ги (зам.) - валка (гл.)

За него, сиџилите беа свети, пресвети, за да ги валка со какви било интервенции вклучувајќи ја овде и онаа до Водачот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко тивко продолжи: - Сине, за мене сиџилите беа свети, пресвети, за да ги валкам со некакви приговори, жалби или тужби...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не ме остава да си ги валкам рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ова старче, со она негово пониско рамо, продолжуваше веќе и да си ги валка своите вредни раце со некакви ситни кражбички, и беше сѐ порадосно, мислејќи дека еднаш и тој мораше да дочека среќата да му се насмевне, сфаќајќи ги за своја среќа токму тие свои поеднипати и до смешност бесмислени кражбички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Валкаше. Ги валкаше сите нив. Го валкаше него, Змејка, тој секогаш се чувствуваше извалкан од тоа, со она свое постојано чувство на свеченост, со кое што ги примаше сите новооткриени работи, со кое ценеше сè што ќе видеше првпат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зачмаената улица оживуваше. Како матен порој ги валкаше во мов удавените луѓе - себични и нечовекољубиви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги гаси цигарите од мојот нос - Срце што крвави ги валка теписите! Погледнува надолу радосен што нема тепих. 60 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега и таа сфати - не вредеше човек да си ги валка рацете со ситни и безначајни работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)