ги (зам.) - знае (гл.)

Покрај сите тие работи кои ги поминав со тој човек за толку кратко време, покрај сите работи од неговото минато што ги знаев за него, јас поминав преку тоа, му простив за сѐ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А ние, другарите од нејзиното довчерашно работно опкружување, уредно поканети, наполнивме една цела маса, заедно со едно американско семејство, кое, замислете, веќе со години живее и работи во нашата земја, со 4 деца, од кои 3 беа присутни, па и ората наши ги знаат, па нема-нема, оп на оро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За пеа - тоа е синот и снаата и внуките кои ги знае само од многубројните фотографии.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А овдека чуката од двете страни е гола, а што е најглавно, ги знаат точно каде се, та ќе го насочат нападот точно на нив, ќе ги опколат и сите живи ќе ги изловат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Изгледа дека техниките на интерперсонална манипулација, контрола и моќ не го наведуваат несреќниот да биде среќен, депримираниот да биде радосен, избезумениот да биде смирен, дезориентираниот да биде ориентиран, конфузниот да биде јасен, заведениот да ги отфрли неприфатливите и да ги усвои прифатливите гледишта. Margina #21 [1995] | okno.mk 51
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А сите тие се лица на луѓе, кои јас ги знам или порано ги знаев и кои сега го набљудуваат мојот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ме одбраа едногласно под услов што го постави Пенчо: Баждар да ги каже брзо, како што тоа го правеше често, имињата на сите градови што ги знаеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На едно такво воведување во машката геј-култура ќе морале веќе да биле подложени не само лицето кое го напишало известувањено што си го најдов во шкафчено туку и оние што, како мене, си ги отвораа шкафчињата и го читаа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не мора да ги знаеш политичките платформи на сите партии за да бидеш најинтересен у друштво. ...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Затоа, кога и било предложено да замине во Цариград и да им биде во услуга на гемиџиите, (што ги знаела како револуционери, но за чии конкретни планови најверојатно ништо не знаела), прифатила со задоволство без да се исплаши од евентуалните катастрофални последици за нејзиниот живот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, мислата на Игбал не ме израдува како порано, туку ме вознемири.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Всушност, тој е тој што ги знае сите јазици на сите животни и неживотни со кои мора да општи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога настапувам, излегувам од ликрени вреќи и степувам на музика од мјузикли.439 Јасно е дека традиционалната машка геј-култура – односно поткултура – и натаму им дава на настраните од секој вид емоционални, естетски, дури и политички ресурси што се покажуваат како силни, нужни и незаменливи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова е мое место, Гита, не можам да го напуштам”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За тие луѓе шанкерот секогаш ме предупредуваше како да ги служам, а јас на тоа му велев: - Ма кои се тие, јас не ги знам, какви политичари, исти се тие како сите луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас ги знам таквите кученца како тебе, само лаат!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Најпосле, оваа пациентка дава толку јасен и продлабочен опис на својата состојба со „секојдневен” јазик, како малкумина други што ги знам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Како да беа многу блиски роднини, а можеби и браќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оттука зафатил Силјан да им ги кажува на луѓето сите грешки што му грешавал на татка си и на мајка си, што им правел, при сѐ што домаќинот од половината и повеќе беше му ги знаел на Силјана грешките.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во таа разоденост и во тој сѐ поблизок и сѐ посрдечен разговор со својот побратим напред тој и не забележа кога ги помина трите огромни долини, што ги знаеше и како се префрлува постојано од една во друга шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За тоа сведочат и обични рибари, спасувани лично од него, во судир со окупациските власти, обвинувани за риболов или за ситна контрабанда, за да си ги нахранат бедните семејства, без да ги знае нивните врски со партизанското движење.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Извикував и јас десетгодишник без да ја знам смислата на извикот, на историјата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сара го прашуваше Зигмунд за него самиот, за студиите, за неговите пријатели, за тоа што сака да направи утре, а што по десет години, а тој кажуваше дека сака да ја разгатне загатката на човечкото суштество – сакаше да знае од што се раѓаат љубовта и омразата, што е она што ја создава желбата, како се придвижуваат мислите; “Можеби не треба да ги знаеме тие нешта,” велеше Сара, и минуваше со дланките по нозете, по фустанот кој ги покриваше металните апарати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Речиси повеќето од нас веднаш ги знаевме и ги запаметувавме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И уште еднаш кај Трошчејкин се јавува некое просветлување, во моментот кога сака да ја наслика сликата, на која ќе бидат многу лица, кои тој ги знае.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Играа по тактот на мелодиите што ги слушаа иако не ги знаеја игрите: танго, валцер, фокстрот, чарлстон, самба, румба, рокенрол, ча-ча-ча, боса нова, полка, а најмногу ламбада која беше хит и која почесто ја повторуваа и чиишто ритам најмногу им се допаѓаше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сѐ само Германци да бидат. Ханс, Хубер, Вили, Бене, Енес... Им ги знаев на сите имињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа сметала дека нејзината штитеничка, со малкуто француски и грчки што ги знаела покрај албанскиот јазик, ќе успее да ја следи наставата во едно од тие училишта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се зачудив. Владе ги знаеше и цифрите. „Пет илјади“, повтори тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вие сте каури-рисјани и како такви ќе можете тептил да одите во тој змијарник и да разберете само две работи: кои се водачите освен оние поповите и два-тројца што ги знаеме веќе и каде е нивната слаба страна за да ги победиме.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Значи, предлагаш да се движиме по оваа патека, нели? - тој покажа на картата и му се обрати на својот курир: - Ги знаеш ли овие места? - Како сопствениот џеб, генерале! - Имам и јас еден тукашен од Јановени. Тој, генерале, со затворени очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во логорите е „ ОК“, дозна тој, ако имаш добри врски и ако ги знаеш финтите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кутрите испитаници; од кај јадниве да ги знаат одговорите на овие прашања кога на телевизија (а и на радио) е со декрет забрането рекламирање на партии.