ви (зам.) - кажува (гл.)

И кој знае дали и мене, ако останам жив, нема да ми залепи нешто затоа што правев во Отешево и дека сега ви кажувам за Отешево...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Браќа мои, сега ви кажувам, не без грижа на совеста своја, оти многу грешев тогаш зборувајќи ви така.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
-„Море не ви кажувам, бре браќа, приказни, им рекол Силјан, ами ви кажувам вистинско сторење и патување мое, и преѓе ви кажав и сега ви кажувам оти штрк бев и во штркова земја бев, две лета тамошни сум работил полска работа во куќата од штрковите наши што се на нашава куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И вечерта ме пожалавте кога Велко ви кажуваше.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Затоа тој рече: - Е па, кога на сѐ што ви кажам се смеете, тогаш нема повеќе што да ви кажувам! И тој тупна со ногата и си излезе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така, сега ви кажувам и за колењето... Почнав да ви кажувам за колењето на крмакот...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И што да ви кажувам понатаму?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)