Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Стоката ја водат на поило.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Реши да ги гледа в очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ми се чини ретко кој смртен достигнува до него – иронично му одговори кадијата, однапред решен да го осуди него на смрт и продолжи да ги гледа со ред врзаните, та дојде и до другиот крај на редицата каде што стоеја двете врзани жени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го слуша гласот на дечињата некогаш што трчаа зад него, Ги гледа млекарите со полни ведра квечерина кога минуваат покрај старците, Се сеќава на кондураџијата везден што распрашува колку патува писмо до Америка,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дапчињата зелени, кога ги гледаш онака како ништо да не се, а тежат ко олово. Ама јас носам, немам гајле.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Дедо јагоди! - кликна весело Бојан. - Ги гледам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Најнапред, од секого се знае оти ние ги милуваме нашата татковина Македонија и нашиот народ, зашто секој ден ги гледаме и ги изучуваме со своите органи на чувствата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Неговото негодување од поведението на учениците од класот било толку големо што тој демонстративно ја напуштил Гимназијата, не сакајки да ги гледа на куп своите другари соучесници кои, со својот слаб карактер, брзо се решиле на предавство.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ги гледав јаболката, го пулев и јаболкарот: вистинољубив, секогаш гордо исправен иако со многу горчина на плеќи - колку гризнувања на јаболката толку горчини на плеќи, колку горчини на плеќи толку поблаги јаболка и троа повеќе препознавања на стари и нови преправања.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Па...види, Енди, почна откако неколку минути внимателно ги гледаше, една од овие две е обично срање, едноставно на неа се наоѓа од сѐ по нешто, а втората е посебна -таа е нашето општество, она што сме ние.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пациентите врескаат и се тепаат кога не се сигурни дека психијатарот ги гледа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И Отла гледа во лицата на децата, гледа во грчот на нивните лица, гледа како тие лица позеленуваат, гледа како устите им се разјапуваат барајќи воздух, гледа како паѓаат на подот, паѓаат едни преку други, ја чувствува и сопствената слабост, сопственото гушење, но се проколнува што има толку издржливо тело, што ќе умре последна гледајќи ја нивната смрт, и таа конечно паѓа, паѓа врз детските тела, ги гледа како им се превртуваат очите, како од устите им потекува крв, а потоа чувствува како и нејзе нешто ѝ се раскинува во градите, ги превртува очите, издивнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Никој ништо не зборува, Риса само ги раширува рацете и во нив се пикнува Сотирчо, додека Трифун исто е откачен од менгемето на татко му, ама како да не ги гледа раширените раце на мајка си, се врти, гледа што се случува околу нив.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А јас кога ги гледав низ жичаната ограда, ми се чинеше како да гледав кавалеристи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Низ прозорчето од ќелијата Наќо ѕиркаше во дворот и ги гледаше полковниците каде што се приготвуваа да си заминат товарејќи ги коњите со торбите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Уште убаво ги распознава гласовите на своите дечиња, ги гледа како јазат по овошките и како ѝ принесуваат синолички што ги собираат по ридовите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Често од Одрин ги гледав зачудено Русите.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Тие ми прилегаат на дервишите кои ги гледав како дете од отворениот прозорец на една визба во Скопје во првите години по војната.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Секој си мисли: „Со ред сум земал, со ред и да вратам“.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Вѕирајќи се низ прозорците надвор, следејќи ги промените во природата, гаснењето и обновувањето, на Мил мислите му шетаат многу назад во времето пред неколку милијарди години кога земјата била пуста безживотна планета: ги гледа во мислите вулканите кои исфрлуваат лава на сите страни распрскувајќи ја како огномет, како некое славје, како некоја радост што таа вжарена магма започнува да ја создава првата жива клетка, првата жива материја на земјата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Секое утро оди тој до неподвижните автобуси и камиони на улицата, ги гледа, ги отвора нивните врати, разговара со шоферите, влегува во кабините, и црта прави и криви линии врз големите, правливи врати на овие возила.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ноќе Богдан ги гледа јадрите и блескави ѕвезди спуштени над него, чиниш на дофат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На средбата со Гркот, во четири очи, Шефот мудро молчеше, обидувајќи се работите да ги гледа и од другата страна.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога ги гледаш, те обзема жал во душата, помислуваш свршено е со нив, ги бројат последните денови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Притоа, како живи суштества ги гледаш и неговите зборови што се необично грди, заканувачки а наспроти нив ги гледаш и моите зборови уплашени и немоќни.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Старецот рамнодушно забележа дека луѓето веројатно го гледаат како тој да е човек, но тој нив ги гледа и разбира сосема поинаку.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Цел живот ги гледаш своите другари, соседи, пријатели, исправени и горди, како шетаат со своите соништа низ времето и туку одеднаш ќе забележиш, тие спокојни и чесни луѓе како клапнале, се подвиткале, се смалиле...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Баба Мара седеше покрај ќумбето завиткана во шал и ги гледаше: „Мајката и најмладото дете да останат тука со мене, а останатите да излезат.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Елеазар бен Цви пред очите ги гледа ликовите на првите владетели што во новата земја ги обединија еврејските племиња и на свештениците на единствениот бог што водеа битка со првосвештениците на паганските култови на богот Баал и на божицата Астарте, ги гледа нивните жртвеници и необични ритуали во кои на овие божества им жртвуваат крвни жртви, обезбедувајќи, по сите колебања и пресврти, доминација на единствениот, на Мојсеевиот бог и на неговите свештеници, на рабините од древните времиња благословени оттогаш, па сѐ до денес, сѐ до него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш ги гледавме последните советски филмови кои беа останати бескрајно да се вртат, дури и кога Тито се скара со Сталин.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Па сепак, додека да ја издадат собата, понекогаш би дозволиле... арно ама, нека кршат глава, само никој да не дознае! Понекогаш...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се собрале околу дрвото на кое бил качен и го молеле да се симне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствува весело, но како да му е отстранет еден дел од сеќавањето: ги гледа редум новите книги, ги пребројува, но сепак, речиси е убеден дека нешто му недостига...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Години со ред тој дели со овие луѓе добро и зло, години со ред ги гледа како се топат тие пред него...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа отелотворува имагинативна структура што му дава значење на обликот на поединечно постоење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ме погледнува бидејќи го прекинав...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И многу било интересно да се гледа: едни се движат нагоре, едни се движат надолу. Му верувавме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се насмеав, станав и реков: „Знаеш како се чувствував, Земанек, додека ги гледав? Знаеш ли како се чувствував, Земанек?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Селаните излегуваат, слегуваат на патот. Јас ги гледам меѓу решетките од пенџерето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Инаку, ако судиме по интервјуата браќата Чепмен во ликовната уметност се она што браќата Галагер се во поп-музиката, иако нивните критичари повеќе ги гледаат како Бивис и Батхед на уметничката сцена.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Луѓето рамнодушно ги гледаат двајцата кловнови.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секако акцентот тука паѓа на интерактивноста и на оригиналното, неповторливо искуство на таков мошне индивидуализиран „trip”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Онисифор Проказник со недоверба ги гледал треварите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шишман сега ококорено и вкочането непрестано гледаше во Србина, со усул погледнува лево, па десно да види дали некој ги гледа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Застанува на прозорецот и во јасната ноќ ги гледа обрисите на каменити ѕидови и кулите на тврдината Једи-куле, одново претворена во зандана, извишена и раширена по ридот што се крева далеку од морето, од кој залудно се протега најубавиот поглед врз градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Погледни ги колку се убави! Ги гледаме хризантемите, и како првпат да ги гледаме.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тоа, тие камени блокови, Чанга ги гледаше со сопствените очи и затоа беше уверен во историската вистина за Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа ги сврте сите слики со лицето кон ѕидот зашто не можеше да си ги гледа, како што не се осмелуваше ни да се погледне во дланка вода, а не пак во попатно огледало.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сонцето кое паѓаше веќе кон запад, ни биеше в очи и зелените падини од планината наспроти ги гледавме само како темни.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Богуле ѕиркаше низ цепот од вратата и ги гледаше што прават и му врвеа возбудливи трпки по телото, срцето забрзано му биеше, здивот му запираше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ги гледаш гондолите по улиците на романтична Венеција. Присуствуваш на седниците на славниот сенат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Значи, ги гледаш ѕидовите, се огледуваш и во големите огледала.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ги гледа сите свои прстиња но не може да се реши. За сите му е жал.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Нивните лица не ги гледам, но ги гледам нивните чевли, нивните празни ногавици.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Крсте, Стојан и Нешка не еднаш стоеја до плетот и ги гледаа пчелите како влегуваат и излегуваат; како тие што влегуваат, носат жолт товар на нозете, го подаваат на „мајсторите" на вратата и се враќаат по нов материјал за нивното зимовиште.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога ги гледаше како се загледуваат низ прозорецот, тој го знаеше она, што го сеќаваа притоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зад завесата од роиштата лесни снегулки, тој ги гледаше отспротива буките, чудно искитени со дебели, снежни наслаги на гранките, во чуден сплет, во чудно испресечување на бели и црни линии што го создаваа вкрстените стебла и ветки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ние врвиме крај нив и им го вртиме тилот, вели, се плашиме да ги гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми рече дека би можела да побара петнаесет дена отсуство, да патува носејќи со себе книга за да може времето да биде помалку важно и непријателски настроено во долниот свет, да ги менува врските, да чита додека ме чека, да ги гледа рекламите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Играта е таа што им дава на машките гледачи алиби и покритие за задоволството да ги гледаат играчите, исто како што таа на играчите им дава оправдание да се покажуваат.287 Спортовите, особено (но не исклучиво) тимските спортови, се доживуваат како дејство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не можеше да ги гледа нашите солзи, затоа што тие кажуваа сè.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Златните крилја трепереа во татковите раце и на неговите раменици, чиниш живи се, и тој ги гледаше, а преку нив гребенот, долу.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со свои очи ќе си ги гледаш цревата, ѝ велам, па после ми е тешко од тоа што сум го рекла.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Синоќа заспав заплеткувајќи пораки, места на средби.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За Мона Лиза често се мислело дека претставува некој младич, и до додавањето на мустаќи и брадичка на нејзината репродукција, Duchamp ја нагласил андрогиноста на моделот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И се помири Бино со судбината да зема плата три лири месечно, а жената да му ги гледа дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како да им објаснам дека јас, и да не ги гледам по нив ќе пукам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Плоштадот на слободата, во покорениот град, на потклекнатиот Балкан, во згазениот континент.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие лични цени се највисоки кога се работи за романтична љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А само чекор понатаму од мене на сите страни се шири до бескрај една ливада, едно зеленило, едно шаренило што можат да го сочинат сите цветови на светот и воздухот е толку чист, просто му ги гледам кристалите како пукаат низ него и го прават сѐ побогат и така што дишењето таму е толку слободно и длабоко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога остарела, кога повеќе не можела да ги гледа и прегледува, отишла во селото Брусник кај зет ѝ.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сето тоа минува крај двајцата борци и се таложи во длабочината на свеста, а таа обеспокоена ги гледа и не разликува кој треба да биде оној со кого разговараше, кој внукот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дончо запира, ги гледа, слуша глас од неколку клопотарчиња, го крева стапот и сака да потрча на кај нив со намера да ги тепа, ама во тоа не успева оти направо од меѓата од кај рекичката се појавува висок човек со голем стап во едната рака, а со другата го грабнува за вратот Еј, јунаку, кај си се загнал?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ги гледаш возовите, а тие идат од далеку, кој знае од колку далеку.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Меѓу мртвите ги гледам и децата. Од кај дојдоа сега тие, меѓу војниците?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стариот вагон со премалено срце ги гледаше.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ТЕОДОС: (Да не ги гледа како јадат со прсти, замижува и одеднаш зема две парчиња.) Ќе земам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не; попрво, кога припадниците на спортскиот тим играат натпревар, нив ги гледаат попатно, како автори на настан, како сторители на дело, при што самата игра е во средиштето на интересот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седнавме на една клупа покрај оградата и ги гледавме децата кои си играа на лулашките.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа создава етика на лична и колективна репродукција, имплицирајќи насоченост кон иднината.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Секоја вечер одев во циркусот и ги гледав сите три претстави, а по претставите одев во приколката на Ина и Светлана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги гледаше неговите кревки увца и неговите очички, и оние четири тенки како чапарушки и растрперени ноженца, ја гледаше сета таа чудесија од кревкост и невиност, со нешто многу од тревките во себе и со секој миг сè посилно знаеше дека таа дива ноќ не можеше да биде во состојба ни да измисли друг повистински гостин, што би можела да му испрати за да го зарадува во неговата самота, од овој, што беше сега тука, во неговите нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги крева своите огромни раце, ги врти, ги гледа, лицето му е насмевнато, а очите расцветани.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се готват, азар се чинат. Ги гледам, одат кај поп Гаврила на причесна...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Надвор од домот се трудеше да бидеш насмеан и расположен, не сакаше никој да те сожалува и да ги гледа твоите страдања.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тие седат збиени, а кметот ги гледа како да им ги брои залаците, гледајќи што побргу да станат и да продолжат да жнијат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Беше прво едно невистинито прострелкување, кога не си сигурен да не е тоа можеби само една одронета трепка во твојот поглед, но уште следниот миг можеше и да ги гледа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со чудење ги гледаа легените за миење, садовите со вода, купиштата пижами, наметки и влечки, канти со млеко и со напитоци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Воопшто не забележаа дека некој ги гледа, а таа тивко, без збор, скоро без здив, се врати во својата соба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш уште немаше грди наноси меѓу мене и Симона, поточно јас се сопињав на нив, а не ги гледав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И недадејно, додека лежи и ги гледа сенките на луѓето од својата солунска паства, кои со денови и ноќи во кои тој око не склопува, еден по еден, поминуваат покрај неговата постела, и можеби зашто е тифусар, само фрлаат поглед и го одминуваат, не одговарајќи на поздравите што тој непрекинато им ги упатува кимнувајќи им, најнапред со глава, потем само со уморните очи, на сите, без оглед на возраста и на статусот: на членовите на советот, почитуваните рабини, солунските амали, манави, ситни дуќанџии, продавачи на риба, мислители, лекари, интелектуалци, новинари, хакхами и шамаши, кошер-касапи и хазани, продавачи на благословено вино, читачи на респонси, и сите, илјадници и илјадници, поставувачи на едно исто, немо прашање... Главниот рабин не сака повеќе да ги гледа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Страдалник сум и осаменик, - тажно рече Водомар. – Живеам во трскиве за да не ми ги гледам маките на Шимшул –град.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И додека се смееме на смешните нешта и сериозно ги гледаме сериозните нешта, помислувам, татко ми оди на Сатурн и Нептун и Плутон, но никогаш не ми носи подароци.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Леле, колку блиску, речиси да можам да ги дофатам со рака, се движеа пред мене: овчарите, овците, ридовите и луѓето што работеа во полињата, кога ги гледав низ дурбинот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Еве, на пример: Секогаш кога ќе го слушнам тој збор, ги гледам членовите на сите комисии (жири, за избори, за селекција) како подготвуваат смеса што треба да ја запржи одамна приготвената манџа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ги гледам и им завидувам. На младоста, на заљубеноста, на бакнежите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ги крева своите огромни раце, ги врти, ги гледа, лицето му е насмевнато, а очите расцветани.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ајша и Анѓа застанаа до вратата да ги гледаат играорките. Co главата старата Турчинка пак и ги покажа полуголите жени и и намигна! – Ги гледаш како се веселат? – Ете така ќе живееш и ти кај кадијата со песни и ора, ако се потурчиш.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Одвреме-навреме ја свртуваше главата назад и го гледаше бесконечниот тек на сообраќајот, а уште подалеку ги гледаше гроздовите од куќи што беа мали како кутии и беа раштркани над рамното земјиште.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Да ти кажам нешто. Овие топуци што ги гледаш на масава имаат шетано до Кина ама немаат вкусено прилепски ширден.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дине Бочаровиот и Риса негова, каде се, не ги гледам? прашуваше.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Андерсон (кој го користи терминот frontier) ги гледа границите како истовремено институции и процеси. 10