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Имено, луѓето околу вас или безрезервно го подржуваат вашето творештво и одат дури дотаму што тврдат - со што и јас се согласувам - дека сте без конкуренција најзначајниот уметник во Македонија, или, од друга страна, се сервира мислење дека вие сте сепак само “маргиналец”, само недоволно интелигентен “алтернативец” кој не ги знае длабоките и фасцинантни лавиринти на моќта и упикувањето.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во моментот на носењето на одлуката не можеш да знаеш дали е таа правилна или не, дали си згрешил или не, затоа што во тој момент не ги знаеш последиците во иднината, ниту, пак, можеш да го вратиш времето во минатото за да ја промениш одлуката.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие ги запишуваа сите податоци и макаршто до педа ги знаеја секторите на кои дејствуваа, имињата на местата ги проверуваа на своите карти.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Што му одговара неговиот татко на ваквите прашања, тој кој умее да чита од ѕвездите и да ги советува луѓето, откривајќи им чудни и чудесни тајни што малкумина ги знаат?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Те нашле на туѓ праг и те намердале. Да, го нашле. А што барале тие посвојници на гревот таму?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така ги знаев: тета Наца, тета Менка, тета Дитка. Сите три – благословени вдовици.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Инаку, не ги знам причините, но тој генерал мене многу ме потсетуваше на татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А, ти, ги знаеш ли патеките што водат за Видехова? - Како сопствениот џеб! - се пофали курирот. - Тогаш врви ти напред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако овие информации Рада преку „шпионирањето“ веќе ги знаеше, само не знаеше уште колку е при крај со студирањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас ги знаев сите сестри од психијатрија во времето кога му одев на посета. Оваа ми звучеше сосема непозната.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Навистина, треба со право да се сомневаме дека пред измислувањето на картите, постоеле било какви собири.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како би можел јас да ги знам сиве овие работи за тебе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но јас една на светот скришните лузни ти ги знам.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Татко ми ги знаеше сите тајни и на семејството и на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа се движеше повеќе потамина, како месечар, бидејќи местата, патиштата и патеките одамна ги знаеше напамет.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ги знаеш какви се за десет гроша човек отепуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па тој ме тера мене да помислам често дека сите луѓе отсекогаш краделе, а тоа е онаа неговата вистина, што тој ни ја наметна на сиве, така што дури и јас речиси заборавам многу работи, што ги знаев за животот, кога мислев дека сѐ зависи од тоа колку се сака да се создаде нешто, и колку труд ќе се вложи во тоа, и колку чесност и ќе се вложи во тоа, колку чесно и ќе се сака и ќе се создава тоа, и уште колку среќа ќе се има притоа, и дека не постои ништо друго, што би можело да влијае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но после си мисли: „Таа работа, ако е надворешна и очна, но ѓавол да ги знае - да не ми речат да се соблечам. Медицината е мрак работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од луѓето наоколу ништо не може да се скрие, тие работите како оваа со брат ми, уште однапред ги знаат, уште не речени, само што се смислиле.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ова е како кај Џек. Само што наместо кадилак, возиме велосипеди.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сите прашања кои ѝ ги постави професорот ги знаев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тешко се живее со Грците. Јас добро ги знам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само тој би можел да ги знае тајните коти на пристигнувањето на другиот брег на надежта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нивната желба за споделување на таа грижата не е знак дека некоја мајка помалку си го сака детето, туку дека на жената ѝ треба малку време и за себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А, кои се тие што јас не ги знам! - дофрли Томо лулајќи се во столицата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Велиш домаќинката висока, со долг нос и скриена насмевка, а мажот носеше пиштол? - Така... - Ги знам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чувствителен како дете, мачорот имаше идентитет, побогат, попривлечен и пополезен, од многу луѓе што ги знаеше Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ленче К., заменик-главен уредник на ТАА Мојот (обид за ) одговор: Драга г-це, Писателската фантазија не е баш толку безгранична, што најдобро ги знаат оние што пишуваат – да ја парафразирам, во таа смисла, многуцитираната мисла на големиот Фјодор Михајлович за вишокот фантазија што животот секогаш го поседува во однос на литературата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
По два месеца, Марија сè уште се немаше навикнато на животот во санаториумот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас и ти премногу добро си ги знаеме опачините за да си бидеме интересни.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Детето: „Да, но дома тоа е МОЈА темница“. (Appewite, 1994) *Во вистински Kaffeehaus на располагање се главните светски весници и енциклопедии и келнерот ги знае одговорите на основните лични и општи прашања.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Волшебникот Мелкијад од Макондо на Гарсија Маркез ги знаел сите тајни на алхемичарите од Македонија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Впрочем, не биле ни многумина други кои зборуваа за тие места како да ги знаат на прсти, за разлика од него, кој секогаш ги мереше своите зборови кога ѝ се обраќаше на јавноста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите што ги знаев и не ги знаев беа тотално сексуално возбудени.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некои поединости од настаните ги знаеше, од свекрвата, од блиските, ама, сега, тука на чардакот, беше изложена целата вистина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На првата редовна служба Петко беше ракоположен за ѓакон, утредента за свештеник, и откако владиката го испраша дали ги знае сите поповски марифети, а особено откако ги брои Трајко дваесет и петте златни лири, нашиот Петко ја кладе в џеб „грамотата", си ја наметна шапката што му ја купи самиот коџабашија за спомен и си дојде в село како вистински поп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Анархијата тогаш не ме интересираше премногу - вистински се интересирав за неа последниве три години - така што многу луѓе кои сега ги познавам и кои имаат силни политички убедувања тогаш не ги знаев, но многу луѓе кои тогаш ги знаев сега развија политичка свест, како и јас.  