чувствува (гл.) - дека (сврз.)

Се чувствува дека е жив - појасни Миша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Погледнете ги Шел протестите, протестантите по патиштата, ДИЅ културата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим пак беше потполно скршен; чувствуваше дека се наоѓа во безизгледна и нерешлива ситуација и тоа воопшто не беше онаа нерешливост со која се сретнувал порано, едноставната и здодевна нерешливост на математичките проблеми; единствено веруваше во времето, кое ќе го спаси од ситуацијата...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
“ Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, стр. 21. 7 Фројд, Ја и оно, стр. 102. 176 okno.mk naff За некои дела на Damien Hirst (р. 1965), како што е овде репродуцираното, Одделен од стадото (Away from the Flock, 1994), може да се каже дека се ико­нични за уметноста на деведесеттите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Малку е хистеричен. Плачлив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа стварно веруваше во тоа дека на нервна база можно е да се одлета и на Месечината...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Место да се чувствуваат како заложници во играта, луѓето чувствуваат дека може да сторат нешто, без да минат низ официјалните канали.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуни­цирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера во однос на она мо­дер­нистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Парничните трошоци, кои паднаа на терет на Агенцијата кој и го изгуби спорот, беа одмерени на 18.910 МКД (310 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Машаланов е за поздравување затоа што ги ох- рабрува големиот број „непријавени“ и неосигурени работници – кои, правно гледано, немаат склучено договори за вработување и поради тоа чувствуваат дека се наоѓаат во инфериорна позиција vis-à-vis своите „газди“, да си ги бараат своите права по и судски пат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судечкиот судија-поединец (Ѓ. Христовски), во отсуство на тужената страна, а во присуство на заменикот- полномошник на адвокатот7 (Т.Домазетовски), во септември 2009, конечно пресуди во корист на тужителот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Постои една заедничка карактеристика на целото дело: се чувствува дека тоа е пишувано со задоволство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јасно чувствуваше дека Чанга стигнал до бездната на очајот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми сигурно чувствуваше дека гладот, речиси хроничниот глад во семејството ги свенува нашите души, насетуваше како замира нашата врева, без која му стивнуваше и еланот да чита, да мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чувствувам дека ќе заспијам, дека капнат, рано, веднаш ќе заспијам, но се тресам од помислата дека, како многупати, рано ќе се разбудам, во она глуво доба кога петлите ја прават паузата по второто пеење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ти не знаеш сосема јасно, драги мој, но чувствуваш дека поедноставно е громко да го изговориш тоа јас, отколку вистински, на вистински начин, да се наложиш кај другите, во светот и животот, и вистински да се услагодиш со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие знаат дека ти правиш ова и она, навистина го ископа бунарот, помогна за водоводот, но колку што гледам јас, чувствуваат дека ги презираш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значи им свртело грб на сите, чувствувајќи дека и сите нему му го свртеле грбот, а се окупирани само со меѓусебните конфликти.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Иако неговите скулптурални објекти, инсталации и перформанси честопати формално се чини дека потсетуваат на такви движења како Флуксус, Минимализам, Арте Повера, Концептуална уметност и перформанс, Бојс не престана да инсистира дека во основа неговата работа фундаментално се разликува од онаа на неговите современици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сега веќе чувствувам дека морам да го завршам ова свое 24 Margina #15-16 [1995] | okno.mk писмо, иако не напишав сè што сакав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бојс чувствуваше дека преку неговата уметност ќе може да навлезе во архаичните сили кои лежат зад прагот на перцепцијата; неговите дела треба да ги канализираат тие сили во моќна „Констелација од енергии“ што понатаму ќе продолжи да еманира. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 87
