ги (зам.) - бара (гл.)

Беспримерното постигнување на телото... во уметноста е визуелизирање на постојано изменливи, меѓусебно признавачки релации на моќ и потреба, внатре во измените на односот субјект/објект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога телото станува материјална потпора, субјект, содржина на уметноста, тоа ја задржува можноста да ги измени детерминираните и фиксни односи коишто некогашниот објективен статус на уметноста ги бараше во играта на субјективитети поставени и емитирани со телесни гестови, структури и односи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Примерот на Машаланов е за поздравување затоа што ги ох- рабрува големиот број „непријавени“ и неосигурени работници – кои, правно гледано, немаат склучено договори за вработување и поради тоа чувствуваат дека се наоѓаат во инфериорна позиција vis-à-vis своите „газди“, да си ги бараат своите права по и судски пат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Охрабрена од ова барање правда преку суд Б.А., заедно со уште осум нејзини колешки, се одлучуваат да покренат судска постапка пред надлежниот Основен суд Велес и да си ги бараат неисплате- ните 20 плати [од мај 1995, до декември 1996] и 55 придонеси во ФПИОМ [од јуни 1994, до декември 1998].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поучен од претходниот штрајк и решеноста на работниците по секоја цена да си ги бараат своите права, рабо- тодавачот овој пат прави обид преку кој се обидува да го неу- трализира и инструментализира синдикалното организирање во фабриката.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, работодавачот – иако претходно е информиран за ваквиот потег кој би следувал –  сепак, беше видно изненаден кога судскиот курир му достави примерок од тужбата, заедно со поканата за подготвително рочиште.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Лично има воспоставено и коректна соработка со некои трудови инспектори за нивно ангажирање на терен во заштитата на работничките права и спроведување на законските одредби. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мора да се каже дека за цело ова време додека Ѓорѓиевски не е на работа, во Шеќераната се случуваат дополнителни турбуленции со кои додатно се отежнува можноста за спротивставување на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судечкиот судија-поединец (Ѓ. Христовски), во отсуство на тужената страна, а во присуство на заменикот- полномошник на адвокатот7 (Т.Домазетовски), во септември 2009, конечно пресуди во корист на тужителот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Под „други начини на справување“, таа го наведува спогодбениот начин на 245 решавање на споровите како убедливо најефективен, поефика- сен и мошне евтин.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа следуваат и „вообичаените“ реперкусии за тужителот кој, нели „се дрзнал“ своите 148 законски права да ги бара преку суд: тој е викан на разговор „во четири очи“ од страна на своите претпоставени, со цел да му се изврши притисок да ја повлече тужбата; потоа, откако овие заплашувања на надредените не вродија со плод, тој е шиканиран како „нелојален предавник на фирмата“ и повеќе не му се давани никакви дополнителни ангажмани, коишто претходно вообичаено ги извршуваше и сл.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вујошевиќ испраќа апел до сите [не]вработени дека најпрво тие самите мора да си ги знаат и да си ги бараат своите права, а потоа и синдикално да се организираат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во периодот од јануари до јуни 2011 година, овие луѓе извршија триесет и едно координирано теренско интервју, односно обавија разговори со работници ширум Македонија (Скопје, Битола, Велес, Гостивар, Куманово, Крива Паланка и др.) – коишто 12 се јавуваат во улога на тужители, и коишто се одважиле своите работнички права да ги бараат пред суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Парничните трошоци, кои паднаа на терет на Агенцијата кој и го изгуби спорот, беа одмерени на 18.910 МКД (310 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По некое време, а комплетно разочарани од новонастаната- та непосакувана состојба, како и револтирани од т.н. синдикат, кој очигледно седеше во скутот на новите газди – неколкумина похрабри и поборбени работници и работнички, меѓу кои беше и Б.А., формираа независен синдикат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Самите работници беа застрашени дури и од помислата да ги бараат своите права пред суд!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, кај работниците настана оправдан гнев и, како што минуваше времето, револтот се акумулираше сѐ повеќе и повеќе.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Радиото кажувало каде се движат партизаните, а овие пустината нив ги бараат. – се подзамисли дедо Ѓорѓи – Што да правиме сега?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потем татко ми се сети на сите книги што ги барал Чанга во врска со историјата на Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Додека ги бараше вистинските зборови, се разгласи сета маса на плоштадот и повеќе ништо не се слушаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во основа не беше толку уплашен за ната­мошниот развој на својот син партиец, колку што не мо­жеше да се разбере себеси, ги бараше причините за својата постојана неутралност, за емигрантската готовност за ком­промиси, таму каде што објективно можеби и немаше причини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Попусто ноќта војниците и полицајците, со претставници на власта и партијата, посебно со задолжените за козјото прашање ги бараа козите и Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние организираме задруги, тие ги бојкотираат, ние создаваме кооперации, тие ги бараат дуќаните.