ги (зам.) - бев (гл.)

Одушевувањето што ги беше обземало беше дословно одушевување над таа празнина врз која хегемонијата сѐ уште не ја беше преземал ни еден позитивен идеолошки проект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Годините врвеа... Еден ден вршејќи со коњите силната работничка Славјанка, ги беше потерала двата коња посилно да трчаат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Петар знаеше каде одат, затоа ги следеше одејки полека, ги беше пуштил на слобода, знаеше дека ке се сретнат кај кладенецот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да, имаше среќници меѓу луѓето што ги беа минале сите „кругови на пеколот” на семоќните комисии, па ја спасиле козата токму за овој ден на воскреснувањето на козите на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие, проклети да бидат, што го подготвуваа обрачот од сите страни, ги беа поделиле луѓето на класи, на пријатели и класни непријатели! Па удри едните против другите!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И порано еднаш, тие ги беа почестиле работниците со пиво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се разбира, ги фатија. Најпрвин ги беа однеле во болница.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Улиците на градот ги беше исполепил со своите визит-карти и со исчкртани разни градски фигури (urban figures).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога дојде тука, на крајот од минатата година, неговата влада веќе ги беше донела подготвителните прописи: значи, на 14 јули 1941 година го обезбеди Законот за еднократен данок на еврејските имоти што Константин З. го сметаше за добар пропис зашто само во Скопје им донесе богатство од 45 милиони лева, за жал еднократен прилив; потоа на 4 октомври Законот за забрана на вршење трговска и индустриска дејност на Евреите што не донесе ништо; на 1 ноември со најтешкиот пропис, Законот за заштита на нацијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
(...) Смеам ли во оваа прилика, мошне почитуван господине генерален музички директоре, да Ви ја изразам мојата благодарност за многуте часови на творечка, голема и понекогаш потресна уметност, коишто ми ги бевте приредиле, мене и на мнозината мои политички пријатели, а исто така и на стотиците илјадници добри Германци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ернст возеше низ густа завеса од дожд и мрак, а јас веќе ги бев исцрпел сите теми со кои дотогаш ја разбивав монотонијата на возењето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дури и стварно да ги бев видела двата задни пара нозе како се движат како што би се движеле при скокање, мислам дека резултатот ќе го сметав за нестварен и механички, беден обид во споредба со ненадејниот висок главешкум Маргина 35 115 лет од шепата на нашата мачка.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мислам дека горе ги беше потерала... влагата во куќните цевки.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа интервју или, подобро, доживувањето од тоа интервју, молскавично ги избриша сите позитивни впечатоци што Ернст ги беше насобрал за време на нашата посета на Книн.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сите изнастанаа. Почнаа да трептат со очите, да се трезнат, да се разбудуваат од дремката што им ги беше навалила очите од претераното пиење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Една зимна вечер, кога снегот ги беше покрил кошарите каде што ги затвораше своите двоноги животни — чифчиите, Адем го наметна својот курк, го зеде бастунот и отиде кај Кулиќевци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И чекаше да се осамне за да тргне со самиот домаќин Тодора Чачев со двете маски и магарето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главче почна да се правда дека тој од дома не може да излезе, а камо ли кумитлак да брка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги беше научил луѓето од својот „пашалук" слепо да ги исполнуваат неговите наредби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште пајтонџијата не ги беше застанал сосема коњите, пајтонот го заобиколи цел обрач луѓе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На професорот Георги Старделов, тогаш белградски студент, денес, 58 години по случката, уште не му е јасно како купиштата роднокрајни зелки што ги беше растоварал на Бајлониевото пазарче наеднаш се најдоа на врв Балканска улица кај хотелот Москва (а така беше било пишано: Москва секогаш да е на врвот) и почнаа да се тркалаат удолу, како кога пред очи ви бега голеиот сон, оној најубавиот, од детството.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Расказот „Кога во Скопје ги беа измислиле чадорите” (Маргина 23-25) за првпат е објавен во списанието Разгледи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бугарските трупи дотогаш ги беа окупирале областите кои им биле доделени со одлуката во Беч-источниот дел на Егејска Македонија и Тракија, какои делот на крајбрежните острови во северниот дел на Егејското Море (меѓу нив и два поголеми острови - Тасос и Самотраки) и во овие делови воспоставиле своја цивилна и воена власт.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тој ги беше одврзал рацете и нозете на цајканот кој сега шета по хотелов со автоматот на господинот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Прв одеше и екипата ја водеше снимателот, во износени гојзерици и голф - панталони; од рацете не го испушташе пусулчето, во кое му беа забележани пунктовите што му ги беше издиктирал режисерот за денешното снимање; а на вратот му висеа и се клатеа, на одделни предени врвки, зухерот и светломерот, како две амајлии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И во ателјето, заедно со сликите што ги беше оставил таму, почна да ги реди и платната што ги донесе, да ги реди и да ги прередува по сите ѕидови на ателјето, замислувајќи си го концептот по кој ќе бидат поставени на планираната голема изложба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имено, снимателот ги беше поканил, по повод успешното привршување на снимањето, на по чашка пијалак во Клубот на филмаџиите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги најде и волнените чорапи што му ги беше сплела баба му додека уште ѝ се догледуваа плетачките игли меѓу здрвените прсти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пред сè што ги беше запознал затворите на сите режими и сите власти го водеа во своите тајни списоци на сомнителни, се држеше исправено како и секој граѓанин што зборува сешто и ништо не урива, така што можеше да му дадеш од четириесет до шеесет години и пак да не погодиш и пак да не згрешиш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Па си реков.... - се задави од првата семка, од еврејските, што за последен пат ги беше нашол во Велес, во една леблебиџилница под мостот. Или под јаворот?