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Не е тешко“, реков, „небројница пати ги гледав тато и баба како палат цигара.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој којзнае каде, а јас неговите раце ги гледам да ми мавтаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не дај боже да му се случи нешто: да го фати пожар или земјотрес, луѓето ќе плачат кога ќе ги гледаат овие слики...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Впрочем јас сега ги гледам и согледувам одговорите на клучните животни прашања.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Светлото сосема се гаси.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Нека си ги гледа тој своите анами во харемот.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Боинг има план да проектира контролор на лет во виртуелен простор, така што контролорот плови илјадници метри над аеродромот, гледајќи со непопречен поглед во која било насока (додека всушност седи на земјата хранејќи се со правовремени визуелни податоци од сателит и повеќекратни глетки од камери).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Мрамор 1

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секој од нив во музеите, ископините од античките градови, арените, тврдините, требаше да ни ја дополни големата идеолошка лекција што ни беше наменета заедно со соц-реалистичките театарски претстави што требаше да ги гледаме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги собра и другите предмети останати од него: лулата, чешелот за косата, малото чешле за мустаќите и густите веѓи, игли и конци за везење, влечките, географската карта на која беа обележани земјите и местата каде што ги поминал - и сѐ спика во ковчеџето да не ги гледа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И жали што секоја нова ноќ во која долго ги гледа блескавите ѕвезди му станува минато.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оние што имале прилика да ги гледаат на дело, како со часови дењеноќе се бакрачат со бојата, раскажуваат дека во тие часови лудите се однесувале сосема нормално, човечки.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Александар нема да ми верува. Тоа си го помислив пред да ја фатам кваката. Никогаш и не ми верувал.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И стројниците ги гледаат - која мома со кое момче ќе е за составување.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ги гледав како постепено пропаѓаат, како цимолат, ползат, липаат - и на крајот тоа не беше со болка или со страв, туку само со трпение.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кожата на лицето и снагата му беше ишарана со пишанки, бенки, та Богуле често се слекуваше пред огледало да ги гледа, зашто (онака како што му беа групирани по градите) му личеа на соѕвездијата: бик, овен, голема и мала мечка, ралник, пирустија, стрелец и други соѕвездија што ги учеше во училиште.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најпосле, ако не можете да сфатите во што е работата, оставете ме на мира да бидам малку сам и да не ги гледам вашите муцки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Една жена излезе од дворот на градинката, водејќи за рака дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не си ги гледам нозете, што се вели, од половина надолу не се гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се разбира, девојките од горниот кат не беа помеѓу покананетите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А во моментов ги засмејува токму тоа што знааат дека јас знам дека политиката е немоќна без науката, тоа што јас нив ги гледам со ненавикнување, со оглед на мојата супериорна позиција.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Натпреварувачките спортови, да се фатиме само за првиот пример, може да уживаат поинаков родов статус од оној на театарската изведба и, како резултат на тоа, да се здобијат со поинакво општествено значење, токму затоа што мажите што се гледаат како играат спорт треба да прават нешто, а не само да настапуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го обземало несовладливо трепетење, го присилувало со болка да го надраснува оној златен и зелен жабурник, она море со мртви води, поинакви од оние што ги гледал кога по казна го воделе во солунската кула и кога го враќале од тој гроб од чии окови не се спасувал ни еден на десет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да летне во Жешов, да го посети гробот на реб Апфелблум, да се сретне со д-р Блумфелд, по можност да му објасни што тоа се случи, одново да разговара со Зимха Зајден и да се обиде да му одговори на неговите нови опрашања што впрочем и него самиот го мачат, да прошета низ Кертнер штрасе во Виена, да ги сретне своите угладени професори од рабинската семинарија и да им каже дека не е виновен за тоа што се случи со неговата паства, дека постапуваше како што тие го учеа, дека не ги лажеше во своите обраќања, туку се обидуваше да ги утеши и да ги спаси од предвременото очајување; потем да оди во Виена при виенското еврејство и високиот слој кој само почна да му се отвора, но на кој всушност никогаш не успеа да му припадне, а потоа да оди во Музикферајн, да влезе во позлатениот необарок на салата, да се намести удобно на седиштето и да слуша; да слуша возвишена музика, созвучја исткаени од занесот и дарбата на Шуберт, на Хајдн, на таа возвишена, на таа рафинирана музика со симфониска исполнетост, на која е воспитуван и на која сега сака сосем да ѝ се врати...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беше сме застанале вака пред излогот и си ги гледаме главите во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најди де в календар име Стојанка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Билјана стои, ги гледа цветовите и ми се чини за момент не знае што да прави: дали уште да се распрашува или да оди пак да бере.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мораш со отворени очи да спиеш: и сонот и јавето да си ги гледаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Насловот на есејот одново ја илустрира графичката снага на Деридиното пишување, необичната заокруженост, преизнасилената двосмисленост, семантичката преоптовареност што Дерида ги гледа постојано присутни во секој збор.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Прав си“, му реков. „Да ги гледаме и да им се радуваме а да не ги гибаме...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Стиховите - криенки, Тајни загодочни, Песните - искри Во длапките очни Што само Мудриот ги гледа.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Има такво искинато палтенце, прастари чевли со дупки. 180 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го расплете со нов истрел и тоа пеколно клопче, само од тоа што не можеше повеќе да ги гледа. Ги снема сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да ти е грев да ги гледаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врз огледалото во кои си ги гледаа суратите кутрите Егејци додека Нанчо ги лупеше со машината, навечер мижуркаше слаба светилка, ама за мене беше добра за да поднаучам уште нешто кога немаше муштерии.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мнозина луѓе ги гледаа, ги превртуваа, ги фрлаа, ги газеа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Да му се помочам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Стојат, немо гледаат, а ги гледаат и овие од внатре, будните - Геле Колишев и синовите на Богородица.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или, нешто подоцна, прво констатира - после перцепцијата на столот во собата, дека “вака секој би требало да ги гледа работите онакви какви што тие навистина се”, а веднаш потоа поставува сомневање: “...кога некој би гледал постојано вака, никогаш не би посакал да работи ништо друго...во тој случај, што со другите луѓе?

