ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ÂÂ Дали вашите тетоважи всушност се некаква интенција за симболичко распространување на телото вон видливите телесни граници? Маргина 37 55

ÂÂ Мислам дека е обратно. Тетовирањето ги дефинира границите на вашето тело и го врзува.

Имав грижи, а не знаев да ги дефинирам!

Александар одамна веќе патува со авион.

Но, ги дефинира очекувањата на многумина за начинот на кој живеат тие и другите.

Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.

Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.

‌Кога ги изнесува во преден план прашањата за родовата ориентација, конкретно „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“, како признаци на „природите на геј- мажите“ (барем на природите на оние мажи што се „насочени кон зачувување“; 243) и кога штуро се зафаќа со прашањата за сексуалноста, Фелоус без колебање упатува на авторитетна поткрепа во некои претходни теории за хомосексуалноста, и тоа од викторијанскиот период, кои геј- мажите ги дефинирале како женски души во машки тела, како припадници на трет пол или на меѓупол.

Но само тој контекст не одредува како дејствуваат геј-културните практики и какви ефекти остваруваат.

Систем на норми е тоа, на крајот на краиштата, а не емпириски опис на општественото постоење.

Токму такви се прашањата за кои дава одговори нашиот модел на културна поетика, барем на еден општ и хипотетички начин.

Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.

Денеска во американската популарна употреба, се разбира, зборот „геј“ може да значи „стереотипно геј“ или „културно геј“, додека поверојатно е мажите што ги дефинира нивната сексуалност, односно сексот што го уживаат со мажи, да се наречат „хомосексуалци“. Но, во службениот јазик на геј-движењето, „геј“ и натаму е идентитетски означител сврзан со сексуалната наклонетост.

Иако отпрвин „геј“ го дефинира како нешто што ги опфаќа и „родовиот идентитет и сексуалната ориентација“, а и како нешто што се однесува на „маж кој е (истовремено) родово нетипичен (психолошки и можеби телесно андрогин или женствен) и начисто хомосексуален по својата ориентација, ако не и практика“ (13), па иако неговата конечна пресуда ги дефинира геј- мажите како некои што се „невообичаено устроени и според родовиот идентитет и според сексуалноста“ (263), тој заклучува дека неговото „разгледување на природите на геј- мажите всушност се однесува на родовата ориентација, а не на сексуалната ориентација сама по себе“ (262, курзивот е мој).

Машките геј-практики, значи, се сфатливи во контекст на поширокиот систем на меѓусебно поврзаните културни вредности што колективно ги дефинираат и личниот и општествениот идентитет во рамките на современото американско општество.

Хетеросексуалноста честопати е назив за целиот тој пакет, иако наклонетоста кон другиот пол е само еден елемент.461 Овој систем на норми можеби не опишува како, всушност, се однесуваат луѓето.

Самата бесрамност на, сеприсутност, претежност, очигледност, дури и вулгарност на канонските дефиниции на сексуалната привлечност во хетеросексуалната култура ги изземаат стрејт-луѓето од нужноста да ги дефинираат точните сексуални облици што соодветствуваат на нивните желби.

А една од работите што најмогу ја мрази стрејт-културата е секој знак дека разните делови од пакетот може да се рекомбинираат на бескрајно многу начини.

Со други зборови, еден процес на социјализација во машките геј-културни практики може да започне во раната возраст, долго пред почетокот на активниот сексуален живот и пред почетокот на возрасното учествување во некоја геј-заедница, затоа што протогеј-субјектите уште на таа возраст започнуваат да создаваат или, можеби, само да изнаоѓаат нестандарден однос кон сексуализираните или обродените вредности што се врзуваат и со главнотековните жанрови на дискурс, на чувствување, однесување и лично изразување и со културните облици (мјузиклите, трагедиите, мелодрамите, историското конзерваторство, разните естетски практики и интереси) и нивните сврзани емоционални облици во индивидуалното однесување, кои ги отелотворуваат, распространуваат, рутинизираат, зајакнуваат и консолидираат тие жанрови.

Таквото лековерно верување во вистинитоста на конвенционалните поимања е сосема разбирливо, особено кога се темели врз толку длабоко вкоренети и навидум неприкосновени идеологии како оние што се однесуваат на полот и на родот, но тоа истовремено е и немудро и крајно непотребно.

Тој благонаклонето цитира една забелешка што Џон Клам ја изнесува на почетокот од својата книга за музичкиот театар и машката геј-култура – „Според мене, суштествувањето како геј има исто толку врска со посветеноста кон некои видови култура, колку што има врска со моите сексуални настроенија“ – навидум прифаќајќи го благо отфрлачкиот и леко омаловажувачки став кон сексот што провејува во Кламовата употреба на старинскиот збор ‘настроение’ кога зборува за хомосексуалниот избор на предметот.334 За Фелоуса, „геј“ не е синоним со „хомосексуалец“ и никако не треба да се сведува на тоа (13).335 ‌Онака заинтересиран за „некои од особените димензии на машките геј-животи кои ја надминуваат сексуалноста сама по себе“ (x), за „несексуалните димензии на природата на геј-мажите“ (243), Фелоус доследно ја ублажува важноста на сексуалноста, сметајќи ја за едно од „најнесуштествените нешта“ според кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите – односно, ја смета само за знак на подлабока разлика, која мора да има врска со особеноста на „геј-сензибилитетот“, сфатен како „суштественa страна на човечката природа“ (262).

