И одеднаш забележувате дека Маре, Златка, Верче или некое друго девојче, ваша другарка, има многу убави очи и прекрасна насмевка и посакувате да се дружите со неа, а кога се дружите збрлавени сте, не знаете како и што да зборувате, тресете глупости и тажни сте кога таа Маре, Ратче, Билјана, или како се вика, шета со некое друго момче, се прави дека не ве забележува, а вие страдате, страдате...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
ЛУКОВ: Сега е доцна. Минувачите околу тој агол се сосема ретки, може некој од неговите луѓе да Ве забележи.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Не ве забележува дека сте крај него во стројот, ослепел.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)