Отсекогаш си бил плачко! Некој чука на вратата.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
13. Следниот ден Филозофот ме разбуди уште пред зори, чукајќи на вратата од мојата одаја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Некој чука на вратата, се врати пак во станот, кај што беше, во својот мрак, ја заборави планината. треба да отворам. Можеби е така.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти дошло под увото и чука на врата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А пролетта си чука на прозорец, пилињата уште погласно ги слушам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чукам на вратата, никој не ми отвора.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми чука на замрзнатиот прозорец и ми ги полни ушите, како некое штурче од Грамос.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чукам на вратата и откако добивам слободен пристап, влегувам во малата просторија на еден од петте секторски директори на Центарот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
По малку време некој чука на вратата. Мама отвора. Тоа е Зоки.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Така нѐ тешеше Мајка во тие денови кога немаштијата и гладот чукаа на портата од нашата куќа.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Здола, на јаслите, се чеша кравата, првка и потклоцнува магарето, како човек да ти чука на врата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во гумното Вендиоско житото се чукало на земја, и само се веело. Се отсејувало.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така, перам: наведни се, исправи се. Јас чукам на каменот, а милото чука во мене. Клоца, ме жегнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Детето е веќе тргнато, чука на врата. Дупи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)