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некаде подзастануваш нешто да купиш, некаде просто зјапаш и слушаш испомешани дијалози, викања до небото, се втопуваш во средината, која толку многу внесува, та не чувствуваш дека си станал дел од неа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ова е најголемиот парк во Софија и во Бугарија, а можеби и на Балканот, зашто се протега со километри и зафаќа пространство нешто поголемо од 3.600 декари, и во него човек не се чувствува дека е во срцето на голем град и дека на дофат на раката е неиздржливата бучава од мотори и автомобили...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Минувајќи преку овој мост човек не чувствува дека се префрлува од една во дуга држава, ако на тоа не го потсетат различните униформи на царинарниците од едната и од другата земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И така, чувствувате дека вработениот во Париз постојано живее на тркала, зашто без нив, навистина е невозможно да се пребродат дистанците од домашниот праг до работното место за што некогаш се потребни и часови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се чувствува дека овде сè се движи, сè се испреплетува, секој некаде трча, ита; тука се среќаваат и нашите цистерни, со кои се влече мазут и нафта и уште многу други коли, зашто овде се наоѓа и нашата слободна зона...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сè појасно чувствував дека тие во крајна консеквенца се однесуваат и на мене.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Иако ништо не можеше јасно да види, длабоко чувствуваше дека не е сам.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Инстинктивно чувствував дека тие инсекти се заразни и самите себе си се болест, па клечејќи го држев марамчето врз долниот дел од лицето... го гледав ужасот... се свртев, болна, криејќи си ги очите... но сепак цел ден останував обземена со најлут гнев: нејасен, проникнувачки, со чувство на вина и засраменост.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со истата брзина раката ќе ми избегаше пред оган; чија и да е смрт или повреда на истиот начин ќе ми ја одземеа силата; а имаше многу причини да се замрзнам, бидејќи, на пример, 118 okno.mk чувствував дека мојата сопствена смртоносна болест се придвижува; но ништо од тоа не можеше да ја предизвика одвратноста до којашто доведе тоа нејасно препознавање, а тоа е реакција на целата моја природа која го премавна моето разбирање и ме наведе да отстапам како пајак.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во тие мигови чувствуваше дека без владиката, во сѐ понесигурните времиња, нему му станува сѐ потешко.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Оставете го списокот на бирото!” - му дофрли шефот на СС единицата.  „Може ли да знае нешто?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мертен чувствува дека оваа тишина која ја исполнува замолкот пред предлогот да се уништи една вековно стара светија која е чувар на колективните спомени на јудејството во овој град и на овој древен простор, треба брзо да се надмине, па – веќе не барајќи поткрепа во ликот на својот двојник во униформа - се обидува да ги замајува со својот филосемитски шарм, на кој, помислува, можеби уште и му веруваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Летаат по синиот свод со своите стрелести крилја и опашки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир.  Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето.  И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јаков чувствуваше дека телото му е топло и од кожата, му се стори, му испарува преостанатиот дел од дивите мириси на Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чувствуваше како високата позиција сè повеќе го вовлекува во себе, па наместо со децата и со неа, тој се преокупира со задржувањето на функцијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги затвори очите и ја почувствува нежната кожа и свежата полнота на неговите усни врз своите и едно смирување кое ѝ ги запре солзите, но предизвика и наплив на страст што ја тера да му ја префрли раката преку вратот и да ги стисне усните посилно до неговите, како толку силно да чувствува дека се создадени еден за друг што ѝ се чини дека, онака меѓусебно предадени, со усните што не сакаат да се одвојат, во свежата ноќ дишат заедно давајќи си еден на друг здив и нежност без која веќе не ќе можат да издржат, ни таа, ни тој.  И навистина, што јас сум врзала човек не одвоил.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Многу полезен.  И гледај: На големата површина распослана покрај морето меѓу стелите и преполовените мермерни столбови се појавуваат слатки мечиња, берлински производи наполнети со слама и дисциплинирано маршираат меѓу плочите на гробовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нина го сакаше зашто чувствуваше дека се обидува трите деца да не ги закине за ведрите страни на детството и младоста, машките толерирајќи ги во палавостите, но и во ноќните мокрења што му се вратија на помалото братче кое и самиот трпеливо го преслекуваше шегувајќи се и терајќи го уплашеното дете на смеење, додека неа ја поттикнуваше на дружење со генерацијата, на излети со сокласниците, давајќи ѝ, секогаш кога ќе посакаше, пари за посета на приредби и претстави, дури молкум, правејќи се дека не разбира, и за матинеата што спорадично се случуваа, а на кои секогаш ја наговараше нејзината најдобра другарка Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа јас мислев свадбата да биде побрзо, но стариот остана на своето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Чувствува дека разговорот нема да биде пријатен”, се насмевна есесовецот и потем стави маска на рамнодушност на лицето, седнувајќи на бирото и гасејќи ја цигарата токму во моментот кога на вратата, со паларијата в раце, се појави градоначалникот Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој чувствува дека тоа клопче што досега Максимилијан Мертен го плетеше со споро и тактично темпо, со доаѓањето на двајцата главешини на СС ќе добие забрзување и дека сите ќе бидат задушени во него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И уште невидени, Вислицени и Брунер му се сторија како двете антички судби.  