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Меѓу портата на ниските тараби и неколкуте скали до главниот влез, по двете страни на кратката патека, татко му беше засадил корења трендафили, а потоа ги беше калемил од диви до питоми ружи, од питоми до зимски ружи, жолти, розови и црвени, дури и една црна со латици небаре од кадифе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги носеше книгите во својот скуден дом во кој сите ѕидови ги беше претворил во библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можеби и затоа беше свечано облечен и ги беше принудил своите книги на нов распоред.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тие веќе ги беа известиле повисоките органи и институции.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И, што беше најзначајно за Татко, Иса-бег ги беше увакафил и сите свои книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој му ги потврди информациите што ги беше добил утрото од директорот на Институтот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од толку што ги беше напрегнал очите, почувствува солзи во нив, сенките зачас му се изгубија, па ги затвори очите за миг, да се примири малку, да ги истисне солзите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо Димо ги беше подредил работите да течат така, та на сите да им биде убаво, сите да бидат весели, задоволни, сити.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Северниот ветер што дуваше од утрото, ги беше скршил некаде своите крилја, па сега изгледа над планината струеше топол јужен ветер.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поучен од лошото искуство на некои одамна настрадани колибари, кога волците се беа вовлекле преку сламениот покрив во трлата и им ги беа искасапиле стадата, дедо Димо ја беше изградил плевната на таков начин, што добитокот во неа да биде на најсигурен начин заштитен од волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој роднината, му бакна рака на болниот старец, промрморе одвај чујно: „Прости ми, мили дедо”, па ги свика кучињата што Денко ги беше нахранил и со торба преку рамо забрза преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ѝ кршеше кревки букови гранчиња, ја нудеше со сите треви и растенија што ги беше посеала пролетта по Заветна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Барикадите не беа подигнати да ја спасат Сорбона, туку на другите во лице да им биде фрлен нејзиниот труп, како што црнците од Ватс и Детроит на јавноста демонстративно ѝ укажуваа на урнатините на своите квартови кои самите ги беа запалиле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Само ќерката се извлече затоа што ги беше заменила неделата и понеделникот, што впрочем беше дозволено, а секој понеделник беше нормален. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 65
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Борко седеше во ладовина, под сенката на старата круша и врзуваше китчиња од вртипоп, синчец и други разнобојни цветчиња што ги беше насобрал во откосената трева.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ни град полињата житородни ги беше фатил, ни рој од скакулци се вдал, ни султанот арачлии час предвреме им пратил да збира арач лут без жал.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Како да ми беше наѕирнал во мислите!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Размислете за тоа кога ќе си идете дома“, ги беше посоветувал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто пред иследникот го сокрив потеклото на разговорот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност пропуштив да му откријам дека повторувам слични зборови на оние што ги бев употребил во еден друг разговор со истиот мој професор Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Обично забораваме на отсутниот, иако со години живеел со нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Патем, само за да појаснам, секое поставено прашање таа го проследуваше со по неколку можни одговори така што практично не оставаше никаков простор за некое додатно мислење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ајде, одете си, грешка е“, им викна во еден момент на насобраните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од многуте размисли што ги беше изврзал во реченици мислам дека посебен впечаток ми остави неговата констатација дека сите аргументи што ги согледал откако внимателно го разложил до најситни детали мојов случај констатирал дека сепак станува збор за заговор со обид да се дискредитираат моралните квалитети на наш висок раководител.