстовите и да им ги бацат, да си ја освежат болката.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Затоа што не ме боли газот за народните права, ниту народот ги заслужува, ниту може да ги има, ниту ако ги добие ќе знае што да прави со нив.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Саше порано не пропушташе опера. И не само што не пропушташе туку и по сто пати сите ги има гледано, но Љубе свири виола во оркестарот на Операта, па може бесплатно колку сака да влегува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На тој начин, штом одбереш еден автор за свој љубимец, толку повеќе чест ќе имаш, особено ако тој е странски, напаѓај ги другите и зборувај само за него, припишувај му ги оние грешки, што тој ги нема, додавај му ги оние одлики, кои тој никогаш ниту ги имал: нема ништо попривлечно од глетката на двајца млади, како спорат за своите автори, кои не ги читале; мене честопати ми се случуваше да бидам сведок како епиграмите на Русо ги победуваа “Ноќите” на Јунг, а победата секогаш остануваше на страната на младиот човек чие грло е поздраво.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше мирно дома, девојчињата ги отвараа чантите и ги пробуваа нештата кои ги имаа купено весело муабетејќи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Нечија смрт ќе нè потресе, некоја друга, што се случила во истиот момент и во слични околности нема ни да ја забележиме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наоколу куќи напред, сѐ бункер до бункер голем, и ги има десет барем, крај река на суво поле.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не се гледаат сите геј-мажи себеси како полови меѓупоставеници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе нараснат, ќе нараснат како модри сливи и ќе ти се откачат од ногата. Така се однесуваат пијавиците.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јасно е дека се работи за мојот предок, но како потврда за тоа засега можев да ги имам само нејасните кажувања на луѓе, пишувани докази немав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас би можел моето да го измерам според бројот на килимите што ги има исткаено мојата пријателка Миру и според големината на празнината што зад неа остана откако таа замина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Реков, имам документација и за гробиштата. Ги имам фотографирано сите шест што не се потопени и имам опис на сите. А случајно имам фотографии и од некои од потопените.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зошто ли некои народи како симбол на своите грбови ги имаат орлите, лавовите?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не можам да ги голтнам тие солзи, ги има премногу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дали тој, тажно простувајќи се од едно свое дете (кога би ги имал повеќе, кога воопшто би ги имал, што кај Казанцакис не беше случај), би рекол: „Тоа е доста од плодовите на моите бедра”?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Жолтоцрвени лисје кои паѓаат, ги газиш под нозете, нежно со сомилост, се плашиш веќе нема да ги има. До наредната есен.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Беше чуден човек, непоправливо крут и невнимателен спрема другите луѓе, но затоа Марија во изобилие ги имаше и шармот и љубезноста што нему му недостигаа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мила смета дека нивните казни не се којзнае колку паметна работа, а јас сметам дека воопшто не се.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Само уште неколку дена имаше до крајот на годината и јас веќе, што се вели, ги имав фрлено книгите настрана, а брат ми, глава да не крене од учење.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој како да забораваше и на специјалните директиви што ги имаше за темелно „перење на нашите мозоци“, посебно на непокорните сонародници, меѓу кои јас, емигрантот од бегалско семејство, прв на нишан.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Според чл.3, ст.1, ал.1-2 од овој втор закон јавните службеници се дефинираат како вработени лица кои вршат работи од јавен интерес во дејностите образование, здравство, култура, наука, труд и социјални работи, социјална заштита и заштита на детето, установите, фондовите, агенциите, јавните претпријатија основани од РМ, општините односно градот Скопје, а не се опфатени со Законот за државните службеници; а, пак, под јавна служба се институциите на 57 дејностите образование, здравство, култура, наука, труд и социјални работи, социјална и детска заштита, установите, фондовите, агенциите, јавните претпријатија основани од РМ, општините односно градот Скопје, а не се опфатени со ЗДС. 3. Парничната постапка се поведува со тужба (чл. 175, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Поради тоа, тука сè уште ги имаме тие ужасни доув, што се срање - амфетамин, ништо, МDЕА, само во малку случаи МDМА.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе ги имаше истите долги прошетки со преплетени прсти, долги бакнежи и страст со која се стопира времето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По таа причина поубави му се чинат на човека речиси само оние наречја и говори што ги слуша тој или ги има слушано почесто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само прстите од десната рака, што ги имав положено на неговото чело, за момент сетив како ми треперат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А нив ги имаше премногу.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако тоа го бара ликвидацијата, тие можат да склучуваат и нови зделки на друштвото во ликвидација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби возрасните мислат дека децата не можат да бидат несреќни до смрт, ама ако мислат така јас сум сигурна дека ништо не научиле во текот на животот и попусто им се годините што ги имаат и искуството што го стекнале.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Куќата ми е полна мравки. Ги има и од оние летечките. Демек, мажјаци биле.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Има ли жена, има ли дечиња? Ако ги има, мора да им е тежок животот!” - си мислеше Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Немаше политичка напнатост помеѓу чувството на гнев и жалост и барањето политичка видливост. ‌Имаше, меѓутоа, некои настрани емоции што не беше добро да ги имаат геј-луѓето и кои не беа политички угледни.104 Највидните геј-писатели и интелектуалци, како Лари Крејмер и Пол Монет, многу јасно ја исцртаа разликата.105 Меѓу лошите геј-емоции беа нарцисоидноста, срамот, самоодвратноста, пасивноста, сентименталноста, страшливоста и наводно деструктивните (под што честопати се подразбираше „промискуитетни“) облици на сексуалност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ВАСИЛКА: У! не ги има наполнето, жими господа златен...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И децата му се радуваа на тоа градинче што го создадоа на еден балкон од една голема зграда, какви што ги има многу во нашиот град, зграда со многу прозорци, врати, балкони и скали, но во коишто живеат многу деца - што сакаат цветни градинки, пчелки и пеперуги.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

1. Да е државјанин на РМ; 2. Да има живеалиште во РМ; 3. Со правосилна пресуда да не му е изречена казна, односно прекршочна санкција забрана на вршење професија, дејност или должност додека трае таквата мерка;

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дојденците Срби во Македонија, кои се колнеа во својот крал славејќи ја долговечноста и неограниченоста на неговата моќ, ги имаше многу малку.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Илија, Коле, Петре, Јане, Ване, Крсте. Ете тоа се имиња што ги знае нашиот народ, а и другите народи си ги имаат и си ги слават, та им доаѓаат дома гости, се веселат, се радуваат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Реално постоечкото ‘право’ е всушност оној збир од правила што ги имаат утврдено судовите!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога ќе види, што ќе види: мајчиниот топол поглед заменет со мртовечки череп, како оние што ги има на секој трансформатор насекаде низ светот и под кои пишува: внимавај, опасно по живот!

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Мажот ѝ, кој е магионичар на забави, ја чека во Барселона и до полноќ мора да завршат три работи, па затоа сака да го извести дека нема да може да му се придружи навреме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ветриштата силни и од нога те корнат и огромна бучава шират меѓу столетните стебла, во бранови удираат на карпестите бездни што најмногу ги има на јужната оголена и карпеста страна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога полковниците се напија, и кога во еден момент рекоа дека при решавањето на проблемот на селото, ќе ги имаат предвид неговите желби, кметот, учителот и гајдаџијата Веско пламнаа од радост; во еден момент Веско го отвори дувалото на гајдата и ја наполни гајдата со вино; почна од неа да им дава на полковниците да пијат: цицаа тие на сурлата како на босица.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Младиот човек во униформа ми пријде, ми го побара билетот, внимателно го разгледа и ме замоли да појдам кон Терминалот С (with bus).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Списокот на авторите кои со оваа тема отворија ново поглавје во уметноста е голем, но просторот што овде го имаме е премал за да може да ги опфати баш сите значајни имиња (а и ги има многу).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Седев на мојот кревет, гледав во празниот кревет на Отла, ги префрлував од една во друга рака работите што таа ми ги имаше оставено: неколку рала гаќи, еден фустан, една сукња, две кошули, чорапи…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Спомени. Мили. Долгите години ги имаа само разубавено и украсено со ореолот на светост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ќе го прашам Иван дали мајка му некогаш одгледувала цвеќиња. Можеби ги имало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Подивена мачка - вели Ана, без најмал знак возбуда: - Ги има низ планинава, се кријат по дупките. Безопасни се...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Иницијациското значење на Belle Haleine го потврдува и значењето што во алхемијата ги имаат велот и водата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Откако ја свршија оваа работа, им ги стегнаа рацете наопаку со белегзиите што ги имаа и во затворот, но затоа пак им ги ослободија нозете од тешките пранги за да можат да одат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Томас проценува дека „бројот на геј-барови (во поголемите градови) се намалил од врвовите достигнати во 1970-тите...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сексуалната желба за полово конкретен вид објект е израз и на сексуален субјективитет и белег на родов идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И кај едните и кај другите што ли се случи и се случуваше во нивните души и мисли, што ли се случи и се случуваше во мислите на тие прекалени борци, па и кај оние малодушните, кои за жал таквите секогаш и секаде ги има?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Не знам дали заради парталчињата или заради куќата и замокот кои ги има.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По тоа што ги имаше искинато чорапите, а и според излижаното во штиците, од една страна, а и според тоа што не стана свесна дека некој ја откорна вратата, заклучија дека со денови и ноќи можеби таа нема положено снага во креветот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А идеалните жени се, пак оние кои ги имаат и двете особини: и надворешната и внатрешната убавина.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

За своите книги, тој ги има добиено наградите 11 Октомври, Рациново признание, Печалбарска повелба, Ванчо Николески и наградата Роман на годината за романот “Бунар“, номиниран и за меѓународната награда Балканика во 2002.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Две години потоа, со носењето на новиот ЗРО (2005), беа дополнети одредени „празнини“ во доменот на антидискриминацијата кои ги имаше во претходниот Закон: а) воведена е дистинкција на директна и индиректна дискриминација (чл. 7, ЗРО/05), 15 а листата на егземпларно наброени случаи на дискриминација е проширена и за онаа дискриминација којашто се врши по основ на „полова насоченост“ (т.е. хомосексуалци или т.н. LGBT популација) – чл. 6, ЗРО/05.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ги има стотици во секој сантиметар, а можат да го примаат и да го посредуваат чувството на опиплива стварност.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Може да предизвика толерантно однесување, но неговата причина е само негативен облик на доброто, избегнување на казната.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа реши воловите да ги отера погоре, над орманот, да ги скротне да пасат на голото каде што ќе ги има пред очи и таа да може да си седне под таа една дивјачка таму и ем да си мисли што ќе си мисли, ем воловите да ѝ бидат пред очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Тешкотиите што ни ги опишавте со вашето Вардариште и ние ги имаме, всушност, немаме хигиенска депонија!!!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И покрај тоа, можеа да ги претворат геј-животот, геј-сексот и геј-културата во средишта на своето живеење и можеа да си го градат животот околу тие нови можности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слаба утеха за мене, и голема моја мака.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Одвреме навреме, гласните повеќејазични разговори околу мене ги надгласуваше уште погласните бебиња (помислувам дека ги има најмалку пет, иако успевам да видам само едно, со раздвижена уста, испентрено на рамото на мајка си).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И сите нивни подоцнежни средби ги имаа тие нијанси од првото видување, таа радост и таа непријатност, тоа исчекување, тоа љубопитство, тоа воздржување, таа несигурност, сите тие нешта кои се мешаа со зборовите, а сепак завршуваа во некаква неизговорливост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На старците што покрај Боцета се збираа во берберницата тој им беше најблизок меѓу младежта што се вртка тука, ги имаше тој нив како за другари, на кои не им е крив дека ги нашла несреќата да побелат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Годинава доста ги има...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

САЗДО: Велиш, ги има сите права да се убие.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Јас седнував покрај неа, таа ќе ми дадеше варен компир или парче леб со путер и, додека работеше, додека џвакав, чекав брат ми да дојде во кујната – знаев дека веќе е буден и ги повторува лекциите што ги имаше учено претходниот ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што го дефинира машкиот геј-субјективитет е неговото обратување на сексуалните улоги, неговото меѓуобродување, неговата превртена, трансродова психологија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога завладува тишина и молк, тогаш најмногу ги има липањата и воздишките.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Всушност и не сакајќи тој ни откриваше дека најсреќните мигови од врската со Јана ги има доживеано уште во часовите додека ѝ се приближувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа таа прозорците ги имаше облепено со ѕвезди направени од станиол како и месечина за да ѝ светкаат ноќе, да има илузија дека го гледа небото и да може подобро да заспива и да сонува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ги имаше извадено чевлите, а нозете ги испружил до самото мое седиште.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Како тебе, леба ми, нема тука. Секакви ги има тука. Стоиш настрана, замислен и зол.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но најмачно му беше што го оддалечуваа од нив сега кога беше најмногу навлезен во нивните пораки, кога веруваше дека ги има в раце клучевите од сиџилите, од многу семејни енигми, кога беше многу блиску и до своите предци.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Така ми беше полесно и посигурно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не смееме, притоа, да ги занемариме ни сопствените искуства на творците, кои тие самите најдобро ги имаат опишано, без оглед дали се согласуваме со нивната интерпретација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Чул дека вампирите можеле да летаат па се плаши да не го грабнат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Требаше да се смете внатре во колибата, да се средат расфрланите работи, да се донесе вода, да се измијат паниците, лажиците, требаше да се истресат и чергите, кои дедо му од есента сигурно не ги имаше изнесено надвор.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Колку ги имаше кога дојде кај нас ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но бидејќи тешко му одеше, излезот го бараше во вулканите: со нивна помош сакаше да го реши потфатот, зашто вулканите се тие што ја создале живата материја на земјата; тие ги имаат сите потребни неоргански состојци за тоа: амонијак, метан, водород, цијановодород, јаглендиоксид и други, од чии соединенија, под дејство на висока температура и со присуство на водена пареа, се создаваат органски молекули, се постигнува синтеза на аминокиселини, нуклеински киселини, белковини и други потребни молекули за создавање на жива материја.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рече дека ги има илјада и двесте, нели? - Толку.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А на казанчено секогаш ги имаат оние, златнине тацнички, да им се сневиди, со куп шарени топчиња сапун!321 Кој да знае дека шарени топчиња сапун можеле до толку да бидат смрт за вистинска љубов? ‌‌Токму во овој контекст штосот на другар ми дека и дечко му и тој ќе копнееле по венчаницата ја открива својата вистинска значајност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Возможноста да ги имаат тие пари предизвикуваше кај Црните браќа слатки мисли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ратка стана службеничка во Министерството за образование благодарејќи на поранешните врски и школски другари што татко ѝ ги имаше во тоа министерство.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Оти фронт е, војна. Војска ги има затнато сите патишта натаму. Секаде по сртот е топ до топ.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Покрај тоа, со ЗВРС дојде до целосно укинување на некои права кои странците ги имаа согласно претходниот закон.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Наместо да се запрашам што ќе ни е уште, побогу, да се занимаваме со бродвејскиот мјузикл – или со сентименталните љубовни песни, со дивите, со големата опера, со старите филмови или со совршеното внатрешно уредување – сега кога си ги имаме геј-идентитетот и геј-сексот, јас, ете, си заклучив, иако инстинктите ми велеа друго, дека е поитно да се постави спротивното прашање: Што ќе ни е, побогу, геј-идентитет, кога си имаме (како што сме имале отсекогаш) геј-идентификација?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој ден ги имавме решено сите крстозборки што се најдоа кај нас дома, на телевизија на ниеден канал немаше ништо интересно, по сто пати ги преслушувавме најновите касети што Борче ги имаше снимено, и не знаевме што да правиме од досада и од жештина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На самиот почеток од религиското верување, тврдеше тој, стои таткоубиството – религијата во своите зачетоци е обид за искупување на гревот што го сториле синовите убивајќи го својот татко во борбата за превласт, и кого потоа го слават како божествен предок.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и да ги има, толку се ретки што речиси се исчезнати како вид.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Павел физички бил средно развиен, смел, упорен, исполнителен, верен другар, со еден збор повеќе или помалку ги имал сите оние карактерни особини што ги имале сите гемиџии.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Силата и авторитетот на некоја празаедница се единствените постулати на „општественост” коишто денес ги имаме.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Високата професионалност на дипломатските кадри беше последица не само на внатрешната и надворешната позиција на земјата туку и на нејзините ангажмани што ги имаше како еден од главните лидери во движењето на неврзаните земји, кое во блоковски разделениот свет имаше посебна и значајна улога.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

77 Со овој закон е предвидено дека едно трговско друштво може да учествува во распределба на квотите на работници за изведување на градежни, монтажни и изолациони работи доколку исполнува одредени услови како што се: друштвото да е кадровски и технички екипирано за самостојно изведување на конкретни проектни договори во странство, да има регистрирано дејност во областа на градежништвото, да има најмалку 10 вработени на неопределено време, шест месеци пред пријавување на јавниот повик да има позитивен бонитет во работењето на претходната година, да ги има намирено сите давачки по однос на придонеси даноци и други јавни давачки, да не е отворена стечајна постапка и да не е поведена постапка за ликвидација на трговското друштво.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

ЈОРДАН: Од година на година се повеќе ги има...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Поради проблемите што ги имаше од тешката болест, постојано имаше потреба од храна, по цел ден се врткаше околу ресторанот и сакаше да ги пробаш турските специјалитети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Мириса на месо, а во вечерните часови, кога и јас бев овде, најмногу имаше клошари, кои во торбите ги собираа отпадоците фрлени од тезгите или во изметиштата кои ги имаше на сите страни.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Немав време за правење споредби минато-сегашност, зошто веднаш сфатив дека сум единствено човечко суштество на Земјата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ПОЗИТИВНИ ПРОМЕНИ - дојде до зголемување на правата на работничките по основ на бременост, раѓање и родителство – 2010 и 2013 (Закон за работни односи) - изнајмените работници уживаат исти права како кога би биле директно вработени кај работодавачот - 2010 (Закон за агенциите за привремени вработувања) 139 140 - се делегираа дополнителни права кои претставникот на работниците ги има во однос на работодавачот (Закон за безбедноста и здравје при работа) – 2011 - се зголеми времетраењето за кое работодавачот исплаќа надоместок на платата на работникот за работа поради негова болест или повреди од 21 на 30 дена

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Си спомнувам стрико Коте кој ги имаше олкави!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И како прилега кога одеднаш ќе ја тргнеш крпата и кога ќе откриеш купишта смет и кога ќе погледнеш внатре па неколку секунди гледаш во белите нешта што потсетуваат на макарони или јувки, само што тие живеат и вријат. Ги има милиони.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Да правиме давии, да кажуаме на мудурот во Витолишча — ќе нѐ избесе ако остане жив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оттука и врските што ги имал со некои паши, како што е Беадин-паша од Солун, Исмаел-паша, командантот на главната команда на румелискиот корпус во Монастир, па и министерот за трговија Ахмед-паша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не жалиш по никого и никој не ќе те жали.“ „не сум без деца ѓаур ... Ги имам пет. Едното го оставив со сипаници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И покрај своите машки тела, геј-мажите ги имаат душите, природата, вкусовите, ставовите, чувствата и субјективноста на жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оној навистина ги има сите права да се убие и засега единствен начин да остане жив е твојата спремност да му помогнеш.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Но ѕвер, каков ѕвер. Тој со сила сака да добие нешто што не е негово. Еден таков решивме. Уште колку ќе ги има?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа е факт посебно ако ги имаме предвид современите комуникациски технологии.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој дојде тука кога партизаните овие села нашите ги имаа како своја, ослободена територија, додека не дојдоа Бугарите.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ах, не знам. Најдобро е да бидат по оној друг редослед, како во моментот на случувањето. А во тоа ќе ви помагаат како и досега моите потпрашања", настојува тој.“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веќе ги имав спакувано работите.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Нешто без вкус направено, или облечено, или нацртано, или испеано и компонирано...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Филмот продолжува, глумците го тераат својот дијалог, кажуваат некоја шега и тој се насмевнува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Бидејќи нашиот живот постепено, како екстерно така и интерно, ќе стане „живот во множина” - значи живот внатре во различни општествени и културолошки контексти, како и живот којшто низ себе пропушта и во себе поврзува голем број замисли - дизајнот мора да ги има предвид не само расположливите стандарди (локални, национални, општествени) туку ќе мора да создава и мешовити (мултивалентни) творби.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

3. Забележете дека публиката на големите надморски височини и публиката во земјите на север е претежно претпазлива во текот на изведбата, додека публиката во приморјето и во топлите земји ги изразува своите чувства било кога (кога ги има, секако).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во секој случај таа никогаш отворено и со конкретни зборови немаше изразено незадоволство поради начинот на кој ја прифатила понудата од човекот на кого ни името не му го знаела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, овие парични средства, останатите колеги кои не тужеа ги добија релативно брзо и веднаш им беа исплатени!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, ете, езерото го запаметило и сега од овие дрвца повторно ги создава формите што си ги имале.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Првите гласови што ги имаме чуено се гласовите на нашите татковци и мајки, гласовите и зборовите на нивниот народен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

2. Промени во законската регулатива настанати со донесувањето на ЗВОСН во 1997 година Донесувањето на ЗВОСН во 1997 година доведе до значителни промени во поглед на правата што ги имаат невработените лица.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Меѓутоа, според извештајот “ЕЛАС не сака независна Македонија“ и “кон таа цел ги имаат прилагодено и нивните вообичаени пропагандни методи“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Колку што ги има во Мариово, сите се разбојници.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