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја споделуваше болката на мајка, на другите мајки во Козар маало што не можеа да го прехранат семејството, но тој бараше да ја разбере суштината на проблемот, ги бараше патиштата на можниот излез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите ги бараа козите и Чанга. А од нив ниту трага, ниту глас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ама не одам кај богатите. Будалите ги барам. Оние што сиромаси од ум и за ум.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Инаку ќе ги барам преку кадијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Затоа и му ги бара коските, за да се накалеми на нив, како на трн глогов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А не беше родена кога мене ме чуваа чичковците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Ееее...... тогаш беа празници во сите станови на Борис Кривошеев што тој горделиво ги бараше од Сојузот на борците како што им се стеснуваше просторот откако се ожени чичко ни Трајко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мамо, ајде ѕвони, што чекаш. Толку време ги бараме, нѐ стемни...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Прво затоа што треба да ги бараат на паркиралиштата, а потоа и поради „скапата услуга“ - 10 стотинки на километар - што кај нас би се сметало дури и ефтино, но за приликите во Бугарија не е така.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ги барав пајаците и им давав засолниште; изигрував домаќин за црвите од сите видови; великодушно се однесував спрема зелените скакулци и лисните вошки, мравките и разноразните ларви; клукав неколку вида болви; негував штурци; им наоѓав засолниште на пчелите; ги преместував хемикалиите на мојот маж за да бидат подалеку од штурците, комарците, молците и мувите. Маргина 35 119
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Една разонода му стана да ги бара вестите од градот каде што беше појдена Лила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зошто толку одлагав, зошто покажав таква нерешителност на карактерот и не ги барав порано тие чевли, на кои имав полно право?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сета планина ја преоравме по желки. Нив повеќе ги бараат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јаболкчињата сестра ми со мака ги гризеше. Но ги бараше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Очите ли ги бараше да бега со бандитите...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дење како бесен се разлетува низ селото и си ги бара двата коња.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Знам, ги бара чорапите. Нови беа и од чиста волна. Трча боса, нема што да обуе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
6. — Што стана, бре Иге, попе, Милане, Тоше? Што направивте овие дни овде? Имате ли некои врски со Перета, Петрета? Кај фатија тие мажи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кога ми е празен ќемерот не можа да спиа — им велеше на селските раководители кога им ги бараше и земаше наложените пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од врвот на Смечот Толе и другарите ги забележија потерите од Фазлибеј, кои преку Ореовска и Црничка пресоп навртоа долу Маково, Рапеш, Брник да ги бараат џелатите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа и ги собраа сите селани од деветнаесетте мариовски села да ги бараат заедно со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— го колнеа селаните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На врвот на „Соколот“ ги фатија карпите и зачекаа да им дојдат потерите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првиот „ќеш“ го направија Арслан и Сефедин, но оставија голема стража да ги варди труповите на паднатите аскери дури да дојде комисија од Прилеп, а тие со остатокот војска влегоа во Полчишта да ги бараат од голораките селани виновниците за пролеаната крв — Тој бре ефенди, тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бимбашијата го собра аскерот и до самиот мрак вршеше иследување и ги бараше виновниците за неуспехот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Тој, бе, Рилко, тој, Толе. Ама кој ранит, кој вардит тој Толе, бе ќерата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откако манукот со очилата неуспешно и ја објаснува константната инверзија на полутечните тела, му се обраќа: „Сексот со тебе е О.К., ама yвездите ги барам на друго место.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во болница, штом се оправи, ги бараше сиџилите... Ах, тие пусти сиџили!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Забавено и со двоумење ги бараше клучевите од ковчезите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И така, како што заодел наспроти текот на Пчиња во горниот нејзин дел, веќе во планините се судрил со тие што ги барал разместени во расфрланото село.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Библиотекар(к)ите, кај кои ги носеше сигнатурите на книгите што ги бараше, отпрво мислеа дека тој е еден од оние вечни студенти што си ја подјадува последната нива одлагајќи го своето враќање на земјата; но магазинерите што му ги пронаоѓаа книгите по мувливите полици, знаеја многу повеќе и многу поточно за него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги поземаше сигнатурите одозгора, ги бараше книгите по долгите полици и ги носеше на пултот за издавање, сè додека не се научи по сигнатурата во кој крај од магазинот да ја најде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Луѓето велеа дека сите вредности се срушени; но, во мене се разбуди вечноста, таа оживеа и ги бараше своите права...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
По патот, додека ги барав, Среќавав чудни мртви гласови И цветови од отворени рани По кои си играеја непознати букви Што шумно ме исмејуваа "Твоите песни се на плоштадот" Викаа бесрамно буквите "Некој ги повика да бидат пеперуги Па сега ја храни со нив правта".