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше начинот на кој ми ги беше упатила прашањата, или поточно нејзиното гледање на проблемот што најмногу ја измачуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Добро си забележал, мајка ти беше многу изморена - додаде малку подоцна откако ја погледна во очите што јас за жал не и ги бев затворил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најтажното во случајот со Басотова беше дека со нејзиното повлекување од обвинението алката беше скината, а без неа, без таа алка, барем во овој јасен случај, не можеше да се затвори синџирот на самоволието, алчноста и другите несреќи кои за волја на вистината и не беа почнале ниту пак завршија со случајот на Басотови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да, сосема непромислено бев повел војна за некоја правдина, за некаква одговорност на видни поединци во остворувањето на идеалите што ги бевме ставиле толку лесно на хартија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Понатаму, од нејасното излагање на Кожинката произлегуваше дека тој бил изненаден од ставовите на некои неупатени другари кои ги застапувале тие поинакви сознанија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изгледа на оние долу, под прозорецот, што самата ги беше собрала за да сведочат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборови, зборови… а не е за на отпад и она упатство или шега дека зрелоста се мери само според количините наивности во нашите размислувања!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој вистински разговор всушност му претходеше на оној, замислениот, и се однесуваше токму на таа тема: каква помош смее да очекува синот од таткото во моменти на загрозеност?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И затоа, според неговото мислење, после толкавиот труд вложен во сериозниве иследувања, некои нови погледи на случајов му се чинеле најблаго речено, избрзани и неаргументирани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не мислев ништо лошо“, излажа Глигор Пашевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи не оној од импровизацијата од пред малку туку од еден вистински разговор што го водевме гласно и со толку добро запаметени зборови што и денес можам да ги видам како да се забележани или изрежани на некоја карпа или на некоја друга цврста подлога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изрази жалење, на пример, за некои „непристојни нешта“ што ги беше кажал за некои негови колеги философи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ќе ја признаам вината што бев суров“ во минатото, рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Опитен беше во расправи и бевме чуле дека сите со кои беше расправал ги беше победил со разум, ум и божја верба.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сѐ кажа дрвото, сѐ видовме: на кората од тоа дрво беа наресани, како слики убави, сите букви кои Стефан Писмородецот ги беше прогласил за свое видение, за род и пород свој.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И уште нови некои букви покажа дрвото на вистината, кои Писмородецот, од не знам какви причини ги беше изоставил во писмото што го преподаде како свое.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тоа минато блескаше јасно само споменот на Јан Лудвик. И на песните што ми ги беше напишал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сметам дека моите напори се надоврзуваат на нивните, а не дека ги одменуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, штом толку се озлогласи предметот, јасно беше дека тука ќе мора да правам многу повеќе за да го оправдам целиот проект – да се зафатам со темата на некој издржан, макар и делумен, начин и да дојдам до некои вистински одговори.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А додека се трудев да ги одговорам неодговорливите прашања што си ги бев зацртал, почнав многу да им се восхитувам на претходните писатели на темава кои успеале да дадат видливи одговори и убедливи толкувања на машката хомосексуалност како културна практика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едноставно ќе си го предавав предметот, ќе си ги користев расправите за да ги истражуваме средишните прашања за машкиот геј-субјективитет кои ме збунуваа, ќе ми доаѓаа разни идеи, хипотези и решенија, ќе ги обработував со една генерација студенти, па одвреме-навреме, кога ќе ме заблеснеа мигови на просветлување, ќе си објавував огледи на таа тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Личеше на недобројните други пораки што разни припадници на христијанската десница ги беа испратиле до разни служби на Универзитетот на Мичиген.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неизвесноста од тоа што можело да се случи утре толку многу ги беше преокупирала, толку многу ги мачела, што, како што признава Шатев, тие, наоѓајќи се во нервна напнатост, просто не можеле да се трпат меѓу себе.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, размерите што ги беше зела ВМРО со дејноста на својот легален и нелегален апарат беа толку големи што ЦК, да беше составен дури од професионални револуционери, пак не можеше да одговори на созреаните потреби за пропагандата, агитацијата, подготовките, обуката, камоли пак да раководи со револуционерните дејствија во цела Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да - логори беа... од тие логори пред некој месец, а можеби и порано ги беа иселиле Јапонците, значи јапонските заробеници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Татковците тогаш ги беа собрале и копаа ровови и сечеа дабови, буки и борови и градеа бункери.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Македонските организации Захаријадис заедно со својата дружина порано ги беше отпишал, но овој пат им дојде часот сосема да ги столчи заедно со азбуката и јазикот. Рече дека се титови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така, откако не исчистија со топла вода и сапун и валканите пљачки ни ги попарија и ги испраа, и откако не дооблекоа и добро не нахранија, по топли и средени куќи не сместија, тогаш почнавме да се пребројуваме, да прашуваме и препрашуваме за живи и загинати, за сакати и изгубени, и се собиравме на оплакување, на помен и намнисување во тие куќи напуштени, од кои, како што се зборуваше, ги беа истерале Германците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука во Перењас, а веројатно за полесно да се изговара е запаметен како Прењес, сместен на крајот од оваа котлина, која гледана од горе, личи на огромен казан, пред шеесет години во бараките, коњушниците и магазините на напуштената некогашна италијанска воена база ги беа сместиле нашите, а јас Прењес го запаметив на поминување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, тоа било време кога многу од семејствата ги беа зеле своите загинати и ги закопале на свои гробишта.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