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во него Цви Корец ги слуша страшните шумови и ги гледа ужасните слики толку силно, толку впечатливо што зажалува дека со години, почнувајќи од јешивата во родниот град Жешов, сè до рабинската семинарија и ориенталните студии завршени на виенскиот филозофски факултет, толку жедно навлегуваше во сликите и метафорите на Книгата, на Тора, но и на останатите верски книги, на Талмуд6, Макхзор7, Мидраш8, Агада9, Мишна10, на комплицираните рабински репонси, на текстовите и приказите во чии претстави и значења завлегуваше со љубопитност и без остаток, докрај, не оставајќи празнина во сè поголемото знаење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Заедно со Дора ги гледаа човечињата и се смееја затоа што лицата им беа многу смешни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ги гледаше Висар на широкиот пат крај езерото испоседнати Ѓупците со разни бакарни садови што ги поправаа, калаисуваа и продаваа, ги гледаше како одат по куќите и бараат нешто за јадење, тропаат по вратите, а луѓето им викаа: „Сиктер, никогаш вас човек не може да ве нахрани; и кога Ѓуптинот го поставиле за цар, тој прашал: А што ќе правам за леб...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Туку од инает очите не ти ги гледаат.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ако се тука, ги гледаат истиве ѕвезди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

XI Од ретровизорот на мерцедесот сѐ уште ги гледав децата како ми мавтаа со рачињата крај нивната мајка, додека свртувајќи десно ја напуштав Авенијата на палмите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги гледам книгите што расфрлени лежат на масата по полиците и таа слика уште повеќе по полиците и таа слика уште повеќе ме исцрпува. Заспивам веднаш, како заклан.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Таму ги гледав американските воени извештаи од Ирак.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги гледаше и погаѓаше. Врани не се, не се ни орли, ни гаврани.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе можеме да живееме во мешана реалност, кадешто ќе ги гледаме реалните објекти како низ очила за сонце, а истовремено и куп виртуални објекти (тоа би можеле да го наречеме транспарентна реалност - заб. на прев.).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И можеа тие неколку дена, додека се искрадуваа, да ги гледаат пренатрупаните патишта со сиот имот на државата, беше како некој да ги имаше истресено, исфрлено, крај главните и други друмови, сите државни магацини, сите воени резерви, сите комори, заедно со нераспрегнатите коњи и сите други воени возила, запрени, или стркалани крај џадињата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така, тој живееше речиси во катови, цел ден носејќи некакви неприсутни слики в глава додека ги гледаше присутните, и предвидувајќи ги новите со точност што зачудуваше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Поради својата внимателност, одговорност нештата ги гледаат, од сите страни и агли, дури и однатре, гледаат низ нив.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ги гледам камионите, толпата растрчани, развикани и расплакани луѓе, ги слушам викотниците, лелеците, плачот, колнежите...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одам секаде кај што одеше Јон, кај што работеше. Ја гледам трупалката, кај што сечеше дрва, коралницата на која ги овчеше колцата, кај што ја точеше секирата, брадвата теслата; ги гледам деланките, секаде има по нешто негово, по некој засек, по некоја сенка, стапалка, а него го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги гледам, како што го гледавме детето Пејкојчино кога го фрлија во варта. 153

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А продолжи само да стои крај таа дира, пробиена длабоко во снегот меѓу стеблата и да ги гледа двајцата како се лелкаат, оддалечувајќи се.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ги гледа со насмевка на извесност рабинот на њујоршката синагога, во Ерусалимскиот храм наоѓаат само една мала чинија со ритуално прочистено, кашер масло за менората, доволно седмокраката светилка на Храмот да гори само еден ден.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги гледам обајцата и се трештам: како да си помогнам, кој да ме научи нешто?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беговите гордо седеа во седлата на коњите и се ѕвереа лево-десно да видат дали ги гледаат луѓето од куќите и дуќаните каде што врвеа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Му рекоа со „сељам алејкум“ дека може да влезе во џамијата, иако не е Турчин, зашто не се благословени само оние што клањаат, туку и оние што ги гледаат клањањата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Жената на Виктор, Суада, остана во Крушица, село на падините од јужната страна на Бабуна, да ги гледа своите три ќерки Сања, Лејла и Вера, со помош на синот Стерјо кој од највозрасната, седумнаесетгодишната сестра Сања, беше постар цели десет години.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пред свадбата девојките, затворени ко пилци, сред мечтите се носат рој. Нив бог ги гледа.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ноќе им ги гледаме англиските куршуми: светат ко секавици и по двапати пукаат. Дум, дум.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Раби Елеазар бен Цви ги гледа одблизу актерите на неговата палеоисториска јудаичка визија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тоа време околу камењето се врткаше мариовец и ги разгледуваше двата камења, еден горни, еден долни и потскришум ги гледаше двајцата како си даваа ишарет; но не му дадоа никакво значение.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги гледав моите сопатници, во лажно срдечна прегратка со сталинизмот, како ми намигнуваат со јасна порака дека нивниот овдешен однос сигурно нема да има никакво значење на другата страна од границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Човечката цена на љубовта произлегува од тоа што општествената институција љубов се збркува со природниот, самоникнат, незауздлив израз на силно чувство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој ги гледа со една рамнодушност што издава внатрешна устременост кон себе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но вообичаено ги гледа еднаш – два пати и ги брише од нејзиниот компјутер. Нашиот човек...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Има луѓе како мене, и други можеби позрели луѓе, кои Екстази го користат за да си го подобрат својот секојдневен живот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да ги гледаш белите коленици на перачките, џандарите на прошетка што застануваат покрај нив, да ги гледаш војските – кој без капа кој без колан кога се враќаат дома од насока на гробиштата, од насока на оние безброј бигорни крстови врз кои колваат некои црни птици...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не сакаше повеќе да ги гледа ни да ги слуша грстовите земја што паѓаа на капакот од сандакот во гробот, како камења што го доубиваат пулсот на слепоочниците закопувајќи го длабоко во утробата на умата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Насладување и привилегија е да ги гледаш... Вечно!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ги гледам за првпат, ме гледаат за првпат. На погребот. По толку многу години.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Додека студот штипеше, тој правеше пепелница за перењето на Калија, а кога лете доаѓаше кај нив самарџијата Димо, и на тремот со сватот Пајко се натпреваруваа во надјадување лубеници, Бошко беше тој што со мрморливо уживање ги гледаше и веднаш трчаше да ги собере расфрланите корки и резенки.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ги гледам мачно ми дишат, болеста им седи на градите, им тежи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е, сепак, убаво нешто што секогаш ќе сакаш да го погледнеш, ако не од овие причини, тогаш заради децата, кои многу сакаат да си ги гледаат своите родители како во улога на Кен и Барби правеле свадба, и во чудо да прашуваат: „А, каде сме биле ние тогаш, мамо, и зошто нè нема нас?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Домаќинките не одат по комшии, си ја чуваат куќата своја и си ги гледат своите работи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ги гледаше неговите огромни камени плочи и блокови, не можејќи да се начуди како се нашле од разни предели во оваа тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но борбата со пропагандите во Македонија не е чекор назад, туку напред, зашто и тука имаме работа со борба за слобода, со борба со мрачните сили што не ѝ дозволуваат на нашата татковина сама со свои очи да ги гледа своите интереси, ами ѝ наврзуваат очила што ја замрачуваат вистината и ѝ придаваат бугарска, српска и грчка боја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Првпат ги гледам со толкав очај и страв.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тешко ѝ е што солзите ѝ ги гледа мајка ѝ, ама не може да ги запре.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Децата досмрзнаа зашто често имаа слушано за некој Луман арамија како плени по Битолско и често ги гледаа своите родители како уплашено велат: „Само да не мине одовде планина.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ги гледав луѓето како минуваат. Беа куци, згрбавени, лошо градени, а пак женските...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Возот се движеше сѐ побрзо и побрзо. Не ги гледав повеќе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ако е ден, ќе ги гледа сонцето и облаците, ако е ноќ ги гледа месечината и ѕвездите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите млади и зелени, да ти е мило да ги гледаш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ефрејторот почна помилозливо да ги гледа заради прањето и јаделиштето што го носеа одоздола.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаат момичките - момчињата ги гледаат.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