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Она што укажува е звучниот пат кон песната: ја слушам мелодијата, зборовите не ги слушам. Зборовите ги барам.“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Паметам како потоа тропајќи, иако сеуште замижан, се упатив кон тремот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека сите овие бунила се случуваа уште додека седев во креветот и со врвоите на палците ги барав по земјениот под ремените на наламите за да ги навлечам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нивниот настап, тврдев, не е мизогин: тој не искажува омраза кон жените, не толку колку што искажува завист поради можноста на некои жени јавно да изведат приказ на личната болка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Настојувале да му дадат израз на тоа страдање и да го изложат пред поширокиот свет на општеството, без да очекуваат тој свет да им ги оддаде скрбната понизност и формалното признание на загубата што вистинските италијански вдовици ги бараат и ги добиваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ставајќи се во дрегот на италијанските вдовици, тие се обидувале да си присвојат, колку и да било тоа иронично, женска улога што обично би им била ускратена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како адаптација на мошне перверзниот истоимен роман на Џејмс М. Кејн од 1941 година, со неговите мрачни упатувања на мајчината прикриена, родоскверна желба кон сопствената ќерка, холивудскиот продуцент Џери Валд, сценаристот Раналд Мекдугал и режисерот Мајкл Кертиз ја преобразиле Милдред Пирс во релативно морална приказна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако, како што признав на почетокот, не бев човекот што треба да го предава предметот за тоа „како да се биде геј“, исто како што не сум човекот што треба да пишува книга на таа тема, тоа е затоа што отсекогаш сум бил благодарен за, а и длабоко внесен во, експлицитната, некодирана, идентитетски заснована машка геј-култура, особено за книжевната фикција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слично така, геј-мажите честопати разменувале информации за тоа каде во јавната стрејт-култура може да се најдат бисерчиња геј-духовитост, скришни двојни значења со геј-смисла или итри ишарети што машките геј-уметници успеале некако да ги протнат во главнотековните филмови и во главнотековната музика, каде што си седат заштитено скриени и обично минуваат незабележани, освен од оние што знаат каде да ги бараат.438 Ништо од она што го кажувам тука не е со цел да ја оспори вредноста на сето тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Долго постои скришно сознание што кружи меѓу геј-мажите за скришниот живот и дело на претходните геј-личности – чија хомосексуалност, иако добро позната, обично се турка на неизговорените маргини во службените истории, каде што останува скриена од невоведените. („Си знаел дека Кол Портер / Морис Сендак / Ричард Чембрлен....?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, на самото присвојување на таа честита женска улога може да се гледа и како на машка кражба на женската повластица, како на веќе виден пример на машки културен империјализам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самиот Кејн, и покрај неколкуте настојчиви барања, одбил да ги внесе измените што ги барал Валд, па Кетрин Турни, сценаристката што ги направила првите прилично верни адаптации на романот, на крајот побарала да ѝ се тргне името од шпицата на филмот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прават списоци со машки геј-јунаци и луѓе за пример.437 И отвораат четири очи за да најдат траги од сопствената историја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивниот показ на изведбеноста на италијанското вдовство имал за цел да го направи вдовичкиот статус пренослив на нив, за да можат да си ги бараат општествените повластици што одат со тој статус – имено, правото да си ги оплакуваат љубените пред очите на целиот свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ги бараме куќите, во кои бевме сместени по преселувањето од „Песуците“. Нема ниту трага.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали само за тоа што беше повредена нашата верба и достоинството на борец викавме: - Смрт!!! - На бесилка!!! - На три метри под ѕид!!! Дали само за тоа ги баравме нивните глави?...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите ги бараат своите најблиски: во тие стари чешки и италијански камиони што не сакаат да подзастанат сите трчаат крај камионите, се туркаат, се удираат, а оние кои паѓаат, остануваат да лежат поснопица, изгазени од навалицата... така ката ден, двапати, турмата од жени и старци квечерум трча зад камионите сѐ до фурните, до првата стражарница, до првиот бункер зад кој продолжува патот накај Елбасан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Спасот им беше таму каде сега ние ги бараме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одеше по фабриките и ги поттикнуваше работниците да штрајкуваат за покусо работно време и поголеми плати, а фабрикантите плаќаа луѓе да ја претепуваат толку крвнички што со денови лежеше во бессознание, а потоа, кога ќе се исправеше на нозе, одново одеше по фабриките и ги организираше работниците и одново ја претепуваа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ѝ заработуваше доволно за да го издржува целото семејство и таа повеќе не мораше да продава цвеќиња на градските гробишта; сега се беше посветила на помагање на понижените, но и на нивно освестување за правата кои требаше да си ги бараат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека само разумот може да ги урне илузиите, и своите претходници ги бараше во сите оние кои повеќе му верувале на разумот отколку на религиозните догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Би било несериозно причините да ги бараме во личноста на авторот, то ест надвор од книжевното дело: довербата просто мора да произлегува од текстот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