После прошета по собите, разгледувајќи ги работите што до тогаш не ги беше видела и со омраза поттурнувајќи некои од нив, за кои беше сигурна дека ги донесла Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Рече: „Долги години верував дека растам во едно предградие на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес избра да умре во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но споменот на тие години во женева времето и заборавот не ги беа уништиле, ни од далеку, туку беше жив во Борхесовото паметење, па дури стана и драга област на втората татковина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неодамна ископав еден негов необјавен говор кој го оддржал 1945-та за да му се заблагодари на Аргентинското друштво на писатели на Почесната награда која му била доделена како знак на извинување затоа што не ја доби Националната награда за литература онаа година кога ги беше објавил измислиците. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 215
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тој говор, тој го опишува јадрото на својата творечка лабораторија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во својот “Автобиографски есеј”, 1970-та, тој напиша: “Ја познавам женева многу подобро од Буенос Аирес, што лесно може да се објасни со фактот дека во женева нема две раскрсници што се слични, па човек брзо ги воочува разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој ден шетав крај таа зелена и ледена река, Рона, која минува низ самото срце на градот, а ја премостуваат седум сосема различни мостови”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш мајка ги кажа оние зборови кои со години ги беше заборавила, а ми ги кажуваше на почетокот од мојот живот: “Ќе беше подобро никогаш да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидовме во Големата сала, таму беа расфрлани костимите кои ни ги беа позајмиле од Бургтеатарот, а кои стоеја неискористени затоа што сите сакаа сами да си ги осмислат облеките. „Еве,“ реков, „ова е за тебе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и ги чувам неговите алишта, и предметите од неговата соба ги оставам онака како што тој ги беше оставил кога замина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долгиот прашален поглед на Сликарот откри уште две чуда, што првиот пат не ги беше забележал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден коњ, дали од студ, дали од глад, си ги беше изгризал градите, си беше направил дупка преку која си го гризнал срцето и го иззобал како смрзната пченка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Само болката по синот и молбите упатени до Бога не успеав да ѝ ги нацртам, зашто не ги бев чул. О, каков грев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дали порано ги бев видел, што бараат на мојата маса?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со големи стрелки на мапата во него ги беше обележал Лојане, Црн Врв, Вејце, Вешала и Бозовце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Една мајка со ужаснување ја погледна неговата, кога тој, додуша сосема свесно, на двете кукли кои некој ги беше ставил во брачен кревет, како да се маж и жена, им додаде уште една, речиси андрогина, целата искубана и рамна, поставувајќи ја опчекорена над ’машкото’.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Делото беше направено од хаотичните остатоци што тој ги беше видел во својата кујна едно утро по ноќната забава.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едно време останаа тука сосема скучени, како некој да ги беше прибрал под стреа од нивната заталканост, која само по некоја среќа можела ете и да има крај и чиниш се чувствуваа незгодно од тоа гостопримство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Запарниот здив на југот ги беше избркал во длабоки сенки. Да се освежат и освестат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Како да ги беше потрошила сите атоми на својата сила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да видам трага или сенка од покосените откоси што тој ги остави зад себе, дали веќе ги беше одвеал ветрот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чувствуваше како некој да ѝ ги беше кршел карличните коски. Како да беше меѓу два воденички камења.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И пак за миг, како да ги виде откосите, што овој човек ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заради зачестените излегувања со другарките веќе од поодамна ги беше потрошила сите изговори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги пронајде двете загубени души што сплаварот ги беше оставил на спротивната страна. Ѝ остана уште да ги врзе двете откинати алки, да биде сведок на асоцијативното спојување на двата пловечки острови во водите на Власинското Езеро.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некои патници се расправаа заради дуплираните карти кои ги беше издал шалтерскиот работник.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели и таа одамна ги беше поминала.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ружа, која штотуку повторно ги беше наполнила оружјата за миг, неочекувано, пред да изусти збор, беше разоружана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Водата ѝ ги беше избришала белите праменчиња, а подвратните брчки беа скриени под дебелата ролка префрлена преку најновиот модел тексас фармерки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели во мислите ги виде расфрланите откоси што овој заводник ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Парацелзус му ја покажа клупата; другиот седна и причека.