4. Работи што не очекуваш дека ги има...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Подоцна Махмуд Дарвиш во Охрид ќе ми открие најмногу кој беше Јасер Арафат, но сепак мистеријата продолжуваше...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Само што сега ги имам вистинските филтри. Можам да гледам низ грдотијата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега после толку години го сретнав Филип…предметот на моите детски соништа, на моите скриени фантазии и очекувања што ги имав од животот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А токму такво чувство можеби машката геј-култура им предизвикува и на многумина геј-мажи, како и на многумина стрејт-луѓе, кои учествуваат во таа култура. (Значи Фелоус не греши сосема кога машките геј-практики ги толкува како женствени.) Но тоа не мора да покажува дека геј-мажите спаѓаат во трет или меѓупоставен пол, дека имаат различна биологија или психологија од стрејт-мажите, ниту дека имаат некоја посебна, суштинска, архетипска природа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пеперутките штом ќе го забележат Богдана во градината, започнуваат да облетуваат околу него и му застануваат на главата, на рамењата, на рацете, на телото; а ги има секакви: златици, медарки, аполонки, синолички, кадифики, ѕвездарки, жарулки, сребренки и какви ли не; сребрениот прав им се рони во воздухот и се меша со сончевиот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Втората категорија, пак, се жените кои во периодот 2000-2003 година ги имаа потребните години за одење во пензија, но го немаа потребниот стаж, бидејќи за тој период наместо 20 години пензиски стаж со промените од март 2000 година станаа доволни и 15 години стаж (чл. 5). во години Возраст Пензиски Година мажи жени стаж 1994 60,5 55,5 1995 61,0 56,0 1996 61,5 56,5 20 1997 62,0 57,0 1998 62,5 57,5 1999 63,0 58,0 2000 63,5 58,5 2001 59,0 2002 59,5 2003 60,0 15 2004 64,0 60,5 2005 61,0 2006 61,5 2007 62,0 Табела 1: Возраст и пензиски стаж со кои се стекнува право на старосна пензија 92 Треба да се спомне и дека со одредбите од измената и дополнување- то од март 2000 година се предвидува изземање од промените што се однесуваат на стекнувањето право на старосна пензија на оние лица кои на денот на почетокот на примената на ова измена и дополнување (1 септември 2000 година) имале пензиски стаж од најмалку 35 години (мажи) и 30 години (жени) (чл. 30 и 35, ЗИДЗПИО/март.00).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Атеист или не (јас никогаш не сметав дека тој е атеист повеќе одошто Алберт Швајцер или Пол Тилих), татко ми беше еден од најпрофинетите духови што ги имав сретнато.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Евгенијадис, како што видовме, јавил во Атина дека, според “сигурните“ податоци што ги имал, заговорниците планирале да го дигнат во воздух грчкиот конзулат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Мораме да ги имаме, со цел да акумулираме постојана колекција што ќе им овозможи на луѓето да ја видат историјата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И кожата му мирисаше слично, му беше мазна, топла, темна и оптегната над цврстите мускули од рацете.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Беше нешто неизменливо во секого од нив, Змејко не можеше да ги прифати, а сега чинеше сè само да ги ослободи од оние нивни мисли дека тој ги има, да не се чувствуваат купепи, и изгледаше дека успеал.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Родна откако ги потсмирува струите што ѝ шетаа по телото, се подисправа, си ги гледа разголените нозе, внимателно си ги покрива со веленцето, а го поднаместува веленцето и врз својот Петар од другата нејзина страна кој се однесува како да е мртов, ни се слуша неговото дишење ни се гледа, а не се гледа ни мислата што му седи во главата која неговите физички заспани очи широко ги има отворено и со нив како да гледа и преку коската на черепот и преку дебелото веленце што го покрива сосема.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Треба да си надарен со скиснат ум па да не дојдеш до заклучок дека зад овој божем банален случај не се прикрива некоја подла намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ги има двајца.“ Како и секој кој прв пат го слуша гласот на Бил Девит, Боб се сепна од дебелината на звукот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кадиите ги имаше и во предисламскиот период, но тие се наложуваат во VII и VIII век кога требало да се толкуваат одредени правни прописи од Куранот и хадисите (поуки коишто пророкот Мухамед ги изговарал или ги сугерирал) и да има чувство за иџмата (консензус на улемите).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеме да го видиме како мрзеливо ги бара податоците во матичната книга и испишува: “Jacques Derrida, роден на 15 мај 1930. г. во Ел-Биар, Алжир”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И. К.: Токму тоа ние се прашуваме толку многу години.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во обвинителниот акт што го читаше офицерот беше допуштено чудење и се изразуваше мислење дека за вакви дела се способни луѓе што ги имаат развиено до крајна мера фанатизмот и престапноста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Беше тука и повратениот кураж, и една чудна решеност, а Претседателот ги имаше смислено сите зборови, и тој нив мораше да ги рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овој не ги има спечалено со пот...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И едно долго време некои зборови ги имав подзаборавено.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најмногу ги има во Париз и блискиот Руан.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тогаш би ги имал спротивставени не само Duchamp и сликарите-ироничари (ironists) како Richter, Sigmar Polke i David Sale, туку и боцкавото Маргина 34 135 присуство на нео-дада, инсталацијата, концептуализмот, перформансот, процесс - сè што не е ниту сликарство, ниту скулптура.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Требаше да се бараат нови патишта, требаше некако да се преранат сите оние дечиња, што ги имаше народено Језекил со својата зорлива женица; но и светот чунким беше решил првин да го разурне добро сето она, што го имаше соѕидано Језекил во својот живот, и затоа сега веќе не ѕидаа ни оние, што беа сѐ уште вредни за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше навреда за поновите, поточни и подобри дефиниции за гејството кои геј-мажите ги имаа срочено неодамна, што ги имаа популаризирано и што се трудеа и да ги отелотворат и да ги искористат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Граматологија: “Расправа за буквите, за алфабетот, за слоговите, за читањето и за писмото”, Littré.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Здодевно ти е? Момчињата уште не се вратиле од одмор. Ги има во влезот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Напредокот во геј-правата“, тврди Даниел Харис, „честопати се извојува за сметка на нашите вродени, културно неприспособени идиосинкразии што ги имаме како малцинство, а кои мора да се смекнат или целосно да се избришат за да оствариме целосна општествена прифатеност. Геј-ослободувањето и геј-сензибилитетот се лути противници“.97

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нив ги има многу, народот уште од дамнина навикнал да ги употребува, без разлика на промените, развојот на науките, промената на термините.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А сепак, умот застрануваше од овие додатоци – она што ќе го задржеше вашиот поглед, беа само оние два мали хоризонтални процепи кои ги имаше наместо очи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој веќе ги има инструкциите.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но уште има протести: помалу бучни, но ги има.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По ѕидовите висеа ткаенини со везови од рачна изработка кои веројатно самата баба Мара ги имаше направено.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

— Имате некоја чета само со манлихери наоружана?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си имаше многу мака со заемките придавки, кој по бројноста и фреквенцијата на употребата доаѓаат веднаш по именките.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секому според трудот. И според машините што ги има.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Забележа мали брадавици на неговите гради. Дали и татко ѝ ги има?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тука не ги имаме на ум само определените “теолошки предрасуди”, кои во еден одреден момент и место, ја задушија теоријата на пишаниот знак во 17 и 18 век, или го скршнаа нејзиниот правец.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гледано од страна ги имаа сите предуслови да бидат среќни: едната од нив внесена во муабетот почна несвесно да мафта со клуч од скап автомобил, со клима, воздушни перничиња и централна брава.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А мене и натаму мислата ми е закована за некогашните магазини и коњушници кои сега длабоко ги има нагризено времето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вашите податоци благо речено може да се сметаат за невалидни, или поточно, лажни".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нив сега ги имаше пред себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Колку? - Сите што ги имаш во ковчегот. Ќе требаат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А најголемиот пајак кој ги имаше сите конци под своја контрола беше далеку, најмалку видлив, во скришното седиште на лавиринтот – пајажина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Следните прашања даваат пример само на некои од формите коишто можат да ги имаат овие прашања од нивото на свесност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата насловена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Христијаните не сакаа да ги имаат на душа а Турците се плашеа да не им сторат некој зулум.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не еднаш, многу пати се колнела да ја прибери алах кај син ѝ, ама ја оставил да се мачи, да страда, да ја удираат сите болки што ги имало на светот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Затоа тој не може постојано да биде свесен за сѐ околу него и во него и да ги има под контрола сите суптилни нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Една мисла ми ја поматува среќата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сега друго велат, зошто тој да има, а јас да немам и при тоа мислат на колите што поединците масовно ги имаат по светот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Освен за татко му, јас никогаш го немав чуено да прозбори нешто против некого.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Беше добро, што ги имаше мавнато и тој, барем за извесно време, и што знаеше дека во следните денови ќе ги мавнува сѐ повеќе од своите мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некој би требало да го запали тој човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не е моја работа да барам дали некој зол демон на Бугарија ни ги има направено сите лошотии бугарски нам на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Надвор врнеше, сите домашни задачи веќе ги имав напишано, а Бреза беше некаде отидена со татко ми, па немав со кого да се распавам, да се нервирам или да се смеам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знам заповедите не ги смислува времето празно Станува збор за состојби од нашето минато (Исплазувањето, јазикот) ги имаат поминато Сите едукативни степени и тоа под наш надзор.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Така и во најновите технички помагала, протезите и имплантите, не гледам туѓи предмети и паразити врз „природното“ тело, туку негови продолжетоци за преживување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сите тројца ги имаат истите движења на телото, насмевката и погледот. Долгите нозе, истуреното стомаче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Факт е дека сите тие се позитивни јунаци, независно од сите маани што ги имаат.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ги вратив во куферот сите алишта што ги имав, се облеков и истрчав низ ходникот, за последен пат гледајќи ја тетка Олга како плаче и со една рака го трие подот, а тетин Јован како се обидува да ја крене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Органџиев го продал оризот со кој бил пренесуван динамитот од Кочани и сите пари што ги имале телеграфски биле испратени до Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Искуствата на нашите советски браќа, на чело со Сталин, кои со милионски жртви ја одиграа пресудната улога во победата над фашизмот и во ослободувањето на народите, треба секогаш да ги имаме предвид.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Македонскиот идеолог и револуционер му наредил да му ги даде сите пари што ги има кај себе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Уште и пар зборови за денешните девици што ги изложуваме пред вашите (творјански) монструозни очи: Вулкански во меѓувреме стигна начисто да се прешалта на македонски и дури објави (специјален, луд!) речник на македонски зборови, за цело време шетајќи низ градот со своите три црвливи маски и не вадејќи го од уста неговиот неприкосновен херој Даркмен, а потоа и Дишан (три маски), Џојс (забележете какво огромно влијание врз трите писма на Вулкански има тој апсолутно најдобар писател во 20 век!), Набоков, главно сѐ некакви џиновски фалсфикатори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А ги имало најразлични, жими Алах.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нема три Македонии, една е Македонија, и таа Македонија, досега разделуена од империалистите, има свој јазик, обичаи, економска поврзаност, историја, територија, ги има петте белега, и денес се оформуе в нова и млада нација.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Најпосле, таа создаде геј-заедници ослободени од надзорот на стрејт-светот, каде што можеше да дојде до нови видови колективно промислување, кревање свест, културна полетност и себеустројување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

МИТРЕ: Нашиов е поголем, четириесет ги има.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

"Г) Да го насочиме нашето влијание кон Балканот преку консолидирање на нашата позиција во Грција и во Турција и да се воведе и искористи Турско-грчкото пријателство како фундаметален фактор во југоисточна Европа и во Источниот Медитеран; и "II/ додека избегнуваме каков било директен предизвик на руското влијание во Југославија, Албанија, Романија и во Бугарија, да ја искористиме секоја можност за ширење на британското влијание во овие земји".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дење, најпрвин не тераа да ги читаме паролите што ги имаа испишано со вар на високите карпи или логорашите ги имаа направено со камења што прво ги вадеа од морето и на грб ги носеа горе, на највисоките ридови на островот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Новата градба од камен ги има пропорциите на Арката, и тој треба да биде цврст и конечен дом за неа и за Севишниот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако од фашизмот го извадиме имеријализмот, сè уште ги имаме Франко и Салазар.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ех... Нема многу што да се каже, домаќинката има Медицински атлас Ларус, а и болестите го загубија угледот, ги има помалку, гледате што се случи: нема сифилис, нема гонореа, нема тифусна треска. Нема ни чума, ни колера.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Добро е што ги имаме прстите и што Турците пет века не учеле кога и како да ги спуштаме врз устата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Хабиб Бургиба, таткото на нацијата, основачот на Република Тунис, нејзиниот апсолутен господар, со сите дипломи на правните науки во угледните париски универзитети, ги имаше сите претпоставки, да биде првиот творец на граѓанското и повеќепартиско општество во државата Тунис, која по мирен пат (благодарение на генијот на Бургиба) се отцепи од колонијална Франција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Улогите поделени по важност и способности, кои допрва ќе ги проверуваат клиентите (ако ги имаме), ги извежбавме на муабет до совршенство и слатко се изнасмеавме, со солзи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Инаку - празно. А, ако е суштината во амбалажата...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во доцните години на животот, амбасадорот Петер Себастијан, минувајќи ги пензионерските години во Санта Фе, на еден туниски историчар-истражувач, ќе му нагласи дека ја употребил сета дипломатска моќ за да го предомисли Бургиба да ги прекине дипломатските односи со САД, по бомбардирањето на палестинските позиции во Тунис...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Драги Славејко, дали стана богат и славен, прашував сега јас, потпрен на перницата во одајчето, дали се насити душата твоја со разните бои што таму чекаше да ги има во изобилство, дали твојот мекам за шарење одаи го засакаа тамошните луѓе?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Перса, иако зафатено во разговор со Митра која не ја разбираше сосема оти од зборовите ги јадеше самогласките, едното уво и едното око секогаш ги имаше свртено на кај малечките, а како што забележува и Мурџо, од далеку, ги држи очите на нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Двајцата ги имаа потпрено лактите на масата, образите ги имаа спуштено во дланките, се гледаа лице в лице, одблизу, и зборуваа сосема тивко: „Јани ми беше сè,“ рече Софија, ги спушти рацете на масата и се врати наназад, потпирајќи се на столот тапациран со зелено кадифе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да го изговориш тоа значи да признаеш дека ти и предметот на твојата љубов сте недостојни за сериозното сфаќање што му следува на мажественото достоинство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Погледнете го Бенетон, тоа е чиста уметност; Малборо, тие ги имаат користено нашите слики, двајца луѓе, дури и наш текст, преземен директно.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Петар беше облечен во најубавиот костум и шешир на главата што му ги имаше сошиено сестра му и дојде така дотеран и ненајавен во главниот дуќан на Таки Мумиџијата, во битолската чаршија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се свртев кон Клара, таа ги имаше затворено очите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

(Сѐ она што таа подразбира под „особини на кучето”, всушност мисли на особини што треба да ги има детето - мало, слатко, лесно за одржување, да не прави многу врева...).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Понекогаш заедно ги гледавме неговите портрети кои ги имаше изработено човекот кој му беше бил како татко.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На првите истрели се збуни целата полиција, а и заптијата веќе беше ги известил муљазимот и кајмакамот и овие трчаа со сите заптии и оружани слуги што ги имаше по Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

3. Најчестата злоупотреба во сферата на трудовото право кај нас е тоа што огромен број лица кои de facto се „работници“ de iure немаат склучено договор за вработување (кој е регулиран во ЗРО) туку ваков договор за дело (кој, пак, е регулиран во ЗОО) – па, бидејќи тоа им е поевтина варијанта на работодавачите, овие т.н. „хонорарци“ не ги уживаат правата кои би ги имале како „вработени“ лица.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прифаќам! Се извинувам. Дури сум спремен и да се сложам со тебе дека шегата не е нашиот единствен проблем! Ги имаме и премногу.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа, строга од некоја своја правдина и со ѕвезда од танки брчки околу устата, застанала пред двајцата без да им одговори на поздравот. Чекала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да се живее или не?, - прашањето кое како да си го поставува Меланхолијата на Дирер, се претвори во прашање на моето постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од него, од Блажета Станкоски, врз кого после падна тежок презир, во Потковицата го завикаа Србуле, Стево Србино го посини Алекса и го испрати кај своите во Србија, во Белград, за да изучи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А во општествен и симболичен систем во кој родовите разлики систематски се поларизираат, дихотомизираат и се претвораат во бинарни спротивности, секој гест што укажува на одбивање на конвенционалната мажественост сигурно ќе се чита како женствен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бев сосема изгубена, во тоа за мене сега ново место во кое ги имав изгубено сите контакти со луѓето, повторно се чувствував како странец.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тоа не значи дека сите позначајни датуми од повеќевековната историја на нашиот град нема да ги сретнеме низ страниците на оваа книга, туку дека тие, ако ги има, тогаш се во функција на книжевно - уметничката вистина и ги задоволуваат основните критериуми на книжевниот облик - расказот. 48 okno.mk Поместените автори во изборот Скопски раскази не � припаѓаат на иста книжевна генерација, ниту пак, се со иста книжевна оријентација.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Убедувањето дека мораме во одредени ситуации да постапиме на одреден начин и никако поинаку, содржи во себе и барање другиот во еднакви околности да постапи исто како и ние, како и морална осуда на сите оние кои не постапуваат така.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Санким малку беќари ги има, та не ќе си најдеш друг да те засака.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Е, има!“ „Не, нема! Дома ги имам сите резултати појќе од две години на едно парче хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да, тоа е суштинското прашање прифати Камилски но ние бездруго ќе ја откриеме вистинската причина, откако ќе ги консултираме сите западни книги (кои ги носам јас), но и сите источни (кои ги имаш ти ).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас имам“, вели, „персонал интерес. Ги имам сите документи. Не дозволувам да се продаде куќата од некоја мафија“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тогаш и училиштето го преселија таму; го направија едно единствено училиште за сите околни села, па и децата од Потковицата, толку колку што ги има, толку колку што преостанаа по последните раселувања, оттогаш до ден денешен преку ридишта одаат на училиште таму, во Тополчани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се ведат - во населбата: на покривите на куќите, на таваните, под стреите, во кошарите, во пондилите, во амбарите, во крошните на дрвјата, во ѕидиштата; - во полето: во житјата, по меѓите, на лединките покрај патиштата, во ливадите во тревиштата; - по ридиштата: во шумата, на гранките на дрвјата, на голините, во камењарот и спилите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како петта солуција ја истакнале можноста „Балканскиот Полуостров да се најде под контрола на голема сила, таа сила да стави крај на локалните непријателства и да ги смири расите во Македонија и на целиот Полуостров и нејзе да ѝ бидат потчинети".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но, иако ги преполнуваат ѕидовите, иако ги има на секој чекор - во купчиња по мебелот, на масата, или поединечно расфрлени врз фотелјите, по подот, никој собата не ја нарекува „библиотека“, туку „дневната“ или „големата“.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Ги извади разните документи од турско време што ги имаше донесено со себе и оние што му ги даде игуменот и кметот, во кои се гледа дека манастирот и селата околу него: Езерец и Пискупие, плаќале данок и царина во Охрид, односно Охридска каза, а не во Корчанската каза со која манастирот се граничел во Турско време; дека пасошите на населението од овој крај се ваделе во Охрид; дека ревизија на алкохолните пијалоци во манастирот ги вршела даночната комисија од Охрид; дека плаќањето за ослободување од војна обврска се вршело во Охрид; дека пописите на приходите и расходите на манастирот, ги вршеле црковните власти од Охрид; дека во потврдите за исплатени пари на мајстори од селото Езерец што го обновиле манастирот, стои:

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да беше останат насамо со неа пред половина од годините што ги имаше денес, Боге веројатно ќе беше збунет како средношколец пред матурантка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ико еден дел од мене не беше задоволен од тоа како го живеам животот и имав некои неисполнети мои желби и посакувањеа, јас сепак имав во себе акумулирано резерви од минатото, односно од убавите моменти што ги имав поминато во Франција пред многу години, па тоа донекаде ме правеше попозитивна и пооптимистички расположена.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Пак Оруш збесна, им свика на мајсторите да слезат од чатијата, да запрат; зеде неколку пакетчиња динамит што ги имаше за кршење камења за варницата, и почна да ги пали и да ги фрла во куќата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