14. “Владиното соопштение” изјавува оти руската влада ќе ги бара за Македонија оние реформи што се изработени во месец февруари од Зиновјев15 и Каличе16 и оти тие реформи се само почетокот и ќе бидат развиени понатаму сообразно со нуждите на жителството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бидејќи театарот е поле на кое јас би сакал да биде регистрирано моето творечко битисување, апологетите на мојот став ќе ги барам токму кај него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А сега внимавај луѓето да не ја испијат сета ракија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето, преплашени од многуте неволи и од неочекуваностите што можеле да ги чекаат на некој свијок, не ги барале оние што отишле и не пцуеле по нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Една од понеобичните појави на нашето време се случи можеби по 1950-та кога денешните “модерни”, забележувајќи ја опасноста да “заглават” во слепата улица на простата сегашност, почнаа во недвосмислено креативна смисла насекаде да ги бараат своите “прататковци”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Маниризмот околу 1600-та не само што не ја беше напуштил врзаноста со религијата (колку и таа да беше доведена во прашање); тој се развиваше во однос на одредени искази на минатото, во однос на Александрија, на Хадриановиот Рим, на маниристичката литература од средниот век.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не ги ни бараше. Барем не онака како што ги бараше пред малку. Но, не можеше ни да се врати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше само на себе, како секогаш, а сега, по малку, и на другите луѓе, всушност ги бараше нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Навистина, тој отсекогаш ги барал нив, но ова беше друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше само една негова помисла, во која не беше сигурен. А сега, сега продолжуваше да ги бара нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, и змијата од другата страна ги бараше истите слаби точки кај Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И во темниот инстинкт на љубомората, таа ги бараше и ги покриваше неговите очи, устремени во смрачината на заливот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ги барам воловите, ми вели Стојна, ми ги забраа некои војници и си заминаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што бараш и ти овдека, вели. - Очите си ги барам, велам, и забите си ги барам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги барам војниците, го барам Гошета Љубин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да ги бара војниците што ги залажа ракијата од Илија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
“ * Тоа беше приказната на младичот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги бараше дијамантите. Завчера, најпосле, ѝ ја покажав обетката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така, значајното лице се симнало по скалите, седнало во санка и му кажало на кочијашот: „Кај Каролина Ивановна!“, а самото откако раскошно се завиткало во топлиот шинел, ја задржало онаа пријатна положба, од каква што не можеш ни да измислиш подобра за рускиот човек, то ест, кога самиот на ништо не мислиш, а меѓутоа мислите сами влегуваат во главата, една од друга попријатни, не оставајќи ти дури ни таков напор да луташ по нив и да ги бараш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш ќе се вратеше, уште еднаш ќе ја оставеше шапката на закачалката, ќе го одмоташе шалот од околу вратот и ќе почнеше да објаснува за што сè му требаат парите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сумите што ги бараше се движеа од една до педесет марки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
2. Влегувајќи во американските самопослуги не се вртам назад, одам право кон дното на големиот простор претрупан со предмети, одам и ги барам нив - организерите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Четниците, кога ги бараат непријателските јатаци, не тропаат полека и не извикуваат тивко, туку ќе ја искршат вратата и ти, уште нерасонет, ќе ја почувствуваш студената кама под грло.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сите што ја сакаат ги заебува, а потоа пак ги бара, за повторно да ги заебе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таквите кои бесцелно и несигурно талкаат и ги бараат своите жртви.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Протеините кои ги бараше беа безопасни.