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ноќта ги беше избришала прашливиот атанор и лембиците,20 кога некој тропна на вратата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трубадурот остана на ранчот. Тука имаше мир, тишина и почит, какви што немаше најдено во бучните кампови на кралевите на добитокот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде живеел чиновникот што ги беше поканил, за жал, не можеме да кажеме со точност: помнењето започнува силно да нѐ изневерува, и сѐ што се однесува на Петербург, сите улици и куќи се слеале и толку се измешале во главата, што е мошне тешко да извлечеме оттаму нешто што би изгледало пристојно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако ќе забележеше дека стомакот му се дуе, стануваше од маса, го вадеше шишенцето со мастило и ги препишуваше документите што ги беше донел дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Многу од песните што ги пееше беа чудни, меланхолични, „канцони“ со ниски тонови коишто ги беше научил од мексиканските овчари и „фармери“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој не знае што му е, дали е болест или некакви грижи, затоа што тој стануваше сѐ понедостапен и забораваше и се откажуваше од некои работи, што ги беше започнал и во самиот Цариград.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ѕидарите се разотидоа дома на зимување, а градителот ја минуваше зимата во својата колиба од која речиси никаде не излегуваше, а постојано беше свиткан над своите планови и пресметки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На дното на таа репродукција ги беше испишал буквите L. H. O. O. Q. кои на француски можат да се изговорат како Elle a chaud au cul (Таа има врел задник).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во L. H. O. O. Q., 1919., Duchamp на репродукцијата на Леонардовата Мона Лиза со молив ѝ додаде мустаќиња и брадичка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нив ги беа веќе потрошиле претходно, благословувајќи го учеството на инзвонредниот пејач на озлогласената Евровизија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во тоа му биле слични на нивниот голем узор Винсент ван Гог чиишто слики ги беа сретнале 1905 во дрезденската галерија Маргина 36 79 „Арнолд”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Човечката гадина, човечкиот накот студентот тукушто ги беше засакал: сѐ уште го плашеа луѓето што ги познаваше, нивната љубов, работата во фабрика за надница и леб му се чинеа нечовечки.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А Рене рече: гледајте, со моиве раце ги бев држел, стотици, можеби и илјадници парчиња; некои беа меки, некои тврди, а сите мошне течни; мажи, жени, гнили и полни со крв.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нашите тагови својата вера во вечното убиство, и сите ритуални пракси во врска со тоа, „информативно-политички” ги беа разработиле, и имајќи ја, за разлика од индиските, целата држава в раце, праксисот на своите верувања го претворија во една канибалска војна.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И тие веќе како договорени се упатија кон долгата патека покрај паркот под Тумбекафе низ кое пролетта тукушто ги беше расцутела јоргованите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Како да бев наследил дел од балканската историја со која Татко не можеше да излезе на крај и ми ја оставаше на разрешување, во мојата младост, сѐ до доцните години на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше чудесен летен ден.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само светите книги ги беше поместила најблиску до себеси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во купот писма што ми ги беше оставила секретарката врз работната маса, главно покани за приеми на странски амбасади, лесно го препознав мајкиното писмо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба беше свесен за својот трагизам како и секој смртник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сметаше за историчар во стихови на својата Палестина, ги беше поместил во зборови соништата на Палестинската држава и беше еден од ковачите на нејзиниот идентитет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас ја бев загубил земјата која ја претставував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа го чинеше во исклучителни поводи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа времето кога Тито ги беше прекинал односите со СССР и Сталин, па дури не била исклучена можноста од атентат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба дамна ги беше загубила сите илузии оти постариот син ќе се врати во Цариград, па ќе ја подземе и неа со сите илузии веќе во залез, или синот само ќе се врати во Лондон, каде што некогаш службуваше како амбасадор на нова Турција во Велика Британија нејзиниот полубрат Али Фетхи Окјар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги осудуваше верскиот интегризам и насилното населување на палестинските територии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не беше изневерен распоредот на Татковите книги, макар што таа имаше прочитано многу книги за време на моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бурниот живот, секојдневната напнатост во создавањето на државата, во нејзиното одржување, ги беа оставиле длабоките траги, но ја беа подзасилиле, можеби до патолошки димензии, опсесијата на владеењето, неговото верување во неприкосновено месијанство...