К: Тие би можеле, како и младите луѓе во Италија. а мислам дека и овде тоа пред се ќе биде случајност, да уживаат... во неконвенционалното истражување.  Б: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Народот нив ги знаеше: и двајцата му беа десна рака на бегот: и двајцата од тетовската вакуфија: постариот, Хаџи Кемал, син на Абдула, а другиот, помлад, церибашата Мехмед Јусуф.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми беше жал и за тетка ми и решив кога ќе се позаборави сето ова, понатаму да и напишам едно подолго убаво писмо, и да и раскажам за некои работи кои таа, штом толку ретко се видуваме, не може да ги знае и ги замислуваше не онакви какви што се.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јагулче Дримски многумина ги знаеше. На нишан ги имаше. Ако затребаше... Ама нејсе...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Успеа во свеста да ги осветли моментите од „италијанската врска”, за коишто претпоставуваше дека Татко најмалку ги знае, уште од најраното детство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Главната несреќа за Бугарија и за нејзините интереси е не во тоа што има многу партии и не сите ги знаеле арно народните интереси, ами во тоа што Бугарите малку се проникнати со народните интереси, особено со надворешните.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А и ти на нив, па така ги знаеш цените на цел ред од твојата, а и од страната карши, солидарно помагаш во редењето на робата на комшијата, а и тој на тебе кога собираш како споулавен, ако дувне бура,а вазните се кршат наоколу.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сигурно, не е точно дека сите геј-мажи ги знаат овие филмови, дека ги преизведуваат овие реплики и дека ги препоставуваат овие ужасни сцени на комичен начин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Дури и најпосветените мајки кои ги знам, би ја поделиле со татковците грижата околу децата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Толку паметам од песната, ама првите два-три збора се уште ги знам на унгарски!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Царот и царицата имале синови колку што бевме ние - Дмитар-Пејко умре, Јане Крстин и Пеце Дановски загинаа од турска пушка, Васко Тушев се врати во Кукулино. А Онисифор Мечкојад?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За тие што му се најомилени знае во детали сè за нивниот живот и не може да се случи да не оди на концерт на таква музика, или да пропушти емисија на телевизија со нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ИВАН: Зар не ќе беше подобро да се допрашаме? Ги знаеш какви се оние горе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Една од работите што денес ги знаеме е дека било што да се случува може со помош на електронската техника може да се доживее како било која друга работа (хепенинг).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дојди без намера, дојди случајно, дојди без каење, зборовите не ги изговарај, мислите ги знаеме, копнежите се силни, чувствата се исти, угаси го светлото, привлечноста на телата веќе не опи, заведиме, посакајме, зошто сум страст и љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Овие работи, докторе, ги знаеме и ние”, му велеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас молчам. Ги знам причините за изнесените понуди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Камилски се надоврза на претходно изнесените податоци за зборот кодош, запирајќи на личното искуство: Во животот видов многу маки од кодошите, имаше меѓу нив што ги знаев, а ме кодошеа, имаше и кодоши кои не ги знаев, бев нивна постојана жртва во војна и во мир.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ги знаеше, или барем можеше да ги претпостави, сите докази што го потврдуваа неговото сопствено не-постоење; но тие беа бесмислени, беа само игра на зборови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- А кој ќе ги знае, море.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа постои преку нашата интеракција. широко определена, виртуелната реалност понекогаш се протега преку многу аспекти од електронскиот живот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За да можеше таа алузија на Аида да им значи нешто на своите читатели, во тој свој општествен контекст, многумина припадници на локалната геј-заедница ќе морале да се имале здобиено со значителна претходна културна наобразба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас сега немам јазик иако ги знам сите постоечки и непостоечки јазици.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Извикуваа и многумина други повозрасни без да ги знаат смислата и значењето на нашите повици. Така велеше Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Сите патишта лево десно ги знам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој ги знаеше и сите млаки каде што можеше да биде задржан тој, а знаеше дека во вакво време дивите свињи се хранат со корењата, што ги ископуваат по тие млаки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Причините за битолските колежи на сите оние што ги знаеле и следеле револуционерните настани им биле познати.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ти ќе свириш некои акорди што јас многу добро ги знам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
88. И овде Мисирков тргнува од најконкретните примери што ги знаеле и сите негови слушачи на предавањево пред МНЛД: Ниеден Бугарин од Бугарското студентско друштво не замина да зема учество во Илинденското востание, туку само некои членови на ТМОК – Македонци, па дури и Руси, некои од кои и загинаа во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Треба некое друго име. Не овие што ги знаеме. Некое поубаво.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Водениците ги прегази времето и „Бабамов, Грличката, Аврамико и комп.“ кога ја изградија Мелницата и луштилницана за ориз, и тоа среде полето, кај Пребачево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои букви личеа на грчкото писмо, а другите не ги знаев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