И види: Две сламени мечиња вредно предат сјаен свилен и кадифен конец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Корец слушна за злогласниот логор, за кој официјално се наспомнуваше дека е работен логор, иако чувствуваше дека е логор за егзекуции.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На тоа упатуваше и прогласот што пред половина месец го издадоа левиот Национално-ослободителен фронт на Грција.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да, тој ме удираше смислено во мојата Ахилова пета, во моите чевли, и јас можев само виновно да се усмевнувам, како да велам - оставете го, а самиот навистина почнував да чувствувам дека чевлите ми тежат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Детето сега за првпат чувствува дека во душата може да настане една студена празнина, од допирот на нешто непознато, страшно и бесмислено, и дека треба да му помогнеме на човека да ја преболи својата болка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но едновремено тој чувствува дека нешто стине во него, полипот на безволие ги протега своите студени пипки по неговата снага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но сепак уметникот како да чувствува дека нешто му се одѕива од овој цртеж на неговиот сожалителен усмев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој чувствува дека не смее да ѝ пушти на волја на онаа сила спотаена во неговите нозе, што просто моли да се одврзе, да зафучи, така што само лево и десно да папотат полите од палтото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога ќе ја приклештите, таа чувствува дека нејзиното тело е одвоено и мртво.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Да, доста добро пратам се што се случува. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но веќе во работата на Леонардо, "надгледувана" од неговиот силен интелект, се чувствува дека противречностите се претвораат okno.mk | Margina #22 [1995] 13 Raphael-Stanza Della Segnatura - детал во халуцинација; светот и човекот се кинат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пациентот тогаш чувствува дека сторил сѐ што можел за да го заштити лекарот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но сепак, таа чувствуваше дека не може, дека не се осмелува да биде сама со себе како една отелотворена личност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така чувствувам дека зборувам за индивидуалната работа на секој од тимот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Обично, во секој шпионски филм има многу елементи на насилство, а ние сето тоа го избегнавме.” •Како дојдовте до идеја да го снимите оној долг кадар со камерата во движење за славната љубовна сцена на балконот? •Хичкок: „Чувствував дека љубовниците мора да останат во прегратка, дека ние мораме да им се придружиме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Како што разговорот се развивал, тој сѐ повеќе чувствувал дека тоа е само обично преправање, и тоа залудно, бидејќи тој се преправал само okno.mk | Margina #22 [1995] 45 површно, во предниот план, а психијатарот ова преправање очигледно го земал совршено сериозно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со ова над „неутралниот” опис не се поставуваат никакви вредносни судови кои ги загубиле сите мерки на „објективното” вреднување, за кое секој чувствува дека треба да го земе навистина сериозно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Чувствува дека не требало ни да се роди.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас чувствував дека тоа е и целта на новинарството. okno.mk | Margina #22 [1995] 117
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во спротивно, тој чувствува дека нема право да постои.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Чувствував дека на грбот маицата ми е залепена од крвта и потта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така раскрвавен и валкан полека ме водеа. Влатко и Дејко ме придржуваа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во извесни моменти тој и не чувствуваше дека Ќосото е неговата милосница Митра Брлева од Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шо беше за правење — се направи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со сила што чувствуваше дека е непобедлива, со гордост на слободен и независен од никого, со право кое никој овде не можеше да му го оспори, тој се замеша во разговорот. Не се замеша, но просто заповеднички извика: — Доста од обете страни!