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некогашните деведесет проценти на земјата што ја претставував ги бев загубил засекогаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие што ги беше бранел, без да знае кои беа, и кои ќе бидат по војната, всушност му го спасија животот во времето на комунизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во распоредот на неговите книги можеа да се наслутат патиштата кои ми ги беше одредил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со ова патување Галеб со Тито ќе влезат во значајна етапа од југословенската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На ќерамидите на манастирот паун со сите бои на божилакот ги беше раширил крилјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што излезе рехабилитиран, тогашните млади ранобудни патриоти добро му ги беа затвориле сите пристапи кон Катедрата за педагогија, чиј основач беше, повикувајќи се на фактот дека професорот засекогаш се збогувал со Комунистичката партија, со што пристапот кон Универзитетот бил невозможен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие ги беа задржале примитивните чувства што тој самиот мораше со свесен напор повторно да ги учи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ужасниот замор од работата му ги беше исцедила сите сокови од телото, оставајќи зад себе само една немоќна конструкција од нерви, коски и кожа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон ги прегледа четирите парчиња хартија што ги беше одвиткал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Безброј пати на партиските собири и на спонтаните демонстрации таа викаше на сиот глас, барајќи смрт за луѓе чии имиња никогаш не ги беше чула и во чии наводни злосторства ни најмалку не веруваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пораките што ги беше добил се однесуваа на написи или на вести кои, од една или друга причина, се сметаше за потребно да бидат изменети или, како што гласеше официјалниот израз, да бидат исправени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мојот другар, генералот, ги беше заборавил своите оловни војници некаде во близина на хоризонтот, во онаа потемнета зелена кутија на Пандора.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Почна да преместува, исто така нервозно, некои чаши од сокови и филџани од кафиња, кои веројатно штотуку ги беше изнесла од канцеларијата на претседателот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Односите на Марша со мајка му и татко му на Хелвиг, таа ги беше свела на најлаконски реченици.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тука најде книги што ги беше читала и во основното училиште и во гимназијата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг што ги беше испратил, неодамна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Турците качаци ова добро им дојде и не еднаш се оправда Јашар од Рувци и Шефкија пред валијата во Битола за извесни злочини што ги беа направиле овие крволочници, дека тие се направени меѓу самите христијани што се колат меѓу себе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој слушал неколку години црквена служба во манастирот и покрај молитвтите што ги беше научил напамет му остана како зборче она „паки, паки“ што го повторуваат поповите толкупати во црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По старата несреќа, на овој Петковден дојде од Чаништа на гости стариот Богдан Сирмев од Старавина со својата внука Анѓа, која веќе ги беше наполнила осумнаесетте години и се разубавила како горска самовила.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги беше собрал среде Поградец еден ден, во петок, на одбран ден, сите градски моќници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Доаѓаше со своето мало торбиче, во кое беше нејзината ноќница, нејзиното шише со лимонска тоалетна вода од која никогаш не се разделуваше, доаѓаше со чоколади за децата, со тегла ајвар или слатко, што ги беше подготвила сама, таа есен, и со книга од Татковата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше и неколку книги на италијански јазик кои Мајка ги беше добила од нејзината вујна, Италијанката Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка сè уште не си ги беше исцелила раните во душата по нејзиното трауматично враќање во земјата на корените.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некои од нив ги беше бранел, успешно и без надомест, како адвокат, кога, рибарејќи, ја поминувале границата, или по други поводи бивале приведени и судени.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сето тоа, а и многу други работи, ги беше научила од својата вујна Клементина, во незаборав­ниот Солун, рајот на нејзиното детство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко добро ги беше замислил и разработил обете варијанти и, на крајот, сепак се одлучи за бегство низ Езерото, ноќе, кога граничните стражи од обата брега се помалку внимателни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А таа ги беше наслушнала, беше ги пре­познала неговите чекори од далеку.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
-Е па! со среќа!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе спие кај мене!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште не си ги бев облекол гаќите... бев таков сред пролив...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му беше јасно дека сталинизмот, во еуфоријата на победата над фашизмот, во првите години, не си ги беше покажал вистинските заби на Балканот, макар што овде имаше многу прилагодливи волци, готови да го овековечат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Исток се вестеше руменилото на Сонцето. Светлината на денот ја победуваше жолтата светлина на татковата ламба, а сонот веќе ги беше совладал Татко и Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Па сепак не ги беше напуштил до крај, зашто секогаш кога остануваше обесхрабрен од потрагата по сиџилите, се препушташе на записите за јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Паунот ги беше раширил крилјата, небаре запрел божилакот врз неговото гордо издигнато главче.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А погледот ѝ запре врз книгите што Татко ги беше ставил на страна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како да ги беше запалил некој маѓесник, на полјанката веднаш пламнаа десетина огнови.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сите овие сомненија како да ги беше веќе оставил зад себе бидејќи беше нашол начин да ги сподели!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
