Зачестија и одморите и јас, колку и да имав разбирање за уморот, почнав да се јадам и да покажувам нетрпеливост.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Прикаските попрестанаа и во купето сѐ се смири, освен силното `ркање на оние од Сурдилица, што тој ден во возот премногу јадеа и пиеја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Повеќето од овие транзициски лузери се претворени во анимални суштества кои освен што јадат и серат, пополнувањето на спортска им преставуе единствен интелектуален ангажман у животот.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Веселба и расположение владееја на трпезата, богатство од живот зрачеше од здравите и румени обравчиња на децата, и задоволство на секој што јадеше и пиеше.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
„Токму така“, рече Филозофот. „Да видиме сега што имаме: Леб ќе јадеме и ... ќе пиеме.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И логотетот погледна во прстенот и рече: „Леб ќе јадеме и вода ќе пиеме“. „Сосем верно, логотету“, рече Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во пакетот имаш доволно соленки и слатки за неколку дена, така што можеш да јадеш и по роденденот, посебно јајцата и кашкавалот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Нему целиот стомак му се креваше и спушташе и така ги прдеше зборовите. Капираш?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Наместо устата и чмарот кои лесно се расипуваат, зошто нема една дупка за секаква цел, која и ќе јаде и ќе исфрла?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Така лутајќи ноќе од шума до шума и од село до село, по тринаесет години, се нашол на своја голема несреќа во Лесново ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред прикаската, вмугри, го довлекле гладен и исцрпен и, сожалувајќи го стар и нагрнат со безбојна черга, му дале да јаде и му дале ракија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Додуша, по нешто и контам зашто знам дека муабетот и не му е којзнае колку содржаен, па сигурно ме кани да јадам и да спијам со него.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
„А, не! Купечка сарма не јадам и крај. Кој знае од кај е листот купен?“
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Жан Мартин пак прашува: - А кој ќе плати да пиеш она што се јаде и да јадеш она што се пие? Тони пак одговара: - Сите овие што седат овде. Се разбира, дамите повеќе. Јас сум за нив неодолив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ама си велам: ај, не чешај се, Велико, кај што не те јаде и не знам кај да му се изнагледам побрзо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога дојдоа Французите, видовме дека се јадат и црвени патлиџани. Скапани.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јадам и го поддупнувам коњот со петиците. Си одам на коњ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Овде вчудовидува бројот на луѓето кои мислат сами, кои пеат сами, кои јадат и зборуваат сами по улиците. И покрај тоа тие не се собираат.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Стварноста го врши својот притисок само преку потребите на секојдневниот живот - потребата да се јаде и да се пие, да се има засолниште и облека, да се одбегне проголтувањето отров, или скокањето од прозорецот на најгорниот кат и слично.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Јадеа и молчеа. Се слушаше само џвакање кое одвреме-навреме го прекинуваше Кала.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
На колку луѓе им е дадено да јадат и да пијат и да знаат дека е тоа уживање!
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Со тоа си земаа збогум со свети Димитрија и го молеа да им ги прости гревовите што ги направиле за оваа и друга година, што газиле околу манастирот, што јале и збореле можеби понекој непристоен збор во негово невидливо присуство.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го остави крмнакот да јаде и си ја започна редовната вечерна работа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Некои Бугари пишуваа долги писма и ги навредуваа Србите: како сега се вратиле од Србија и ги виделе нивните невести; со нив јаделе и пиеле, та дури и спиеле; како тие таму кркаат и беснат со Германците и со нив — Бугарите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И дури вујко му Ѓуро му даваше кора и печено бравско месо да јаде и го убедуваше дека уште е малечок за комита, Крсте сѐ повеќе се намуртуваше и уста не му се отвораше — не му се каснуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ќе се глава негде, дотко. Ќе бера дрва кај некој чорбаџија, колку лебот да го јада и пинците да и кина, — ѝ велеше Крсте на сестра си Бисера со плачни очи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Види шо детенце е, натемаго! Кротко како јагне, лакомо како прасе, јаде и се оближуа како маче А види пак шо убаво се учи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ме виде командирот каде што јадам и го извади пиштолот да ме стрела.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
На тие зборови и друзи Силјанови што им ги велел на другарите, тие уште повеќе го насрчувале да јаде најслатки работи, чунки покрај него и тие јаделе и пиеле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
И твојот лик да не е кој сега би не подучувал како се совладува времето под нозе што ни копа мислата што ни ја јаде и надешта ја гори.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Другарчињата беа добри, креветчињата беа меки, но што вреди сето тоа кога мораше во одредено време да се станува, да се јаде и да се спие!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Еве кртина за другарот Курта. Курта масно јаде и пие.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Најдо помисли и вака му одговори: - Навистина на мака си, ма си изел што не се јаде и сега ќе тргаш!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
ПЕТРИЈА: (Го зема бебето, се посвртува назад и го дои.) Сонце на мајка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ПОЦКО: Така те сакам, куме! Да јадеме и да пиеме! Рани душа да те слуша!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Некои ги приготвуваше посебно, некои заедно, ги јадеше и ја тераше и жена си да јаде.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Јадат и пијат молчаливо, намуртено гледаат пред себе.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Таа јаде и коментира колку е фантастично јадењето, како досега не пробала такво нешто, како тој феноменално готви и како тоа е толку извонреден квалитет кај еден маж.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Просто можеш да јадеш и да пиеш од него!
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ѓорѓија забележа дека дури готвеа таа постојано зборуваше и како што го правеше тоа граматичките конструкции сѐ почесто и почесто ги грешеше, но тоа како воопшто да не ја сопираше.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Кај нас се јаде и за денеска и за утре, велам, се јаде и за оние кои нема што да јадат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми даваат кинин да јадам и се парам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе јадат и ќе плачат, вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме јадат и дланкиве и носот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мене други муви ме јадат и ме чешаат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Околу тој проблем, со брат ми сме истомисленици: што ним, на татко ми и мајка ми, им е гајле што јадеме и кога? Главно да сме сити.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)