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш на рает ќе има време за се па и за Ќосото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Чувствував дека Татко се враќа во времињата на империите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко чувствуваше дека станува заложник на револуционерниот суд во чија забрзаност во историјата и во неговата улога во множењето на жртвите, воопшто не веруваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кога ламаринените сандаци беа добро сместени во специјалниот вагон и возот, конечно, тргна кон главниот град, Татко чувствуваше дека, сепак, го остварува своето судбинско патување со митскиот Балкан-експрес кој трабаше да го врати кон Цариград. XXIII Сиџилите не беа малку.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко ни ја откри, и тоа посредно, тајната на својата средба со Ататурк, но педесет години подоцна, кога неговото здравје попушташе и кога чувствуваше дека годините веќе му се избројани.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој миг, со силите што ги присобра, чувствуваше дека Бог, најпосле, ќе му помогне да го напише ова последно писмо до светот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, сепак, сега чувствуваше дека се наоѓа пред портите на сонот кој одамна му беше забранет...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Длабоко во себе чувствуваше дека влегува во некој свој незавршен судски процес.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
• Господине Станковски, чувствувам дека претерав со мрачниот тон, па повелете, немотивирано шприцнете им малку недепресивна енергија на полетните читатели на Маргина што со депресија се хранат ко волкот со Црвенкапа и трите прасиња.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа чувствуваше дека срцето сега посилно ѝ чука.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дваесет и две години Бојана ги гледаше тие букви што не ги разбираше, но, гледајќи ги, чувствуваше дека ги напишала рака толку скапа за неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така изминаа месеци и години и Бојана чувствуваше дека старее, опаѓа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но колку подалеку ме носеше возот од Белград, толку посилно чувствував дека срцето ми остана таму, во куќата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојана се враќаше дома со другуте жени, но чувствуваше дека нејзиниот Крстан е зад неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но зошто Бојана чувствуваше дека ова писмо ја возбудува така како и првото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„А добитокот, а колибата? А моите дома?“ му ораат низ глава тревожни мисли и чувствува дека, му се врти од тоа пред очи и пак замижува, и пак почнуваат оние бранови, оние кругови, онаа црвена боја во која сѐ се стопува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се трудеше да остане мирен, ладнокрвен, иако чувствуваше дека целиот е напнат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секако, палењето на огнот утрово не му беше најважна работа, ниту грижата за својот појадок, но по синоќешното возбудување, по претрпениот страв, му беше потребно смирување, а чувствуваше дека обичното, веќе постојано започнување на денот е најдобар начин да се смири, да се среди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не беше способен да размислува, а чувствуваше дека е должен на некој начин да пронајде лек за својата загриженост, за својот страв, да пронајде начин да се одржи во оваа дивина, во оваа осаменост, да го зачува и добитокот и колибата, и се убедуваше дека постои некое решение, убеден беше дека постои. Само какво?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше студено, Бојан чувствуваше дека веќе треба да се прибере внатре, но мислата да се затвори толку рано му беше непријатна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Доктор Миха не (си) признаваше, но сепак чувствуваше дека е уште под влијание на стапалото од татко му, кој беше не роден анархист туку роден органист (ако така може да се каже), зашто не признаваше никаков државен режим освен режимот на организмот, во што само науката за човечкиот организам напредува, додека практиката на државните режими само се повторува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поновите истражувања, засновани на современиот научен пристап на личноста, во многу што успеаја да го тргнат велот на тајната од творештвото, но и понатаму го поддржуваат ставот дека творештвото, првенствено уметничкото, во суштина е абнормална состојба, бидејќи во моментите на интензивно вдахновение ги има сите карактеристики на присилно невротично дејство, кога творецот чувствува дека извесни идеи му се наметнуваат со некоја натприродна сила така што делото не е сосема негово туку и на некоја мистична сила која му го диктира стихот (Блејк), мелодијата (Моцарт), линијата или обликот (Микеланџело), коишто треба да се извлечат од дотогаш неорганизираната материја и да им се даде форма.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И се чувствува дека токму пошлоста и сивилото на овој лакејски смердјаковски мизансцен им придава на разговорите особен блесок, како небото пред ударот на молњата (..) Одненадеж, се се обојува со огнениот блесок на црвеното.