По посетата на селото беше заклучил дека благодарејќи на Маре и лично ги беше запознал цврстите жени. Тие и вистински постоеја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не забележав кога се случи тоа, но Бојка ги беше донела на масата, своите раце, кои и овде не мируваа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пред кабината за пасошка контрола, не испуштајќи му ја раката, Л.А. одржува мал утешен говор: Случајноста, mu friend, ти е едно таинствено совпаѓање на нештата што низ нашите животи се случува инкогнито.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, кожата не ѝ е наежена, таа само малку ги беше стуткала нозете, така што задникот изгледаше уште помазен и оптегнат во однос на грбот, како тело на виолончело. Ѝ дојде од предната страна: ако нозете ѝ се собрани, меѓу нив ѕирка мовчеста полјанка, потемна од косата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тој 81 старец целосно ги беше дестилирал терпентинот и лененото масло низ Џорџ Смит и тие му ја отсликуваа душата, сиот Син период во квечерината, сиот Розов период во самракот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаев речиси сè, бев упатен во сите поединости, па сепак, не знам зошто, откако ја скрив срџбата зад широката насмевка, и понатаму седев спроти него и потпрашував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А на време ги бев забележал намерите на мојот пријател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас само ќе додадам дека тоа беа мигови кога ноќта ги истури зборовите што ги беа смислиле суштествата од високите гранки, додека Борис Стојчев, или поточно соред Катерина привидот од неговата сенка, шеташе по мермерните плочки што ја оградуваа фонтаната и се ѕвереше угоре, во крошната, од која еден по еден се јавуваа гласовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но за жал Катерина не ги беше слушнала овие неизречени пораки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев решил случајно ако го сретнам зошто на пример да не му се обратам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реков и нешто непристојно на своја сметка а љубомората ја прогласив за една од оние чудовишни пројави што ни ги беше завештал гнилиот капитализам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нејзиното сновење горе-долу го побуди во мене сомневањето дека во куќава се случува нешто необично, но дали долу, во месарницата, или во станот еден кат над нашата соба, не бев сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и упатствата што ми ги беше спомнал Б.С. укажуваа да внимавам токму на оваа негова слабост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Б.С. е галениче од кафеанските маси, оцени мојот сопруг В.Зрновски, кога Борис стапи во нашиот дом за првпат – рече Јана како да кажува тајна што требаше да реши повеќе од дилемите што ги беа спомнале.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги препрочитувам, овие забелешки што инаку се средени и во моето сеќавање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира јас незнам колку е будна кај мене таа потсвест.но првата помисла што ми наиде оној ден во ходникот кога го видов натрапников се однесуваше на решението што си ги бев поставил уште кога се будев тоа утро.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секако, стануваше збор за состојби што лично јас си ги бев стокмил со учество и на моето вообразување?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем на ваков начин ми приговараше поради некои од забелешките што ги бев нафрлил за да можам на нешто да се потпрам додека ја пишувам мојата книга?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги броев во себе глупостите што можеа да бидат искажани токму во овој момент, но единствената вистина што ги надвишуваше сите умувања и шепотења беше сепак неповторливото сипење на грутките врз сандакот и нивното тропотење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но како да му помогнам додека чувствувам како ме измачува помислата дека не сум во состојба да го запрам времето и дека веќе наближува некој друг ден, некоја друга ноќ, а тогаш Јана ќе биде сосема друга жена, поинаква од онаа што тој ја познава, и дека тогаш ќе му припаѓа на некој друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Потстегни ми го скутникот постојано се олабавува; а пред малку ми јавија дека ти знаеш добро да врзуваш! - наредуваше таа и низ виснатата долна усна се смееја големи жолти заби што веројатно ги беше позајмила од некое кротко доодено добиче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А токму во тој момент, можеби поттикнат од измислиците што ги бев изнарекол , Зрновски ја фати раката на Јана, ја приближи до усните за да ја бакне а потоа ја потсети: - Еј, заборави да ми одговориш, дали ти се допаѓа овој млад човек или не?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да седнам и тоа токму на плочата под која одамна веќе бил сместен некој (времето му ги беше избришало од паметникот сите податоци). но не поради умувањата на Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Живеевме во убавото социјалистичкото време без надостатоци, освен наследените.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, Маја ги беше грабнала во прегратка двете кукли што ѝ ги донесоа двете нејзини тетки.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ѝ ја скина долгата рачка, црешата стана тркалезна црвена џамлија, поубава од сите што ги беше видел дотогаш.