„Прдливиот Марти само се обидува слободно да ѕирне во твоите убави гаќички!“ Урнебесна смеа.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Митко се извлече од под јорганот, ги навлече влечките и ѕирна во кујната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ѕирна во кујната. Празно. Се стрча во подрумот. Заклучан.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Требаше само да најде човек кој ќе може да ѕирне во тие списоци.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Имаше доволно време да ѕирне во минатото, но и да размисли за иднината.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Службеникот кој механички ги поставуваше прашањата од прашалникот, за жал, немаше можност да ѕирне во нивните души.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Како да сакаше да ѕирне во иднината, да види само еден нејзин дел.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Научи ме како да ѕирнам во долапот на тајните, како да не повредам никого, а да донесам вистинска одлука“.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сплет на минато и денес, прикажани низ една подотворена врата која Рада ни ја подотвори овозможувајќи му на секој да ѕирне во срцето на оваа прекрасна жена- борец.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Влегуваме во тесно патче кое завршува со гумно, околу кое во круг стојат наредени куќите на седуммина најродени браќа и на секоја има по една надградба и доградба со скали однадвор за да не се пресретнуваат снаата со јатрвата и со свекрвата, па, не дај Боже, да си ѕирнат во ѓубрето и така да дојдат дома и да кажат: „Оној брат ти, нема пари, а ваму лушпи од банани и портокали фрлаат, па и тетрапак од млеко!“
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
А можеби не го помислил дури ни тоа – зашто нели не може да се ѕирне во душата на еден човек и да се дознае сè што ќе помисли.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Имаше само време да ѕирне во неколку свртени страници од книгите за лавиринтите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тој ѕирна во Винстон над очилата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Рака на срце, мене тогаш многу повеќе ме интересираа серијалите од типот на „Планетата на мајмуните“ и „Емануела“, така што воајерската страст на моите сограѓани да ѕирнат во приватниот живот на некои американски парајлии ми беше комплетно нејасна и будалеста.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Додека трчам кон твоите прегратки чукањето на моето срце се зголемува правопропорцијално со восхитот и воодушевеноста конечно да ѕирнам во деликатната и сензитивна тајна на твојата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Кога би можела на еден суптилен начин да одговорам на феноменот на постоењето, тогаш моето постоење без тебе и без нас заедно би било сурово и измачувачко.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Мозокот на Х се гледаше и сите љубопитници што чекаа на ред за стрижење и бричење се радуваа што ќе можат да му ѕирнат во мислите.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Пред да си легнам, ѕирнав во собата на мајка ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ѕирна во торбата и што ќе види - риба!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)