МАТЕЈ: Знае да игра оро. БОРИС: Знам и јас. МАТЕЈ: Ги знае сите ора: Тоа студирал.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој ги знае напамет телефонските броеви на кои одговараат луѓето, кои имаат булдожери, талпи, валјаци, дробилки, камиони, и работат со нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некои работи не мора да ги знае никој.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ама само најнадарените меѓу нив ем си грицкаат ем си пеат Вино пијам ем ракија коња јавам аџамија Пеат и за Марко пијаницата и други дојденски песни пеат Па откако ќе си ги стивнат дертовите Држат говори и делат бесплатни совети За тоа како се убива здодевноста Патем и за тоа како се убиваат лилјаци или кукубари Ако непоканети ви влетаат во сонот Кога ќе си ги стивнат дертовите Некои коали лежерно и онака мангупски Им намигнуваат на какадуите Наредени на сува гранка на едно суво дрво Кој им е виновен на белите какадуи Што севезден испуштаат само темни вокали И како такви не се за прибирање На живите гранки на живите еукалиптуси А и не е баш прецизно утврдена дозата на страв од височина Што му е вродена на секој бел папагал А не се вели кој ниско лета високо сонува Како што и од темните вокали не излегуваат бели соништа Од друга страна во обоените соништа на коалите Често знае да заскита и некој шарен папагал Колку пошарен толку пошарени лаги кажува Сам си се лаже сам си верува А верува на пример дека ги знае наизуст Сите сонови на сите кардинали попови и професори Згора и на сите дипломати старлети и куртизани И уште позгора на сите будалетинки, гологази и давајгази Ни срам ни перде нема шарениот папагал Баш мене на коалата папсана од сонување Да ми ги расправа соништата баш на тие Кои ниту знаат ниту сонуваат ниту некогаш ќе сонуваат А кардиналите и поповите се такви И дипломатите и куртизаните се такви За нив сонувањето отсекогаш било изгубено време Колку повеќе сонуваш толку помалку проповедаш Колку повеќе сонуваш толку помалку се тртиш А современиот живот не може да се замисли Без обилни проповеди и обилни тртења Од некои тртења се добиваат хемороиди Но тоа не значи автоматски дека педеризмот зема замав Во царството на нашите соништа А секој пред да почне да се трти Треба да си знае дека од тртење Не се добива насмевката на Јуриј Гагарин По првото облетување на земјината топка Ами од тртење се стенка и се стенка Се стенка до последното нежно офнување.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И кога стигнуваа вести дека партизани ќе поминат низ село или ќе останат на конак, таа секогаш излегуваше и, стоејќи скраја од патот, гледаше како минува колоната и прашуваше дали некој ги знае нејзините Ристо, Ташко и Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Одамна било. ако тоа не го памети Савка на Благоја, друг човек нема во селово што ги знаел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дали има некои класични „геј“- дела што, и покрај промените на вкусовите и на генерациите, СИТЕ геј- мажи, од секој сталеж и од секоја раса и етничка припадност, треба да ги знаат за да бидат геј?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секое утро коленичеа, шепотеа нешто како молитви внимавајќи никој да не ги чуе, зашто вистинските молитви не ги знаеја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Поради некои негови заслуги – рогови што никој од присутните не ги знае, но со тоа што му доделува ваков трофеј се знае дека е во прашање голема подлост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Вујошевиќ испраќа апел до сите [не]вработени дека најпрво тие самите мора да си ги знаат и да си ги бараат своите права, а потоа и синдикално да се организираат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Стојна Стојановска Немам обичај еднаш прочитана книга да ја читам повторно, тоа се случило само двапати, и тоа книги од класици како Толстој и Д.Х.Лоренс, и тоа да видам од голема временска дистанца дали исто ќе ги доживеам и сфатам, ама, откако се појавија Скопски приказни и ја открив Рада, постојано и постојано ги препрочитувам нејзините приказни и можеби веќе и напамет ги знам и секогаш длабоко допираат до мене и, додека со нетрпение чекам да се појави нова приказна, ги читам старите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не ги знаел будистичките вештини и болувал од висок крвен притисок.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Илија, Коле, Петре, Јане, Ване, Крсте. Ете тоа се имиња што ги знае нашиот народ, а и другите народи си ги имаат и си ги слават, та им доаѓаат дома гости, се веселат, се радуваат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не, Герасим не ги знаеше сметките - бевме триесет и осуммина, некои со по едно воле, некои со близнаци, и повеќе ѝ верувавме на прикаската за царските синови и за чумата отколку на утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Најпрвин бил водач на маски со кои се распоредувале бурињата со барут носени од места и по патишта што само тој и главарите ги знаеле, потоа му дале да определува деноноќни смени во работилниците за оружје, да бдее над мајсторите, да ги испитува пушките и камите и, според распоредот на бунтарскиот командант Кара-Тошо, да им ги доделува на нестрпливите чети на чие чело веќе стоеле војводи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На сите им велам, додека по корзото се влечам сам: - Не, таа не е поубава, нити е помила од другите момички што јас ги знам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ги знам затоа што сум повлечен во јазикот, во онаа маса од која произлегуваат зборовите со кои се служат живите. Во дното на 'рбетникот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Логотетот гледаше во него стрештено. „Но тие букви ги знаеме само јас и отец Стефан“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Често ќе започнеше малку подбивно: ги знае тој туѓите обличја, неговите раце ги држеле.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ги знаев само од видување.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не дека лаже, не, туку тој не ги знаел словенските јазици, така што не можел во разговорите со луѓето да забележи важни поединости“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неколку форми кои денес ги знаеме како фрактали се откриени многу години порано.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Па како не го знам, цела Битола ги знае и неговите песни и неговите чевли!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
IX Анонимните води ги знаат сите наши тајни, му се довери Татко на Игор Лозински влегувајќи во библиотеката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ми ги знаат табаните и раните Врз телото, врз душата, сушата Во чувствата, градушката И громовите кога пламнував, Кога самував, кога пловев, летав.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Гласот се издигаше сосема полека, се брануваше низ долината...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Им ги знаев на сите имињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Суљо ги знае кои се – а кон Суљо: – Суљо-ага! Co овие двесте ’рслани сакам да го покориш Мариово и да ми ги доведеш водачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не, не станува збор за некоја посебна загриженост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги знаев јас сите овие покојници – или и делото и неделото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Првото нешто што се бара од нас е: да ги знаеме нуждите наши и на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Немаше потреба да се даваат наредби. Тие ги знаеја неговите навики.