[...] Клучниот концепт е циклусот на акција- перцепција, кој луѓето не ги гледа како суштества стимул-одговор кои пасивно чекаат на некој стимул за да продуцираат соодветен одговор.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Не ги гледам ни жените што ме прашувале зошто пиштам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Почекував капките да се исцедат од моето тело; ги гледав и ги чувствував како ми се тркалаат по кожата и таа глетка и тоа чувство ме релаксираа, ме ослободуваа од некоја недефинирана тежина која сакав да ја свлечам од себе како износена кожа, излитена и веќе неупотреблива за животот што ми преостануваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нападите доаѓаат и минуваат како потреси и длабоко сокриениот глас извикува, ‘Јас сум Џонс, јас сум, тој не е, тој не е, не му верувајте, пуштете ме надвор, пуштете ме надвор!’ Ги гледам наднесените фигури и трепкам со очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Родна откако ги потсмирува струите што ѝ шетаа по телото, се подисправа, си ги гледа разголените нозе, внимателно си ги покрива со веленцето, а го поднаместува веленцето и врз својот Петар од другата нејзина страна кој се однесува како да е мртов, ни се слуша неговото дишење ни се гледа, а не се гледа ни мислата што му седи во главата која неговите физички заспани очи широко ги има отворено и со нив како да гледа и преку коската на черепот и преку дебелото веленце што го покрива сосема.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во оџачето одново прсна искра, за миг ги осветли и ги зголеми сенките врз ѕидот и Циљка толку долго ги гледаше, колку што летот на искрата во чија светлина го виде бледото и питомо лице на Мита и десницата нејзина во одвај видливо движење крената до челото кое го допираше со трите прсти...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ривиера исто така ја претставува фрагментираноста на телото. Луѓето така ги гледаат работите, понекогаш, со крајчето на окото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се правеше дека не ги гледа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ги гледав двајцата со голема недоверба и не го потценував видението на ѕидот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Патема собраа со себе што најдоа: луѓе, стока, и за инает ги запалија сите посеви кои веќе чекаа срп и им нанесоа големи штети на селаните. – Море кој ги гледа штетите кога останаа главите – се тешеа селаните и еден по еден се прибираа по селата за да почнат нов живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А уште веднаш по нивното стивнување над целата Бела Долина се надигна еден заеднички лелек од многу арамиски гладни завивања и заплисна со својот сплет, од кој како да потреперуваше целата Бела Долина, обиколена и гола. Сега Змејко можеше и да ги гледа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чанга стана, се доближи до книгите за балканските империи, започна да ги прелистува, да ги гледа сликите. Се чудеше на разните ракописи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Малинка и Златко ги гледаат трендафилите. Како првпат да ги забележуваат. Навистина се убави.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Го скратуваше патот, ги гледаше сообраќајните знаци и правила без да е свесен за тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А тој сѐ уште ги гледа, ги пронижува со погледот, како да им навлегува во главите и им ги разголува мислите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ти што силен се нарекуваше, ти кој се правеше јунак, па мислеше дека ако пропадне фабриката, каде што двајцата работевме, понесен од храброста своја велеше: - Ги гледаш ли овие две раце?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ги гледав принцовите, високите копја, коњаниците... пурпурот, зелените, темно-црвените, оклопите со рубини... Целото безредие!...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И пак молчиме и ги гледаме хризантемите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ги гледам кошулчињата од децата, околу корилот сѐ е шарено. И везеното не се познава од болвосерки. Господ да чува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жена му Хера седеше со грбот прилепена на наслонот од столот и со очите шеташе по присутните, задржувајќи го погледот на секој од нив како првпат да ги гледа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми текна да се преправам дека не ги гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На почеток ти е стварно тешко, ама покасно се навикнуваш да ги гледаш у живо еднаш на неколку години. Ако не се рачуна Скајп и Месинџер.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Патем наиде на двајца осамени минувачи, кои го погледнаа и минаа покрај...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Милане, каде си? што си се искачил таму? - Дојди горе. - Слези ти, што барам горе. - Дојди. Ќе видиш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И корпорациите исто така навлегуваат во јавната сфера, што сето заедно доведува до трансформирање на поединците од граѓани и рационални полемичари на политичките/општествениоте/културните настани во пасивни набљудувачи на политичкиот и медиумскиот спектакл, од културни производители во културни потрошувачи.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

А поминатата ноќ можеше да биде само онаа нишка, околу која, како во процесот на кристализирањето, се собираше сѐ за тие луѓе, кои тој сега ги гледаше од сите страни и во сите времиња и сега веќе горчливо си се потсмеваше себе си, кога ќе помислеше на својата самота, онака папсан од смеењето и испразнет од неговата експлозија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако си ги гледаш бизнисот и фамилијата, ти си орајт, секој има за тебе риспект.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така им го пикнаа Грците на Французите божем за цивилна власт да им се најде додека тие си ги гледаат војничките работи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ги гледам и си мислам дека се близначки.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па којзнае! – воздивна Арслан и се пренесе во далечното Мариово да ги гледа родителите, браќа му, сестра му и целиот тој народ како се бори против секоја сила и насилство што сака да им наметне друга вера и насилничка власт.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Моите пациенти не дрдорат додека лежат на каучот во мојата ординација.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И, последното, кога бакнежот е, всушност, разделба, како засекогаш да се разделуваат од нив, а многумина првпат ги гледаат во животот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но зашто тие се најдуваат од кај страната на Градишки Пат, минува веднаш под нив, то ест од кај страната од којашто постојано се заканува опасност, зарешетчени се со железни прачки па дури и да стане и да ги отвори, пак не ќе може да се подаде низ нив и да го види цел Станкоски Рид, - ги гледа само јужните падини на Горник, Дупка и западните падини на Зедница - заедно со Горник и со гробиштата на Рамник на Горник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

33. ОГАН И БАРУТ НА ЕДНО МЕСТО СМЕ КЛАЛЕ - кој во тоа не ги гледа мажот и жената лично, и не сакајќи тие некогаш сѐ од себе би дале да стекнат својство на такви експлозии слично...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Ливајн и Даглас седнаа да ги гледаат додека небото стануваше сѐ потемно, губејќи сѐ повеќе од сонцето што веќе не се гледаше.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Дозволете, соседке, јас да ви објаснам што е зима, - важно рече врабецот Џивџик и се наведна преку ќерамидата да го видат ластовиците, а и тој да ги гледа нив.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Зашто, голем дел од емоционалната деструктивност во љубовните врски произлегува токму од тоа што љубовникот не си ги гледа чувствата и однесувањето како незадолжителни, како обликувани (барем делумно) од условна општествена улога, како ефект од изведба на културно сценарио и како вдоменост во романтичен идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се чудеше - и злото имаше своја боја; лицата на браќата беа пепелавомодри. „Во собата на твојот сосед од број 6“ ,темно зашумоле тагата на Каин и Авел; се грчеа како да се чекаа да ги бичува. „Сте сонувале?“ Се заврте да не ги гледа. „Земете го другарот Климент Охридски за заштитник.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се грбавеше врз тркалезните сплескани пари небаре првпат ги гледа, и со здржан кикот, ѕверејќи се спрам ридовите, ја вртеше парата и читаше во занес: „Нека му биде победата славна - сечено во Кратово”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во рамките на кругот кој го претставува светот, ги гледаме концентрично поставените зборови кои го сочинуваат насловот на книгата и посветата на надвојводата Фердинанд, исто како на насловната страна на Ars magne.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ај мајката, си велам и ги гледам вакви парталави, со нечисти чевли, немиени, небричени, прости... Кај да ги носам таму. Јок ќе направат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со погледот шеташе по покривите од околните куќи, во тој сплет од нерамни и испревртени кубови, ги гледаше низ измаглината на квечерината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Шетаат низ урнатините и водичот им покажува и објаснува: „Ова е главниот плоштад - Форум, ова се киповите на Јупитер, Јунона и Минерва; овдека се остатоците од храмот на Аполо, овде пазарот, градските бањи, а ваму крај брегот на рекава, театрите и големиот амфитеатар на кој присуствувале и по дваесет и пет илјади гледачи за да ги гледаат борбите на гладијаторите; на оваа страна имало убави куќи и вили меѓу кои се истакнувала вилата на Цицерон; по должината на оваа улица биле крчмите во кои се пиело и веселело...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Често, многу често влегував во блискиот манастир“, не е обична описна реченица (Аврам и Адам) туку вовед во приказната на зографите кои со векови ги гледале и следеле „маките и страдањата на овој народ“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Затоа и се склони дури и воопшто да не ги гледаат тие облици како општествени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ете, Перса за прв им влегува дома, освен Роса и Деспина другите исто така за прв пат ги гледа, ама во себе има едно чувство дека сите нив одамна ги знае.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

— Е, е, лели те донесе господ, сполај му, пак да се видиме — вели Трајко и ги гледаат со Митра подароците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ве слушам, и тебе и телевизорот колку сте здодевни, понекогаш посакувам да сум глувонем.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Како и да е, Giancarlo Politi, главен уредник на Flash Art, ги гледа работите во друга светлина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Децата не чувствуваат притисок како возрасните да ги гледаат објектите и нивните меѓусебни релации на конвенционален начин.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Клучовите на утрешниот ден се во нашите џебови.“ Беа како џинови во задимената кафеана, луѓето, дури и оние најпијаните, кришум ги гледаа од своите маси.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но таа ја гасеше светилката кога ќе легнеа во креветот: и заради светецот да не ги гледа и заради Илка - да не и ја гледа нејзината дрвена нога.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога стигнаа селаните со козите, староседелците ги гледаа со страв и со сомневање дека колачот на сиромаштијата ќе го делат на уште помали, речиси невидливи делчиња сѐ до гладување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Заборав наместо да се нуди, живот, исполнет ден и надеж, полн џеп со душа и душа полна, со деца кои безгрижно ги гледаш како раснат, а со нив и ти душевно раснеш, повторно и повторно, исти немири, намерни убивања, растргнувања, палења и поткусурувања, на идиоти без сива маса освен за пари црни.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Таа нуди естетика на општествено суштествување кое се приврзува за обликот на еден прав живот и му дава убавина и вредност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Славејко, мајсторот сликар и бојаџија, не само што ги шараше ѕидовите, туку неговиот талент одеше повисоко - знаеше да меша разни видови бои и со нив пресликуваше жени со пауни на рака, како што ги гледаше на старите американски разгледници пратени некогаш од некој печалбар од Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- И самите папсуваат, - велам и со свои очи ги гледам како и тие папсуваат од зацапаноста во сопствените блата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ги гледаш овие три прста? Ги состави трите прста прабаба ми, палецот, показалецот и средниот прст, правејќи врв како пирамида со три страни, составувајќи ги тие три силни енергии во една, како симбол на светото Тројство, па почна со нив да се одбележува, цртајќи крст врз себе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

— Мори, оти да не меси, зар му се суи рацете!? — одговорија овие, наглас се насмеаја и се завртаја назад да видат дали ги гледа ќатипчето од конакот, кое веќе одамна беше ја „обесило пушката" кај Петкана Милевска.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога нашите идеи и мисли ги гледаме низ призмата на физички облик, го пишуваме законот за непишани правила патот до материјализираната теорија, оставајќи ја рационализираната практика за филозофите, кои црпат од сопственото искуство, некогаш осакатено од забот на времето...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ги гледаа крстовите издигнати над снегот и се ежавеа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јавниот простор е простор каде поединците ги гледаат и се видени од другите додека се занимаваат со јавните работи и затоа е неопходен предуслов за „јавна слобода“ (Хана Арент).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Под фенерите... ги гледам движењата, ношницата како се мавта на ветрот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

За големо чудо на сите ни успеа да го повлечеме првиот чад.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Разгледуваше наоколу, ги гледаше водовите, слушаше како прибучува трансформаторот, работата си се правеше сама од себе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Долго ги гледаше. Воздивна. „Празник на змејовите, нели?“ „Да, така е!“ „Јас ќе победам“, рече Мег.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Јас замислувам како никогаш не би го удрила Дејан по носот, и кога случајно тој сам би се удрил, како со денови би го бакнувала околу завојот и би му ги гледала потечените очи, би му кажувала колку се убави и би му ги влажнела усните за да не му се сушат, но се разбира ова не сум му го кажала.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од тие посочени, потесен избор од десетина раскази кои годинава излегуваат во Маргина направи господинот Пандалф Вулкански.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Терапијата е во јазикот и затоа ни е потребно да погледнеме на употребата на јазикот во терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