“Чистењето е она што ми додева дваесет и четири часа на ден,” одговори Б.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Правата стекнати врз основа на вложениот капитал не можат да се намалуваат со закон или друг пропис (чл. 59, УРМ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Големиот снег ги имаше сопнато луѓето, по улиците и сокачињата шавреа само оние што одеа или се враќаа од работа, и секако, децата од сите возрасти.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дена ми помагаше во тоа одлагање, сета восхитено од роевите светулки низ воздухот, од роевите ѕвезди на небото, од отсјајот на месечината во потокот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И точка. ‌Дека геј-мажите имаат „својства и одлики што општо земено ги поседуваат девојките и жените“ е и заклучокот што го изведува Вил Фелоус од сопствената студија на културните практики на геј-мажите.331 Конкретно, согледува дека „геј-мажите се видливо и мошне надарено застапени“, дури и „изгледа несразмерно застапени“ во многу „полиња во кои преовладуваат жените, а кои имаат врска со создавањето, обновувањето и одржувањето на убавината, редот и континуитетот“ (x) – поконкретно, во оние дејности чија цел е да се конзервираат материјалните култури од минатото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали е еден? Или ги има повеќе? Не знам, одговорив во нејзино име.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И самиот ги имаше читано познатите упатства на битолскиот рабин Јосеф бен Давид Бен-Леви кој уште во 1502 година во Солун ја отпечати книгата со таканаречени респонси2 под наслов „Прашања и одговори”, упатства што се однесуваат на граѓанските, религиозните и духовните прашања и дилеми на еврејските заедници и кои до денес се земаат предвид во рабинските судови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Секој од нас зад себе ги имаше своето минато и својата претходна работа: тој во психијатријата, политиката, филозофијата, веќе богати со концепти, а јас со објавените книги - Differrence et repetition i Logique du sens.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Имало секогаш и од првите и од вторите, а верувам дека ги има и сега.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ние, помладите, откако дознавме тие денови за пописот на козите, ги имавме постојано солзите готови да се истркалаат по образите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не разбирав зошто толку многу тормозеше со тоа учење, кога и јас и Саше ги имаме сите петки.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сметаме дека овие слики се позастрашувачки отколку оние голите, тие ги имаат оние екстремни внатрешни чувства, стравови коишто се провокативни за луѓето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Таа ќе му ги објасни должностите и правата што ќе ги има под нејзина власт.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

ИЛИЈА: Се разбира дека ми е мака, кога моите сонародници си ја менуваат народноста, но пак ме теши тоа што не само меѓу народот македонски има такви, туку насекаде ги има такви како тебе — расипани души.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Содружник, односно акционер може да биде и секое странско лице.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И на крајот: „Дали и алиштата што ги имаш за празник да ги продадам?“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со тава од фурна, со печено месо на жар, со риба пржена во тавче, со домати и пиперки, и со лубеници, кои овде лете ги има многу.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако во 20 век забавата меѓу луѓето се одвивала на друг начини, преку секојдневна комуникација и дружење, денеска како најбољи другари ги имаме фејсбук и скајп каде од 10 до 15 саати дневно може да драпате и оговарате, а наместо фејс ту фејс да се дружите само преку типките од тастатурата.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Она што го нагласува Божиновски е дека, низ сите овие процеси, нему бил вршен отворен притисок и бил уценуван од страна на компанијата, за делот од средствата со кои компанијата – во негово име – купила акции од матичната компанија QBE Австралија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беже недела/Се држевме за раце и гледавме по разните дребулии што ги имаше на пазарот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

На подготвителното рочиште претседателот на советот, во однос на управувањето со постапката, ги има сите овластувања што ги имаат претседателот на советот и советот на главната расправа (чл. 274, ст.1 sq и ст.4 од 172 ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие биле малубројни, но ги имало.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Можеби качаци ги имаат отепано, господине капетане... Крстосуваат околу селово и прават пакост...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

При донесувањето на одлуката за ослободување од плаќање на трошоците на постапката, судот грижливо ќе ги оцени сите околности, а особено ќе ја земе предвид вредноста на предметот на спорот, бројот на лицата што ги издржува странката и приходите што ги имаат странката и членовите на нејзиното семејство (чл. 163, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Камилски, сепак, инсистираше Татко да запре ако не на најкарактеристичните во духот на нивната мисија, тогаш да избере барем еден, а според него ги имаше повеќе кои би требало да се внесат во листата на (без)опасните турцизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги имам двата блока и третиот свет. (Пауза) Гут. (Пауза) Да ми ја ебе цел свет мајката, ако знам што се случува.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

4 Според Прескот, boundaries се линии на демаркација на државната територија и на многу места тие ги имаат заменето frontiers, како „зони со различна длабочина кои означуваат политичка поделба меѓу две земји или политичка поделба меѓу населените подрачја во рамките на една земја“. Овие два термини не се синоними.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Како и именките, и судбината на овие зборови не се разликува многу: најголемиот дел од нив одамна не е веќе во употреба, ги има во разговорниот и говорните балкански јазици, а најмал дел е и интегриран во нивниот лексички фонд.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога ќе се почне од многубројните убијци, обични и необични крадци и провалници, коцкари и алкохоличари, морфинисти и секакви измамници и перверзни личности, па сѐ до случајни тепачи, незаштитени жртви на интриги, повлечени во себе но фанатизирани следбеници на учење и секти што ветуваат човечност, мир и братство таму каде што ги нема и не може да ги има, пишувачи на сатири што ги погодуваат властодршците, злојазичници и шегаџии, сиот овој затворен и заборавен свет живееше засебен живот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Единствено заедничко место каде можеа да се сретнат и едните и другите беа кладилниците и казината на Партизановска, што ги имаше на секој чекор.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Февруари, на баба ти! Ги имам сите резултати црно на бело. И ти велам дека ниту еден број...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го сместивме креветот и сите работи што ги имав во комбето и тргнавме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ада пушташе музика за играње и сама играше како да е во диско.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако Кратово се прчеше со бакар и со сребро, Скопјево, пред сите други занаети, си ги имаше кожите и кожарите - околу 700 на број.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И така, додека прашките граѓани неделите ги минуваат во починка, дотогаш гостите, кои овде ги има од сите краишта на светот, се на нозе и талкаат по прашките реткости, за да видат што повеќе од нив, да ги запомнат и да понесат што повеќе убави впечатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Луѓето ги оставаа убавите куќи, топлите одаи, богатите градини зад куќите, ги оставаа дрвените кревети, долапчињата, садовите што ги имаа присобрано или откопано од дворовите и градините, си ги врзуваа старите пљачки во бовчи, ги префрлуваа изврзаните кокошки преку рамо не водејќи сметка дека ќе бидат испосрани, ги дигаа сламариците со сѐ прав, болви и раздробена слама - се преселуваа околу огнот на дедо Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но, средишноста на судирот меѓу мајката и ќерката во сижето на филмот многу придонесува да се влоши севкупната недостоинственост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Правиме многу грешки, мислиме полесно е ако заминеме, но сите пак се враќаме, не можеме да се откажеме од самите себе и од оние што ги сакаме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се отвораа бавно границите, освен најпроклетите кои на Балканот ги имаше сè уште.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Po të kesh frik të hypin në qafë… (Ако им се плашиш, ќе ги имаш на врат!)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На кршителите на таа граница, со тој закон против пушењето им се спротивставува здружената моќ на политичката заедница, што борбата против пушењето ја признала за јавен интерес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но сепак, нагласив, дека сите нешта од животот на мајка му ги имав само слушнато. Посредно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој остануваше да лежи во својот кревет, неподвижен со часови, со денови, со недели, гризејќи ги марамчињата, престилките, и крпчињата кои ги имаше собирано под својата перница. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Влегов во зградата, се качив на спратот, заѕвонив на вратата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

3 Приврзаниците на оваа правна школа акцентот 3. Најзначајни претставници на јусреализмот се: бискупот Бенџамин Ходли (Benjamin Hoadly), Оливер Холмс (Oliver Wendel Holmes Jr.), Џон Греј (John Chipman Gray), Џером Френк (Jerome Frank) и др.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Всушност, ги има уште многу“, рече старецот, „иако намената им е променета.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бомби во полициски станици, убиства на полицајци, судири на гранични патроли со вооружени лица – сите овие нешта ги имаше и порано.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Да, така некако – ѝ одговорив и се почувствував чудно задоволна и горда што имам родители со кои цврсто ги имаме поставено правилата на однесувањето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Едно од најдобрите што ги има во планинава, - рече Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Армија на спасот, римокатолици, Евреи, Индуси - од сите сорти ги имаше таму.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу од овие госпоѓици биле побожни, а оние посебно омилени и познати дури биле закопувани во црквите, како “Фиамета”, куртизаната на Цезаре Борџиа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Фрлаа луѓето на нив сѐ што ќе најдеа: врела вода, жива вар, пепел, сода; им ги чадеа патиштата со слама, со папрат, со лепешки, со козина, со ќуќур; едни пцовисуваа, а други пристигнуваа; ги имаше од сите погании: црни, жолти, кафеави, со големи глави, со големи нозе, со крилја, без крилја, со крст на грбот или без крст.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Неколку дена подоцна случајно пронајде ново име и телефонски број кои Марија ги имаше запишано во домашниот телефонски именик, а бескомпромисната луцидност на љубомората му шепна чии се.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Божиновски е задоволен од пресудите, бидејќи ги има добиено сите надомести со камати, па дури ја оствари и можноста за повисока пензија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А симптоматично е тоа што најголемиот критичар на оваа школа, Р. Дворкин (Ronald M. Dworkin), неа ја сместува во „позитивистичките“ правни школи – што е сосем погрешно, затоа што таа, во својата најдлабока суштина, е јуснатуралистичка, бидејќи алудира на непишаното [етичко/морално/вредносно/природно/вродено] право. 305 го ставаат на значењето што го има креативноста, промисленоста и луцидноста на судиите [elegantia iuris] при толкувањето и креирањето на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Книгите, пак, за настраните семејства кои се посебно осмислени за деца од основноучилишна возраст, како што се Хедер има две мами, Џени живее со Ерик и со Мартин или Со Танго сме си тројца, иако можат и тоа како да придонесат кон дестигматизирањето на хомосексуалноста и кон поголема општествена толеранција, сепак баш и не го уриваат хетеронормативниот монопол врз формите на изразување што ги има во главните популарни жанрови. ‌Во секој случај, главнотековните културни облици ги даваат единствените жанрови што ги знаат повеќето деца.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Болките и тегобите беа слични на тие што сум ги доживеал кога два пати во животот сум морал да земам лаксатив, само што овде олеснувањето не одеше толку брзо и толку лесно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Судот може да ја ослободи странката само од плаќање на такси ако со плаќањето на таксите значително би биле намалени средствата од кои се издржува странката и членовите на нејзиното семејство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Скокањето од одарот на штиците ни малку не ѝ помогна, тоа дури не се ни приближуваше до напорите што ги имаше преку ден на работа, ја немаше Риса на Дине за да ја поучи, а ни Тина Гледачката, мајка ѝ на Ангелина, која кога не гаташе им помагаше на момите да не се срамуваат пред да удри тапанот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Одвреме-навреме ги има вообичаените штосови, но навистина никогаш не ми дошла ниту една насмевка кога сум го гледал филмот; не е замислен да биде смешен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И покрај големите обврски што ги имаа, Виктор и Ивона никогаш ни за миг не ја прекинаа нивната длабока врска.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Жените си ги имаат покрај себе, децата не им се на бој, ги пратија по државите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

После лесно гредите, една по една, со ѕвегари ги довлекоа до црквата каде што ги исправија пак со големи марифети што тие ги знаеја или ги имаа научено во Влашко каде што одеа на печалба.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

СТОЈАНКА: Еве, уште малце, да ја исплакнам чашава...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А критички, публицистички, есеистички и воопшто, научно-литературни спорови за таа книга се водат и денес.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите муштерии веќе беа дојдени и ги имаа заземено своите места по масите и долж шанкот. Марко како со сите да се знаеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Покрај тоа, ним не им следуваат сите оние права кои ги имаат според закон работниците во редовен работен однос.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Кога Марија ќе земеше некој предмет во раката за да го разгледа - а нив ги имаше насекаде со десетици, прекрасни украси, - мајка му на Хелвиг веднаш ќе се створеше крај неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според тврдењето на Господ на Службите сè им било познато до последна ситница, затоа требало да настапам искрено и да бидам кооперативен со нив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Црвениот тепих, имитација на некои гламурозни филмски фестивали кои што повеќето гости на балот ги имаа видено само на телевизија, се имаше распослано од влезот во големиот двор ограден со жива ограда, па се до скалите преку кои се влегуваше во Куќата на братството на патриотската гарда.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пиеше кафе и го читаше весникот „Гласот на јавноста“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што се однесува до мене, јас сум сигурен дека овој ден ќе биде најдолг и најтежок од сите што сум ги имал и ќе ги имам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, таа вистински инвентивна геј-култура ја снајде истата судбина што ја снајде идентитетски заснованата култура која се појави во истиот период, во смисла на тоа дека обете изгледа предизвикуваат кај геј-публиката слично чувство на здодевност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Партизаните, и покрај нивниот подоцнежен почеток во Македонија, претставуваат главниот фактор, практично, покрај непостоењето организирана опозиција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Колку е човекот условен од знаењата што ги има за историјата, колку традицијата, преданието, фактичката историја, се неопходни аспекти на личноста, може ли да се постигне индивидуација без присуство на таа компонента, се прашања кои Башевски ги разгледува поставувајќи паралели меѓу Симона и неговиот предок, како и меѓу „ликот“ на селото и она што е задржано во колективното паметење и, конечно, меѓу историчарот Владе и наводните документи за историјата на селото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ако би ги имале пушките, тогаш прстот веднаш би ни се местел на шкрапалото од пушката.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Скудните информации што ги имаше за овој човек ѝ беа недоволни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега, кога веќе ги нема кината или ги има овде-онде, убаво би било кога семкарите би ги гледале пред театрите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

СЛУГАТА: Ќе си најдеш некој скриен на таваните. Ги има и такви! Збогум, Вето!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Прославите на геј-гордоста во големите урбани центри сѐ уште си ги имаат својствено настраните, престапнички, карневалескни контингенти – од дајкс он бајкс (лезбуши моторуши) до љубители на момчиња, од дрег-кралици до порноѕвезди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но болката можеше да ѝ понуди перниче термофор со топла вода или перниче за затоплување, како во минатото, за да ја смири, но, иако ги имаше и едното и другого, таа сакаше да ги употреби, не сакаше да го открие тој стар непријател зашто не сакаше да се открие себе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Птиците ги има на небото, но не се гледаат – рече старецот, покажувајќи кон небото, каде што во тој миг прелетуваше јато птици, за веднаш потоа да исчезне во мистериозните далечини. – Птиците можеш да ги видиш само кога се блиску.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Полицаецот: Сите мои доушници - а ги има и по десет за еден цајкан - беа жестоки момци, како и ти.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

— му се обрнаа неколку гласа одеднаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

1. Работи што ги има, ама...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Понекои од нас толку многу ги имаат што без престан ги расфрлаат околу себе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во тоа време Тодор Органџиев во Велес примил телеграма од Солун со следнава содржина: „Сите пари што ги имате испратете ги, Шурков фалира“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ги имаат речиси истите мисли, што би ги имале таму, во снегон; а најдобро од сè друго го сеќаваат она, што би го помислиле, оттаму, од снеговине, за едни вакви скриени тројца зад некој ѕид и зад неколку чекори простор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Грмушките си беа на своето место. Велосипедите - не.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некаде дали 92, дали 93 на еден детски фестивал се појави една песничка која за своја тематика ги имаше правото на човекот како општествено битие да стапи во сојуз со автомобилот како неопштествена комбинација од пластика и железо.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога се оддалечи од селото, се сетил дека сите пари што ги има ги понел со себеси.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа ги имаше видено уште пред да му го види лицето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А тие да ти ги имале фатено и да ти ги имаат затворено шефот на станицата и жена му и сега и мене ме затвораат како со нив да сум бил.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не се сеќаваше на сите свирки што ги имале, но се сеќаваше на онаа последната, откако неговиот најдобар пријател, пејачот, му кажа дека конечно решил да оди за Австралија.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неколку дена потоа се породи Ева.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таквите ги има се помалку, а ти, за жал, не му припаѓаш на тоа малцинство".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кој немал пари секогаш бил раат, а кој ги има: ништо да не му е, сам ќе дума и лоши соништа ќе сонува.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- А јас, ако ги имав, секој ден ќе јадев жешка пченка, се пофали Андон.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А што е најважно она што денес ни се случува предодредено е од нашите мисли и верувања од минатиото – од мислите и зборовите што сме ги имале пред неколку дена, пред неколку месеци или од пред неколку години или пред неколку векови.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Старите си ги имаа своите свратилишта, младите си наоѓаа нови - и тие воопшто не се ни поклопуваа нути пак се вкрстуваа во сплетот на мрежата од широки булевари и тесни улички, во кои можеа да се раѓаат, да растат и да се движат без да се сретнат и дури без да се судрат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сара ми кажа дека таа може, со помош на металните апарати што ги имаше околу нозете, сама да чекори, но ако се случи да падне затоа што е анемична, нејзините коски би можеле да се скршат, и затоа секогаш кога чекори некој мора да ја придржува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исто така, тој никогаш за овој случај не се обрати до Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вие припаѓате на расата на големите читатели во светот, кои ги има с помалку.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Раснат под вршникот на ропството Веле, макар да ги имаше наближено седумнаесетте, навидум личеше на дете: така ситен, испечен, слаб и бледникав.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Цел месец ноќите да ги минувате по тие испустени соби!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Благост е да ги има човек сите на дланка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Нив ги има секогаш за распродажба.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Најчестиот одговор на поборниците и поборничките на кусо би го резимирале вака: популарната култура само го зацврстува веќе постоечкото однесување и погледи, а ретко создава нови модели.6 Несомнено еден од критичарските евергрини е влијанието на телевизиското и општо медиското насилство врз однесувањето на (пред сѐ младите) гледачи и гледачки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во овие клучни периоди од балканската, но и од европската историја, од крајот на Првата и на почетокот од Втората светска војна, на Балканот и во Европа, Мајка ги имаше и своите најрадосни мигови во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но тоа го сторив за да ги повредам; бев сосема свесен дека тоа е исто како кога пишуваш театарска критика да го нападнеш артистот за некои пороци што тој ги има во приватниот живот, а сосема да ја оставиш на страна неговата ролја; но јас имав право на тоа, затоа што нивната ролја се стопуваше со нивниот личен живот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа е од оние луѓе што секогаш ги имаат истите проблеми како и вие, но едно милион пати поголеми.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше тенка како игла, имаше крупни светло-плави очи, а минијутарните гради ги имаше покриени со бикини во маскирна боја на војничко платно.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Историја: иако ги има и на британскиот пазар, сепак се најпопуларни во Соединетите Држави каде барските жаби живеат слободно во природата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Стравот од казнена санкција не може да биде психолошки мотив на толерантно однесување во моралното значење на зборот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога виде кадијата дека со никакви бакшиши не може да ја соблазни, со сила не смееше, плашејќи се да не е маѓепсница и вештерка, какви што по тоа темно време ги имаше кај сите религии, реши да го измени режимот спрема Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јасер Арафат лично бараше југословенскиот амбасадор прв да му ги предаде акредитивните писма со кои јас бев од Претседателството на СФРЈ именуван како вонреден и ополномоштен амбасадор при државата Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги има секакви - ситни како пупунци, брзи како полки, шарени како клукалци.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Изесно е,“ рече Ташко, „само да не порасне како Џеки и Белчо“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од двесте четириесет и шесте раскази што ги има објавено во повеќе збирки (инаку имал намера да напише 365 раскази, точно онолку колку што има денови во годината), ќе ги спомнеме само збирките: Љубови без љубов (1894), Здив, како и неговиот избор Новели за една година.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чуствував уморен од луѓето и светот од сиот простотилак и живот багажен од сите пријатели што ги имав алкохолот најмалку знаеше да лаже Неколку часа по полноќ пијан се отргнав лесно од лагите и стресот спокојно летав во вечерна тишина после напорниот калакурнички ден

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

На една страница татко му на Еда, Пандо Бранов, ги имаше запишано некои од позначајните празници во годината како Нова година, Водици, Јованден, Трифун-пијаница, Преображение, Четириесет маченици, Ѓурѓовден, Вртолум, Кузман и Дамја, Илинден, св. Петка, Голема и Мала Богородица, Митровден, Арангел, кога се паѓаат моровините, од кога до кога траат божиќните, велигденските, петровденските и богородичните пости...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас ќе речев, „Може ли да добијам нешто за читање?“ Тие велеа „Не“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со композиторите и техничките соработници кои ги има, таа е посреќно населена од поголемиот дел од останатиот свет.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Да не запира пред стравот, ниту пред заплашувањата од посилните ако воопшто некаде ги има во ерата на македонското време.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