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Новите реформи кои предвидуваа во модернизираните воени единици да се сочуваат зачуваат само најдобрите јаничарски трупи, доведоа до нивна нова генерална побуна кога тие на 15 јуни 1826 година ја запалија палатата на големиот везир и ги бараа главите на реформаторите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти трагаш по небеските ѕвезди, по тајните на сонцето, а јас ѕвездите и сонцето ги барам на земјата, во луѓето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Претураше во рафтовите, ги бараше книгите за јаничарите, речниците, некои од нив и не знаеше дека ги има.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ни леб, ни вода, ни постелка, се колнам, ги бараше само своите деца.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Човекот ги барал своето семејство, својата куќа, своите деца, мајката на своите деца. Проклет да бидам, тоа барал човекот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги криеше очите и ги бараше во белата триаголна торба темните очила за да може да го погледне.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во целиот преостанат дел од животот длабоко во мојата свест одекнуваше синтагмата - нема враќање од егзил, нема враќање од егзил, нема враќање од егзил!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев така предодреден да ги барам во животот моите сопатници во егзилот за кои немаше враќање...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми даде ќебе и си ги слече чизмите иако јас не му ги барав. Кога ги облеков таман ми беа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да се самоубие, исто така, ми рече, еве ти го пиштолот Волтер, сосе муниција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
До тогаш имаше повеќе од еден месец, но обемните и сложени подготовки што ги бараше таа, наметнаа дополнителна работа врз плеќите на сите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа сакаше да побрзаат назад по патот по кој беа дошле и да почнат да ги бараат другите во спротивната насока.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дека, ако се таи и расте како меур, таа умее и да преоѓа, и натаму да ги бара сите свои права. Не мораше таа само да разболува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во врска со ограничувањето на новите вработувања и работата на странците во случај кога тоа предизвикува негативен ефект врз економијата и стапката на вработување, се предвиде и заштита на домашната работна сила од работодавачите кои би вработувале првенствено странци преку неиздавање на работни дозволи на работодавачи кои што тие ги бараат за ангажирање на странци, иако таа работна сила можеле да ја обезбедат во РМ (чл. 7).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тој сфаќаше дека во тој поглед, со кој ги бараше неговите очи, е целата нејзина надеж. Или нејзината пропаст.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Купуваше весник, го прелистуваше со возбуда и ги бараше резултатите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Затоа тој му го остави писмото на еден од везирите што ги бркаше царските работи и му кажаа дека луѓето што се споменуваат во писмото му се предадени на мудурот во затворот; кога ќе се врати султанот таму да ги бараат. Co тоа тој си ја исполни својата задача и по два дена си ги собра сејмените и се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се збираа неколку пати, се советуваа и најпосле решија да му одат на кадијата и да му ги бараат документите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Секогаш кога ќе му ги видеа прстите на решетката знаеја дека тој нив ги бара по растурените купчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Навистина, ги бараат поевтинки, ама и тој знае да ги прави такви.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Такви се, свату — сваќе, такви! Голи, боси, гладни, ако и кабулите — да ваќаме рака, ако не — вие живи, ние здрави, ќе си го бараме сете чарето! — им велеше Ѓуро на сите идни сватовштини и стројници што идеа да му ги бараат неговите „бендене моми".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама нив власта ги бараше без козите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И таа, како јас некогаш, ги барала страниците со специфичните белези, бидејќи Татко, задлабочен во читањето, заборавал да го истресе пепелот во пепелникот којшто Мајка го оставала пред него и го потсетувала на него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го бараше во книгите и Татковото цариградско вре­ме, кога не биле заедно, ги бараше причините на историското и пресвртно заминување од родниот крај, ги бараше нереализираните дестинации на Татковиот егзил коишто само ги замислувал, но никогаш не се осмелувал да ѝ ги каже пред тие да втасаат, да бидат зрели за реализирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија му кажа каде се наоѓаат инструментите што ги бараше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Меѓутоа, расказите кои за свој предмет го имаат тој друг Град неповратно загубен, ја надополнуваат онаа „карика што недостасува”, па некои од читателите на овие страници веројатно ќе отидат да ги бараат местата каде некогаш се наоѓале Дрвениот мост на Вардар, Офицерскиот дом или скопската плажа...