При толку народњачка врева никој не се сети на стариот Вујадин, просветлениот таг, којшто (во народна песна) ги проколнува „лажливите очи” што „на зло го навеле”, од заседи и стапици да ги гледа по патиштата Турците и трговците, да ги напаѓа, убива и пљачкосува.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Ништо, ништо, - тетка Олга се обидуваше да не се вознемири, а веројатно се убедуваше дека навистина шолјата не е затната, па поради тоа ја направи првата голема грешка - го притисна копчето од казанчето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Во долгиот хол без прозорци, со неговите два реда полукабини, исполнет со постојано шушкање на хартија и со џагор од гласови што мрморат во говорпишувачите работеа десетици луѓе што Винстон не ги знаеше дури ни по име, иако секојдневно ги гледаше како брзаат горе-долу низ ходниците, или како гестикулираат за време на Двете минути омраза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тој ѕвездите не ги гледа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не толку разочаран што никој, ни од публиката ни од актерите, не побара да го види авторот искачен на сцената, туку како повеќе здивнат што не ги гледа веќе нивните напоречки погледи како во атарот да им упаднал даночник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гледа скришум кон рововите и знае што мислат тие таму и кои делови од нејзиното тело ги гледаат и ги голтаат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Му кажувам и за многу други работи што самиот ги знае, ама не ги гледа и не ги слуша. И така скоро си отидоа сите командири.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така, ги гледаме, сестра ми и јас нашите гулапчиња, прво се држат стегнато, муабетот едвај оди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги гледав, на необичниот лист, првите протестни зборови во животот на Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Како што наведува Miles (1986, стр. 172), „имплицитно постои во емпириската наука a priori структура која обезбедува референтна рамка без која самото емпириско истражување би било невозможно” (Ewing 1939). Кант не ги гледа сировите сензации (перцепции, итн.) како спакувани единици на значење (идеи на).

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ги гледа потсетувајќи се на онаа пеперутка што долго доаѓаше во собата по смртта на баба му Депа вртејќи околу светлоста на ламбата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Секој ден ги гледа Митре познатите долишта и ридишта, нивите и ливадите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многупати ги гледав кај што се поштат, седнати зад бараките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Уметничкото дело впрочем (како програм) значајно се прилагодува кон желбите на примателот; во рамките на виртуелната реалност примателот ги гледа (метафорично речено) само оние филмови, кои што ги сообликува (режира) самиот тој.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Да скратам, геј-мажите ја знаат – односно, барем мора да ја знаеме – цената на високата сериозност, тиранијата на општествените улоги што не можат да си дозволат да ја признаат сопствената изведбеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги гледав контурите на луѓето и знаев кој кога доаѓа секое утро и кога си оди.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој е еден од оние луѓе, што немајќи смелост да се доверува, нема смелост ни да ги гледа направо туѓите судбини.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повремено, кога ја средувам документацијата, ги гледам фотографиите од гробовите и прочитувам: „Лазе Костовски и Невена, заедно, 1949 и 1951, на крстот имало две мали елипсоидни слики, но со време испаднале, останале само дупчиња; Стефан Лазески, 194., последната бројка не е читлива; Младен Поцо, 1956; Ица Танеска, името напишано наново со мрсна боја; Боне Попчев, 1945, со елипсоидна слика под стакленце, на еден крај поткршено, сликан залегнат со шмајзер на Сремскиот фронт, каде што е убиен; Стевка Симонова, година нечитка, за спомен од нејзиниот син Тале“.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гости имаше и по сепарињата. Многумина од нив дури и за првпат ги гледав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сите да можат да гледаат напред, сите да ги гледа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Полека отпиваше мали голтки од првото кафе и ги гледаше ретките снегулки надвор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Жими живиот Бог, ги гледа; тука, во сокаците на сиромашките маала, ене ги гледаат како на амалски колички некои нови луѓе ја довлекуваат скромната покуќнина и под присмотра на полицијата се населува во нивните испразенити домови, ги забележува во покриените чаршии на застанати како по навика покрај своите празни тезги во кои продаваа и тргуваа, во замолкнатите синагоги, на Плоштадот на слободата на кој, му раскажуваа сведоци, во 1908та на десет јазици солунските мултинационални сојузници на младотурците ги прогласија заедничките идеали за слобода и еднаквост според светлите европски примери, а 34 години подоцна, солунските Сефарди го доживеаа своето прво понижувачко ропство, од некои нови и отровни изданоци потекнати од искривоколчениот дух на таа иста Европа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чанга занесено слушаше. Ги гледаше сликите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Всушност, тој сакаше на сина си да му рече, ми студи, но обземен е од некоја белина и јасност што ги гледа секаде пред себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со обидуваше со картезијанска проникливост и резон, со исклучителната асоцијативна логика од текстовите на мојата балканска сага, како од еден вид огледало на меморијата, да ги гледа актуелните историски настани и во нив да ја претпоставува судбината на потомците на носителите на балканската сага, посебно нараторот и неговото семејство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Основните единици на анализа во овој модел се биполарни димензии наречени „персонални конструкти”, кои Kelly (1955, стр. 8) ги гледа како обрасци кои личноста „ги создава и потоа се обидува да ги задоволи наспроти реалностите од кои е сочинет светот“. 92 Margina #3 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Со лицето прилепено на прозорското стакло ги гледав пределите низ кои поминувавме, а тие толку брзо поминуваа пред моите очи, како некоја филмска лента.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Луѓето се себични, ги гледаат само своите интереси.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Нив ги гледа и Петра и не се чуди како Митра, луѓето нашле некое пошироко место , бегаат од ѓурултијава.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Шарик дури има и научни дела. И затоа тој од висина ги гледа останатите „златни срца“.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Цело попладне не излегов од бараката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги гледале како се борат за здив и им ја мереле омразата, не по движењето на нивните усни, повеќе по задгробниот мирис што се испарувал од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тука е и димензијата на хетеронормативноста која Ворнер ја нарекува „репросексуалност – испреплетувањето на хетеросексуалноста, биолошката репродукција, културната репродукција и личниот идентитет“ во стил на живеење што создава „однос кон себството кое сопствените темпоралност и исполнетост ги гледа во поколениското пренесување“ и побудува етос на „себетрансценденција“ како основа на човечкото достоинство.467 ‌Доминантноста на хетеронормативноста зависи од пробивноста и неминовноста на тој етос – многу повеќе отколку од задолжителната хетеросексуалност како сексуална практика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги гледаше своите раце, размислуваше; потоа пак ги побара нивните очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Како што вели Моли, „Овој не прави ништо кога е сам“. Тоа е некој вид пост- Виетнамска состојба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но не сакал да го открие значењето на записот, оти ќе ја изгубел одајата на гревот и блудот, во која ја водел, секоја ноќ, малоумницата на логотетот, за наслада своја и на нечестивиот, што од ѕидот ги гледал, како трет во ѕверството страсно нивно!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никој не ги гледа нив, никој не ми смета мене. Празен гулабарник - мртов јас“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ни дека е здрав, ни каде е.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го врти ги гледа сликите, го обновува минатото, а во душта сè повеќе му налегнува мачнина и болка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги гледаме сите одозгора. Оооп, оооп, оооп!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така, само откога ќе сме во состојба да го сториме тоа, да се вратиме со мислите кон нашето минато, ќе можеме светот и неговите мистерии да ги гледаме на поинаков начин, на еден друг начин поразлично од вчера, прецепција која обезбедува респект најпрво кон самите себе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Си го видела ли како ги гледа птиците и како не им се доближува.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Европа што ослободува и Европа што цинично уништува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Билјана стои, ги гледа цветовите и ми се чини за момент не знае што да прави: дали уште да се распрашува или да оди пак да бере.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Во коридорите зашушка. Стариците, носејќи ги пред себе во двете раце лимените чинии со каша, претпазливо излегуваа од кујната и седнуваа да ручаат на заедничката маса, обидувајќи се да не ги гледаат закачените во трпезаријата пароли, составени лично од Александар Јаковлевич и во уметничка изведба на Александра Јаковлевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Уметникот ги гледа заинтересирано.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Студената плоча чувствуваше како му ги лади вжештените усни кои трепереа од возбуда и радост, ја бацуваше неговата икона и ја гледаше како првпат да ја гледа, ги гледаше очите на светецот кои светкаа задоволно, радосно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Старецот, често, пред да се прибере на починок, во убавите денови знаеше да поседи на тоа трупче, да ги гледа ѕвездите и да влече чадови од своето луле.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таквите луѓе зборуваат двосмислено, нивните принципи не се јасни, работите ги гледаат од едната и од другата страна, се додека не се уверат едното.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И таму се сретнавме со многу наши популарни артисти.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со тага ги гледал лицата на жените во црно и под црни забратки, бледи и издолжени месечини на црно небо, меѓу црни облаци и над црна земја; како под заповед клекнале и ја допреле со чела камената плоча со голем крст, поголем од крстовите на соседните игуменски гробови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но наместо да го гледаат јазикот на дело, наместо да ги гледаат разговорите, терапевтите традиционално ги гледаат системите, структурите, врзаностите, okno.mk | Margina #4-5 [1994] 37 заплетеноста, психите, расцепот, нечистите игри, и други жални имагинации.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие стоеја неколку време по тоа пред командантот на младинските бригади – Мече збунет и исплашен, а Беличот загледан право во очите на младинецот со окалки, низ кои што тој ги гледаше малку потсмешливо.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Кутрите, да ти е жал да ги гледаш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Турците ги пцуеја, фрлаа камење по нив, а христијаните се затскриваа зад ќепенците да не ги гледаат така исповрзани и гревовни.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Најпосле можеше и да ги види. Ги очекуваше целата таа утрина токму на оној срт, а сега ги гледаше како се подаваат од зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Котевица цело време зачудена ги гледаше од назад.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тие нештата што може да ги користат ги гледаат во нивната нормална состојба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Томор ги гледа и им вели со тажен глас: „Одете си, одете си, гулабици. Пропадна ќефот... Сѐ расипа овој ајван што го влечам со мене...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Продолжи да ги гледа книгите, да ги вади од сталажите и да ги собира во купче тие што мислеше на крајот да ги купи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Под селото имаше едни италијански пленици. Кога одевме да работиме ги гледавме како се мачат. 107

