Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со рака да ги допира влажните ѕидови?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нежно се прегрнуваат, легнуваат на брачната постела и се соблекуваат, се чувствуваат, ги допираат своите кожи, растреперени и гладни за сласта што им доаѓа како награда за трпението, скромноста, чедноста, што некој сакаше да им ја попречи и открадне, но којашто ете тие си ја отворија во вечната свадба и љубовна игра во која си припаднаа еден на друг засекогаш, пред своите срца, пред семејствата и пред лицето на Бога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што таа врзала, човек, не раздвоил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие расштимани звуци навидум внесуваа живост во депресивната атмосфера од третата окупациска зима на островот. Лука Карер шеташе вдолж молот и досадувајќи се, со врвот на големиот црн чадор со дрвена дршка, ги допираше металните бочи на пристаништето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бродовите беа големите, променливи украси на пристаништето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рацете ги допираат парите и корнетите, го допираат и сладоледот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Правам илјада чекори, ги голтам цвеќињата – трчам, ги допирам а од место не мрдам.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше, ги средуваше и со голем страв ги допираше оние меѓу нив низ кои се насетуваше беспризорно мрачната боја на крајот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Вие сте духот на logos-от.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Душа на душата Допираше сѐ што постои - икони, камење, билки, сите нешта и светови ги допираше.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Свеченоста на морето И кој ќе наминеше тука ги допираше урнатините од црквичката меѓу кои сѐ уште светкаа честички од неговите молитви.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- Зошто баш во униформа? - ...што случајно ги допира градите, непокриените делови на кожата, бутките, пукнатините, мислите што се откриваат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сведувајќи ја слоевитоста на своите филмови и на четвороаголникот на праелементите и на нивното дејство, Гринавеј ги допира и антрополошките видови на ритуалот во уредувањето на цивилизациските игри.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

По песочното крајбрежје коњи фучат Нозете им се долги (со колената ги допираат жабрите што им израснале на вратот).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Литературата, според него, се експонира автентично само во тоталната солидарност со граничните прашања на егзистирањето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од друга страна, дискурзивно пишуваната философија воопшто не е погодна да ги артикулира горливите прашања на времето, нејзината рефлексија не ги допира акутните проблеми.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се заколнувам дека секогаш сум верувал, верувам сега и со Божја милост и во иднина ќе верувам во сѐ што светата католичка, апостолска и римска Црква го има за вистинито, за што моли и што учи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

(...) (Образец на отповикувачката изјава) Јас, Галилео Галилеј, син на Винченцо Галилеј од Фиренца, стар седумдесет години, што лично дојдов пред овој суд и клечам пред вас, крајно еминентни и почитувани кардинали, големи инквизитори на сето христијанство против кривоверството, загледан во светите евангелија, што ги допирам со сопствените раце.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Криста по тие средби уште долго седеше така вкочанета.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Родителите ги допираат рацете на Криста за поздрав, ќеркичката ѝ се фрла околу вратот и ја гушка додека мајката останува скаменета, а потоа заминуваат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Посебно во миговите кога како случајно си ги допираа рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги допираше со своите облини, се виткаше пред нив создавајќи им вртоглавица, зашеметеност; лудуваа тие по нејзините испружени раце, по нејзините растреперени и игриви делови на телото, по нејзината долга, развиорена коса како гривна на ждребица; лудуваа и кога ќе почнеше да се крши пред нив, да игра и да потскокнува ширејќи ги рацете како крилја, како да сака да полета.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја жулкаше рачката како да ги жулка отисоците од рацете оставени од неговите изумрени, како да ги допира самите нив, нивната душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Генералот никогаш не дал наредба и никогаш не рекол напред, славата негова ги допираше небесата, го затемнуваше просторот кои другите сакаа да го освојат.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

XXI Илко пред да легне болен, шеташе низ селото, шеташе по околните места, потседнуваше во шумичките, ливадите, градините, падините на брегот, крај реката, изворите, чешмите, ги опфаќаше со широк поглед, ги впиваше во себе, ги допираше со рацете - како да се простуваше со нив за секогаш, за навек.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најдостапни, секако - од Горки. Достоевски, Толстој, Шолохов и понатаму можев да ги допирам само во старинарницата или ако ги позајмев од градската библиотека.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Не. Ние сме Турчинки“, вели пак најстарата, а малечката божем се мести но при тоа со едниот лакот му ги допира плеќите, не мирува, го поддупнува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На „Olimpikus“, иако отпорен на вода, веќе му се излупија бројките за минути.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беа обележани само петтинките од секундарникот,кои најтенката стрелка нечујно ги допираше. 15-20-25-30...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Одам до нив и ги допирам, сега, со верба што речиси пее во мене.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сите тие јунии и јулии и августи што некогаш постоеле, сега во воздухот околу тебе одеднаш, цврсто ти ги допираат рацете, летаат, задржани, а ти, смеејќи се меѓу нив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гробниците, слабо осветлени од екраните и светлата, во кои луѓето седеа како мртви, додека сивите и многубојните одрази од екраните им поигруваа на лицата но никогаш не ги допираа навистина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бранчиња светлина ги допираа рабовите на мојата облека и стануваа фосфоресцентни зраци.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Колку нежно и ги допира образите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имаат натечени десни и кога ги допираат со јазикот, им се чини допираат навлажнет памук.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Подига таа раце и со дланките си ги допира образите. И брише, та брише солзи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ЗАПИС Сестра Ефимија сама на брегот, ги допира водите, ги ослушкува.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.