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Слегов во полето по умори и гори по талкање низ облаци по занеси и призраци пусти стапките топли ги барам на тие далечни зори штом идеа зарудени од шамаците густи.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Си замислувам како сега луѓето чепкаат во снегот, како ги бараат писменцата што се дел од нивните најблиски...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И дедо кој постојано ме караше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сите ги бараат своите најблиски: во тие стари чешки и италијански камиони што не сакаат да подзастанат; сите трчаат крај камионите, се туркаат, се удираат, а оние што паѓаат, остануваат да лежат поснопица, изгазени од навалицата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трчаа мајките меѓу војниците и си ги бараа децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаев оти за вас било многу попривлечно да шлапате по водата, да ги барате најдлабоките вирови, да ги плашите малите рипчиња и полноглавците.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со завршувањето на војната, луѓето почнаа да си ги бараат сите свои луѓе распрснати кој ваму, кој таму во војната.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А Делин, гледајќи ѝ го лицето и телото издраскани, го земаше коњот и пушката и вртеше по сета планина да ги бара качаците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не можеме со ламби и фенери да ги бараме одговорите, во рамките на нашите души постојат гласови кои ни ги даваат сите одговори, ние самите најдобро можеме да ги лекуваме нашите најдлабоки рани, да ги надминеме нашите ограничувања, нашите пречки и предизвици и да видиме каде нашата душа копнее да оди.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По сексот Слегуваме по кратерот и си ги бараме гаќите.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- До белиот свет? – Изгргори грлото мечкино – Значи, ги барате белите мечки, така ли?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Добро, и ним ќе им подариме по една играчка, ама јас ги барам оние што личат на мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Луѓето кои живеат и преживуваат во региони со граници помеѓу религии, идеологии, култури имаат многу повеќе потреба од другите да ги бараат патиштата на меѓусебното разбирање, толерантност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се мобилизираше самата, го мобилизираше својот круг на пријатели.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Шо!!! – викна дедо - па ти уште не си почнал, а веќе парите ги бараш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По мапата ги барав почивалиштата на тие што ме интересираа - Џими Морис, Шопен, Едит Пиаф...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Улав! Што ги бараш в џеб кога знаеш дека се кај мама.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Дедо ми пушти цела каленица вино и кога каленицата го врвеше првиот круг, како и другпат, додека ние ги баравме врелите компири, ни допушти и ние да лизнеме по една капка вино.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Некој нешто бараше. Нив ги бараше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Му останува да тргне да ги бара, да ги најде и да види што ќе направи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти“, му рекол на човекот што си ги барал парите, „сега ќе одиш до тоа место, ама точно до тоа место каде што си му ги дал парите и ќе се вратиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овој, пак, му ги бара рацете на Силјан Лилјаков за да се брани од чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе си ги клоца очите пред себе и ќе си ги бара по улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум ги барала и Апостол Макаровски и Манол Форевски и Лазор Рогожаров и Оливера Поточка, и... си ги барам така другарите... а може само Никифор мој го барав.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали забите си ги барав ваму, дали очите си ги барав, си велам и ја кревам главата: четворица мажи, ко облак застанале над мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од возот ќе слегуваат момчиња и девојки и ќе ги извикуваат имињата што ги бараат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите егејски мајки преку мене си ги бараат децата, а јас своето не можам да си го викнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога влегов на испитот истиот тој ден, колешката што ми ги бараше книгите се бутна да одговара пред мене. Ми го зема редот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некои весници, меѓутоа, по првите возбудувања и негодувања, започнале потрезвено да размислуваат за солунските настани и, имајќи го предвид “безумното“ херојство и саможртва на гемиџиите, започнале да ги бараат причините за нивните постапки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Така завршил обидот преку една страшна експлозија во срцето на Османската империја да се потсети Европа дека покорените народи не мируваат и ги бараат своите права.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ги бараа и оние земји што војуваа и оние што не беа во војна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега, поради едни велосипеди можеме дури и сериозно да настрадаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)