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти, чедо на вашиот просветител Климента, не ги знаеш буквите?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа ги знаев само нивните опачини.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нејзе не ја знам. Но, ги знам зборовите што тивко и ги шепотиш. Ѓердан од ѕвезди ѝ нижеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— А вие денеска ќе излезите до Црничка пресоп, ќе лежите по ридот и околу ужина ќе ме чекате на локвите. Ги знајте, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шефот го виде тоа и го прекина својот потчинет: – Во ова семејство добро ги знаат законите. Помини на прашањата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Божем откриваше тајни што не треба никој да ги знае, говореше тивко со крајно поверлив призвук во гласот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ова можеби важи само за луѓето кои ги знае Сандерс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите напамет ги знаеме да ги пееме со Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги знае, и таа напамет ги знае сите тие мили текстови, посакува да замижи, да ја следи изведбата како чудесен сон.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И јас сум ви онаа откаченана, дебелана транџа – онаа што демек е по откачени и фрикнати срања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога таа вечер си одеше накај дома по градските улици кои бликаа со живост, како на само десет километри оттука да беше Лас Вегас, а не фронтот, очите му беа насолзени – што од студеното ветре што доаѓаше некаде откај планините, што од чувството дека сите што ги знаел и во кои верувал некаде заминале, та останал само тој, сосема сам на некое непознато место, опкружен со туѓинци со кои никако не може да се разбере.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие дури ги знаеја насловите на татковите книги што се наоѓаа кај Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сети се кој ти ги знаеше шарките на петите, лузните на табаните и глуждовите твои, возбудените удари на срцето твое?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И покрај сиот фокус на рејвувањето, книгата на Сандерс е полна со искажувања на триесет-и-нешто-годишни (и постари) професио­налци кои експериментираат со дрогата дома или за време на прошетките низ земјата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги паметам овие зборови не по тоа што ги чув туку по тоа што Петре Даскалот, дали по свое наоѓање или во договор со поп Донета, нè натераа да ги научиме наизуст и еднаш засекогаш да ги запаметиме и да ги знаеме, како што ни рече тој, и за добро и за лошо. - Како Очетонашето да ги знаете- ни рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
104. Бидејќи во тоа време Мисирков беше претседател на ТМОК во С.Петербург и непосредно кореспондираше и со ВМОК во Софија и со ЦК на ТМОРО во Солун, тој лично ги знаеше тие односи што подоцна имаше можност и на самиот терен да ги почувствува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Или, уште подобро, да не ги знаеше оние моменти од минатото на Ботка; (дека Баручиеви всушност ѝ пружиле можност на нивната роднина Ботка, секретарката на другарот секретар, да поживее кај нив подолго време, и пред Втората светска војна, а и по неа, па оттука и нејзината упатеност во сите околности што можеле да помогнат во пленувањето на скриениот имот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ги знаеме тие случајни ноќни прошетки - ја исмејуваше мојата искрена згрозеност натрапникот Величковски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мнозина ги знаат нашите јазици и така не беше тешко да се разбереме и да порачаме што сакаме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За среќа нивното уништување не беше поврзано со доаѓањето на нашата власт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Основната предност на начинот на кој прагматистите ги изложуваат овие учења е што тие објаснуваат дека тоа не се длабоки тајни кои не можат да се отклучат, тајни коишто феминистите мораат да ги знаат за да успеат.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Живи јазици: Несреќите на Франција доаѓаат оттаму што не ги знаеме доволно!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но не е толку далеку денот кога ќе можеме тебе, тебе или тебе да ви ги замениме главите и во една сајберобработка да те подмладиме на тој начин како стогодишник да можеш да усреќиш една млада кравичка, или своето парење во виртуелниот свет да го претвориш во стварност; тоа сè уште не значи дека сме го грабнале Бога и дека стварно ги знаеме вистинските волови. 8 okno.mk Но што?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
— Сполај богу, ете арни сме, си седиме и се спремаме за нова работа, — одговори Бино и не се зачуди кога Доста рече „добро утро" бидејќи знаеше дека таа е шетана жена и ги знае сите редишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шифрантот Иваз уште од самото мое влегување во амбасадата ме задолжи со редица општи и тајни прописи кои морав само јас да ги знам и да ги чувам во мојот челичен сеф, заклучен со шифра што ја знаев само јас (а можеби и шифрантот).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие, во основа, биле запознавани само со неопходните информации за кои одговорните при штабовите сметале дека би требало да ги знаат.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Биле секогаш заедно и се поднесувале меѓу себе - некому среќата ќе се насмевне со усните на Фиданка; искажувал свои сомневања и намигнувал со влажно око, повеќе несвесно отколку што сакал да ги увери дека ги знае сите тајни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слегувам и јас, а нозете не си ги знам за свои, не си ги познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па тие деца што ќе се здобијат со нестандарден или со дисидентски родов или сексуален идентитет нужно си го градат тој идентитет во однос на главнотековните културни облици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И, раскажува, како нејзината ќерка, со сите квалитети во кој спаѓаат оние од кујната и дворот пред куќа, ги знае девојчето ама не вреди... никој веќе не бере гајле за штиркан чаршав што крцка под тебе и икебана од цвеќе собрано од бавча што сама си ги одгледала.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ми недостасуваа другарките, луѓето што ги знам, сестрите, а најмногу родителите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ги знаеш сите муабети, сите роднини и пријатели, неопходна си до толку што и прегорените светилки „машки“ им ги менуваш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Хипнозата, како што ми се чинеше, нуди еден крајно едноставен метод (доколку некој ги знае нејзините цаки) за „матење” со манипулација, научно истражување, техники на интерперсонално наведување, т.е., со моќ, во она подрачје во кое луѓето заемно си делуваат едни со други и во кои ние се обидуваме да ги наведеме другите да го прават и да бидат она што сакаме ние и vice versa.