На почетокот, раскажуваше пополетно и потечно, и покрај тешкотиите што ги имаше, како последица од болеста.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Станковски, инаку, тие свои неколку малубројни изложби главно ги има направено во Холандија и Германија, додека во Скопје пред сѐ беше познат како член на групата Зеро, за која исто така подготвуваме еден поголем тематски блок во Маргина.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во миговите на големата самотија, кога речиси сите ја оставивме, затрчани, амбициозни, по отворените врвици на животот, на чиј хоризонт беше успехот, амбицијата, Мајка, по Татковото исчезнување, за најголеми, последни, најверни пријатели ги имаше Татковите книги, а среде нив, нејзината голема книга на животот и на смртта, каталогот на стоковата куќа Ринашенте, од 1949 година.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Господ морал потврдно да одговори на прашањево и притоа да го спомене и моето име а притоа сфатил дека е негова должност да ги спомене и разговорите што ги имавме водено ние двајцата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во тој момент веќе имав наполнето седумдесет години од животот, влегов во XXI век и почнав да заборавам без некој ред, разни нешта – лов на чавки, фрлање камчиња по површината на водата, влегување низ врата назадечки, првин руските, па француските денови и седмици, додека англиските називи за деновите ми надоаѓаа од сеќавањето, иако никогаш не ги имав добро научено.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тој ги редел крпчињата, марамчињата, престилките, под и над перницата, и заспивал на нив; Добрата Душичка ги редела дрвените коњчиња, цветови и ангелчиња на масичката покрај креветот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И стана јасно како Лествичникот успеал да го растајни записот: та тој цело време, бидејќи при себе ги имал двете непознати ливчиња на отецот негов, таткото Мида, знаел што значи словото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој град има свои кулинарски специјалитети, ги има и Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со брадата втисната меѓу колената што силно ги има зграпчено со обете раце, се ниша ту напред ту назад и не откинува поглед од огнот и до болка чувствува како му се стега желудникот и тие, кои до него најблиску седат, слушаат како гласно му кркорат цревата...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги извади парите од крпата каде што ги имаше завиткано и му ги даде на Лумана, а тој бркна во шамијата, извади неколку лири и му ги подаде на деда Бошка: - На, за маката.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По години еден од нив напиша мемоари и во нив подвлече: “Ние знаевме дека ќе бидеме поразени, но сакавме на противникот да му нанесеме уште поголеми и повеќе жртви” - Ме прашуваш за тие од раководството? Кој ги имаше видено?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таму тој, со некоја жена, некоја Митра или Митана,не знам сигурно, арамија како него, да ти му влезат на некому дома преку покривот и да ти му украдат неколку стотини златници што ги имал спечалено во Америка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Татко, му велеше, бездруго поучен од цариградското време, од големите средби што ги имаше тогаш со вујко си Фетхи Беј Окјар, како и една куса средба со Мустафа Кемал Ататурк, оти на Балканот се вестат тешки времиња, кога спасувањето на голиот живот, животот на чедата е неодложниот императив.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, не тоа можеше да биде помислено за секој од сите оние поранешни самјаци, што ги имаше ловено тој, само не и за неговиот пријател напред. Беа само негови соништа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Овој чудесен град, вистински крстопат на империи и цивилизации, народи и вери, град кој силно страдал во минатото, извишуван врз урнатините од паднатите империи, катастрофалните земјотреси, кој ги имаше задржано обележјата на западните и на источните царства, во кој престојувале императори и султани, се вкрстиле војски во светски судири, му се виде достоен за да започне во него да си ја ткае семејната судбина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мислам дека можете да ги видите позитивните ефекти што ги имаше мултикултурализмот во менувањето на нашиот поим на општество во скорешниот развој на западноевропските држави.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Проколната беше со своите сеќавања, кои најмногу ги имаше последниве години откако остана сама.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Инаку не би ги имало толку многу.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пелагија е седната крај масата, си ги има прекрстено рацете на мевот и слуша.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Една друга жена, која на Марија ѝ изгледаше почовечна и со повисок чин, го прегледуваше редот и подготвуваше попис на имињата што новодојдените ги имаа напишано на картони кои им беа зашиени за облеката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тој контекст тие истакнале дека за разлика од "традиционалните интереси" што ги имале балканските држави, на Балканот се "развија, особено од 1941., во и околу Македонија силни револуционерни тенденции кои, се чини, ги прекинаа историските граници и националните антагонизми на Балканските Словени".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Јас почнав дури и да се олабавувам, ама пак ми се стегна душата зашто тој наскоро премина на „многуте“ проблеми што ги имал со Информбирото, со секретарот на Градскиот комитет, дека се чувствува како од сите страни сардисан зашто лесно им било на другите да дискутираат кога тој е машата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влезе во неа со инструментот за мерење на јачината на потресот и преку жицата ја активира првин мината со послабо полнење, потоа со посилно и најпосле со најсилното и забележа во записникот дека се чувствува потрес од помал интензитет кој не може да предизвика вакви оштетувања какви што ги има куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- А упорит. Се фаќам со каул дека ги има избичено сите трупци долу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чанга скришум, преку своите верни козари, им испраќаше на функционерите млеко, сирење, така што речиси сите ги имаше „в рака”, како што самиот му рече еднаш во шега на татка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја усвоиле и хетеросексуалната етика на еротското осиромашување, која лобира во корист на благотворноста на одрекувањето од сексуалното уживање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нејсе, Партијата мора да ги има на нишан!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дури кога ѝ се приближија, таа се сврте, ги погледна и пак си се наведна да си пасе да си ги јаде мравите што ги имаше најдено.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Прв, пред сите други градови што ги имавме видено.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Погледни! - одеднаш кликна Денко. - Орел! - Еве уште еден! За тоа и се вика врвот Орелска Чука. - Уште еден! - Ги имаше многу повеќе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Секој слободен миг го крадеше за да го поднамести следниот трупец, што требаше да биде спуштен во еден миг пред бичкијата, за тоа имаше одлични помошници во лостовите, што ги имаа направно заедно со Дука во текот на сите изминати лета во оваа зградичка и сега беше просто милина да се ракува со нив, онака познати и послушни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кутрето се налапа попара со млеко и муцка си изми во чиничето со вода.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А вината всушност била кај неа: од многуте абортуси што ги имала во младоста, сега ѝ се светеле.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во Париз уште во 1963 година е формиран специјален Институт за уредување на Париската област, во кој се зацртани и темелите на Париз во неговиот развиток од 2000-та година, кога француската метропола треба да нарасне на 14.000.000 жители или да има двојно повеќе жители отколку што денес ги има во потесниот појас на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Значи, во оваа индустриска зона која се протега на неколку хектари се сместени магацини, фабрики, гаражи и претпријатија од секаков вид, како и една печатница каде што работи една моја пријателка во службата за експедиција и која е експерt во правење пакети. & реков: Те молам спакувај ми ги овие работи да стиgнат неоштетени, и покрај незгодите што би можело да ги има на граница (од овде се мисли дека с е можно.) И покрај тоа што таа секој ден не е во допир со ароматичните состави кои ги става во картонски пакет, подготвувањето на овој пакет посебно ја забавуваше.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

А и јадењето! Фрижидерот секогаш им е полн, Љубе одлично знае да готви, а најмногу ми се допаѓа кога со Саше ќе не прати по пиво, ќе рече три ладни од фрижидер пивца за мене, а за вас што сакате, сладолед, кока-кола купете си по своја волја.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Генерално гледано, се обидував да го покажам развојниот пат на прозната сатира, исклучиво прозна затоа што сатирата со поетска и драмска форма едноставно не ќе можев да ја пренесам со истото ниво на прифатливост, како што тоа го сторив со прозата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со куп документи, што ги имаше и на лично инсистирање, успеа предвреме да се пензионира.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- На нашата ливада ги има како да сме ги саделе! - рече Кирил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дури и имплицираа патологија: дека биле симптом за преостанатите последици од повредите што ги имаме истрпено во текот на претходните столетија на општествено угнетување, последици од кои недоволно сме се ослободиле.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во сите средби кои ги имав со Јасер Арафат, по разговорите кои се однесуваа на меѓудржавните односи (најчесто на југословенската политичка поддршка на Палестина во светот на неврзаните, во меѓународните организации, во прв ред во ООН, каде што Југославија, сѐ уште играше значајна улога, каде што имаше вешти дипломати како и помошта која ја добиваа Палестинците), настојував да си ја дополнам претставата за оваа комплексна личност, кој во крајна линија беше еден вид Ахасфер, во вечна потрага по својата татковина!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

АНЃЕЛЕ: Ах, мори внука, таму ги има што ги има пусти компири, може осумдесет сорти! Некои се како змии.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кучињата што ги слушна беа селски кучиња, чувари на овците и на козите што во околинава мора да ги има прилично.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И толку, зашто зборовите понатаму ги имаше заборавено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но не ви пишував за драгоцената поддршка и храбрење што ги имав во тоа време од амбасадорот Патрик Крисман.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Транспортерите беа сѐ уште пред резиденциите, а најмногу ги имаше пред претседателската палата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Преку инсталации можам да ги вовлечам гледачите внатре во мојата приказна, да ги приморам при влегувањето во просторот да ги изгубат сите критериуми што ги имале претходно, за да го заробам нивното внимание дури и пред да дојдам до најдобрата точка.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

При средбите разговараме исклучиво за тоа која улога во животот ги имаат парите и сексот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Згора на тоа, мајсторите оставија чудни светларници на источната страна над олтарот и отспротива, на западната: по една тркалезна дупка колку половина лакот широка и од двете страни на дупките едни како запирки што ги има по типосаните книги.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Покрај тоа ретко се јавуваат потешкотии и кризи, а и да ги има се лесно подносливи.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Вујко ми лично ми го беше предал со молба да се погрижам за неговите хартии. (Додека ми го предаваше клучот спомна и некои други поединости, од кои ќе ја издвојам само онаа: дека не смеам да им се препуштам на сентименталностите и дека ќе треба сосема непристрасно да ги применам сите упатства што тој лично ги има набележано во документот што мене ми го остава).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во овие среќни денови, Џеки заборави на сите неволи што ги имаше, а и заборави на сите маки што ги претрпе за да дојде овде во логорот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Решив уште еднаш да ги прелистам патописите што веќе ги имав. Беа тоа близу три илјади страници.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми ги имаше сите книги од овој поет во својата библиотека.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Авторот не знаеше на кој роман за Александар Македонски мисли чичко Никола зашто ги имаше безброј.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Економијата ја контролира политиката, така што главната причина секогаш е од економска природа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И покрај заслугите што ги имаше во борбата против фашизмот и домашните предавници, Трим Тоска, по војната, задолжен од Партијата за „братството и единството на народите” во крајезерската земја, не беше без амбиции еден ден да помине и во Републиката, според поволниот клуч на малцински структури, на некоја висока функција, токму во времето кога и децата ќе стасаа за студии.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тие веќе ги имаа стокмено само очекуваа да заврне снег. Првиот снежен ден во оваа зима помина весело.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Гнездо беше на половина пат помеѓу домот во кој Клара требаше да се врати, и домот во кој јас требаше да се вратам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Би му пречело да се префрли на некоја друга тема, како оваа со истоименикот, која може идеите што ги има неповратно да му ги закопа назад од таму од каде што му никнале.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема ништо во оваа песна Освен твоите како збор убави посвети, нема ништо друго освен ден кој подранил навреме, освен небо кое ги има сите други неба во себе.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Потплакуваат Жаклина, Марија и Марина, Валентина и Маријан и Џони и Виктор... Сѐ помалку ги има внучињата со име Кире, Крсте, Трајанка, Петранка, Трајче, Велика, Севда, Флоринка, Цвета, Душанка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Азра и шепна на Лилица „Го јаваш азганов… ама јаваш...“ кога Лилица со широко раширените бутови веќе ги имаше обгрлено од надворешната страна бутовите на Андон кој лежеше на грб и со јазикот ги правеше првите, сосема бавни движења меѓу нозете на Азра.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој им определи значителна помош на сите свои, колку што ги има сè уште во Жепа, и во исто време нареди да се види што им е најпотребно од градбите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

БАБА АНЧА: Зашто ги имам многу пустинските требаше и тие да догорат...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Му укажав на Кожинката за можните компликации. Ги спомнав имињата на учесниците во можниов заговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Станковски исто моментално шпарта низ Скопје, здебелен ко лилјак наждран од невестински коси (секој понеделник се пушта од една висока зграда и лета со своите огромни несмасни крилја чиј што шум вие го слушате таму некаде во етерот), и понатаму во сликањето фура циклуси (сега актуелен: Хитлер), и понатаму (со својот антагонистички компањон) се обидува да го објави „најдоброто уметничко дело по сломот на комунизмот, единственото дело што доволно широко ги сублимира сите аспекти на овој апокалиптичен крај на веков“, фамозниот стрип „Лабрис, тунел на стравот и ужасот“ кој, во мали дози, веќе една година излегува во Австрија, додека Сорос (единствениот реален културен спонзор во Македонија) ту дава ту не дава пари, очајно обидувајќи се да балансира меѓу незаситните (подолго време клинички мртви, и можеби поради тоа така скапи) државни “културњаци” (култур-трегераши, поточно) и оваа шепа јад од другата страна, тнр. “алтернативци”, кои според сите природни закони мора да ги има и мора да добијат шанса, но ете, ниту ги има баш, ниту пак македонскиот Сорос е доволно јак да престане да ја купува сопствената стабилност од купиштата прегазени лешинари (в. стр. 2, 3, 4).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Има грст заби кои се непосредно извадени, еден по еден и има рака или грст заби кој човек ги вади од џеб, од порано што ги вадел и ги има со себе за моменти на размена на зборови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Многу од затвореничките остануваа будни цела ноќ, исто како и Марија, но не се осудуваа на ништо, бидејќи ноќната болничарка ја чуваше главната порта заклучена со синџири и катинар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Шансите да го најдеме, ако тргнеме да го бараме низ градов, ни се еднакви на оние што би ги имале кога би решиле да бараме игла во стог сено, - заклучи тој.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Знаете – вели домаќинот – тука, на периферијата на Драч има многу Македонци. Ги има многу и во Драч.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

(16 Но дури и да ја прифатиме Дишановата хипотеза, сѐ уште можеме да чувствуваме потреба да ја доведеме во прашање вредноста и/или кредибилитетот на одредена интерпретација - особено ако имаме причина да се сомневаме во способноста на интерпретаторот да ги дешифрира фактите, или ако сметаме дека податоците што тој/таа ги има на располагање се неточни или недоволни. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 117

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Масата се дигна на нозе. Пред очи ги имаше живите виновници, тие, Титовите и југослвенски агенти и шпиони кои од внатре го сакатеа и го гризеа демократското движење и народната револуција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Златни бумбари наеднаш прошетуваат низ озвучениот воздух Зарем и нив ги имаат моделирано градителите на храмов Таму горе, во рајските работилници?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Околу мене само Диносауруси, Тираносауруси, Бронтопси... (ги имав собрано сите сликички од Животинско Царство).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во расказите на Пирандело се сретнуваат безброј описи на судбини и на душевности на обични луѓе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ЈОРДАН: Ама, сакам да кажам, де, дека секој си има долг на главата...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тргна кон центарот на градот каде кафеаните ги имаа окупирано тротоарите со поставени маси и столчиња.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Широкото филолошко образование на Константин, неговата лингвистичка ерудиција ги разјаснува оние врски што глаголицата ги има со грчкиот систем на писмо и со низа источни системи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На ОСС ѝ биле потребни информации, обука и искуство што Британците веќе ги имале.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Љубовниците... Ги имаше куп, дури еден фудбалер меѓу нив, мускулест голман со кој трчаше по топката на тревникот пред куќа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

164 Според наше согледување, Георги Пирински ги има предвид акциите на силите на НОВ и ПО на Македонија при нападот на Едеса и бугарското вклучување во борбите против фашистичките окупатори.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И тие обвиненија можеме да ги сметаме за невистинити бидејќи единствено власта е таа што има увид во сите стоки што ги има одземено, а во таа смисла и скапоценостите (како што е наведено во вашата пријава) од воениот богаташ Басотов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се затресоа селаните повеќе од него отколку од сите Турци што ги имаше во Витолиште.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги има заклано во некое трапиште и сега гледа нешто друго да сотре... Внимавај и на куќата...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Продолжи да оди. Пенушките од брест, што беа откорнати од теренот и со булдожер беа турнати во купишта од безредие со корењата црни како јаглен кренати нагоре под чудни агли, му изгледаа стравотни и го потсетија на надуените мртви тела испечени од сонце, што ги имаше видено на северно-африканските бојни полиња.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беа речиси нови и ги имам држано в раце.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Малку има такви жени на светот - јадри, тврди како дијамант, а ако ги има, тие се само во овие барови.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие настани најубаво ги има опишано писателот Бранко Ќопиќ во делото „Осма офанзива“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше најбитно да ги имам саканите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеби јас сум гледал и поголеми и подобри работи на други места, но за мене е чудо дека овие работи веќе ги има во Македонија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Архитектонските естетски концепти треба да ги имаат предвид перцептивните и психичките потреби на човечките суштества, како да се дел од естетското искуство на околината на некој поединец.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Какви и да се субверзивните задоволства во филмот, а сигурно ги има многу, нема човек што може да го обвини за политичка прогресивност. ‌Како што се забележувало многупати, Милдред Пирс не е само класична холивудска мелодрама, добар пример за „женски филм“ и ремек-дело на црната серија [филм ноар] од Ворнер брадерс (барем во кадрирањето).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и нешто потешко. Дури за воловите беговите приготвуваа слама и јарма за да го тегнат плугот, за овие двоножни волови ич не се грижеа, зашто ги има во изобилство без да ги купуваат и да даваат пари за нив како за стоката.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Има неколку мраморија од камен и бетон.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Изгледа поради тоа што беше висок таванот не успеале да ги избришат како што ги имаа избришано оние по ѕидовите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога му се нафрлија луѓето да го тепаат, тој им рече дека тоа што го пече е зајак; луѓето не веруваа и почна да му ја претресуваат куќата; на таванот му ги најдоа сите кожинчиња од мачките што ги исклал и со кои ги имаше облепено дупките на куќата за да не му дува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И затоа, мислам јас, од што има претерано, му се има смачено од тој вид музика. Сака детето да смени малку.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Два од нив, кои татко ги имаше донесено уште од Америка, мајка не ги постилаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Портата и ѕидините се накитени со разно оружје, и воени алатки, само топови нема толку многу како што мисли човек загледан од долу, од пазариштето. А зошто и да ги има?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Нив ги има поставено самиот живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веднаш потоа со две девојки кои патуваа до Драчево со комбето (Варја и Лина) Богдан замина за Селишта, за да ја подготви стапицата околу група угледни господа кои Шефот сакаше да ги има в џеп.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

На овие правно “сиви” подрачја на “слободата” секој е препуштен сам на себе и на својата совест, на непишаните закони, на обичаите и на своите насобрани искуства на стапување во нив, што претставуваат комедии и трагедии на идентитетите - на претставите што ги имаме самите за себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во просторијата владее тишина поради чувството на неудобност кај публиката и тремата што ги имаше обземено членовите на Дисциплинската комисија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ги имаме таквите закони, толеранцијата не е само медицинска, психолошка или морална ознака на способноста на пасивниот пушач да ги поднесува непријатните и штетни никотински облаци.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таму господ ги има заборавено луѓето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогаш прибеснуваат на видело страстите, коишто очигледно неуспешно сме се обидувале да ги урочиме со благозвучни зборови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Волкот ги имаше во својата уста лигите, што ги носеше во неговаот сон вкусот на нивната крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нека ги има и такви! И тие се потребни!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Иако тоа тешко се постигнува, доаѓаме до фактот дека таа е клучна во разрешувањето на проблемите, доколку ги има, односно одбегнување на нивно создавање- мислам како превентива.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Впрочем, ги имаше постојано, откако почна да гледа вести, и тој некако се навикна на нивната апсурдност, па повеќе не ни обрнуваше внимание кога ќе слушнеше за нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Историјата му помага на секој народ да си ги види грешките што ги има правено и да се чува да не се повторуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пријатните денови и среќните доживувања многу побрзо ги раздувува заборавноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако ги стемни, ќе ги извадат ќебињата што ги имаа преку рамо и ќе се кутнат во некоја од ливадите крај патот. Ако стасаат- ќе стасаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи овие приказни ги имав слушано уште многу одамна, не бев сигурен зошто тетка Марија ја викале „смрдлива“ - дали поради тоа што смрдела или поради тоа што општо била нечиста - не знам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На таа станица обично има многу луѓе, но со оглед дека беше по полноќ, сега ги имаше малку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема проблем со ликовите. Половина е завршено кога ги имаш личностите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Е, гледаш. А јас ги имам, одново се пофали оближувајќи ги лепливите усни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Макар што Татко, уште пред да се жени и пред да замине за Цариград, ги имал земено врз свои плеќи сите товари на семејството, сега, по смртта на својот татко, се соочил со сите други тежини.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не беше многу доцна, но родителите ги имаа облечено братот и сестрата во пижами и сите седеа во собата на долниот кат, затоа што само таа беше затоплена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што се однесува до таткото, не можев дури ни да си претпоставам кој бил среќникот на кого му ја подарила својата љубов Ги спомнав и имињата на раководителите на бригадата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Незамисливо, би рекла неговата сѐ уште-Преговарачка партнерка кога тој тоа така би го изразил; но најдобриот доказ за Френк дека стигнал до последното П во ПБПДП е дека овие увиди, иако растажувачки, вкупно гледано деновиве му носат колку бол, толку и задоволство; задоволство што толку долго време (иако помалку отколку што очекуваше) ги имаше, ако не богатството и славата, тогаш почитувањето од своите студенти и колеги додека предаваше, нежноста на својата возрасна ќерка и возрасниот син на Џоен од нивните претходни бракови и, над сѐ, љубовта и пријателството на својата втора животна сопатничка, чии што талент и доцниот успех го радуваа барем онолку како да се негови.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Или на страната на другион, на кого му ги има избришано сомненијата?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На нивно место ставија бутарски попови, ама не мина многу и овие се направија стопани на црквите, се здавија со српските и луѓето останаа без црквите што сами ги имаа направено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ги има црвени, розови, жолти, бели... - Прекрасни се, - тихо вели Билјана.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ова особено доаѓа до израз во едно писмо што Дишан ѝ го испратил во 1957 на Американската федерација за уметност од Хјустон: „Гледачот го доведува делото во контакт со надворешниот свет преку своето дешифрирање и интерпретирање на неговите внатрешни квалитети и“, вели тој, „допринесува во креативниот чин“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од мебел, ги има сите елементи потребни за одмор и за привршување некои домашни задолженија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ако ги погледнеме настаните од последната руско-турска војна досега ќе видиме оти секоја арнотија од Бугарија за Македонците не е ништо, освен една компензација за глупостите што ги има направено Бугарија по нашето прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со тие опинците што јас ги имав за малку ќе ме фатеа жива.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Останатото време во тоалетот го минав обидувајќи се да слушнам дали навистина има некој пред вратата или пак само ми се причинува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