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги гледам нив, а ги слушам другите и нивните коментари: „Одвратно! Па тука ли, бре, пред сите! Како не им е срам!?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Си ги гледам рацете: крвта ми капе од едната дланка во другата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Татко со восхит ги гледаше книгите на својот пријател и го следеше неговиот жив говор, кој како да им се придружуваше на тие од наредените книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дваесет и две години Бојана ги гледаше тие букви што не ги разбираше, но, гледајќи ги, чувствуваше дека ги напишала рака толку скапа за неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како Циганите, оние што ги гледам под железничкиот мост на Вардар.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Раздиплува и здиплува и врз диплите ги гледа девојките кои не стигнаа да ги облечат фустаните и да станат невести, туку останаа под чуките, под буките, во реките матно надојдени, сакати по болниците и мрзнат во долгите маршеви, во рововите и во земјанките и на стража...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Несреќниот ѓавол црн ѓавол го зел.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Компјутерите можеме да ги гледаме и како инструменти за создавање на неверојатни ситуации.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Васко, Пенчо и јас ги гледавме како им се доближуваат на децата и ги чекавме заповедите на Кузмана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше како некоја маѓија, од која оние двајца се растопуваа во таа млечна нестасаност на виделината, бидејќи тука всушност како да немаше никакво оддалечување. Сигурно затоа што им ги гледаше само грбовите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На пример, Гупта и Фергусон ги гледаат граничните области како места на „несомерливи контрадикции“ клучни за новите политики на идентитетот.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Ги гледам своите златни прсти, потемнети и силни. Ги гледам своите долги нозе и сребрената униформа и своите пријатели.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На портата од Алимасковци се слушнаа три одмерени удари... а преку дворот женски налани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оваа светлина која поучува како најотворено да се разговара со себеси, упатува на оние карпи, на оние камењари кои доколку подолго ги гледаш ќе забележиш дека и не е така тешко да се стане и камен! Дури и - мрамор!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не беше навикнат да ги гледа голи моите раменици.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сликовито ѝ опишал како чадорот се претвора во мрша и како кондурите со метаморфоза се претвораат во костури на лице, потоа во ракови, полипи и „гримасирачки работи“, што ги гледал со крајот на окото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се придигна и со мил поглед, низ кој избиваше светлина од неговото чисто, простосрдечно срце, ги гледаше момчињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ќе лета и од облаци ќе ги гледа нашите штури нивички.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трајче се правеше како да не ги гледа.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Толе ги гледа и си мисли: „Еј мои максамчиња, ќе робувате и вие како виа дедовците ваши овде и ќе слушате приказни за татко ви, ако останете по него. Не, не.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Само не знам дали е ова благослов, или протерување како сатаната... Ги гледаа крстовите и се ежавеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Вандализмот на рускиот уметник Александар Бренер на почетокот на оваа година во Стеделијк музејот кога тој со спреј нацрта зелен долар врз 52 okno.mk сликата „Белиот крст на сиво“ (1920-27) од Малевич, ми изгледаше како необичен и бесцелен чин на насилство, со единствена цел да се привлече вниманието на медиумите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ги пика рацете во водата, се лади, се мие и си ја гледа ожебавената кожа на нив како кора од дрво, а жилите набрекнати; ги гледа рацете, што му приличуваат на релјеф и се насмевнува горчливо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И родата нивна ги гледа.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И по некое небесно чудо, некои дополнителни чувства, што биле скриени во него, одеднаш, брзо почнале да дејствуваат и тој почнал да ги гледа и да ги чувствува нештата што тој порано ги одбивал.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се крстел јавајќи на несигурна гранка и ги гледал како што можел светец од височина да гледа куп ѓаволи со крмначки опаши.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Страв ти е да ги гледаш, вели, мислиш после живи луѓе ќе јадат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби е од оние проколнатите што сме ги гледале по филмовите, можеби во неа скапува телото на некој убиен човек, или пак се крие некој страшен убиец, а можеби ноќе, таму, некакви вештерки подготвуваат отровни пијалаци за маѓепсување на децата?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во школата имал табла,сунѓер, креда, во своите деца низ ѕрцала ги гледал.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

— Добро, тогаш, — почна момчето. — Јас одамна ги гледам нужниците и се распрашувам кај наши луѓе каде води ѓеризот, колку е широк, каде истечува итн.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

“Ако сите се појавуваат на телевизија, кој ќе остане од другата страна за да ги гледа?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Си го гали стомакот, не е нервозен...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гледал ту во еден ту во друг како низ чадлив превез.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вакво признание до пред пар години беше незамисливо дури и за најпровокативните уметници, бидејќи искажува недистанцирано кокетирање со етичка игноранција.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Низ прозорецот што свртен кон југ, ги гледа куќите изнаредени под брегот и крај џадето што оди во крајезерскиот град: куќите се различни по височина и по материјалот од кој се градени: некои се на еден кат, некои поткренати на два, некои се со печени тули, некои со плитари, некои со камен, некои со плотици, некои измачкани, некои не; некои со ограден двор, некои одградени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да поминуваат луѓе да ги гледаат, да се чудат и да велат: - Еве, оваа куќа ја соѕида тој Веле, мајсторот од Тресонче.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го сонува овој ужасен сон со таква полнота што се плаши да не го сонува повторно, а кога буден размислува за него, не умее да го открие и да го протолкува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како места каде се среќаваат разликите, лими налните простори можат да бидат сфатени не само како опасни зони на конфликт, туку и како „експериментални региони на култура“, места на продукција на детериторијализирани идентитети на постмодерната.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

- Тешко е, не велам, - продолжуваше тетка Рајна, со две деца ретко некоја ќе се нафати да ги гледа, но, ќе се распрашаме однапред, сѐ ќе ѝ се каже, па може и да се најде.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Овде е малце подруго. На каналиве што ги гледам нема баш некои вести.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Сите ги гледам во огледалото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го наоѓав крај прозорот како ги гледа Карските градини од висина на педесет и три ката, изгубен во нешто за кое не сакаше да говори.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И тој презриво замижа. Под спуштените клепки ги гледаше само врвовите на своите чевли како отскокнуваат де напред де назад на заплисканата од утринските зраци улица.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му ги гледав движењата кога посегнуваше по леб - зема кришка и потоа не откршува залаг по залаг, туку ја крши само на две, и веднаш загризува.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ако се бара здравје и напредок за овците, ќе се донесе или овца, или коза, некој стог сено за да се изранат 800те манастирски овци; ако се бара здравје за говедата, ќе се ариза ја само теле; крава или пак и двете заедно; да навали св.Димитрија потешко да се умножат поголема сурија) ако се бара услуга човек, тогаш со што ќе знае свети Димитрија оти тој и тој бара од него некаква заштита, ако не да ги гледа тука, пред него по една две години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А Тета се нервира. Не кога ги имитира, тогаш и нејзе ѝ е забавно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нејзината мисла ја сведе на согледбата: „Грците не ги гледаат Албанците како рисјани, додека Турците ги прифаќаат само како муслимани.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зашто луѓето немаат слобода во изборот дали ќе ги гледаат билбордите или не.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Билјана ги гледаше и се мрштеше. Нешто не ѝ беше по волја.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ја слушам од крајот на пристаништето!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ги гледам: им се прекршуваат сенките, и се прекршува светлината меѓу нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Си ги гледаше рацете спружени на масата, отворени и празни. „Цело попладне размислував“, рече.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Трансформирајќи го визуелното искуство во „плиток случај на редундантност“125, узурпацијата на јавниот простор од страна на рекламите се претвора во визуелно загадување и заситеност, вишок на „визуелна бучава“ што попречува каква било значајна комуникација. 126

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе спијам во славејчево гнездо, довикнува, И ни едно ни две, туку ги рашири рацете како воскреснат Лазар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Костадин си го крие лицето, не се врти на кај неа, таа му ги гледа само рацете со кои си ја чеша брадата, ама ѝ враќа За дечињава ми беше, не за мене, и не само за нашиве дечиња, за сите дечиња... сега се тука, во нашава Македонија... зар лошо направив!...

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кујната беше отворена кон ресторанот и цело време ги гледавме вработените како ги подготвуваат специјалитетите.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Јован беше сув и жилав. Му ги гледав рамената подадени нанапред, кафеави наспрема белата маица, повеќе аглести отколку заоблени, мускулите над лактот издолжени со модрите жили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко поминатите месеци ја научија да ги поднесува самотијата, стравот, гладот и студот, ама таа не научи да поднесува кога ги гледаше момчињата и девојките во излитени војнички униформи, парталави, гладни и вошкосани и не можеше да ја поднесе глетката на ранети и убиени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледаат, или дека нема замисла како, туку дека умот му е раштркан, па наместо да се задржи на нив и на планот, го тера за сенешто да размислува...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ги гледав дотераните парижанки како поминуват по улиците, бистроата полни со луѓе, Сена чинам ме поздрави со сета своја убавина, во далечината истото го стори и Ајфелова кула... .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги гледаше сега како се изгубуваат, но од тоа немаше никакво штипкање во зениците.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледаа неговите раце и наеднаш им се чинеше дека сите магии се кријат во нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги гледаше како застануваат. Првите дивокози го одминаа неговиот преден нишан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како ќе ги гледам другачките твои без тебе, што ќе им кажам, што ќе им изговорам?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Појавата на (во тоа време) новите медиуми (т.е. радиото и телевизијата), рекламирањето, односите со јавноста и корпоративната контрола врз културата, Хабермас ги гледа како начин приватните корпорации да добијат дотогаш невидена моќ во јавната сфера, со тоа практично истиснувајќи ги рационалните граѓани но и политичките партии како главни актери во политиката.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Најдете ја таа грутка, рекол Никола Влашки. - Ќе му даваме по малку да пие со вода. Ишала ќе помогне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И домашните мажи, за да не го гледаат тоа, то ест за да не ги гледаат жените така засукани, намерно излегуваа на полето, или го поминуваа денот, во меѓусебни разговори, на сретселото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој ги гледа нивните детски неостварени лица полни со светлина и ведрина.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Милан уживаше да ги гледа петлите кога се перчеа и се топореа како оперски басови, и како мавтаа со крилјата приближувајќи се еден кон друг, како боксери во ринг.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вечерта си легнав без да вечерам. Рано си легнав, иако не ми се спиеше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И ги гледам така, ко болен што се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ги гледаш оние многу џамии низ градов? Стрчат како диреци, рајата ја плашат.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Поширокиот избор на расказите (вкупно триесетина) за градот Скопје (кој всушност требаше да биде книга!) го направи госпоѓата Лидија Капушевска-Дракулевска.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нам ни треба сега само едно. Одовде, од оваа пустиња да отидеме до него — до ѓеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со радост ја гушнав, во неа на светот бремињата од сонцето свое прогонети, ко Троја се скриле, врз нив седнати на љубовта ги гледам времињата и ослепувам, поубаво да ги видам тие што биле.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А чичкото ги слушна, ги гледа и топло се насменува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Патем ги гледав луѓето; ниеден од нив немаше лице; ги гледав и рекламите во разни бои; сите тие бои беа безбојни, без име; ниедна црвена боја не беше црвена, туку во себе само содржеше нешто апстрактно црвено; но ниедна не беше вистински црвена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