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Целото доживување беше како на богослужба – или на некој егзотичен верски обред што ми е понепознат од христијанската литургија – каде што сите, освен јас, напамет ги знаат правилните одговори.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со оглед на чудните пресврти по пропаста на Отоманската империја, од Салоник кон Монастир се случувал прилив и одлив на сефардско население во миграции предивикани од воените плими и осеки на новиот 20 век најавен со воени случувања на Балканот, а потоа и со две големи војни што пламнаа низ целиот свет, а особено силно се разгоруваа на територијата помеѓу двата града.  Елеазар бен Цви, значи, ги знае сите факти од животот на монастирлиите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги знае добро моите желби скришни и знам што сака од сите вас да скрие.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Од Илонка јас научив да плетам, да везам и сите други работи што треба да ги знае едно 14 годишно девојче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во дадениов случај најарно е иницијативата и најглавната улога да е во рацете на најзаинтересираните големи држави, коишто најарно ги знаат нуждите на Македонците”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Клетото зимиште разведе многу бракови, но склопи и нови: покрај младите, се изженија и стари.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Имало групи кои функционирале во регионални групи како Евреите, Ерменците, Ароманците, кои ги знаеле по малку сите јазици на зоната, но го негувале посебно и сопствениот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Толку добро ги знае што ги прашува како слика да гледа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Значи, немате никакви врски со нив? — пак запраша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
МАТЕЈ: Не ги знам зборовите.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали се сомневаш дека една полковничка ќерка не ги знае чекорите за валцер? Јас водам, уживај!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Колку е тој поразличен од сите што ги знам, колку е сѐ полесно и поедноставно со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку што си ги знам нашите селани, тешко дека тие го напишале. Можеби само се потпишале...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имаше многу омраза во нивните очи. Не се оние Шиптари што ги знам од Албанија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Покрај компјутерски произведените бироа, таа ги вклучува и виртуелните личности што ги знаеме преку телефон или компјутерски мрежи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Боже, - си помислив, - кој може сите нив да ги знае? Потоа на корицата причитав: Братољуб Клаиќ.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сите букви ги знаеше уште лани, бидејќи неговите врсници заодија уште лани на школо, та тој, кое од дома, од татка му, кое од другарите, научи да чита и смета токму со нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мажот ја осознава присутноста на жената, ги знае нејзините особености, чувствува, значи ја има.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Да видиш како тој ги имитира пејачите, да умреш од смеа, како нив да ги гледаш и да ги слушаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги знам главите, не ги гледам капите. Ништо арно јас не очекувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А тие, колку и тој да се мачел, не ќе можеле да му ја одгатнат душата натопена со горчливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Право да ви кажам: малку сум и лута на учителката по виолина која не ми кажа со време што да правам кога меѓу знаците на нотниот пулт ќе ми слета некоја волшебна птица сета расчучулигана и распавтана со многу стари песни што не ги знае ни татко ми.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Не сум ги читал делата што зборуваат и упатуваат на моето постоење, но ги знам имињата на авторите: Goethe, Schubart, Schegel, Schreiber, von Schenk, Pfizer, W. Muller, Lenau, Zedlitz, Mosens, Kohler, Klingemann, Levin, Schubert Giseke, Carmen Sylva, Hellig, Neubauer, Paulus Cassel, Edgard Quinet, Eugene Sue, Gaston Paris, Jean Richepin, Jules Jouy, Англичанецот Conway, Пражаните Max Haushafer и Suchamel.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Татко ги знаеше и сите детали за херојското држење на Мајка, кога го спасуваше семејството од прегратките на смртта, за време на грчко-италијанската војна во 1940 година. – Што стори со знамињата? – праша директно Татко. – Многу се изветвени за да можам да ги прекројам за облека за децата! – Барем за нешто да послужат! – дофрли Татко. – Тие си го отслужија своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ги знам сите букви. Ќе ги читам насловите“ „Добро“, се согласи Теми, „ние девојчињата ќе работиме заедно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На најприроден начин, проклет да бидам, колку илјадипати подобро да ги знаеја новите закони и по нив најправедно да се однесуваа, во тоа не можеа да имаат право по никој закон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ама, не ми било тоа доволно. Ги знам јас финтите на „големите“, ќе пушат, па ќе џвакаат мастики за да ја отстранат миризбата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тетка ми ми ја подари за роденден. Ја читав повеќе пати, некои места ги знам и наизуст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Никогаш не сум ги знаел зборовите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Некои од машките геј-студенти во групата, излезе, си ја надоместуваа незаинтересираноста за зададената лектира и за дискусиите на часот на тој начин што ја украсуваа опачината на списокот за редовност со занимливи цртежи на разни соученици, одвреме-навреме и со мои портрети, нагиздени во дрег и претставени како женски ликови од Златните девојки или од Челични магнолии (слики 2 и 3).129 Тие студенти можеби и не беа обожаватели на Џуди Гарланд и на бродвејскиот мјузикл (но кој ќе ги знае?), но знаеја што сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрикото Лентен напамет ги знаеше сите села и избројуваше еден милион непознати краишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ги знаете моите родители?