До крахот дојде кај наједноставниот збор: „Барановски“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Ни ги испокрадоа шишињата и другите предмети што ги имавме дома, а после ни се фалеа дека имале убави продавници.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Толе ги имаше сите адути над Организацијата да се истакне како ослободител.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Полека гостите им се придружуваа и седнуваа околу нив, некои од нив и на наоколу поставените табуретки со ориентални шари кои фамилијата Јованоски ги имаше донесено од Турција.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

АНТИЦА: Никола уште не ги има наполнето педесет, мајка ми уште не ги има наполнето четириесет, а јас уште не ги имам наполнето дваесет.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ги имаше распетлано пантолоните и ги имаше спуштено до над колена и гледаше кон таванот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги има објавено следниве дела: Тамерлејн и други раскази (1827), Авантурите на Гордон Пим (1838), Гавранот и други песни (1845), Гротексни и арабескни раскази (1840), Раскази (1845), Филозофија на композицијата – есеј, предавање (1846), Еурека – песна во проза (1848), Доживувањата на Артур Гордон Пим – подолга проза.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не знаеме колку многу работи се појавија под наше влијание, но 80% произлезе од уметноста.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Му го украле целото злато и парите шо ги имаше заработено у прошливе 10 матновидни години. - Аман бе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Или обратно, не е толку важно.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И овде, кога зборува за социјализмот, тој ги има предвид пак само своите петербуршки колеги социјалисти што беа најблизу до руските социјалисти, кои пак, навистина, можеби поради позицијата на руската нација во руската држава, пројавуваа полн индиферентизам спрема националното прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ова е сѐ што ќе остане од мене,“ рече Рајнер собирајќи ги портретите, „а и тоа еден ден ќе се претвори во прав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите родители нѐ имаа овде само нас, ние ги имавме нив, а сега и нашето козле... – Тато, тато ни купи козле! – ја гушкавме сите мајка си, доближувајќи ѝ го козлето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во такви касели порано невестите ја токмеле својата руба, ги има во секоја наша куќа, но сега веќе се излезени од модата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се работи за жртва на еден, можеби и на два пиона, од четирите што ги има црниот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во џебовите му нашле едно портмоне, во кое имало медалјон со слика на Богородица, еден автобуски билет за две возења и дваесет и четири илјади марки во готово, како и дупликат од признаницата што морал да ја потпише во лотаријата, и тие пари не можел да ги има повеќе од една минута, веројатно и помалку, зашто камионот го прегазил на само педесет метри од канцеларијата на продавачот на лозови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тие малку оревчиња и лешничиња што ги имаше украдено од комшиката Буба, пропаднаа во замрзнатиот снег.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

МАРА: Треба да ги има најдено...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ја чувствував миризбата на неговата коса, некаква мешавина од мириси на сите мирудии што од Индија ги имаше донесено мајка ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Од 2008 г. до 2011 г., бројот на геј- и на лезбејски барови и клубови во базата на податоци на издавачот на туристички водичи за гејови Дамрон се намалил за 12,5 %, односно од 1610 на 1405.451 Падот бил уште пострмоглав пред 2005 година.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И цветчињата овенаа, како што и самата венеам, мили домаќине!... (Оддалеку се слуша песната „Сите момчиња дојдоа...“ Радосно). Тие се!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А колку помалку машката хомосексуална желба се пројавува на таков агресивен, фалусен начин, толку поповрзана ќе изгледа со некоја женствена родова улога. ‌Ова значи дека родот и сексуалноста се строго поврзани.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Илјада и една ноќ, Робинзон Крусо, Гуливеровото патување, Кожната Чорапа, Винету, Кралчето и просјакот, Сината птица... - Ги имаш тие книги? Не, искрено призав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

5. Работи што ги има, ама џабе...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Надвор мажите испоседнаа на источната страна од покриениот и затворен трем пред црквата, жените, на западната, со јадачките што ги имаа за раздавање за денот, за душа за умрените, а младите и ние децата сите излеговме надвор да го чекаме Петрета Питропот да ја надуе гајдата и да засвири.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Колку што го кажавме Очетонашето, малку не пропраша од песните што ги имавме учено на памет, па нè зеде долу во црквата да растребуваме и да чистиме околу камбанаријата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И самиот, кутриот, тоа утро, кога требаше да оди во Судот, не знаеше со кои документи од оние што ги имаше од разните режими на Балканот, ќе го покаже и ќе го докаже својот идентитет, со кои документи треба да му се отворат вратите на социјалистичкиот суд.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Од друга страна, тоа уште повеќе го полакомуваше по задоволствата што ги имаше со неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сигналите што ги имаше од Варшава, од Фронтекс, од агенцијата за менаџирање на надворешните граници на европските земји и сознанијата што ги добиваше од своите најблиски соработници, полека но сигурно го склопуваа мозаикот за нелегалната миграција со што се создаваа услови за ширење на трговијата со луѓе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Имаме цела екипа од луѓе кои прават сѐ што ние сакаме да направиме. Тие (компјутерската безбедност) ги имаат луѓето со коишто работат и можеби уште два-тројца кои можат да ги повикаат по потреба. А кога мојот мозок работи на нешто 24 часа дневно, а вашиот шест и пол, без да го сметаме ручекот, нормално дека ќе ве надминеме.“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Нив ги имаше деветмина: Владимир, Војцех, Игњат, Степан, два Јана, а по нив Мечислав, Болеслав и Богуслав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој стана, си ги прибра цигарите во истиот џеб од кој ги имаше извадено и го поттупна по рамото на заминување.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Определувајќи се за таа стратегија, Милер се труди да ѝ даде опипливо значење на пропозицијата, која често ја изговараат геј-мажите во врска со раното влијание што врз нив ги имало едно или друго дело од популарната култура, дека тоа и тоа дело „ме направи геј“ (66; ова е уште еден белег на Милеровата смелост: мнозинството од нас инстиктивно би клонело од секакво објаснување на хомосексуалноста кое би било завиено во речникот на етиологијата, во некаква приказна за потеклото, стравувајќи онака како што стравуваме дека секој развоен приказ на тоа како некој станал геј задолжително подразбира некаква патолошка причина).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мајка ти и тетка ти береа шумски јагоди крај реката, што во јули ги има во огромен број, а јас ја разгледував околината.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако треба да одиш во тоалет, крени го знаменцето, земи си ја чантата и не оставај ја на подот во WC-то зашто кртот не презема одговорност за изгубени или откраднати работи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иако сега беше свесен дека биле привид, сепак, тие денови тој ги имаше како најсреќни во својот живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако геј-мажите гравитирале кон дрегот, холивудските мелодрами, великата опера, кампот, модата и дизајнот, тоа сигурно е така зашто сите тие се женствени форми или барем затоа што традиционално се кодирани така. ‌Да скратам, изгледа дека викторијанскине лекари, на крајот на краиштата, имале право.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не повлече бранот шетачи. Кој знае колку ги има.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И затоа тој имаше литературни амбиции. Ги имаше, да.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Всушност сфатив дека изнесувам размисли кои никогаш не присуствувале во разговорите што ги имавме водено јас и Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Попова Радица! - се слушна гласот на главната сестра која во раце веќе ги имаше наодите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Многу се ретки, но секогаш ги имало и ќе ги има.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сакав да речам оти лично верувам дека надарените со храброст не исчезнале преку ноќ. Сѐ уште ги има.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тоа од култот на геј-мажите кон бродвејскиот мјузикл прави неминлив срам за современиот геј-идентитет, кој инсистира дека е целосно заснован врз сексуалната ориентација – а не врз некаков стил на живеење, врз некаква супкултура, врз некаков образец на афект и врз некаков субјективитет.120 Кои се тие рани претсексуални стварности на геј-искуството што денешните возрасни геј-мажи треба да ги имаат надраснато?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ние мислиме дека можеме да дадеме придонес кон оваа дискусија, на многу скромен начин, едноставно закачувајќи ги сликите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Што зборува ова џуџе? – праша гардистот со зелени заби. – Какво брашно меле?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јасно е дека за ваков систем на бележење бројни вредности се потребни минимум 27 симболи, а во класичниот грчки систем на писмо, имено, писмото од Атина од петтиот век п.н.е. оформено врз база на јонскиот алфабет, се присутни токму 27 графеми.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Недостигот на цигари, кој привремено беше решен уште во првите денови преку една од болничарките која скришум ги продаваше според цената на златото, повторно почна да ја мачи кога ги потроши малкуте пари што ги имаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Претураше во рафтовите, ги бараше книгите за јаничарите, речниците, некои од нив и не знаеше дека ги има.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Маниристите меѓу 1520 и 1660 исто така се опседнати со сексуалните проблеми како што се тоа и денешните маниристи - со Фројд или без него.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Притоа ги прибра сите преостанати фишеци, ги имаше петнаесет, и сите нив, секој поодделно, ги бришеше долго со мрсната крпа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рацете ги имаше склопено и притиснато на градите. Гледаше во ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бидејќи тие немале независност од дванаесетиот век, очигледната брзина во приближувањето на реализирањето на таа цел ги има обединето сите нијанси на политичко мислење и сите класи во Македонија стојат зад партизанското движење.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Нема сомнение, кога конечно ќе се вселите во овој нов простор, тој сигурно нема да наликува на дом; повеќе ќе биде како хотелска соба, и покрај фактот што ви обезбедува засолниште и дури и луксузи што порано не сте ги имале.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Моралните убедувања, односно убедувањата што ги вреднуваат постапките во однос на тоа што е, во нивните мотиви и последици, добро, а што лошо, се обично посилни од убедувањата од друг вид и во судирот со нив преовладуваат, а воедно се подложни и на воопшување. Што е опасно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие потенцирале дека „меѓу српските и македонско-словенските ‘партизани’ и бугарските левичари во 1943 год., се чини, имаше повеќе одушевеност за една социјална револуција отколку за националните држави“, а истото го заклучиле и за Грција и Албанија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Покрај тоа, музичарите кои не се една личност како сликарот или вајарот, туку ги има повеќе, сега се во состојба да бидат независни едни од други.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

По неколку дена требаше да заминеме со моите и со Борче за Маврово.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ретки се оние кои на било каков степен не ја почувствувале жедта за моќ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што убав брат имам, го гледав и си мислев.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Затоа, зашто го чекав нејзиното јавување, бев буквално дежурен телефонист од утро до мрак.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Би претпоставувале дека мозокот е врзан на екстремитетите што ги имаме, и доколку би ни пораснала трета нога, не би знаеле да ја употребуваме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не сакаше да покаже никаква слабост пред Германецот, стравувајќи од прогонот што есесовците како Беренц го вршеа и над масоните.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Нека си ги имаат своите верувања, ако тоа ги усреќува, но да им се вели на малите деца „Токму ова е вистината“, значи да се оди предалеку”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Две години по ред Пореч ми беше дестинација од која се враќав поцрнета ко Ѓуптин, со гардероба купена од Трст, а парите растурени по торбата ги имаше доволно да тераш со месеци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ама, ако Турците отпрвин се правеа на недоветни за рисјанските цркви и попови, нив сега сѐ помалку ги имаше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сигурно ќе ги има многу, особено од први септември па натаму...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На тој начин, ако нешто фали или нешто е разредено некаде во близината, ќе го обвинуваме духот на Бетси Рос, ми вели тој, и сите машини за шиење ги има опремено со знаменца.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секој ден за услугата се регистрираат осум илјади мажи“.453 Не е ни чудо што Томас прашува запрепастено: „Значи ли двојниов удар од главнотекувањето и од технологијата дека црно им се пишува на геј-баровите?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ти ќе ми дадеш двесте наполеони, а јас ќе ти ја отстапам тебе целата стока, парите суви што ги има и девојчето.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Реков: - Сигурно и самите заклучивте дека во оваа игра што ја практикував повеќепати (а може да речам и често) секогаш соучесник ми беше татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Молчи“, ја предупреди Влатко, „да слушаме.“ „.... таквите апарати веќе ги има Топланата - исток, скапи се ама да се надеваме дека и Топланата - запад ќе ги набави.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ќе земам неколку орлови перја. Ги има многу.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секогаш ги имаше токму толку на број, десет, и тоа изгледа само затоа зашто сметаше дека така ќе им го зголеми значењето според примерот на Десетте божји заповеди. Ниту еден повеќе ниту еден помалку.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Дали жалите што не му се придруживте во Палестина по преговорите во Осло?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ерго, таа љубов толку силно го одбележала сиот Твој живот, животот на целото Твое семејство, што Ти просто не си можел, а да не ја запишеш.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Бомбоните од нив не можеа ни да се видат. Поцрнети.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2. Дизајнот мора да ги има предвид не само општествените, националните, локалните или иницијативните идентитети, туку мора да создаде и точки на кристализирање на нови напречни (трансферзални) идентитети.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ами ако дедо ги има заборавено, или загубено - си мислев - што ќе се случи?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Затоа појдов од условно речено, номиналната сатира, а точката на одбројување беше XVIII век на руската литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нив ги има многу во неговите дела, вклучувајќи ја, секако, и Музичката понадица.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ме однесе до нејзиниот „свет”, така таа го нарекува сребрениот послужавник врз кој има наредено безброј мали и необични предмети што ги има донесено од разни страни на светот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ги зедов ордените што ми ги имаа дадено за храброст во војната со Турците во Мала Азија и право во Костур.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Им велеа дека ги има во Поградец, во Корча и во Билишта зашто таму има православни цркви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нѐ омеди и оживи таа привлечлива, раскошна и занеслива сласт во која ги имаше вкусовите на сите фурни.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И додека сите селани ги возобновуваа заборавените нивки во планината крај нивното село, кои, во времето додека тие печалеле по светот, беа насобрале по малку слоч за да можат да изранат по неколку жетви, а војната ги имаше испобркано сите патишта и сите граници, - оној тогаш шверцуваше со автомобилски гуми.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеби некој од колегите му беше укажал дека и покрај грдите предвидувања на спомнатиот автор Кафка, неговата земја на која и предвидувал зла судбина за нејзина голема среќа но и за среќа на нејзините жители и покрај фактот дека има поминато низ големи преиспитувања и тешкотии ги има совладано сите нив и речиси секој ден го потврдува своето постоење.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А такви, во Аварата ги имаше колку сакаш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Атентаторите ги има четири, сите во одделни ќелии.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нема подобро објаснување од она што го имал тогаш, нема нова вистина која во меѓувреме ја сфатил, нема поука, нема насока, нема големо просветлување во душата што може да го сподели со оние на кои цел ден им пишуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Емисијата обично трае 120 минути (секоја сабота од 20 до 22 ч.), технички често е неспретна, нема соодветни џинглови (вообичаена слабост на скопските радио-станици, а и кога ги има - 103, на пример - очајно се претенциозни и недуховити), музиката не е баш прецизно одбрана... но: личностите на мг.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сите знаеја дека таа им е наменета на Турците: христијаните, за да ги сочуваат од грабнување, на женските деца им ги огрубувале лицата, на машките им извртуваат нога или рака, и такви, огрубени, ги чуваа покрај себе и ги имаа на душа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога станува збор за родовата ориентација, за наводно женските карактеристики на геј-мажите или (како што нагласува Фелоус, нешто повнимателно) за комбинацијата на мажествените и на женствените особини кај геј-мажите, за тоа прашање постои значително несогласување кај самите субјекти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Градинарот Раиз ја продолжи битката со дивите билки и корењето во градината. Ја подготвуваше за пролетта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, сепак сѐ уште ќе ги имаме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Како на географска карта, ги имаше обележано сите посетени букинисти и тие што преостануваа да ги посети.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И тиа немало да се плаќаат како досега во стока, туку во пари, потребни за да се купат некои работи за војската кои ги немало тука, во царството, туку ги имало таму некаде, во дуњата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не фаќајте ме за збор, не сум сигурен колкав е бројот на изјавите што ги има напишано; (ете да речеме дека се неколку); но врз основа на нив како и врз основа на сознанијата со кои се здобив откако се запознав со материјаливе и со активностите, сфатив дека момчето е испратено со одредена намера, а таа намера требало директно да тропне на вратата на мојот авторитет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веднаш ја замолчевме и побрзавме низ насипот, упатувајќи се он грмушките каде што ги имавме оставено велисипедите.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но и покрај таквата увереност, додека гледав во текстот на Грофот сфатив дека си го поставувам она чудно прашање: во кој мој живот ги имав видено тие мали картички со бујни водотеци од стихови?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Несомненоста на откритието што и не помислував да го сместам во папките на сонот, зашто и не беше дојдено од таму, наеднаш го сфатив како порака или како наговестување на сомнението дека можеби не сме гости само на еден единствен живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што сакам јас? Можеби ништо, можеби самјакот и нема желби или, доколку ги има, тие се поинакви од желбите што ја движат глутницата на неговиот видик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Толеранцијата е една од оние сомнителни благородни вредности, што секогаш радо ги имаме на јазикот, освен тогаш кога е тоа најпотребно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ликвидаторите се должни да ги довршат зделките што се во тек, да ги наплатат 241 побарувањата на друштвото, да го упаричат другиот имот и да ги намират обврските спрема доверителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас секогаш бев покрај нив, како сведок на нешто што се случуваше зад изговореното, бев сведок на нешто што никогаш не си го кажаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој е од онаа група луѓе што ги има во нашите краишта и во оние преку границата, а кои ја задржале православната вера, но јазикот го изгубиле, за разлика од онаа друга група, чии припадници пак преминале во ислам, а го задржале својот јазик.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Можеби е некаков лудак (во градот ги има низ пристаништето и кафеаните).