НАСОН И БУДНА ги гледам тие очи... Знам - ќе се вратиш, мил мој, да се љубиме - и веќ да векуваме... ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Како бубачки што светкаат или како лебарки што и ноќе ги гледаш како протрчуваат по собата Му се пожалив: „Тате“, реков, „посакувам проклетине труби засекогаш да замолкнат“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со мирни очи ги гледаше отпечатоците на моите наводенети опинци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во еден миг ги гледам двајцата, наведнале глава и молчат. А пуримското славје само што почнало.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Општествената еднаквост за геј-мажите и за другите сексуални отпадници, ако некогаш ја оствариме, нема сама по себе да ја урне културната и нормативната доминантност на хетеросексуалноста, ниту единствениот облик на интимност што оваа го создава и го наметнува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Вратата се отвора и девојчето пред себе ги гледа кочијата и коњите толку чисти, со толку заслепувачка белина што станува јасно дека токму сега дошле на светот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ми се гади од тоа својство на разумот, можеби и од сите негови својства, да ги гледа работите такви како што не се додека се чувствуваат, од таа парцијалност и исклучителност ми се гади.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А ги гледам нивните празни ракави, ногавици, пачавици и од секоја по малку плач ми се собира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мртвите пријатели ти мавтаат од балконите, те пресретнуваат зад аглите, живите и онака повеќе ги гледаш на интернет.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Водечки модел на ова истражување беше работната станица развиена од страна на NASA-Ames, VIEW (Virtuel Interface Environment Workstation). NASA го употребува VIEW системот за телероботички задачи, така што некој оператор на земјата се чувствува втопен во една далечна, но виртуелна средина која му овозможува да ги гледа и манипулира со објектите на Месечината или Марс по пат на повратна спрега со робот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега ги гледаше снежинките, беа меки и сигурно го имаа оној скокоткав допир, како прстињата на пеленаче по твоето лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го купил значи имањето за да има каде да седи во тишина и да ги гледа ѕвездите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сѐ почесто знаеше по цели часови да остане на прозорецот и да ги гледа снежинките, не мислејќи притоа на ништо друго, а потоа ја дофаќаше книгата со народни приказни и којзнае по кој пат се занесуваше во тие долги и познати творби, секогаш повтор откривајќи во нив по нешто ново, што не го знаел во таа книга.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

DD ЕВ: Па, не. Едноставно не ги гледам. Не гледам зошто еден Џаспер Џонс се продава за три милиони, а друг, да кажеме за четиристо илјади, кога и двете дела се подеднакво добри.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ги гледаш дождовните капки на елките. Тие тука стојат многу кратко време, светат како лампиончиња, како стаклени прашинки.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

27 Од антрополошка перспектива, Салтер28 ги гледа контролните пунктови на граничните премини како преодни обреди за меѓународните патници.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Престануа да ја кубе тревата, го крева погледот и отворено ги гледа првин Максима а потоа и Костадина Дамчески: Ако ги оставев да ме отераат на ујќумат, вели, тие таму ќе ми направеа претрес.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Да, ги гледам. Такви се како што велиш...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Глобалистите ги гледаат границите како сè понеодредени и поотворени, трансформирани од економски бариери и утврдени воени линии во мостови за комерцијални трансакции.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Зар не ги гледаш душите на загинатите за слобода херои?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ги гледа и тројцата застанати пред него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но никој не го забележува тоа: публиката овде ги гледа фигурите а не луѓето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сите овие измени ние ги гледавме со дулбијата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не ги гледа веќе дури ни фенерите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Наредните денови седеа на меѓата, ги гледаа телињата каде што пасат допрени со главчињата и неусетно раката негова ѝ појде на нејзината; таа не ја тргна; почнаа да си ги гледаат рацете како првпат да си ги гледаат: неговите полнички, црвеникави, а нејзините истенчени, бледи; започнаа да си ги милуваат, жулкаат; потоа си ги жулкаа косите: нејзините долги светло-црни, а неговите куси, бакарни и разделени на потец.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Доколку се работи за поинтелигентни или пак дури и ингениозни умови, водите на софистицираниот криминал ги водат до некои повитални точки на системот но - каков парадокс -наместо овие Робин Худови и Џеси Џејмсови да се прифатат кон уништување на виталните точки, тие бидуваат асимилирани од истите и веќе ги гледате овие умни криминалци како ревносно му служат на системот и спремни се да тероризираат уште повеќе од моделите на нивниот младешки гнев, моделите против кои и тргнале по патот на тероризмот...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И си стои таа старичка скромно пред вратата и со жални очи ги гледа оние, кои си влегуваат,

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас ги гледам, а тие не ме гледаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ТЛ: А Армитаж? ВГ: Тој е синтетичка личност, лик на којшто сосема му недостасува карактер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, тоа го прават под мошне посебни услови‌што создаваат специфично машко кодирање на нивната активност – како кога настапуваат во својство на спортисти или акциски јунаци или политичари.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И своите глави си ги гледаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега само ги гледаше како се доближуваат до местото, што го одбра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сонцето ме потсети на Агна, на нејзината желба, секогаш во летата кога сме биле во Маказар, да ги гледа ваквите изгреви.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во детската имагинација вилушката може да стане животинска опашка, шише со вода може да биде чамец...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И Луис Марија ми ги гледаше дланките, кутриот, мислам дека не се осмелуваше да ми го погледне лицето. Мора да станувам многу чудна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Генералот смирено ја прими наредбата за повлекување, меѓутоа, вчудовидено и со уплав ги гледа долгите колони ранети по камионите полни со убиени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од тоа време, во нашите спомени останаа руските и американските филмови кои ги гледавме во киното „Балкан“, а за Мајка остана значаен мигот кога за прв пат си ја облече кафеавата бунда, подарок од татко ѝ, дваесет години откако ја минавме границата...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Барем не ми ги гледа солзите, се тешев.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стигнавме да ги гледаме и првите американски каубојски филмови, борбите со Индијанците, а ретко ќе гледавме и некој индиски филм, со носталгични песни, кои често ги гледаше и Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си легнуваш, се врткаш, ги гледаш ѕидовите обложени со позлатени плочки...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Додека така размислуваше дали ќе мора да ги гледа и лицата на оние што ќе мора да ги убива, мајка му, седната спроти него, со нозете подвиткани под себе, со оној ист народен напев некаде во заднината на зборовите што ги кажуваше, му објасни што значи вистинска љубов.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

17 ПАНДО И НУМО седат скраја од полјанката и, влечејќи го сертиот чад од крупно дробен тутун, ги гледаат момчињета како вежбаат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А јас помислив, има нешто во таа идеја, зошто да не направиме филм за девојче кое работи во подрумите на Ремс и постојано ги гледа возовите како заминуваат, носејќи товари шампањ.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Чана ја поткрева големата снага, ги гледа децата и вели Шо велиш, моја Пелагијо, ки са нај м′шка р′ка да гу пувела во дете?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога ги гледа, тој тогаш дознава каков ќе биде и самиот кога ќе е многу, многу голем. А тоа го радува.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Пет пари не даваат дека ги гледаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стојат пред матичарот, чекаат да ги венча, но тој ги гледа нивните документи и им вели: - Не можам да ве венчам: уште сте мали... Немате години...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му покажуваа ретки вештини за да го вратат во живот и кога се уверија дека тој ги гледа како да се најнезанимливото чудо на светот, се распашаа и првпат во животот станаа насилници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ах, нека се смилуваат, нека се сожалат на таа кутра мајка којашто пекаше оддалеку, крадешкум, да ги гледа своите дечиња!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Албанскиот муслиманин не им се потчинува на доктрините, ритуалите и церемониите, тој не бил верен на обврските од својата поранешна вера и затоа Отоманците ги гледале со преѕир.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тие што дојдоа да им ги гледаат билетите, па и по целиот воз, не зборуваа веќе турски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Симче слуша и ги гледа сликите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А оти во завиткувањето децата ќе завиткаат други подолни „шеови“; оти крпите што ги пазарија ќе бидат расцепени и ќе станат од едната — две; оти тулбените и шамиите што ги гледаа со реси, ќе излезат дома без реси, тие се детински работи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Трча по рововите, копа со шепите, ги гледа со накривена глава и со прашалнички израз во очите н кога никој не му прозборува, налутено лае. Внесува смеа, ги расположува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во базенот пливаа разни чешити рипки и тие се насобраа да ги гледаат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа промена Duchamp вака ја искоментирал: “Во врска со тие мустаќи и со таа брадичка интересно е што кога ги гледате Мона Лиза станува машко.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Впрочем со поетите и писателите секогаш е така Цел живот сите ги гледаат како џуџести брези А кога ќе умрат ќе се види дека биле бабачки како секвои Секвоите галиба први рекоа Едно сонување еден век А за Дикенс и научно е утврдено Дека ја откри обратнопропорционалноста на сонот и јавето

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Пак ни свети. За да ги гледаме кучињата со подзинати вилици, со истечени очи меѓу згурата коски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Снегот што наврнал преку ноќта ја беше скрил сета друга грдотија на градот, и сликата што сега ја гледаше пред себе беше прекрасно и неверојатно чиста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Си поставуваше нови прашања, додека ги примаше картите, без да ги гледа како порано.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не ги гледа луѓето и не сака да знае дали тие го гледаат него.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ги гледаш, кутрите, мои борци, жал да те фати...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И јас ги гледам секој ден.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Да видиш како тој ги имитира пејачите, да умреш од смеа, како нив да ги гледаш и да ги слушаш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Си играат мирно, убаво, да ти е мило да ги гледаш.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Овде си постојано, ги гледам твоите зеници како танцуваат на моите трепки, а твоите раце се гушкаат со моето тело.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги гледаш децата како им паѓа главата за спиење и тогаш ти иде, што не си помислил никогаш ти иде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако некој младич така е настроен, без сомневање ќе стане одличен сликар, со можеби малку дела, но со таков квалитет што луѓето со восхит ќе застануваат да ги гледаат нивните совршенства.”