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Возеше како автомат, од чисто физички погон, а не затоа што чувствуваше дека е потребен таму каде што одеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дали Даниел сега чувствуваше дека се прочистил од она за што тој веруваше дека е непростлив и незаборавен грев направен против него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој се чувствуваше беспомошен, слаб, чувствуваше дека ќе заплаче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се Кара, но и се надева, чувствува дека срцето ѝ се полни и ѝ е убаво.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас пиев од виното и чувствував дека имам изградено ситуација во која имам предност, затоа што барав отчет; таа очигледно тешко се снаоѓаше во таква невообичаена ситуација со мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Притоа, гледаше гордо во мене; нашиот џез е во фолклорот, велеше, и јас чувствував дека во нешто има право, а особено за тоа дека нашиот џез треба да се однесува на нашите најрани музички корени; во нешто се согласував, во нешто не, но она што апсолутно ме оддалечуваше од Луција беше сигурноста во тоа што го говори; сигурност што човек може да ја има само ако е член на некој Хор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти чувствував длабока аналогија меѓу сексот (сѐ уште неостварен со Луција) и политиката; чувствував дека и во љубовта на Луција има дел од таа политика, од стратегиите. И ја одбив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или само се обидував да го тргнам од размисливе шпиончето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали да се оправдам и да го тргнам од себеси чувството на вина, или да заборавам на празнината за која не сум сигурен дека постои иако чувствувам дека бавно и речиси неосетно тонам во неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лежев во креветот, ги голтав солзите и чувствував дека открив нешто многу битно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се вратија родителите, јас добив ќотек.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Ќе ти избега, - му реков чувствувајќи дека сенката се обидува да се извлече од под мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Палјачово не ја разжали сенката, - рече Карамба-Барамба чувствувајќи дека тој палјачо ни него многу не го разжалува.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чувствував дека околку мене сѐ се намалува.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чувствував дека руменило ми го облева секогаш бледото лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Страва не минеше од нас. Од смртта исплашени тогај зедовме оружје в рака. Чувствувавме дека ни мрзнеше крвта..
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
САНЕ: Мајсторе, лудиот... се фрлил под патничкиот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Сане ги оџагорува очите, устата му е отворена, се обидува да се насмее, но и да заплаче; чувствува дека би било несмасно да се смее па на изразот му дава печат на тага.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Во целава книга согледбите за машката геј-култура си ги врзував со разни теми од машката геј-еротичност и со околностите во кои геј-мажите се издигнуваат до субјективните искуства на желбата и на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби чувствуваат дека машката геј-агресија се насочува против самата состојба на суштествувањето како жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, луѓето во нашето општество ги доживуваат генерациските борби меѓу мажите како трагични, барем потенцијално, додека чувствуваат дека генерациските борби меѓу жените не заслужуваат еднакво сериозно, односно сосема сериозно, размислување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во целосната, несебична задлабоченост во бочно прилепените куќи од осумнаесеттиот век или во музичкиот театар или во сувенирите од Џоан Крафорд – во сите тие „исечоци, кутии цигари, ретки стари фотографии, писма, филмски ролни и колажни споменари“ во збирката на Нил Мачијевски (како што е опишана во списанието Аут травелер) – некои геј-мажи можеби гледаат можности за доживување силен занес каков што самата сексуалност, од која и да е причина, не им го овозможува и не може да им го овозможи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако, меѓутоа, ироничното пародирање на женственоста од страна на машката геј-култура не мора нужно да искажува непријателство кој жените, тоа, сепак, не ни кажува какви ефекти има врз вистинските жени и колку се позитивни тие ефекти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На рана возраст во животот, во кои и да е миг кога стануваме силно свесни за своите желби, геј-мажите откриваат дека повеќето човечки суштества што нѐ привлекуваат ни најмалку не се заинтересирани за сексуална врска со нас, дека не ги привлекуваме и дека не може да ги привлекуваме и дека некои од нив самиот факт за нашата желба ги грози.