Прерано ја прозре пролетта. Презимуваше во премногу глави, ги гасеше утрата во преполн пепелник. Ги распоруваше моделите, ноќите, годините...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Огнови. Не ги гасам. Поспокојни се од пепелот. Нека горат, нека си ебат мамата.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Ги гаси цигарите од мојот нос - Срце што крвави ги валка теписите! Погледнува надолу радосен што нема тепих. 60 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Но и тоа трае само за миг, всушност, како непосредно пред мојата порта да се отвора дворот на мојот болен пациент, веќе стигнав таму; коњите стојат мирно; снегот престана да паѓа, околу мене месечевата светлина; родителите на болниот итаат низ куќата; сестра му по нив; речиси ме креваат од колата; од нивните збркани зборови не можам ништо да разберам; во собата на болниот воздухот одвај може да се дише.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
„Не!“ викна Роза и побегна во куќата водена од точното претчувство за неизбежноста на својата судбина; го слушам ѕвечкањето на синџирчето со коешто таа ја заклучува вратата; слушам како штракна бравата; ја гледам како уште во ходникот, а потоа јурејќи и низ останатите соби, ги гаси сите светилки за да не ја пронајде никој.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)