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Честопати тие прашања им помагаат на индивидуите да го скицираат развојот на алтернативните нивоа на акција до степен до кој тие можат повторно да станат достапни и да им претходат на нивоата на активност од претходните доминантни и “заситени-со- проблеми” нарации коишто индивидуите ги имаат за своите животи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

За Мисирков, којшто ги имаше предвид конкретните услови во својата татковина и можеше да го согледа развитокот на својот народ во блиска перспектива, таквиот став беше наполно неприфатлив и историски анахрон, особено кога и лично добро ги познаваше националистичките методи и средства во воспитувањето и во српските, и во грчките и во бугарските училишта.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Децата што Густав ги имаше со нив за него беа плод на еден кус и во потполност завршен чин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бригадирот Језекил ги имаше претрпнато во себе сите такви болки и сега беше само настојчив: - А можеби свитка некој, што мислиш, ха...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А каранфилите? Колку ги има во градината!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Меѓутоа, ова не би било можно, затоа што доказот на Гедел се однесува на сите аксиоматски системи кои пред себе ги имаат целите фиксирани од Вајтхед и Расел.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ејдетската слика како облик на ментално претставување ги има сите карактеристики на актуелно гледање на она што се случува.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тука се во прв ред заемките кои ги именуваат деловите на телото, роднинската терминологија и многу други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа одлучи да почне со повторно запознавање со оние кои беа “далеку” и контактираше со неколку пријатели од училиштето кои не ги имаше видено неколку години.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Прво заедно ги разгледавме ефектите коишто anorexia nervosa ги имаше во разните области од нејзиниот живот - вклучувајќи ги социјалните, емоционалните, интелектуалните, и секако, физичките.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како да ги има сфатено објаснувањата на столарот па сосема му се препушта на неговото умеење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ги има на секој чекор, верувај ми, само што не можеме да ги видиме.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но не ги уништија сите кози, ниту ги имаа сите под евиденција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Илјадници ги преваливме ридиштата и планините, оставајќи ги зад себе куќите, нивите, ливадите, лозјата, шумите што ги имавме полеано со сопствената пот и оплодени со нашиот труд.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ги има и постари, ги има и млади, одат од група до група, од човек до човек, се поздравуваат зборуваат на некој изменет македонски јазик, употребуваат и некои непознати зборови, штракаат со своите фотоапарати, други ловат со филмски камери сѐ што се случува, за да кажуваат таму, преку големите води како се живее и како се празнува во нивниот стар крај.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Хм, чудни се неки срца! Веројатно и луѓето што такви ги имаат... А моево, е - тоа е како од камен.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не дозволува никој да и го допре тој нејзин „свет”, а секој предмет има своја приказна или историја, со која е поврзан.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сите овие културни облици или жанрови во нашиот свет потесно се поврзуваат со женственоста отколку со мажественоста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше оставено само неколку садови и работи за домаќинството кои беа нови и заедно со дечко ми ги имавме купено, за да се служиме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тоа се прави преку изведување на значење во нивото на свесност на тој начин што: ... верувањата и желбите на луѓето стануваат доволно кохерентни и добро организирани за да заслужат да бидат наречени животни определувања или „начини на живот“, и на таквата кохеренција се гледа како на „диспозиции“ кои ја карактеризираат индивидуата. (Bruner, 1990, стр. 39)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беа добри, средни компири од едно добро семе, бинте, што успеваше одлично во планинската земја, бели и трошни кога ќе се испечат, но го зачуди тоа што ги имаше толку малку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Толкумина ги имаат оставено коските по планините и сѐ за бадијала.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Глупости! Иван барем во овој момент е далеку од овие некорисни дилеми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури ноќе, откако ниските ѕвезди ја ронеа светлината врз Езерото, малиот „пијан брод” се враќаше кон градот на истекот на реката, со сите среќни патници, чиниш победници уште во една весела битка какви што ги имаше во тие времиња.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во една од собите во хотелот ‘Барса’ ќе бидам јас со Нинослав.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тие се пред нас, на секоја стапка и во секое време можеме да ги имаме, само треба да ги побараме со повеќе трпение, волја и идеализам, многу идеализам, та така животот да не ни оди напусто и без цел...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сè што влезе во неа остана запишано како моја официјална приказна, која ги засенува сите други можни сеќавања што можеби сум ги имал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се обидуваше, со сите сили, додека ги имаше, сѐ до залезот на својот живот, да ги надополни овие две големи празнини, првин, станувајќи голема мајка на своето семејство и да трага по својата загубена татковина, останувајќи му верна на митот на враќањето во неа, носејќи ја постојано со себе врската на клучевите од напуштените куќи крај морето, крај Езерото, низ повеќе генерации на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ФРОСА: Многу ќе го поздравиш и од мене и од децата. Кажи му дека и нив ги имав земено да те испратат.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не гледајте кришум, слободно свртете се и погледнете го убаво; тој и онака нема да ве забележи, како што, онака стивнат и повлечен во себе, и него, кутриот, никој одамна не го забележува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оваа солуција нема да ги има предностите на локалната автономија (за што тие може да се расправаат дека негрчка Македонија е премногу мала и сиромашна); а како што се навестува... тоа би го зголемило стравот на Турција и на Грција“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој прифати со радост и сега ги имаше сите услови за живот: редовно се бањаше и секој ден се бричеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А покрај тоа, јагулата е лековита; лечи: слабокрвност, жолтица, мајасил, падавица, катар во цревата, и други болести за кои човекот не знае дека ги има...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Чичко Ставре и тетка Вале на тој начин ги имаат решено недоразбирањата со неа: со казни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во политичката анализа за расположението на народот во Македонија, тој ќе истакне дека „поголемиот дел од цивилите ги имаат почувствувано ударите на војната и сега се подготвени за формирање сопствена влада.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Утврди дека (покрај многуте својства што ги има поленот: изобилство од витамини, хормони, протеини, азоти, јаглени хидрати, белковини, маслени и минерални материи со околу триесет елементи) - тој има моќ да штити и од отрови.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„ Ги имаме дури и во кујната во хотелот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој опис, секако, е многу шематизиран, и ги има недостатоците на секое прелиминарно поедноставување.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И Бојко ги имаше сите оние својства, и душевни и физички, за на сила да одговори со сила. И тргна да комитува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Македонија беше ослободена на 19 ноември 1944 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Предавници. Секогаш имало и ќе ги има.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Работните часови Макс ги минуваше во дрводелскиот оддел на Гнездо, а Добрата Душичка во шивачкиот, и на нивните средби за време на прошетките во паркот, таа ќе извадеше некакво марамче, некакво крпче, некаква престилка, што ги имаше скриено меѓу градникот и срцето, а тој ѝ подаваше коњче, цвет или ангелче, направени од дрво.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Контактите со нив Илона ги имаше извршено во строга дискреција.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас не сакав да ги изумам, но немав доволно љубов кон овие јазици и нивната литература, онолку колку што ги имав опробано, за да можам да им го посветам остатокот од мојот живот: ниту кон јазиците како такви, ниту кон чистата ученост, предавањето или проповедањето.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Амбасадорот Петер Себастијан набргу ќе биде заменет од амбасадорот Роберт Пелетро, и тој длабоко проникнат во сите енигми и тајни на палестинското прашање уште во далечната 1970 година кога во Аман ги имаше првите разговори со преставниците на Палестинската ослободителна организација за време познатиот црн септември.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кои се тие заеднички обрасци и фундаментални принципи, ако воопшто ги има, кои го обликуваат нивното впечатливо поведение?“ 82 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Поради трагите од удари, што ги има секаде по бутините.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мислите што ги имаше додека беше буден се однесуваа главно на тие соништа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Истрагата веќе ги имаше моите исцрпни искази за “НиЕ”, а адвокатот го знаеше тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но таа како да ги имаше сите други зборови, но потонати длабоко во нејзиниот молк. Ѝ се восхитуваше на нејзината тивка моќ која стануваше вистински безгранична кога зборуваше за нивните чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ни остана уште да одбереме кои од подароците што ги има добиено тато ќе ги земеме со нас.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаеја тие од раѓање да ги играат сите, ама сега малку и ги имаа довежбано.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во Скопје повторно купи карта само до Врање зашто беше со намера до Сежана, во Словенија да се повозува бесплатно за да му стасаат парите што ги имаше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа е таа можност што ни е дадена и треба да се користи".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што вреди кога ми е здосадено од сите нив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нови измени на ваквата обврска следеа веќе по една година, каде повторно беше воведен надоместокот на штета, кога има судска одлука во корист на работникот, но сега судот при утврдувањето на висината на штетата не е должен да ги земе во предвид траењето на работниот однос, возраста, социјалната состојба и обврските за издржување кои ги има работникот (чл. 20 од ЗИДЗРО/фев.13), како што беше претходно утврдено, што секако е на штета на правата и средствата за егзистенција на работникот. 5.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

И проѕирност каква што не видел во своите триесет и две години, во сите триесет и две жени што ги имал или што сакал да ги има.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во оваа смисла тој е потполно квалификуван да настапи како оној што ќе ја изврши иницијацијата на својата soror mystica, Невестата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Невиниот фотон или електрон кој си ја гледа својата работа ги има и едното и другото сѐ додека ние не почнеме да ја гледаме неговата работа кога, како што е покажано, неговата брановидност отстапува место на честичавоста, а моментот на положбата, или обратно.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во 1973 г., во Гејелоу пејџис биле наведени 118 геј-барови во Сан Франциско; сега ги има 33.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од некое свое засолниште утот Утариус ми посака среќа: Не верувам во ангели, но ако ги има нека те вардат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Маж кој чувствува хомосексуална желба нужно се става во положбата на сексуален субјект и во општествената улога на жена, сигурно според перцепциите што другите ги имаат за него и – барем на некое ниво или до одреден степен – според неговата сопствена перцепција за самиот себеси.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- А на Васил нема да му го избришеш приборот? - се пошегува тетка Марија, наместо да се навреди, а потоа се сврте кон мене и ми рече, - Знаеш сине, тетка ти Олга мисли дека сум многу нечиста, а не сфаќа дека јас само не сум толку чиста како неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Живи – умрени, ќе ги има кадијата в раце бунтовниците, или нивните глави.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во тие неколку ветровити недели додека прашината од улиците како знаме шеташе над покривите, низ дворчето на Перса и одајчето на Пелагија помина Чана со Дончо колку да се открие дека меѓу нив двете, меѓу Пелагија и Чана, не е ништо испречено, туку животот им ги има изместено патиштата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Толку многу ги има дури и не се знае од каде почнува едниот, а каде завршува другит град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ајде сега расплеткувајте, пронајдете ги главните лица, кои се, колку ги има, каде се и како се поврзале со нечесното дело.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Шетавме заедно на сите оние места што некогаш ги имав видено, но сега заедно јас и тој.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ти ги исполнував сите желби што ги имаше за јадење, иако ти одвај да ставаше по еден-два залака во уста.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Според темата нас нѐ интересираат пред сѐ оние три, во коишто се класифицирани трудовите што се занимаваат со негативните ефекти што популарната култура наводно ги има врз високата култура, врз публиката и општеството во целина.5 Обвинението за штетните ефекти на популарната култура е засновано на три претпоставки: дека однесувањето за коешто е наводно одговорна популарната култура, навистина постои и е с присутно; дека содржината на популарната култура содржи модели на таквото однесување; дека затоа има негативни ефекти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше голем процент на омраза и страв во мојата уметност и сѐ уште ги има ии ден-денес.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Значи, ако геј-мажите од една претходна доба знаеле како да се приспособат кон геј-аспектите на персоната на Џуди Гарланд, тоа можеби не било само затоа што не ги имале Барни Френк или Руфус Вејрајт или Андерсон Купер за идентификација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

— Да ги имаш моиве очи, ѝ велам, и ти така ќе гледаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А Фернандо... – показалецот повторно се врати до лицето и се залепи на долната усна, по квантитет сообразна на образот: ...тој ти беше од ретките, исклучителни поети кои што со огромна еластичност можат да го минат патот меѓу секојдневниот и имагинарнит живот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

КЕТАМИН (KETAMINE) Форма: капсули и таблети, иако во болниците ги има и во течна форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дополнително беше утврдено право на претставникот на работниците задолжително писмено да бидат известени од страна на работодавачот, веднаш, а најдоцна во рок од 48 часа од настанот, за смртен случај, колективна несреќа и повреда при работа која предизвикува времена неспособност за работа во траење повеќе од три работни дена, како и за секоја појава која преставува непосредна опасност и ја загрозува безбедноста на вработените при работа. (чл. 6 од ЗИДЗБЗР/окт.14) Овие права, покрај претставникот на работниците за безбедност и здравје при работа, ги имаат и претседателот на синдикалната организација, односно синдикалниот претставник на репрезентативниот синдикат или претставникот на работниците таму каде што нема синдикат. (чл. 7 од ЗИДЗБЗР/окт.14)

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Оваа мала просторија, толку обична и толку набиена, забележува тој со некое меланхолично задоволство, овој лифт ги има во себе сите: простор, време, причина, движење, величина, класа.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Всушност секоја од епизодите во оваа серија (ги имаше чинам десет) зборува за различните професии во кои што Шурда се обидува да се реализира.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Толку внесов во мојот бележник... А колку ги има? ..................

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога дојде време да се породи Кала, почнаа истите маки какви што ги имаше порано: ја тресеа трески и од силни болки ѝ идеше да ја искубе косата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секоја година ја чистела чешмата, ја расправала да не заптисаат водите, или пак селаните ги преправале ќумците.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И можеа тие неколку дена, додека се искрадуваа, да ги гледаат пренатрупаните патишта со сиот имот на државата, беше како некој да ги имаше истресено, исфрлено, крај главните и други друмови, сите државни магацини, сите воени резерви, сите комори, заедно со нераспрегнатите коњи и сите други воени возила, запрени, или стркалани крај џадињата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И во зградава ги има. И во другиве влезови. Ќе имаш многу другари.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Од радост што сум овде каде што тој ни на сон не би можел да поверува дека ќе биде, и што сум со Игбал, кој, ете, мене ми е другар, а според годините што ги имаат двајцата баш би било поприродно меѓусебно да се дружат, а за мене пет дари да не даваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

5 Пристапот воопшто не е лош сам по себе, но постоењето само на вакви студии оневозможува да се кристализира сознанието дека се случува намалување на правата што ги имаат работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И ќе ги има. И покрај Хераклитовото долговечно панта реј.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Толку ги има што никој не ти пречи каде и да си и што сакаш и да правиш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Еден ден за вежбање на војската ставија камче на столпчето за километража, на тие што ги има по патиштата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

За Рајнер знаев само малку нешта, оние кои брат ми ги имаше чуено од својот професор, доктор Ауербах.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Голем дел од отворено геј-тематизираната култура што се појави по Стоунвол и понатаму ги има истите револуционерни цели на геј-ослободувањето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пролетното лудило од првата година не беше ништо во споредба со ова што ги имаше зафатено сега.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нив ги имавме и за мртвите и за здравите...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кратките црни панталончиња кои продолжуваа во слабите долги нозе во комбинација со црвената маица која ги имаше притиснато малите гради и долгата бела цигара, од неа правеа вистински лик на заводничка од цртан филм.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се поднаведна кон него и на увото му потшепна: „Не плаши се од мене, дете.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Обичните веќе имаат пупки - скоро ќе развијат и ќе замирисаат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со тоа што во овие вежби е највообичаена и најголема замка, веќе ги имав нарушено правилата на играта.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Срамота! - подвикна пак и рече: - Нашите браќа таму се борат - крвават - тој покажа на кај Бела Вода – а таа Бела Вода - планината над Герман, а од таму, од Отешево како на дланка се гледа и Лунѕер и Врба - Јани покажа на широко отворената дланка - како да ги имаш на дланка, така се гледаат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ликвидаторите, во рамките на својот делокруг, ги имаат правата и должностите на органот на управување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Јас немам деца, вели Витомир. - Ќе имаш, му велам, тие што ќе ги имаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко насети дека Камилски секако мислел на турцизмот душман, душманлак, со најраспространето и временски најдолго присуство во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Херман му вели на човекот дека никогаш порано не ги има видено овие таблети, тие се нови.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Лилица и Азра со грбовите (на Лилица грбот и беше испотен и по него се тркалаа јадри капки вода) беа потпрени на градите на Андон, двете со опуштени глави наназад, легнати едната на левото, другата на десното рамо на пријателот кој лакомо си ги имаше наполнето рацете со по половина задник од двете жени и со бавни движења на дланките ја чувствуваше разликата меѓу оној на малата Азра, тврд, заоблен, голем колку цицката на Лилица, со зафатнина рамна на својата рака, и задникот на Лилица кој оставаше широк простор за движење на другата рака со која Андон со благ стисок на најиспупчениот дел ѝ даде знак да се наведне над креветот, при што таа ја потпре главата на здружените подлактици и многу бргу ја почувствува тврдоста негова која влегуваше внимателно но сигурно и ѝ ја поткреваше сета внатрешност нагоре, ѝ ја враќаше кон грлото, кон устата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Риса и Тронда ги средуваа легалата на децата што тој ги имаше сросано, а за нив тројцата допрва ќе направи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Беа двајца пријатели и беа создадени за да бидат вакви цели во себе и сами и судбината како да ги имаше одбирано за да ги сретне еднаш, во еден ваков ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но постоеја Филип и Евелин. Филип, во тие моменти на занес што ги имав со Оливие, ми се чинеше толку далеку не само од моите очи, но и од моето срце.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Митре така и направил. Долго време ги имал нејзините ниви и бавчи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со слободата е закитена и се прчи онаа тегобна и ропска мисла што за свои претпоставки ги има само силата и авторитетот на заедницата.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А кој е валијата, знае? Валијата е султанов намесник и тој ги има сите права како втор султан кога треба да ги заштити земјата и султанот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Грешки секаде постојат. Мора да ги има, затоа што ниту еден систем не е совршен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од веќе скудните и главно случајни контакти што ги имаше со своите собраќа, било од околните острови или од копното, до него допираа приказни за прогонот на слободните ѕидари на кои им се припишуваше дека се еден таен и опасен еврејски култ со кој на врвот од хиерархијата раководат јудејски плутократи подготвувајќи антихристијански заговор во кој ќе се оствари новиот поредок под власта на синовите на Јуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кај Карловиот мост ги има премногу.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ги имавме пред нас Марковите кули, извишени навистина како кули, додека под нив градот се тестеше во првиот мрак, палејќи ги мижуркавите светла како кандила на провев.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Некое време молчи. Како ги има извардено тие пет пламенчиња само она знае!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ги има уште стотина непродадени, чмаат во градската апсаана.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Караман сигурно ги има. - Па ќе ги исчистиме, ако има... ***

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Читателот ќе забележи дека болдираниот текст во „приказната“ упатува на белешка кон крајот на текстот – коишто ги има околу 160 во целата книга и каде што е разработен и објаснет споменатиот правен институт, се разбира онолку колку што тоа го дозволува расположливиот простор и колку што оценивме дека е доволно за ваков тип истражување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Заминувате?,“ прашав. „Не веднаш, но сакаме што поскоро сѐ да спакуваме.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓутоа, и покрај желбата за соработка, требало да помине извесно време за да се стекне меѓусебната доверба.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги барал и секогаш останувал сам, задругата му одзеде само една година од тоа, но тој уште ниеднаш не ги имаше побарано нив како сега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Името му е многу старо и го носи по некогашното истоимено село кое се наоѓало повисоко и лежело во подножјето на планината Орле, која, според едни така е наречена од високата карпа чиј врв завршува со глава на орел, а според други по белоглавите орли што сега се помалку ги има.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа да ти било нешто што немало уметнички вредности, туку само се преправало дека ги има и сакало да личи на уметност, ама не му успевало.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тврдеа дека во христијанството трагичното е поништено: оние кои страдаат или се виновни и казнети со страдања, или пак, ако страдаат без вина, тогаш ќе бидат наградени во задгробниот живот и нивно ќе биде царството небеско.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На Србина тогаш му текна: - Крпите, - рече. Ги имаа заборавено на масата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Нишанското знакче сега се претвора во текст-бар и додека со него тивко ги истражувате сликите, се појавуваат наслови на темите, кои ги има приближно 30, а некои од нив се и: “национализам”, “Босански гласови”, етничко чистење”, “воени злосторства”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

— На лошо место ги има удрено ракијата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои од правата што тие ги имаа согласно Законот за вработувањето од 1987 година беа целосно укинати, додека други претрпеа промени кои главно беа неповолни од нивна гледна точка.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Блазе си ѝ на Дена, таа ништо од сето тоа не знае.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Бевме во прво одделение кога ги имавме Џеки и Белчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ене, ги не, фатија агите пустиња долу долот, — и покажа со рака на одредот војници што бегаа оти оној од „Гарван" ги имаше наспоред на голото како на тепсија и скоро секој куршум на место погодуваше, та пискотниците од ранетите им го забрзуваа бегањето на здравите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кој и да одеше во тие места, компири ќе донесеше и сите што ги имаа пробано ги фалеа, ама никому со години не му текна да запрета некој в земја и да види дали ќе се сторат и во нашето планинско место.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Никој од нас дотогаш немаме видено ни елен ни срна иако знаевме дека по планината ги има и за нив старите наши многу кажуваа и зборуваа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Давењето по броеви“ своите поаѓалишта секако ги има во народните преданија и во симболиката на пејсажните игри и правила, Миметичките и дидактички својства на ликовите и односите што ги донесе квартетот „Готвачот, крадецот, неговата жена и нејзиниот љубовник“ ја отвораат вратата кон алегоричниот ужас на земските закони и појавниот свет. okno.mk | Margina #8-9 [1994]