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ги обликува нештата што ни изгледаат како длабоки, трајни интуиции за светот и за нас самите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како дете од стоунволската ера, сакам да му се опрам на отсексувањето на машката геј-култура, дури и ако еден од резултатите на мојата пристрасност биде тоа што можеби нема праведно да се осврнам на страсниот, бессексен, неироничен обожавателски жар што оди со речиси религиозната посветеност на некои геј-мажи кон предмети со несексуална убавина и кој таквата посветеност ја озарува со аура на несебичност, аскетство и духовност.363 Буквалниот, искрен, некампски и дееротизирачки напор да се загуби себството во естетскиот предмет и да се надмине сопственото гејство во тој процес јасно е важна димензија на културните практики на некои геј-мажи. (Други геј-мажи можеби чувствуваат дека таквите искуства на опојна занесеност во несексуалните предмети, всушност, ги прави понастрани.) Во секој случај, ваквиот бессексен естетизам не е нешто што сум го нагласувал, бидејќи мене ми изгледа дека укажува на одредено отфрлање на гејството, одбивање на хомосексуалната особеност, бегство и од геј-идентитетот и од геј-сексуалноста.364 Повеќе сакам да ги разгледувам оние културни практики што свесно упатуваат на хомосексуалноста, исто како што повеќе сакам да ги истражувам оние машки геј-изрази на страсна посветеност на културен предмет и оние искуства на занесна восхитеност од неа што откриваат некаква иронична самосвест и што себе не се доживуваат сосема направо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку и да е згодно да се застапува – заради обликување на политичка одбрана на машката геј-култура – некаква апсолутно реска разграниченост меѓу женственоста и родовата улога или изведба, од една страна, и женскоста како полова или биолошка состојба, од друга страна, границата меѓу нив честопати излегува понејасна и понехерметичка отколку што човек би сакал, особено бидејќи самите машки геј-културни практики се склони да ја разводнуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Судирите меѓу жените се претерани, театрални, пребурни – во секој случај, не се сосема достоинствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, иако пародиите на геј-културата со женственоста може да ја онеприродуваат онаа конвенционална и општествено обезвреднета родова улога, ако ѝ го поткопуваат статусот на природна суштина и ако, наместо тоа, ја третираат како општествена изведба – дури иако гротескните карикатури на женственоста од страна на геј-културата понекогаш се намислени за остварување на токму таа цел – голем број жени може да чувствуваат дека цел на целата оваа родова пародија не е самата женственост, туку женскоста како таква.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе разгледавме некои примери за основните интуиции или за субјективните вистини кои, иако длабоко се чувствуваат, не ни ги одразуваат биолошките природи и психолошките премрежиња, туку општествениот поредок на нашиот свет и вредностите што се поврзани со него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фелоус прекрасно го доловува оној вид неиронична, религиозна посветеност што е карактеристична за некои машки геј-културни практики – посветеност што не е ни отворено кампеста ниту имплицитно сексуална, што никако не упатува на гејството и што повеќе има врска со целосната, сериозна, духовна внесеност во естетскиот предмет, кој се почитува и самиот по себе како апсолутна вредност и како бегство од сопственото јас, вклучително и од сопствениот сексуален субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Крајниот ефект е да се имплицира дека спектарот на малцинските идентитети не е нималку пошокантен и поодбивен од гозба со етничка кујна на некој меѓународен кулинарски панаѓур: шведска маса со сладосни, но небитни и безначајни варијации, отворени за секого; повик да си го прошириме културниот видокруг, секој да се слади со нешто – без никој да чувствува дека мора да проба од сè, особено не нешто што му изгледа особено грозно или одвратно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Малкумина луѓе знаат да се одбранат од нив: повеќето чувствуваат дека нешто чудно има се случува, но не знаат да си го објаснат тоа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Со страв во очите желно го очекуваше одговорот, чувствуваше дека старецот ќе го даде вистинскиот одговор.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И што е најчудно, чувствувам дека ваквиот наш однос јас не ќе можам нималку да го изменам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чувствувам дека за него, потеклото на страста беше боженска и недостапна тајна за кратковечната човекова мисла.