ги (зам.) - запише (гл.)

Големиот Немирович-Данченко во својата книга во која ги запишал сеќавањата од времето на создавањето на Новиот театар за улогата на публиката вели: „Критичарот Василев-Флеров зборува дека публиката никогаш не е виновна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Воспитачот ги запиша нашите имиња и ни рече да се јавиме по неколку дена, кога ќе дојде мајсторот да ни земе мера.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Винстон извади и му поддаде две стуткани и нечисти банкноти, што Парсонс ги запиша во еден мал бележник, со уреден ракопис на неписмен човек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сетне: стишуваат И со молк болките ни ги запишуваат.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Она што го фасцинирало Flusser да ги запише тие екстремни тврдења (изедначувањето на научниците со компјутерските уметници), е токму способноста на компјутерот како еминентно виртуелна машина, да не ги пресметува и обработува нештата само на ниво на броеви, туку уште повеќе, броевите да ги синтетизира во облици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Беше ги запаметила зборовите Мара Банџорка, што јас подоцна ги запишав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но потем, во самотијата на ќелијата, започна и да ги запишува зборовите што немаше кому да му ги каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некои идеи имагинацијата му ги оформуваше во конечни дела што само треба да седне да ги запише и расказот или романот да му биде готов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислел ли Посникот дека Граматикот ќе гласа за Филозофот, па штом е така, тој може гневот и злобата своја да ги запише, страсната суета да ја задоволи, гласајќи спротивно; Граматикот мислел ли дека Маргарит Духовникот ќе гласа „за“, та затоа нему допуштено му е да биде против Филозофот, а за злобата своја, и мислел ли секој од нив за другиот дека ќе ја сокрие зависта негова, и така единаесет пати?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Елена беше изненадена од некои свои дотогаш непознати размислувања и чувства, па од страв да не ги заборави, да не ги изгуби почна да си ги запишува во својот дневник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И сигурно преставува нешто многу повеќе од практикувана специјалност само на една затворска власт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-На записничарот му реков: Сè додека се бави со редење на констатации и упатства место да поставува прашања а потоа вистинито да ги запишува одговорите, неговите записници за жал нема да ѝ служат на татковината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека по овие негови објаснувања си ги запишав во сеќавањето зборовите корнењето нокти, потоа и молчењето како избор затоа без да го коментирам она што го рекол, во еден момент во изминатите денови бев забележал: Корнењето нокти веројатно е многу болно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Забелешка на авторот: крајот од реченицата – во тефтерите ги запишува со грчка пена – се однесува на грчките закони со кои задолжително беа менувани називите на македонските топоними и личните имиња и презимиња на Македонците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Роза, Марие, Паулина и мене нѐ ставија во група од дваесетина жени на наша возраст, и такви грбави, расклатени во одот, со бастуми во рацете, со погледи кои се обидуваа да наѕрат нешто повеќе во просторот, нешто подалеку од неколку педи околу себе, нѐ поведоа до блиските бараки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни дадоа леб и вода, и нѐ застанаа во ред да ни ги прегледаат документите, да ни ги запишат имињата, годините на раѓање, каде сме живееле, и да определат каде ќе нѐ сместат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има моменти кога по ваквите истрели смртта не се јавува во играта, тогаш остануваат на стрелиштето само синовите и ќерките на стравот и статистичарот со мастилава крв осуден да ги памети страшните бројки и да ги запишува со ракопис на праведник шупливите насмевки на преживеаните.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ќе ги запише, во почетокот на првата глава (романот е поде­лен или распослан врз 58 одделни поглавја или врз 358 страници – Г.Тод.) авторот следниве зборови: „Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како се оддалечувавме – слушавме времето што идеше како ја тресе вселената пеејќи: Од каде доаѓа гласот ваш и кој ве закова за земјата Вие без писмо што ги запишавте сите книги човекови?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Некои многу се преплашија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Другите веднаш си ја наведнаа главата и побрзаа да си одат од плоштадот плашејќи се да не ги запишат како сведоци.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)