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите читатели на плакатчето ќе морале веќе да биле запознаени, несомнено еден по еден, со одредени аспекти на великата опера, ним веќе морало да им биле објаснети значењата на одделни зборови и ќе морале да биле воведени во еден посебен универзум на чувствување поврзан со еден особен начин на кој ја живееле својата хомосексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најинтересно од сѐ беше што повеќе од половината политичари кои се вртеа во парламентот и кои сега беа во опозиција, јас ги знаев лично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ќе му речев дека одамна ги знам тие воденици и дека многу го сакав животот во нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите ги знае напамет, да ги пее, одлично умее да ги имитира, а што албуми има излепено со нивни сликички и со текстови за нивните настапи и нивниот живот, чудо едно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Француските учители многу добро прават што своите воспитаници ги учат да играат карти, јас не би им советувал на родителите да примаат било каков учител, кој нема да ги знае игрите со карти што се во оптек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Им изнаредија имиња на децата од сите светци што ги знаеја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се обидел да се исповеда пред челникот Онисифор Проказник, бил срамежлив и безгрешен, можеби нешто од долгиот живот и присокрил пред помлад сведок и исповедник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакаше да ги знае сите тие работи, сакаше да знае сѐ, што беше напишано во оние тешки купишта книги во собата од младичот, а сакаше да го знае и она, што го кажуваа и другите, забранетите, кои младичот отпрво си ги криеше под креветот, а за кои после Змејко му изнајде едно скришно место во подот од своето сопче. Младичот не му кажа ништо веднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Нели сме другари“, ми рече едноставно, „не треба посебно да ми благодариш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лично има воспоставено и коректна соработка со некои трудови инспектори за нивно ангажирање на терен во заштитата на работничките права и спроведување на законските одредби. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Факт е дека компјутерските системи што ние ги знаеме се затворени.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Господин Жан Мартин ги знае келнерите. Во Париз тие се побезчувствителни и од полицијата. Мошне арно ги знае.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Книгите, пак, за настраните семејства кои се посебно осмислени за деца од основноучилишна возраст, како што се Хедер има две мами, Џени живее со Ерик и со Мартин или Со Танго сме си тројца, иако можат и тоа како да придонесат кон дестигматизирањето на хомосексуалноста и кон поголема општествена толеранција, сепак баш и не го уриваат хетеронормативниот монопол врз формите на изразување што ги има во главните популарни жанрови. ‌Во секој случај, главнотековните културни облици ги даваат единствените жанрови што ги знаат повеќето деца.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Јас не сум малечок, бабо. По три дена ќе тргнам во петто одделение. Моите другари откако ги знам сами се снаоѓаат дома“, - се вмешав во разговорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако ги знаеш ти, па и јас да ги знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа им ги знае песните на сите, - знае дури и кој гостин колку може да потроши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Спасил многу луѓе што тој никогаш не ги видел, не ги знае, нити ќе ги знае.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На портата од нејзината зграда ѝ реков дека не е сè загубено, дека од нас зависи обидот за легитимна средба; сега таа ги знае правилата на играта, можеби ќе ни тргне од рака со оглед дека ништо друго нема да правиме освен да се бараме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Влајко Лазев, Мало, Чолакот и Сребрин им советуваа на веачите да не брзаат, да остане мерењето за утре, за да можат ноќеска да спијат по некое и друго кило, ама Сулиман ага, и тој чивчија по занает со чифликот во Лагот, многу убаво ги знаеше сите марифети оти тој самиот им ги правеше на спаиите, па им даде зорт: довечера да биде мерено житото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Премлада беше, и неискусна, за да ги знае мрачните страни на љубовта кои безмилосно го согоруваат срцето на вљубениот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку челото му се протегнале значајни брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тука, вошко една, остани со нас... Тфу! - Таквите ги знае партизанско- војничкото око...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Западнав во голема неволја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но тој ги знаеше на памет сите прашања, толку пати повторувани, па продолжи да прашува божем читајќи: – Имиња на козите? – Белка, Сталинка и Грда – одговори татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
81. Ама г. Зиновјев им помагал и им сочувствувал на Србите. Тоа може да биде вистина, но тој го прави тоа не зашто ги мрази Бугарите, а зашто српските посланици во Стамбул се логични, ги знаат арно нивните интереси и можат да ги заштитуваат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Народон кај нас не ги знае тие работи. Ќе го призавиткаат малку-многу со лико местото и готово.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не би им дошло да речат дека Свирач на кровот е „премногу еврејска“ или дека Виз е „премногу црнечка“ или дека Камелот е „предолга“ – или не, чекај; па така и велат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уште од порано ги знаеме визбите: штом ќе почнат дождовите да туриваат, ѕидовите се влажнат и пропуштаат бликчиња вода што лакомо течат и ја полнат визбата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зашто тој бил иднината на животот - старите се само стари и мртви пред да умрат, тој и неговите врсници ќе го обновуваат животот, плодоносци со живо семе во живо месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Божем цело семејство сме хирурзи и ги знаеме сите бубрежни болести.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе ти ја донесам книгата. Мораш да ја прочиташ. Сигурно ќе ти се допадне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Како бре, јузбаши ефенди, како немало причини за зулуми? — се изненади бимбашијата на ваквиот рапорт.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу подобро ќе биде да им се довериме на најзаинтересираните држави за нашите работи, особено на православна Русија, којашто ги знае убаво нашите потреби, а не да се надеваме на самите себе и на некои конференции.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ете, затоа истражував низ неговите предмети.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знам на која страна ќе тргнам и од каде ќе се вратам. Си ги знам стапките.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никој нема да ти се вџаши, да свика за да се побуни, да те прекине среде реченица, ако се осмелиш да навестиш дека тип кој обожава диви, кој сака сентиментални песнички за невозвратена љубов или песни од мјузикли, кој наизуст ги знае најдобрите реплики на Бети Дејвис или им придава врховна важност на отмените парчиња или на внатрешното уредување – велам, никој нема да се згрози ако подречеш дека таков некој маж, можеби, евентуално, не е баш сосема стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали ги знаат тајните места?