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таа ги имаше научено кога си доаѓаа на сите да им даде по некое залче леб и да ги погали и, сѐ уште, како да ја слушам како им вика: Ајдете, убави на баба.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И никој поради тоа не би го презирал.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ова, впрочем, го велат авторитетни турколози кои ги проучувале турцизмите во нашите јазици, а нив ги има многу на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако прашокот веќе го испразнив врз алуминиумската фолија и откако се ослободив од неговите нечистотии, можам да почнам да “го ловам змејот”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Клои, се изненади од така вешто срочениот одговор, ни самата не знаеше од каде дојдоа тие толку комплексни зборови, во нејзината четиринаесетгодишна претстава за светот, кои едвај да ги имаше чуено во секојдневните разговори.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Наместо тоа, галежливо допирајќи го кучето во скутот, почна да ги набројува карактеристиките на грифонот онака како што ги имаше прочитано во својата Британика: "Црно...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој, се разбира, беше претходно информиран за минувањето на Мајка низ границата и ги имаше сите информации за нејзиното предвремено враќање.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа што никој не се јавуваше само го зголемуваше неговото измачување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога лутината што нѐ обзема е света, покажуваме дека сме подготвени в миг да го голтнеме повикувањето на толеранција и во другиот да го исплукаме она во што навистина сме загрозени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тежок камен ги има потфатено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако успеам во тоа и ако сум задоволен од квалитетот, Симпсонови ќе ги имаме и на стрип.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не познавам никого на целиов свет што ги има толку како Dr. Ackerman.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Реагираме толку силно на овие кодирани значења што не може да има многу сомнеж дека навистина ги има таму или дека знаеме дека ги има, но – освен во неколку случаи, кои не се ниту очигледни ниту претерано одбивни – би биле на големи маки да ги кажеме какви се, да ги именуваме, точно да наведеме од што се состојат тие значења, што точно значат тие конкретни значења.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Грот:Очигледно сметаш дека тоа не е секогаш случај? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Иако во последните години оваа полемика повторно се степенува, првите подвизи на критиката од овој вид имаат корени во педесеттите, во росните години на рокенролот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вели, многу ги има... (Со благ укор).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Во однос на "пазарењето" за интересните сфери со Советската влада, се истакнало дека, доколку Британија го следи влијанието на Русија во Романија, а тие го следат британското во Грција, сметале дека тоа "треба да се применува само во услови на војна", дека е тешко да се очекува дека некој од двете земји би сакал така и да продолжи "кога ќе дојде до мировна спогодба и кога ќе настапи поволен период, или да се прошири на другите балкански земји во поглед на важните интереси, што и обете страни би ги имале при обликувањето на иднината на Балканот во целост".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со крајчето на свеста знае дека Чана нема да ја препушти на милост и немилост на зимата што наидува, знае дека неа и нејзината Митра на иста страна од паланѕата ги има ставено, со иста замислена тежина иако самата смета повеќе од три Митри заедно со внучињата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сфатив дека погрешно го проценив, само поради еден мал дел милост и топлина кои ги имаше во себе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но не сум сигурен, ми рече Стариот во колкава мерка ги имам исполнето тие ветувања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Некогаш ми ги кажуваше во миговите кога, заради болестите, бев на работ на бессознанието, сега ми ги кажуваше тие зборови полни со презир и потсмев, кога ќе кажев некаква наивност која им прилегаше на моите детски години, ги кажуваше и кога ќе направев некаква грешка што може да се очекува од девојче на таа возраст, а потоа започна да ми го кажува тоа „Ќе беше подобро да не те родев“ постојано, наместо „Добро утро“ и „Добра ноќ“, наместо „Како си?“ и „Дали ти треба нешто?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доаѓања и заминувања на блиските и саканите. Особено заминувања. Од тоа се состоеше животот на Х. И малку солзи. Секогаш ги имаше по заминувањата.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Од нејзиното основање па до ден денешен, сништата на Америка не се во слободите што ги имаме, туку во оние што допрва треба да ги избориме.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Имало една сиромашка жена една ќерка, како жената, така и ќерката биле много предадени на бога.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Немаше никакви претпоставки а можеше да ги има секакви и многу - ноќта беше таква, до врв исполнета со штурци, со локомотиви, со живи сенки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И почнуваш бизнис во кој ти треба само благајник за броење пари и некој роднина кој е вишок како технолог на завод и има платено телефонска сметка, па само ти закажува средби со несреќните, а нив ги има - ехехеееј!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тука загубив малку од оние убавите мисли што ги имав за животот, ама не бев себична да гледам само како мене ќе ми биде добро.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие му тврдеа дека е нивно по знаците што ги има: белката на челото и на нозете и потскинатото уше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Татко, кој немаше книги колку Камилски, но тие што ги имаше ги читаше, често се сомневаше во импровизираните искази на својот пријател, но за тоа немаше дефинитивни докази и не сакаше со тоа и да го загрозува пријателството.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Извор на неговите материјални средства беа пљачката од тие што напљачкале.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие лажици и лажички ги имаше во кујната толку многу што тој кога ќе го видеше тоа купиште, добиваше волја да земе да ги расфрла.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Само што во новото сценарио двајцата другари си ги имаа заменето улогите - Дарко го посетуваше Александар и му носеше цигари.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Од гледна точка на работниците и нивните права важни се и надлежностите што ги имаат инспекторите на трудот во однос на работодавците при спроведувањето на инспекцијата.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Го направи тоа сега бидејќи мислеше дека може да го направи по сите гнасотии што ги имаше чуено и што, еве, очигледно, го охрабриле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие дарбини Господ тебе ти ги има дадено за да види кои и какви луѓе сме ние, а и ние тебе да те видиме на кој пат сме те извадиле.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

МАЛИОТ: Мојот Курта ги има сите Катерини!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Но гледајќи ја војската која ги имаше запоседнато положаите над селото, гледајќи ги војниците кои се врмзлаа низ селото, коморите со јадење и оружје што врвеа низ селото, нивните повремени вежби, одново му затреперија оние со мака залечени нерви, одново му навреа сликите од фронтот, одново го заплусна бранот на сеќавањето: зафати да го витла, да го бреца, да го крши, исполнувајќи го со ужас и зафрлувајќи го да паѓа, да се тркала, да вика.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не можам да замислам начин за создавање „нормален” производ од суровините на личното јас, освен на некој ваков начин: еднаш кога ќе ги допреме матриците на нашите дистинкции, ги имаме правилата за нивно комбинирање и разделување во множества и потцелини.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Вечерва Бојан ги имаше сите услови да си приготви такво јадење: лебот му беше сув, масло имаше колку што сака, имаше и сирење, а и огнот убаво беше разгорен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Според најприфатеното мислење, Константин требало да ја создаде токму глаголицата како потполно оригинално словенско писмо, засновувајќи се врз грчки прототип и позајмувајќи низа знаци од источните системи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Оваа транспарентност на практиката претставува предизвик на општо-прифатената идеја дека за да ги има своите сакани ефекти, делувањето на терапијата треба да се чува во тајност, идејата дека ако луѓето знаат што прават терапевтите, тогаш терапијата нема да успее.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во филмот се претставени 92 главни личности, но тука ги има многу okno.mk | Margina #8-9 [1994] 59 повеќе, покрај стотици настани и поединости.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа беше нивното царство, таму ги имаше на стотици, одомаќени, спокојни...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Колку помалку имаш секс, вели таа етика, толку тој ќе има поголемо значење, а она што треба да го посакуваш над сѐ во сексуалниот живот не е задоволството, туку значењето, значењето за сметка на уживањето, односно значењето преку исклучување на уживањето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А овој втасува самозадоволно да констатира дека умните животни, иако со мало задоцнување, сепак сфаќаат дека човекот е создаден не само да им командува туку и да им помага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па, тогаш, разбирливо е што машките геј-културни практики – кои за мажите промовираат и шират нестандардни начини на суштествување и чувствување, кои прекодираат парчиња од главнотековната хетеросексуална култура со дисидентски или со нетипични родови значења и кои ги подучуваат другите на тој општествено девијантен и опозициски етос – велам, навистина е разбирливо што таквите практики може да направат да изгледа дека геј-мажите имаат својства и одлики што општо земено ги имаат девојките и жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Откако се знам, а еве преку шеесет ги имам, само тоа се збори и до ден денешен никому ништо.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Мислев на оној среќник кој владее со умешноста другите да ги насмее...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога виделе дека земјата им се поиспостила, а тревата речиси секоја година горела од жешкото сонце, тие намислиле да побараат попогодни места, кои во тоа време ги имало во изобилност.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На третиот ги фрлија бегот и кадијата сите луѓе што ги имаа на располагање.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На небото бел срп светка, ѕвезден овес тој ќе жнее.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Чудно е тоа ако се знае каква е Белгија по природните убавини и на оние што ги има Македонија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Маријанти беше ги собрала во мензата сите мајки и бараше од нив да речат дека во оваа средина не сакаат да ги имаат мајка Евгенија и една мајка од Брештини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Најчудно е тоа што таму на ѕидот, на некоја од полиците што ги има и ги нема, стои диференцијалот што Едо и Германија сакаат да го поткренат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Далеку од тоа дека покажувале рамнодушност кон стварното страдање на стварните италијански вдовици и од тоа дека ѝ се потсмевале на болката на ужалените жени, италијанските вдовици од Фајер Ајленд правеле претстава што сведочела за нивната завист, за нивниот восхит и за нивната неостварлива желба да ги имаат престижот и социјалното признание – угледноста – на таа неспорно драматична, но сосема конвенционална и долгопочитувана женствена улога.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Денес ги имаме Д.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Продолжи ги овде правните студии, кои веќе ги имаш започнато со француските офицери во Поградец, со твоите француски, египетски, швајцарски граѓански законици, како што ми пишуваше пред да допатуваш во Турција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не, рече. Ти ги имаш, ти мораш да ми ги оставиш сите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Едниот од придојдениците со белег на замисленото лице, најверојатно детски спомен од рог на туѓо говедо и со сенка на возбуда во светлите очи, онакви какви што можат да ги имаат и децата и мачките, се викал Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но кому му е грижа за оригинални антиквитети во денешно време - дури и за малкуте што сѐ уште ги има?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Драга Бреза, веројатно мајка ти ти раскажувала за нашето верување во реинкарнацијата и за животот по смртта.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- А многу ли ги има? - праша еден за турските војски, без да го напушта стражарското место.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пусто суеверие, немаше порационално објаснување зошто моите братучеди ги имаат имињата од нивните чичковци (моите вујковци) по обратен редослед... на крајот на краиштата, и не е важно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дванаесетте Густави и јас стоевме покрај нејзиниот кревет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доктор Ауербах ги негирал претпоставките на своите колеги дека тагата на Рајнер делумно потекнува од тоа што неговите родители го добиле во поодмината возраст, и повеќе изгледаа како да му се баба и дедо отколку татко и мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, големите слики на истиот тој крал што се продаваа по книжарите, со слични но и со поуверливи пораки, беа многу поефтини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За овие прашања на подготвителното рочиште можат да се изведуваат докази кога тоа е потребно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ветеранскате населби, ги имаше во секој поголем град и беа свет за себе.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Еден од стражарите беше црнец, и една ноќ, се врати.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа година студот како слеп патник се беше вовлекол во секој дом, особено во трошните куќички, кои уште ги имаше во центарот. Како сврдел влегуваше под праговите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јагулче Дримски многумина ги знаеше. На нишан ги имаше. Ако затребаше... Ама нејсе...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Климент Камилски, некогашен докторант на Сорбона, шпански борец, познавач на повеќе балкански и европски јазици, ги имаше сите потребни кавалитети, но и многу повеќе, да биде еден од моќните во новата социјалистичка држава.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако не беа во прашање парите, тогаш што можеше да ги спречи девојките во намерата да купат книги кога на штандот можеа да видат дека ги има сите книги од Шелдон, Ладлам, Куељо и слични на нив?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А толку ги имам замразено возовите, како по коски да ми врват.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Па кои работи ќе ги земете во предвид? - праша учителот. - Ги има многу... - рече Французинот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мојот стомак, кој и онака ги имаше присобрано сите вишок масти и килограми на моето тело, небаре невидлив магнет за маснотии му се беше заглавил околу папокот, сега беше скоро двојно поголем од неговата нормална величина.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Неговиот песимизам излегол на површина во приказните како Тарас Буљба (1835) и Дневникот на еден лудак (1835).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таму ја најдов мајката Роса. Ги има пет, а јас шестата нејзина ќерка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Спортистот ја имаше славата, овој ги имаше парите и тоа е добра формула за добар улов.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мавташе со едното крајче на црната шамија, а со другото си ги имаше покриено очите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само некои одбиваа да јадат. Најголемиот број подаваа раце за да добијат од сендвичите, кои во пунктот за исхрана ги имаше цели купови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Јас некогаш на факултетот ги имав положено овие предмети и сега тоа ми беше добредојдено.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со лопата да ги ринеш... сакам да му речам на мојот двојник, но молчам и чекорам, осатавам тој да ми се јави откако ќе утврди колку е непријатно кога го игнорираат твоето присуство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А, пак, за овој случај нашиот храбар соговорник има поднесено уште една (четврта) тужба, по којашто во моментов е во тек граѓанска (парнична) постапка, и за која искрено се надеваме дека ќе заврши во негова полза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко ми, како извршител на тестаментот, доби задача да ги исплати сите долгови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега кофите ги имав засолнето во потонот на куќата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овде посреќно го доживуваше и своето враќање од Цариград, зашто градот ги имаше задржано и обележјата на исламската култура па го нарекуваа, на времето, капија на Ориентот, а го споредуваа и со најубавите европски градови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа слика не ни мораше да прикажува дека постојат две бубачки, возрасна и кукла, бидејќи дотогаш веќе ги имав видено телата на обете.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Меѓу сите нив навиден и најпрокопсан беше Стево Србино, но тој ја имаше таа несреќа, иако домаќинката му беше здрава и лична да не може да биде повеќе, да нема деца, а Блаже Станкоски, кого Србите, поради големите мустаќи, го завикаа Брко, ги имаше толку многу, што не знаеше што да прави со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нешто потоа, седеа на една маса на тротоарот и пак пиеја кафе, Едо пластичната кеса со телефонскиот именик од Сан Диего и кесата со блокот, пикнати една во друга, ги имаше ставено на масата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се знае оти сите тие господиновци си ги имаат најгоре од сѐ своите лични интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Заробија многу.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа вечер, кога часовникот ги одбројуваше последните часови од годината, Томо и Рада ги имаа заземено местата на аголот од салата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа што тој не можеше да им рече ништо не беше никакво дразнење, никакво покажување дека сега ги има целите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но вујко, лекар, хирург, а таквите малку ги имаше во тогашниот Солун, си ја засидри судбината во ова големо медитеранско пристаниште.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се потпре на својот неотсапен крлук и почна: - Заклучно со сознанијата што ги имаме добиено до пред еден час, другари команданти, положбата на фронтовите е следна.... - тој направи подолга пауза, редум погледна на присутните. - 107-та бригада држи позиции на секторот Краставец - Чрно; 14- та бригада го држи секторот Пиргос Котили - Горуша - Синорите; 16-та бригада - Горна Арена - Црн Камен и 103-та бригада Ќафа - Скирца - Грамос.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Овие радњи ги има на секои два–три блока. Нема шанси да ги промашиш поради интересната глетка.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се прашуваше колку ли деца има родено. Лесно може да ги имала петнаесетина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Е ти ќе спиеш по гаќи и маица. Ги имаш на себе?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Како не, па јас, освен што ги имам болките во грбот од ништо друго не сум била болна. - рече без двоумење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа старче знаеше да остане на своето дури и кога имаше и такви, чудни мисли, а тоа често ги имаше нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

СИМКА: (Подземајќи ги филџаните). Наздравје!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Во селото за првпат видов и некои животни што дотогаш ги имав видено само на слики по учебниците од „Запознавање на природата“ и по сликичките од мали чоколадчиња од „Краш“, што ги собиравме и лепевме по албумите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јас се стаписав. „Еве“, вели, „овде ги имам сите пејпрс, сите хартии. Направено е и заверено кај лојер. Како велиме ние, адвокат“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

5. Избери си случајно, неколку автори, научи им ги имињата, замисли дека еден од нив те плени тебе со својата убавина како што Дон Кихот си замисли дека Дулчинеја го плени, а очи не ѝ виде.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Краста: Со неколку магични формули кои на сон ми ги има кажано мојот идол и духовен водач Чедо Вампирот можам да направам дури и да затрудни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Малечката Пелагија ги има свиено своите малечки раченца околу вратот на мајка си, само очињата ѝ се свртени на кај жолтокафеавиот Мурџо, кој, врти со опашката како со кадела, ги шета очите лево и десно, повеќе нагоре, како да се во некој нем разговор со очињата на Малечката Пелагија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Знаев јас, ги имав слушнато ловџиите, пријателите на моите, кога раскажуваат разни возбудливи ловечки приказни седнати крај нашиот камин и многу ми беше јасно дека е неразумно што се оддалечуваме од куќата, ама не знам зошто, сè некако го одлагав враќањето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Секакви ги има! Тие денови бев спремна со сите нив да излезам на крај, само и само да ја дочекам Ивана да ми се јави.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Заклучивме дека им е тешко на пријателте: оние, вистинските, сè помалку ги има, сè повеќе раздаваат од пријателствата на дузини нови пријатели, соочувајќи се со опасноста еден ден и без да сетат да си ги потрошат сите резерви пријателства.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мајка му не покажа чудење, иако тоа беа првите петки што ги имаше добиено Трајче.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Трговското друштво со странско учество ги има сите права и обврски, како и ТД без странско учество – освен во случаите определени со закон (чл. 30, ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

аа такви има како нема Игејци коуку сакаш ки и најдете у ступанствуту ејми ги извадија тиа бишијнта и на нејнто место ги кладеа них има уд секаква семка не зн′м шо нема ки и најте как не ки и најте ама не ги наоѓаат кочините за бишијнта се там ама Игејци нема и бишијна нема и додека момата го пее писмото тие ја наоѓаат Демир Капија велат поуна су Игејци и навистина там ги има ногу тоуку ногу шо тукашни ни да мирисниш ама кучинте навистина имаат друга ава не е онаа шо е надруф таа уд надруф у носут дупка ти праве тоуку силна може уд збуботента вода на Вардарут која турка две планини близначки с′те уд камин шо са крева дур до небту и пу адна цапутинка џурка уд другта срана и врве надолу ду Гивгилија и у Гивгилија Игејци поуну Власи најногу ејми Ума уд ва срана а селто на Димустен уд другта срана, како да го слуша Пелагија неизговорениот шепот на Танаско.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бев изморен и измачен од театарската пиеса во кафеаната во која сите актери ги имаа научено улогите однапред, а само јас бев негативниот лик кој требаше да ја игра улогата како што знае и умее.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го деградирале, а кога му ја давале партиската легитимација, му рекле: „Варди, зашто во оваа книшка нема да има место за да се запише уште нешто ново. Ни за најмалечка казна Ги имаш досега за тројца...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, овој систем на грижа за пациентите со душевни болести е најдобриот можен начин.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

165 Информацијата погрешно е пренесена. Првото заседание на АСНОМ се одржа на 2 август во манастирот Прохор Пчински.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Инаку зошто ќе служела саксијана во која сега гореа свеќите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како и Британците, и Американците ги поддржувале и Тито и Михаиловиќ.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Нема повеќе да ги имаме овие проблеми со Неуронскиот Човек на Шанзо, кој се издига на хоризонтот како Последниот Човек на Ниче, со својата кортикална и синоптичка избледеност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не ти личи тебе каурин да бидеш и да ги немаш сите права што Турците ги имаат.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Впрочем, тие го знаеле неговиот став и нивното евентуално среќавање можело да има само информативен карактер, Делчев, колку и да симпатизирал на нивната акција, бил револуционер кој ослободувањето го очекувал од свесната акција на широките обесправени маси и сѐ што правел на револуционерен план секогаш првенствено ги имал на ум интересите на Организација.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Досега, по сите тужби има над 60.000 МКД (околу 1.000 ЕУР) за судски трошоци – кои по добиените пресуди, за среќа, си ги има повратено. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во средбите што ги имав подоцна со Крисман, ниту јас, ниту тој не ги спомнувавме Козите. Имавме поважни работи.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ја замолив Еми да идентификува кој, од сите луѓе кои ја познаваа може да биде најмалку засегнат од оваа нејзина нова појава.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сè уште има такви што за помош на Силвија ѝ се обраќале, а еве, ги има и на ова место. Кои се?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се насмевнува и ја прифаќа кесичката со две бели таблети.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ставаат секакви срања во хероинот во денешно време - како најчест загадувач го користат манитолот бидејќи ги има сличните особини на хероинот; манитолот е лаксатив.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јас не знаев што е тоа да се биде анемична, но ми беше непријатно да се распрашувам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И да беше, на пример, заправо точно дека Афроамериканците себеси, главно, меѓу себе се определуваат според некакво свое сфаќање дека да се биде Црнец подразбира својствена, необична или изразена наклонетост кон пржено пиле, ребра и лубеница (да се послужам со примерот на Џон), мене, всушност, не би ми било страв да ги испитам културните значења што можеби ги има селективното присвојување на таа храна.88

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот од „Мојсеј и монотеизмот“, брат ми ги обвини Евреите и за страдањата кои ги имаат претрпено низ милениумите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Макар што книгите на Сталин и за него, а ги имаше многу, по големиот историски судир помеѓу Тито и Сталин, кај нас се палеа, отстрануваа, а луѓето што ги поседуваа се прогонуваа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од Софија Попјорданов заминал за Женева да бара помош од Борис Сарафов, а и да се запознае со руски социјалисти, што редовно ги имало во Швајцарија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Малите квадрати на нивните лица беа меки и влажни, предавнички голи; и молеа се ова да се прекине, и тие сите, колку што ги имаше во салонот, да станат кртови, да се завлечат в земја, и зашто черупките има беа полни со звучен експлозив, расеамо помагаа за да станат во таа ноќ сведоци на една хазардна игра во која тој многу вложи и многу доби.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но не се запираа луѓето што не ги имаа видено своите огништа четири години и тие што бегаа, та остави оние што трчаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

АНЃЕЛЕ: А колку ги има што мажите не им пушат, а тие пушат.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Истите проблеми ги има и во Европа и во „третиот свет“. Вие верувате дека мотивот за промена е од економска природа? Margina #21 [1995] | okno.mk 59

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој можеше да ги има сите, освен мене; но тој се вљуби во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но денеека беше петок, та Дуче немаше да има многу работа како во сабота и затоа и тој цврцна како другите пријатели и му издекламира на зетот една своја солена декламација, од оние што ги имаше на стотици за секој случај, а особено за свадби, крштења и првичиња.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Не вревете, Атињани“4 јавните места, амфитеатрите и пантеоните ги имате за провод и лесен живот за парење и галење слугите не се за отфрлање ни робовите, млади и помлади не сте вие, граѓани од неслобода засегнати од немаштија и немоќ, напротив вие гласате, беседите, мезетите вие освојувате и патувате наследувате и ќарите мажи многубожни и безбожни дури време е, скрасете се доста пребиравте меѓу реториката и политиката меѓу мантиката и математиката во вештини, о самољуби, доста се огледувавте се наттрчувавте и надмудрувавте заговаравте и преговаравте недоветни доста се правевте: сиромашните се собираат по плоштадите агорите и аулите првин тивки и потем бучни првин слаби потем силни првин малку потем многу!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Но убаво е да помислиш дека можеме да ги имаме еден ден.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не ни требаат оригинални уметнички дела, ќе си правиме големи репродукции, сите ќе ги имаме...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Можеби криљата ги има само за да ѝ го отежнуваат чекорењето, да ѝ натежнуваат како мачен товар, и за да ја потсетуваат дека можела да лета, но сега е премногу доцна за тоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Фаик Коница поддршката на Гијом Аполинер ја сметаше како да ги имаше зад себе сите врвни европски институции кои со векови не можеа да го разберат Балканот, освен по својата дива егзотика, мистериозни јазици и племиња со средновековни обичаи, по повремените варварски пресметки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