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ги гледала, потем, живописните персиски теписи спружени пред бројните дуќани, сребрениот накит обликуван во големи и во мали форми, садовите од светнат бакар, посребреното оружје, тиркизните украси, многу, многу други украсни предмети кои ги гледала за прв пат во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кртот ги гледа играорците околу себе. Не мрда.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Песимистички ги гледа работите и е многу далеку од секаква радост – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Го нашла на средсело и пред сите луѓе беше му рекла: „Јас тебе ќе дадам градината, нивата сосе оревите, црниците, куќата сосе црниците, пари не сакам да ми платиш, бакшиш ти ги оставам, само ќе гледаш чешмата да не секне.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сета таа братија беше за плачење, на човека му идеше и срамно и гнасно да ги гледа несреќниците.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Од мене олку... Ајде да запалите!“ На сите ни подаде по една цигара. На сите ни ја принесе запалката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Драго ми е што јас ќе се спасам додека сите свои ги гледам веќе согорени, како гламни поцрнети од огнот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вујкото одвај му ја одземал пушката и му рекол: Слушај бре, кој ќе ти ги гледа овие четири сирачиња.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги гледа тенките фигури на келнерите како бргу потрчуваат меѓу тркалезните црвени глави, растурени по масите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Човекот не закажува па со часови чекаш додека „ординира“ во истата соба, па ги гледаш туѓите проблеми и ти е срам дека си дошол малку волја да „купиш“, за да те поттурне.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ги гледаш овие двајцана со стиковите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сакам да му ги гледам забите, големи, бели, наместа разрипкани, како цврсти карпи во море.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги гледам како им се шират обравчињата, како им се полнат устите со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеше само уште да ги гледа сите оние букови трупци, наредени во карма до тезговиот, готови да го заземат местото на оној пред бичкијата, како и целата таа просторија да имаше стеганати вилици како него, застанат во нејзината средина, уште еден ненужен дел, отповеќен дел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се обидував најчесто да не бидам арбитрарен коментатор на настаните, туку да ја задржам својата дистанца, без да бидам заведен од дневно политичката мимикрија во потрагата на континуитетот на мојата раскажувачка мисија, која ми ја припишуваше Елен Лејбовиц. 15 март 2001 г.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Како да ги гледав врз нив црните фрески на судбината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како што и за царот Самоил истопорен на скопскиот плоштад велат дека рекол ќе било поарно и него да го ослепеле одошто севезден да му ги гледа бронзените мадиња на Букефал. Бронза во формал се става ли?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Отвараш врата и... ги гледаш пријателите кои дошле да ти помогнат. И тоа без никој да ги викне.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Не им ги гледаше лицата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Емисија за историјата на рокенролот, од почетоците па до ден-денешен. Ги гледаме Чак Бери и Бил Хали и Бади Холи и Дејв, Ди, Доузи, Мики, Бик енд Тич...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Седнаа и ги гледаа студентките, и сите се обидуваа да ги гледаат како нешто необично, како нешто чиј дел тие никогаш не биле, ниту пак сакаат да бидат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Свири музиката радосни звуци, се извива гарнетата над сите нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Белите букви на натписот релјефно му се вдлабени во мозокот и тој секогаш ги гледа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја истевтиши и и се закани да не оди кај Адема, да не гледа во туѓи мажи, да си ги гледа дечињата оти ќе ја заколе и неа како Аќифа во Маданот. Co тоа помина ноќта и дури мајка му стана рано да му сукни некоја кора на милото чедо, Ката излезе од ќералчето и им соопшти дека Толе пред зори излезе и дека и рече да не кажуваме оти си дошол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За него прашувам, му рече мачејќи се да не ги гледа неговите прсти.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тетин ми го вклучи телевизорот поставен високо над старото ’рѓосано ќумбе и продолжи мирно да ги гледа сериите вести на државните канали, а децата се мушнаа во едно пожолтено ќоше и почнаа нешто таинствено да си играат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мече, дај вода! … А Мече ги гледаше ѓаволесто и никој од нив и не слутеше каква изненада им спрема.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ги гледаше чудните ознаки, напишани одамна, на рака, со бројни сини минијатури, како нивно чудесно небо.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И сите ги гледаат и веруваат дека пијат чај, но само едно не им е јасно и се праша по некој: — Зошто, душко, овие луѓе пијат по пет шест десет чаеви наутро?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И продолжи да си ги гледа како секоја мајка рожбите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги гледаше неговите пет сводови како со џиновски замав скокаат во Луда Река, а како централните прескокнуваат повисоко од другите затоа што мостот беше подгрбавен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Од Елбасан патот нѐ однесе во Драч, во пристаништето. Пешачиме долж доковите, ги гледаме усидрените бродови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Гита го испрашува гледајќи го во празните, сиви зеници, без и да отвори уста, го прашуваат очите на неговите сопствени деца, очите на луѓето што едвај ги среќава низ испразнетите гета, погледите на оние 43 илјади луѓе што заминаа со писокот и чадот на локомотивите и што ги нема веќе, а тој, ете, ги гледа секаде наоколу.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас само ја потргнувам шамијата над челото, барем очите да ги скријам, да не ги гледам луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се шетам по собите и ги гледам. И не можам да им се нагледам. Сонцата мои за три светови.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Малинка и Златко ги гледаат трендафилите. Како првпат да ги забележуваат. Навистина се убави.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Од полумракот, зад последните маси, келнерите со омраза ги гледаа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го здогледаат некаде Бошка и, затскриени некаде за да не ги гледа кои се, ќе му се развикаа: - Јатак!... Јатак!... Јатак!... Уаааа...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ги гледаа работите правилно поставени: знаеја за кармичкиот закон на космосот и неговите казни, за враќање на лошото, врза нив или нивните поколенија ако постапуваат лошо!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ги гледав тие ѕверовидни суштества и повторно почнав да треперам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се насмевна в сон. Ги гледаше облаците што пловеа по егејското небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги гледам од под нивните кожни чизми, од под колена.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кога оние двајца биле готови, во исправеноста слични на голи стебла, едниот крај јамата, другиот крај преголемиот куп гранки, тишината станала помамна утеха дека сепак не ќе се случи нешто страшно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата историска потрага по падовите на империите на Балканот, во времето кога ги проучуваше миграциите на животните, воден од својата внатрешна дарба работите брзо да ги гледа споредбено, бараше сличности со инвазиите на ордите на Џингис Кан и на Тамерлан.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На Милка ѝ е убаво во неговиот стисок, темница е и никој не ги гледа, децата фрчат, само оваа Родна се залепи до нас и овој мојов пес ме стиска мене а мисли дека е таа!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ги гледам само градите и гледам некои сламки и некои пајаци што слегуваат по сламките. 258

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова особено важи за тимските спортови, каде што играчите не ги гледаат поради нив самите, не како предмети на интерес самите по себе – како оние во гимнастиката и скоковите во вода, каде што спортското натпреварување лесно подлежи на обвинението дека дава проѕирен изговор за упадливо себепокажување и каде што затоа мажественоста на учесниците може полесно да се оспори.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оти кажано е: непријателот твој најдобар лекар е на мааните твои, оти подобро ги гледа од пријателот, кој од учтивост или ласкање никогаш отворено нема да ти ги изглаголи!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зар не ги гледаш сите тие богатуни кои просто не знаат што да прават со своите огромни празни куќи и кои умираат од досада?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кристина рече „пис!“ уште неколкупати, ја затвори вратата и сета зацрвенета од возбуда седна до татко ѝ и таа да ги гледа вестите, како да е возрасна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Почнуваше да ги гледа поинаку.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој ја потфати за раката, ја приближи до себе, а таа малку уплашено погледна наоколу, некој да не ги гледа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А кога и тој еден ден ја забележа каде што го ѕирка, почна и тој да ја ѕирка неа, да ѝ ги гледа белините кога ја запрегнуваше кошулата правејќи го тоа полека и споро да го дразни и излудува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Подоцна во циркусот научив дека сите циркуски ѕвезди бараат на тренингот, освен учесниците во точката и аѓутантот да нема никој друг, особено не во публиката; редовно се случува да им падне концентрацијата ако има макар и две очи во темнината што ги гледаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Агата стаписано ги гледа. Еден војник приоѓа до масата и го фрла албумот кон другиот крај на собата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Момчињата зошто да не ги гледаат?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А чичкото ги слушна, ги гледа и топло се насменува.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

На нивниот осумнаесетти роденден, на кој се собраа сите роднини, една од тетките, зборлива како повеќето добродушни жени, забележувајќи го таткото како горделиво ги гледа синовите, го праша: „Кој од нив повеќе личи на тебе?“, на што сите присутни се насмеаја. „Тој“ – рече.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Чана преку ѕидот како да ѝ ги гледаше мислите во главата, само што се зафати да ги поднамести работите, еве ти ја со големата става и широката насмевка и со нарамник убави штици.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тогаш ја чу жената како го вика од терасата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не ќе го гледа школото во кое ги поминал првите одделенија, а пред кое сега шлапкаат брановите и, не ќе ги гледа редот високи тополи покрај потокот што се урива од планината. А брата си и на животе не повте да го види.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ручекот беше готов. Мирисот на загорена каша забележливо се засили и ги надмина сите останати кисели мириси,што постоеја во куќата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој ги гледаше едно време, клатејќи глава, а после ги запраша со строг глас: – Што правите бре тука!

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ги гледа многубројните визи со арапска, кинеска, латинична и кирилска азбука. Гледа и се чуди.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледа непотполен и неуверлив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ПЕТРИЈА: Ако, ако, и по три!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Само ги гледаше и како да не можеше да им се донагледа, толку што му беше трпезата богата со семсекакво јадење.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Светот дефиниран само преку приватната сопственост неопходно исклучува какво било постоење на јавна сфера која би била инклузивна и широко репрезентативна на разноликоста на различните јавности.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Ги гледаш старцине? Прво на оној дедо земи му го бастунот и со него на бабата крени ѝ го здолништето.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Над заедничкиот гроб на момчоците што пред три години ги заклале преостри јатагани, неколку мајки, како и секогаш во претпразнични ноќи, доаѓале со свеќи да се молат за синовите, најмладите светци во стојбината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаше ниедна друга мисла, додека ги гледаше како се смалуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја советуваше мајка му за да не му се влоши повеќе состојбата, да му дава слики од татко му да ги гледа, а добро е и Методија одвреме-навреме да навраќа сè додека на Бигуле не му помине депресијата и сфати дека татко му не е жив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Вдовиците и бедните, ги гледаш, солзи леат, и момите — за света чест.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Но смислата на овие нејзини зборови Соколе треба да ја сфаќа веќе буден, зашто таа му мина во тој миг како проѕирна измаглица меѓу лозите, тој сега ги гледа пред себе само мирните зелени лози и гледа дека сето ова што го доживеа било само сон.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не рече, ама попот Никола погоди и не беше малку исчуден од ова чудо од ретка жена која е способна и сама да остане, и сама децата да ги гледа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Перса ликуваше што сепак се исполни она што го посакуваше, но, се разбира, среќна беше и Пелагија што ги гледа кумовите и нивните деца добро нахранети и добро облечени.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Тие си ги гледаат своите интереси... - им велеше учителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ги (зам.) - гледа (гл.)