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Оттаму и незадоволството на Дикинсон кога во октомври 1944 година ја известува својата централа дека ГШ на НОВ и ПО на Македонија, на чело со Апостолски, "заминале во непознат правец без да го известат", со што било оневозможено спуштањето воен материјал, поради неможноста да се лоцира неговото место.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кој да ги знае?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сѐ нешто ми доаѓаат луѓе и ми зборат за некакви опскурни авангардни уметници што „треба“ да ги знам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во Речникот на македонскиот јазик три збора стојат едно под друго: Орлица, само гледа и само памети, наизуст ги знае имињата на сѐ што било загледано нагоре.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Едни ги знам, едни не ги знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Малечка, малечка, ама итрица. Ги знае сите печатни букви.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Господи, крај немаше на сите овие прашања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Двајцата постари браќа, тогаш на прагот од своите детства, се сеќаваа на настанот, но не ги знаеја овие подробности за кои Мајка, по многу, многу години ни раскажуваше, небаре сакајќи да се ослободи од некаков товар, длабоко во себе, со години потискан.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или ако не тоа, дедо Геро на Јонета и на Гелета им раскажуваше за Дамета, за Никола Карев и за сите македонски јунаци со кои тој комитствувал и ги знаел.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Навистина?!“ „Не е за чудење, Жарко, сега сите деца пред да тргнат на училиште ги знаат сите букви.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па, колку што јас можам да сфатам, луѓето кои ги знам во основа не ја сакаат и никогаш не ја сакале авангардната музика и знам многу луѓе... разговарав со нив и им ги свирев тие работи, но поголемиот дел од нив не беа заинтересирани; а тоа се повеќето од луѓето кои ги познавам.  К: Не, но тоа не е така и во останатите видови од нивниот живот: да речеме во она што го јадат и останатото?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Грант, (1867-1877) на прашањето дали слуша музика и кои песни ги знае, одговорил: „Јас знам само две песни: едната е ’Јенки Дадл’,а другата не е ’Јенки Дадл’“!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, штом ја проценив ситуацијата и јас се правам де дека ги знам де дека не ги знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога му го поставивме барањето на готвачот, кутриот со брзи движења на рацете ни покажа дека е од далеку, од Кина, и дека се уште не ги знае домашните миленичиња во нашава Македонија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ГЛЕН МАРИЈА: Го гледав Циганка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не си ги знаеш нозете за свои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во долгиот хол без прозорци, со неговите два реда полукабини, исполнет со постојано шушкање на хартија и со џагор од гласови што мрморат во говорпишувачите работеа десетици луѓе што Винстон не ги знаеше дури ни по име, иако секојдневно ги гледаше како брзаат горе-долу низ ходниците, или како гестикулираат за време на Двете минути омраза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ги знае сите глумци и режисерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Имаше чувство, иако во тоа време фактите и датумите веќе стануваа нејасни, дека ги знаел нивните имиња со години пред да чуе за Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Природата е полна со болести, но исто така е полна и со лекови, само ако човек ги знае.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
После лесно гредите, една по една, со ѕвегари ги довлекоа до црквата каде што ги исправија пак со големи марифети што тие ги знаеја или ги имаа научено во Влашко каде што одеа на печалба.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тука се сликите што тој ги знае, а има и нови.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите партизански песни што ги знаеме ќе ги препееме, на два гласа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му кажувам и за многу други работи што самиот ги знае, ама не ги гледа и не ги слуша. И така скоро си отидоа сите командири.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наредниот ден, Петјушка Јашчиков сакаше да скокне на операција веднаш после работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Колку што ги знам, тие се цврсти во неа...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дури така беа во недоумение, дотрча одозгора и Ивановиќ којшто исто ги слушна буриите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека сите што ги знаев паѓаа во транс штом ќе го слушнеа вокалот на Жељко Бебек или соло партитурите на Горан Бреговиќ, јас целосно бев на страната на Дадо Топиќ, на неговите исповедни стихови и металниот саунд на бендот „Тајм“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Разбирам оти не сите членови можат да ги знаат сите работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ете, Перса за прв им влегува дома, освен Роса и Деспина другите исто така за прв пат ги гледа, ама во себе има едно чувство дека сите нив одамна ги знае.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Посебно кога не се жали и никој не ги знае неговите маки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Волшебните мигови во музичкиот театар што јас ги знам и ги сакам се претерани алегории на нашето искуство...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
СУЛТАНА: Не знам за нив, ама ги знам нив.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да се подмлади ли пред нив со раскажување за Негушкото востание од кое, и со негова заслуга, се тргнала од слатка дремка султанската земја во која везирите и пашите, не само Лобуд и Јанински туку и сите други што не ги знаеле, помодрувале?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Може да ги знаеш - ама тие беа по агрономија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
БОРИС: Не ги знаеш зборовите? МАТЕЈ: Не сите.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Според тоа, не можел да предаде луѓе што воопшто “не ги знаел“ и не чул за нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кој ги знае кај се! И ние ги бараме, ете!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така им предлагаше Јордан, ама Пере и Петре не му дадоа збор, та кој ги знае, таму ли преметнаа или пак ја прејдоа Црна, да го фаќаат Кожув и Пајак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но кога сум збунет ги заборавам и оние малку француски зборови што ги знам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Доживувам откровение на сознанијата, конечен заклучок на нештата што сум ги знаела.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
— Ги знам, велам, не можам да лажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Следните денови им телефонираше по азбучен ред на сите што ги знаеше во Барселона.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ване, како и многу други што ги знаев, разговараше со децата како со свои врсници и за чудо од нив не криеше ништо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се сеќавам на тоа лето, на прошетките по брегот на медитеранот, на жешките денови кога во далечината освен синилото на морето, таму некаде се појавуваше и фатаморганата на тој совршен момент.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И тој како да ги знаел стратегиските планови на големата воена операција, како командантот на Главниот штаб и секретарот на Централниот комитет пред тоа со него да се посоветувале на каков начин и кога да почне огнометот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги научив нивните јазици, научив ладино, научив и грчки, ги проучив нивните книги, ги знам нивните обичаи, влегов во нивната политика, ја освоив довербата на нејзините предводници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кутриот татко морал цела куќа да ја чисти, а дури и готвел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не си ги знам за свои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите што ги знаев таму беа неговите роднини и пријатели.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас ги знам сите зборови што никогаш не сум ги чул и ги слушам сите шепотења. И сите тонови. Колку е заморно сето тоа!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Жена е од Господа создадена да не ги знае машките патишта...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сите овие зулуми чанивци ги знаеја, но од сите беа поштедени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Членовите на мојана тогашна вежбалница не може, сѐ на сѐ, да се опишат како крајно култивиран свет – како луѓе од кои нужно би се очекувало да ги знаат уметностите воопшто, а поконкретно класичната музика, а камоли да ги знаат изворно на италијански сите либрета на Вердиевите опери.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Човекот постојано заскитуваше по некои патишта и предели што само тој ги знаеше и притоа одвреме навреме се насмевнуваше. Густира ама со тажно срце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)