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кадилницата во раката на клисарот Пенчо Славев чури, ја мавта се посилно и побрзо напред- назад, мисли така ќе ја забрза и молитвата на попот Сречко, само што овој не брза, работи според целиот божји ред, а и каде да брза, и жената и детето веќе му ги беше зела болеста, па тој и немаше друга цел освен таа: што посвечено и подостојно да му се заканува со божји зборови на злочестиот кој изгледа се беше притаил зад огновите на болеста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А татко ти, онака смотан, навистина не знаеше ни честито да се насмее иако убаво ги беше сфатил зборовите на дед Павел; само прогрофта нешто, промолви, изломоти, но зборовите не ги пушти да заживеат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како со соблекувањето да ги беше отфрлил нечистотијата и лагата на Градот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога се исправив, низ солзите што ми ги беа преплавиле очите од големото напрегнување, видов жолти очи зад затвореното прозорче на бањата, а потоа сенка што бргу исчезна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Народниот гениј ги беше презел сврзните ткива на трите јазици со голема традиција и минато.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа ги беше прочитала моите книги и нејзиното преведување беше тотално пренесување на еден свет, сензибилитет и време, кои ги акцентираше со своите емоции.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој ги беше прочитал на француски јазик Татковите книги и Времето на козите и се радуваше на нивното објавување во Турција што јас го сметав како своевидно татково враќање во Истанбул, но болеста го спречи да ја доживее нивната промоција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа имаше само шеснаесет години кога дозна во еден манастир, Нотр-Дам де Сион, близу до Истанбул, каде што учи француски, музика, виолина и пијано дека нејзиното семејство ја свршило за еден млад човек од албанската аристократија кој тукушто ги беше завршил студиите по политички науки во Истанбул.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Големо беше моето изненадување кога еден млад албански новинар, Алтин Раџими, неколку години по падот на диктатурата во Албанија, ги беше прочитал моите објавени романи на француски јазик, но своето внимание, на мое големо изненадување, посебно го беше запрел на Атеистичкиот музеј, посебно на сцената од атеистичкиот музеј во Скадар, односно на експонатот за душата, кога водачот Х.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Захаријадис сакаше армија која ќе се бори против англоамериканскиот империјализам, како што имаше обичај да се изразува, но не без одредена причина; тој сакаше армија која исклучиво ќе се определи кон оние основи, кои Захаријадис уште како младинец ги беше донел од Москва...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од појасот откопча две гранати што пред малку ги беше обесил на појас и ги стави пред себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И, според тоа, благодарејќи ѝ на оваа неодреденост во која тој самиот, Duchamp, и она што тој го работи никогаш не допуштиле да бидат затечени, никогаш скршени, можат исто така okno.mk | Margina #3 [1994] 9 да се бараат од онаа страна на сите поврзаности кои тој за момент ги беше отфрлил, за подоцна да бидат сфатени, некои оддалечени сродства во минатото, и, зошто да не, со Leonardo.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Беше време кога рисјаните ги беа веќе платиле арачот и сите други давачки, та малку се беа олабавиле и тоа Петре го сеќаваше по сѐ низ чаршијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во дворот полн со цвеќиња тој фрли само брз поглед, иако тие можеа одново да му кажат многу, но околу шадрванот во дворот, еден од најубавите што ги беше видел досега, се бркаа мали Турчиња во провиснати бечви кои постојано си го тргаа учкурот нагоре додека трчаа, та оваа слика ги надвладеа другите и мошне го успокои со ведри ветувања.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Божем самиот ги беше кажал оние зборови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во селото Сушица, слегоа со некои луѓе кон манастирот свети Димитрија, крај кого шумолеше брза река, носејќи тревишта и искршени гранки од снеговите што ги беа повалиле таа зима дрвјата и грмушките од шип и бозел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега тие беа варосани, но тој ги беше видел и ги паметеше!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така и Марко, не знаејќи колку му е сличен, седнуваше на привечер, пред да го замандали дуќанот во Скопје, седнуваше сам крај своите ибрици и синии што ги беше направил, покроце и на јаваш да прими малку од огревањето на нивниот матен сјај.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа зборови што ги беше прочитал во еден напис зачуван меѓу книгите од манастирот Свети Ѓорѓија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зборовите ги беше напишал некој Добре, писар. Умот од мислење. Очите од солзите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многу милееше комесарот, некаде привечер, да седне на чардакот и да го разгледува новиот куп сечени аспри што му ги беа донеле.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одеднаш, тој се потсети со гордост и што, уште како дете, ги беше видел насликаните фрески во охридската црква „Света Софија”, само неколку години пред Турците да ја претворат во џамија!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од кожарско-ќурчиската чаршија, од Капан-ан до Туз пазар, туфекчиската чаршија од Мустафа-пашината џамија, дуќаните и работилниците со ножови, сабји и друго оружје, до платнарите, абаџиите, бојаџиите, казанџиите, сарачите, јорганџиите, калајџиите, терзиите и кафтанџиите, сѐ беше на нога и траскаше, чукаше, коваше, тропаше, викаше, довикуваше, и повикуваше, а дуќанџиите шеткаа пред своите мали царства, не сакајќи да мислат на големото што ги беше поклопило и кое им ја пиеше и потта, и душата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што можеше Сандри да ѝ одговори на старата, кога и самиот го знаеше тоа, а ги беше предвидел нејзините зборови уште пред да стапне на прагот од нивната куќарка?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како да ги беа насобрале на своите гранки сите бели цветови од ланската пролет.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)