Машките геј-културни практики и идентификации (како кампскиот цитат Ritorna vincitor!) се илустрација за кажаново.

Сакам да ја дистанцирам од нејзиното старинско, исклучиво, елитистичко значење и да ја употребам во описна, квазиантрополошка и, пред сѐ, прагматична смисла – најнепосредно, како ознака за севкупноста на генеричките практики што го поврзуваат општествениот живот со дискурзивните облици и бихејвиоралните конвенции,157 а со тоа и ги дефинираат, во различни општествени контексти, особените хоризонти на очекување во врска со говорот и со личната интеракција.

Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.

Но, таа настрана мода не потраја и многу лезбејки и геј-мажи во САД, како Џон од Анаполис, сега си се вратиле на тврдењето дека геј-мажите ги дефинира, ако воопшто ги дефинира, само нестандардната сексуална наклонетост, која сама по себе не мора да е сврзана со ниедна друга одлика на личноста.

Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.

Конкретно, би се залетале, без многу-многу внимателно размислување, сите навики, практики, ставови или интереси што нашата култура ги дефинира како нешто немашко или како нешто што отстапува од конвенционалните норми на мажественоста да ги сметаме за „женствени“, без разлика дали имаат некаква врска со навиките, практиките, ставовите и интересите на некоја жена што навистина ја познаваме.

Сето тоа ме наведе да се запрашам: Ако од стрејт-мажите се разликуваме само по сексуалната ориентација, а не на некој друг суштински начин, зошто ja откривам оваа претежност на геј-мажи што биле видливо настрани уште од детството, обично со години пред да им започне сексуалниот живот? (ix–x) Ваквото размислување го наведува Фелоуса на заклучокот дека „гејството подразбира многу повеќе од само сексуални партнери и практики“ (262).

Можеби не е возможно да се однаправи општествената позиционираност, но можно е да се поседува, да се искористи, да се преориентира, да се стави во перверзни преупотреби.

Поконкретно, тој одново и одново се повикува на социјалистичкиот филозоф и ран геј-активист Едвард Карпентер (1844–1929), кој во 1908 година објавил книга со наслов Меѓуполот: студија за некои преодни типови мажи и жени.

Трчаат луѓето од едно место до друго, од еден крај до друг, трчаат и внимаваат да не ги видат, да не ги дефинираат како идиоти, како типови кои споро размислуваат, уште поспоро реагираат оти коефициентот на интелигенција им е олеле мајко.

Робовските заедници можат да им служат, а им служат и тоа доста често, и на останатите што не ги дефинираме како робовски. Оросписките си служат самите на себе.

Има жичка на политичар, знае да ги дефинира потребите и сфаќањата на масите, каде да употреби силен збор за да остави впечаток... перверзно курвиче...хи хи хи. Полковничка ќерка, нема што...

Негацијата и дисјункцијата се доволни да ги дефинираат другите, на пример.

Само што ќе го наслушнете внатрешниот Глас алхемијата на домот веднаш тргнувате ни риби, ни змии на далечен пат, само вам знајниот Млечен пат од слатки и солени води на деноноќни бесони патешествија во кои го составувате едниот крај на светот со другиот па повеќе не е јасно дали егзилот е траума или радост на преселбите да се биде и таму, и ваму од светот да се направи меѓусвет секогаш да недостасува нешто суштествено од едно и едно да се направат три носталгијата да биде дискретна смисла на опстанокот која ревидира сѐ и повторно ги дефинира и селидбите, и враќањата и татковината, и туѓината!

Толкувајќи осумдесетина селектирани фрагменти од љубовниот дискурс, Ролан Барт, еден од најголемите авторитети во областа на значењето, упорно го прави истото: проникнува во она што е зад зборовите со кои љубовта (наводно) се искажува, го доловува она што стои помеѓу нив, околу нив, под нив...

Меѓутоа, кога го читаме Чехов, забележуваме дека во сите ситуации во кои неговите драмски или прозни ликови комуницираат суштествено и вистински, изменувајќи ги автентичните чувства (а не само зборовите со кои тие чувства наводно се искажуваат или се опишуваат), не зборуваат за некои големи и важни нешта.

Исткаен (главно) од сеќавањата и од копнежот, од имагинарното и од неискажливото (од тишина, огромни количества кондензирана и знаковита тишина!), фамозниот љубовен dis-cursus како целосно да се идентификува со решавањето на квадратурата на кругот: најтаинствените работи мора да ги дефинира со изабени/истрошени зборовни формули.

Водачите на првите народни „влади“ биле убиени како Стамболиќ и Радиќ.

Адамиќ во таа пригода ги дефинира како ганстерски сите балкански династии и групи кои соработувале со нив.

ТЕМИ ШТО ГИ ДЕФИНИРААТ КУЛТУРИТЕ 38 ТЕМА култура контракултура ЕМОЦИОНАЛЕН СТАВ Заснована на страв Заоснована на Научнички оптимизам Бавен-ригиден или импулсивен Анимиран, сјаен, Сериозно-возвишен, работник среќен разигран, Арогантен или фалбаџиски самоуверен, отворен, Тврд-опасен или млак-субмисивен пријателски-сочувствителен

МЕНТАЛНИ ВЕШТИНИ Ум програмиран со послушност Само-програмиран ум Од книги Љубопитен, со отворен ум Побожен, ја почитува официјалната Креативен-оригинален животен, не припаѓа религија кон организираните религии Лојален патриот што не поставува самоуверен, отворен, прашања