КОСТАДИН: Сосем не те разбирам...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Задачите кои ги имале набљудувачите биле строго предодредени и никој не смеел ни за момент да го напушти местото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Заспа дури еден час по разденувањето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одвај дочекав да биде 18 часот попладне. Ги облеков најизвалканите и најнеугледните пантолони што ги имам и најизбледената маичка што ја пронајдов во плакарот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ги имаа своите шанси и сторија сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Јас не се грижам ни за она што свесно сум го создал,“ ѝ рекол на Клара, мислејќи на своите слики.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дозволи му да ги има.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тоа беше нашиот дух, Науме, што светеше во мракот и секогаш пред очи ги имав тие пламенчиња и на жнеење, и на гроздобер, и на тивки седенки на кои повеќе пеевме со очи зашто под прозорците се врткаше грчкиот полицаец...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа е етиката против која геј-ослободувањето некогаш креваше светски историски бунт.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Покрај поставувањето прашања за одделни реакции на терапевтот, членовите на тимот можат да бидат повикани да разговараат за размислувањата на терапевтот околу актуелниот процес на терапијата во текот на разговорот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

18. Мулазимот го извести пашата, мудурот го извести кајмакамот и пак се собраа двајца големци да размислат како да го уништат овој царски непријател.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Приближно во тоа време, пролетта 1900 година, во Кружокот бил примен и Павел Шатев, кој тукушто ја завршувал гимназијата, така што, за разлика од Цариградскиот кружок, кој броел три лица, Солунскиот бил неколку пати поброен и дејствувал дома, во доста поинакви услови отколку што ги имале Мерџановци во Цариград.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Се сетив на ловџиските приказни, на приказните од црните хроники по весниците што ми ги има раскажувано Снеже, за убијците и нивните жртви... Ужас еден!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Човек, вели, има само три можности за проценка на човечкиот живот: проучувањето на самиот себе, најтежок и најопасен, но и најплоден метод; набљудувањето на луѓето кои се трудат да ги скријат од нас своите тајни или да нѐ убедат да поверуваме дека ги имаат; и книгите, со претпоставените заблуди што се јавуваат меѓу редовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Исполнет со задоволство, тој згора- згора се потсетувал на сите оние весели моменти од поминатата вечер, сите оние зборови што предизвикале кикот кај неголемиот круг; голем број од нив тој дури и ги повторувал полугласно и заклучил дека тие се исто толку смешни, како и претходно, и поради тоа не е чудно што и самиот си се насмевнувал од длабочината на душата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Подоцна видов дека она што беше објавено во весникот по содржина соодветствуваше на листовите пишувани на рака, само што во дописот работите беа кажувани накрупно, без поединостите што ги имаше во подврзаните листови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Поновите истражувања, засновани на современиот научен пристап на личноста, во многу што успеаја да го тргнат велот на тајната од творештвото, но и понатаму го поддржуваат ставот дека творештвото, првенствено уметничкото, во суштина е абнормална состојба, бидејќи во моментите на интензивно вдахновение ги има сите карактеристики на присилно невротично дејство, кога творецот чувствува дека извесни идеи му се наметнуваат со некоја натприродна сила така што делото не е сосема негово туку и на некоја мистична сила која му го диктира стихот (Блејк), мелодијата (Моцарт), линијата или обликот (Микеланџело), коишто треба да се извлечат од дотогаш неорганизираната материја и да им се даде форма.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Павле IV во летото 1569 ги затвора римските куртизани во посебно гето бидејќи ги имало речиси 6000.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Тоа беше убава реклама за гулаби“, вели Херман со горчина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека ја придружува од судницата, чие скалиште го тријат две самопрегорни жени, сонцето им ја озарува светлата иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Работи само чуварската служба, која го чува празниот објект без луѓе, кој немо стои опустошен од [не]човечката алчност и негрижа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Па тие деца што ќе се здобијат со нестандарден или со дисидентски родов или сексуален идентитет нужно си го градат тој идентитет во однос на главнотековните културни облици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа тој не може постојано да биде свесен за се околу него и во него и да ги има под контрола сите суптилни нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„Колку ли ги има?“ се прашуваше исплашен од неизвесноста, од непознатиот број на ѕверовите што се приближуваа, гонети од долгата изгладнетост, гонети од својот ѕверски, колачки нагон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За многумина станало јасно дека пожарот на “Гвадалкивир“ не бил случаен, туку бил дело на една координирана акција на револуционерните комитети што ги имало насекаде во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Штом бевме готови, среде дупката си заваливме оганче од дрва што посебно ги имавме донесено.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А денес, ако некој поминува по патот кој води покрај фабриката, зјаат искршените прозорци кои потсетуваат на многуте тажни работнички судбини – од кои некои, во моменти на очај, завршија и со самоубиство…

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако директорите во матичната „Топлификација“ АД – Скопје дознаа дека одредена група поранешни работници ги тужи, реагираат мошне нервозно и им кажуваат оти не очекувале дека 231 ќе се решат на ваков, според нив, „нефер потег“ – зашто тие, како сериозна фирма, наводно не ги имале заборавено и уште еднаш ги повторуваат веќе слушнатите лаги за враќање на отпуштените работници на работа во некоја неодредена иднина, после евенту- алното надминување на кризата и продолжување на нормалната работа на битолското друштво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во овој град не постои работно време за кафеаните, тие се отворени сѐ дотогаш додека има гости, а нив ги има и во ноќните, па и во раните утрински часови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа за човека може да биде и природна, но може да ги има и сите обележја на болест од која ние само инцидентно ќе можеме да се излекуваме, но во процес на внатрешно зреење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бидејќи, некои од книгите Марија ги имаше прочитано уште во гимназиските години, а некои ги читаше тука, таа им препорачуваше што да читаат, раскажувајќи им дел од содржините.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А неколкумина од луѓето што работеа во дуќаните во гратчето дури и пораснат ме прашуваа дали знам што се случило со големиот бел коњ на кој мажот на мајка ми избегал од војната?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во своето прозно творештво како професионален сатиричар, соработник со повеќе руски, не само советски весници и списанија, Михаил Афанасјевич е следбеник на онаа струја во руската литература и потесно, сатира во нашиот случај, што своите корени ги има во творештвото на Н. В. Гогољ, што не е тешко да се забележи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ние си извадивме кожињчињата што секој си ги имавме понесено и наседнавме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сите главни работи ги имав препуштено на судбината, именувајќи ја нејзе, се разбира во самоодбрана, за мој врховен господар.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ги преброи парите што ги имаше заштедено. Не беа многу.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А самиот текст потсетуваше на ситен вез, што би можел да се прочита само со лупа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пеличка ги има свиено своите рачиња околу вратот на мајка си, како што и таа ги има свиено околу нејзината половинка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Нешта кои, додека ги имав или беа покрај мене, не ми значеа многу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во следните петстотини години ги има вкупно триесет, а во наредниот милениум уште шеесет.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дедото на Трпе беше стара комуњара која ги имаше научено сите финти за праење мучки и дубари у системот, но овој пат гадно наеба.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Темничината продолжуваше да пламнува црвено и тој еднаш толку добро го виде тоа, што за миг ги имаше испозагубено веќе сите свои мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури и наивниот Middletown (какви што со истото име ги има триесеттина во Америка) само ја зголеми тегобноста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Многумина не веруваа во неговото враќање како во чин на слободата, макар што тој на своја страна ги имаше Ицак Рабин, Шимон Перез и многумина други Евреи кои веруваа во соживотот, едни крај други со арапите?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од под нејзините стреа засекогаш одлетаа ластовиците и ветерот презаситен со чад, далеку го однесе мирисот на џунџулето и босилокот што толку многу ги имаше во дворот... Пусто... Запустено...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И во тишината - надвладува молкот, стежнатите воздишки, прскањето на искрите во огништето, а во нивните глави - цутат мисли и се ројат мали радости, што секој ги има и љубоморно длабоко ги чува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сокот ги има во доволно мала количина за да го направат вистинското етерично дејство, а да не му нанесат штета на тој што го пие.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа биле народни пари и еден Мече, кој се одликувал со високи морално-револуционерни квалитети, не можел така лесно да ги даде, па дури и на еден Сарафов, кој толку во минатото ги имал задолжено.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги трошиме зборовите, ги трошиме моментите и забораваме да ги кажеме оние работи што ни се во срцето на оние што ги имаме најблиску до нас, до нашите души.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

4. Да има завршено најмалку средно образование, односно средно образование од техничка насока за вршење на техничко обезбедување;

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги спакувавме оние малку нешта што ги имавме, јас ги ставив моите во куферчето во кое некогаш ги чував алиштенцата за детето кое не го родив, Клара ги стави своите работи во своето куферче, а потоа заминавме од Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овците ги имавме замешано во еден булук со дедо Стефан и ги чувавме во подземницата на манастирот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Буди се,“ го слушнав во ноќта гласот на Клара. „Тишина е.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само гледавме дека кога ги имаше повеќе, магазините се празнеа, приватниците ги затвораа, цените растеа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ф. Б.: Мислите на омразата и стравот присутни во секој човек во секојдневниот живот, или зборувате за вашите лични чувства?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Некои завршуваа работа од прва, додуша ретко, а имаше некои кои веќе ги имам видено два-трипати до сега, и си викаме „здраво“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

ВАСИЛКА: (збунета). Ами, има... од сега треба да има... бога ми... Не знам пак колку ги има...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Стотина заптии ја обиколија целата маала, а веќе кај Алимасковци затреште и првата бомба што ја фрли Шаќир.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дворовите и парковите се препуни со верверички. Ги има милиони.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И јас го сторив истото, мижејќи го вдишував спокојот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се само од новогрчко потекло, ги има и директно преземени од италијански, француски и други јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во дното на душата стравуваше од некој друг оголен остров на Јадранот, знаеше дека ги има многу, но не можеше да живее понатаму ако не го слушаше длабоко во себе и не го искажуваше диктатот на своите идеи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ова куче не ги има само спечалено, слушај ме ти мене!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметникот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тетка Марина ги имаше спуштено завесите и ролетните пред да замине на работа и кај нив дома беше пријатно за седење.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Па, што не одиме во Германија, или Америка, за да ги имаме во големи количини? - се зачудив јас.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Можеби и должината на животот ни е генетски предодредена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се прогонуваа една со друга толку спокојно, и надоаѓаа во неоретчени налети, како горе да ги имаше уште којзнае колку многу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И со една голтка ја испразнува чашката божем сака да кажеш ете ова се парите, си ги имал, сега ти го заматуваат умот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„И не е работата само во тоа што гејовите висат по стрејт-барови; некои сосема ги избегнуваат баровите, па си наоѓаат партнери на интернет или преку локатори на апликации за смартфони како што се Грајндер, Крашр (Qrushr) и Скраф (Scruff).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ПРЕДЕЛ НА ИЗМИСЛЕН СВЕТ

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Исак веднаш ја отвори книгата за теоријата на веројатност, за да се потсети како гласеа некои од правилата што ги имаше подзаборавено, бидејќи поминаа веќе 10 години од завршување на образованието, кое и онака не му послужи многу на работното место што го имаше сите овие години наназад.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„А долу, во оризиштата и во реката ги има колку сакаш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги има објавено следните публикации, и тоа главно со тематика од НОБ и напредното работничко движење.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Единствените сигурности што ги имаме тој ги нарекува „позициони”, а тие се изведени од сложената мрежа на локални и можни услови.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Меѓутоа, ова беше круна на неколкугодишните интензивни односи што ги имав претходните три години во Тунис со самиот Арафат, потоа со неговиот министер за надворешни работи Фарук Кадуми, потоа со Абуд Ијад, Абу Хол и други врвни водачи на генерацијата палестински борци за слободата на својот народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Какви му се мислите, ако ги има? Какви се чувствата? што тој може да посака од тебе?... 26 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А таа верувала дека душата на брат ѝ ги има исфрлено тие нацистички одликувања.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас и мајка ми и татка ми ги имав чуено да те фалат и затоа ти мене ми се милеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Првин се фатија светијовани. Отиде на свети Атанаса на гости и се убеди дека навистина ги има оние златни уште од султан Меџидово време.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Денес ги има само стотина, а од „Бетон“ одвај триесетина.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Исто така, можеби руските конзули ги заштитуваат српските интереси во Македонија, не за атер, ами едно, зашто и Србите како и Бугарите се Словени, а друго, зашто Србите поарно ги имаат разбрано и знаат да ги бранат нивните интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Подобро човек леб и сол да мака ама децата да си ги има околу себе.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Исто така, беше регулирано дека доколку работата предизвикува ризик по здравјето на мајката и детето, согласно прописите за безбедност и здравје при работа кои се однесуваат на бремени работнички, работнички кои неодамна се породиле или дојат, во тој случај работодавачот е должен да ја извести работничката за овие опасности при склучувањето на договорот за вработување (чл. 3 од ЗИДЗРО/јан.13); б) забраната за работодавачот да го откаже договорот за вработување поради бременост, раѓање, родителство или отсуство поради нега и чување на деца, освен за работничката, со новата формулација се прошири на секој работник, што од аспект на родителството е позитивна промена, бидејќи ниту еден пол нема ексклузивитет во подигањето и воспитувањето на детето и двајцата родители (онаму каде што ги има) еднакво придонесуваат за неговиот правилен раст и развој (чл. 23 од ЗИДЗРО/септ.10).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Бев зачуден, дури и исплашен, кога видов дека околу многу куќи беа ископани нови парцели, мали навистина, колку што дозволува земјата во дворот или до дворот на куќата, но ги имаше многу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас секогаш му помагав и никој не дозна за тоа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Конкретно, извршени се минуциозни анализи на буквите на алфабетското писмо и повеќето илјади различни форми што тие букви можат да ги имаат (во различни стилови на текст пишуван со рака, во печатен текст итн.).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еден ден го разврзала фрокот од мафезот, ги извадила неколкуте лирички и отишла да бара најдобри мајстори.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

” По сите правила, ваквата проза би требало да биде досадна, посебно нејзината претенциозност, но напротив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Повеќепати ги имаше видено на иста маса со руменото Розе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да сум на чисто, да знам сите сум ги имал, да не му ја мислам веќе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Следниот ден пак тупкавме на гејотот, ги броевме патниците што чекаа, многу ги имаше.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Имено, Судот, со право, оцени дека оваа материја не може да биде предмет на уредување на подзаконски акт на министерот, бидејќи со ова законски дадено овластување се врши противуставно проширување на надлежноста на еден инокосен управен орган и тоа токму во сферата која, согласно изречната уставна одредба, се уредува само „со закон и со колективни договори“ (чл. 32, ст. 5 од УРМ/91). 56 т штрајкот, од свои средства, да им обезбеди надомес ок на плата за времето на штрајк на работниците кои учествувале во него (чл. 241, ЗРО/05); д) и, конечно, намалувањето на овие права се гледа и во сферата на прекршочните одредби: • за работодавачот, наместо поранешните две казниви дејствија (ако примал нови работници за време на штрајк или ако ги спречувал работниците да учествуваат во штрајкот – чл. 17, ЗШ/91) – сега постои само едно казниво дејствие, а тоа е она кога работникот кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба од другите работници (чл. 264, ЗРО/05); • од друга страна, пак, порано беа предвидени само две прекршочни одредби за работникот (кога тој ќе одбие соработка со работодавачот која има за цел да се обезбеди вршење на минимумот работа што обезбедува сигурност на луѓето или кога неоправдано ќе одбие да изврши налог кој има за цел извршување на некои меѓународни обврски што ги има државата – чл. 19, ЗШ/91) – додека сега се воведоа три нови казниви дејствија: (1) ако синдикатот, односно здруженијата на синдикатите, не најават штрајк; (2) ако започнат штрајк пред спроведување на постапка за мирење, предвидена со овој закон, односно пред спроведување на друга постапка за мирно решавање на спорот; и/ли (3) ако во писмото за најава на штрајк не ги наведат причините за штрајк, местото, денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 266, ЗРО/05). 3.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Овде ги има од сите страни на светот, од сите раси и нации - од негри до Кинези; се слушаат најразлични светски јазици, иако насекаде ве следи францускиот, англискиот и германскиот јазик.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Та нели тој задоволство наоѓа токму во возбудата од она што со леснотија му го шета моливот по белиот лист хартија или прстите по тастатурата да нанесуваат знаци по виртуелниот празен простор на екранот пред него. Сега Едо ги имаше сите Едовци.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

СПИРО: Каков човек, такво око, такво срце.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Од куферот ги извадив подароците што мајка ми ги имаше подготвено за семејството, од најразлични тракатанци до употребливи работи, а потоа и јас добив подарок од нив - еден голем кафеав ѕиден часовник.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во таа табота и дедо Геро треба да ги имаше замешано прстите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тогаш Бузо ги собра сликите што ги имаше наредено во сандакот и му предложи на Калча да влезат внатре, вкуќи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Снабден со крутите дозволи во меките џебови, што ги имаше издејствувано од Градското собрание до Погребалното претпријатие, железничарот го носеше својот товар со таква помиреност како овој да му беше сраснат со грбот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дека дури и она што преостана од правата на работниците што ги имаат согласно Законот за трговските друштва може дополнително да биде редуцирано, покажа измената и дополнувањето од 2007 година, со која можноста вработените да се стекнат со акции бесплатно или по повластена цена е укината до 1 јануари 2012 година (чл. 6, 29 и 31, ЗИДЗТД/07).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Имаше шест сомуни од добриот леб, малку препечени и добро затворени во корките, како ореи, нив ги смести од едната страна на сандакот, во кој секогаш кога беа тука, ја чуваа храната, а по ова таму ги сместуваше и другите ситници што му ги имаше ставено во торбата Мара.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остануваа во Прењес и ги викаа мажите за да им објаснат дека победата е близу и за да биде поблизу треба да помогнат, а за давање за победата ни беа останати само душите и парталите што ги имавме врз нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Контактот меѓу двата југословенски оддела – СОЕ и ОСС – бил редовен и постојан и веќе кон крајот на јуни 1943 година мајорот Луис Хјут, кој бил раководител на Одделот на ОСС во Каиро, ги имал сите информации за ситуацијата во Кралството Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Притоа е мошне карактеристично, што знаците кои го загубиле фонетското значење како резултат на фонетските промени во грчките дијалекти, не се бришат од редоследот на системот на писмо, туку ги имаат сочувано своите места иако се лишени од секакво фонетско значење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Трчаше и чекаше по шалтерите да извадиш уредна документација за нашиот стан, викендичката и за некоја земја и ниви што ги имаше наследено од твојот татко, односно од дедо ти, заедно со други членови од семејството.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги имам играно повеќепати! Затоа се обидов да дообјаснам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога нема верни записничари на историјата, а нив никогаш нема да ги има, овие судски записи остануваат најверната историја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги имаше извадено очилата и токму ги местеше повторно врз носот со она негово карактеристично движење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако нешто му се стемни, си рече, ако му се стемни од тоа големо ѕверење, нели беше слушал и за бесплатните гостилници и анови какви што ги имало овде за сиромаси?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во моментов, ги имаше исклучено сите подалечни звуци и ги слушаше бесмислиците што се истураа од телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А утрото, пред да биде запоседната Картагина од војниците и полицајците, Раиз раскажуваше прикаска за една извишена палма, какви што ги имаше во Картагина, кои беа под заштита како природни реткости, според туниските закони.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За жал (повторно за жал!), исклучиво од просторни причини сум ограничен во преносот на сите форми што сатирата ги има во тој ран период од нејзиното постоење - форма на сатирички: посланици, писма, дијалози, кратки драми, новински известија од непостоечки весници, именувајте натаму што ќе посакате...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу ги има.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Посебно ќе истакне дека во контактите што ги имал со „народот во Белград… и со партизани и со независни, со ентузијазам ги поддржуваат погледите изразени од страна на генерал Темпо и протестот на г. Влахов“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По испотените даски од темно сива горештина, се пробивам до него низ бариери од навики, зачуден што толку многу ги има (на пример кај мене, една од ретките е дишењето).

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Спореди, на пример, EP, p.44 sq. или La réforme de l’écriture chinoise, во Linguis tique, Recherches internationales à la lumiѐre du marxisme, n. 7, mai - juin 1958. 3).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лично ги имав видено.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А ние, кутрите чеда, додека си ги имаме родителите, веруваме во нивната вечност, во нивната вечна моќ и вечен опстој, во нивната непобедливост, ослободени од сопствената слабост.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Соземи се, Даскалов” продолжува двојникот, “кога ги спомнав шегите не ги имав на ум немтурите, не мислев дури ни на поединците на кои им оди смеењето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа, нека ми простат сите автори, кои не ги споменав (а ги има, бројни се), не само поети сатиричари, но и драматурзи сатиричари.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Зашто, или ќе надојде Жепа, брзо и ненадејно како сите горски потоци, па ги поткопува или ги откопува гредите, или ќе надојде Дрина, па ја преградува и ја запира Жепа кај утоката, а таа нарастува и го крева мостот како и да не бил никогаш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ги (зам.) - има (гл.)