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На самата помисла те потресуваат морници и чувствуваш дека те облева студена пот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Продолжив да возам по кршот од камења над кој се дига омарнина и колку повеќе се доближувам до купиштата од камења и земја каде беа последните куќи, чувствувам дека ме лазат морници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Не ме допирај, не знам кој си“ – чувствувавме дека таква е смислата на не секогаш пријателските мрморења на некои од ранетите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чувствувам дека сака нешто да каже, да ни открие нешто одамна доживеано, длабоко врежано во неговото паметење. – Рече дека во таа трикатна зграда живеевте пред шеесет години? 1948 година?... - Да...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сето тоа ме истоштуваше сѐ повеќе и чувствував дека не можам веќе да стојам на нозете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако не ме повлечеше Марина, не знам што ќе им речев на другарките, не знам што ќе им одговорев, но чувствував дека имам потреба да ја заштитам Вера, мислев дека беше неправилно обвинета.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Веднаш се постави чинија и за неа. Таа, иако одбиваше, и навистина се чувствуваше дека не ѝ е пријатно, седна да руча со нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој приседна на креветот и чувствував дека сака да ми каже нешто утешно, но дека и самиот е толку нажален, неутешен што не наоѓаше зборови.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Слушајќи го раскажувањето на Вера чувствував дека и јас безгласно плачам со горчливи солзи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тетка Рајна помолча и јас чувствував дека не е сигурна како треба да ми одговори.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чувствував дека сама не сака да оди таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Иако не го гледав, чувствував дека татко ми е збунет и дека во целата наша несреќа со мајка ми, никому не му падна на памет - во тоа, што јас ја изнесов Ели од сета таа стравотија, што паѓаше и се уриваше, да гледа некакво посебно јунаштво.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми дојде да ја прегрнам, да се исплачам на неа, чувствував дека таа ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чувствував дека таа не заслужува така да биде нарекувана, барем сега не.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако вечеравме и Ели си легна, а ние со татко ми ја средувавме кујната, чувствував дека татко ми сака нешто да ми каже и се плашев од тоа што ќе ми каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чувствував дека сум сѐ уште многу мала, а тој татко ми ме исполнуваше со стравопочитување и знаев дека самиот ќе реши онака како што е најдобро.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Годините минуваа, а јас чувствував дека не сум со себе; кога станував наутро, еден дел од мене остануваше да лежи на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ја среќавав Клара, чувствував дека животот може да има смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сето тоа ќе остави неуништливи траги во нејзиниот развој и формирањето на карактерот.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во просторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму каде што може да се избере – ја беше избрал германската култура: тој сакаше нејзе да ѝ припаѓа, онака како што чувствуваше дека плодовите на таа култура му припаѓаат нему.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога тоа задушување станува неиздржливо, тогаш проговорувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така беше можеби затоа што сакав да се ослободам од самата себе, од оној дел кој болеше од очај, но очајот и натаму болеше, сеедно колку се делев себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нив ги измачува, ги боли таа празнина, тие очајнички сакаат таа празнина да ја исполнат, ама и ужасно се плашат од стварноста која може да ја исполни празнината, затоа што стварноста ја доживуваат како стравична закана, како нешто што ќе го поништи нивното празно Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При тие напори чувствуваат дека сите обиди се попусти, дека не можат да го најдат ни сопственото место во времето. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежам така, и чувствувам дека ќе се задушам, а не знам што ме задушува – дали туѓите врескања или моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред крајот на животот рече: „Мој јазик е германскиот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но има луѓе кои чувствуваат дека се празни, а тоа не е празнина што може да се исполни со нешто; тие се чувствуваат празни како во нив да има пустош, пустош во која ништо не може да се насели.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако излезе од Гнездо, таа мајчински се грижеше за четиринаесет деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со таквото забележување секое девојче “чувствува дека е тешко оштетено,” и затоа “станува жртва на зависта заради пенисот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мислам дека со текстот премногу летнав кон облаците, чувствувам дека ми треба приземјување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свиткан, со забуцана брада во колениците, ни буден ни мртов, чувствував дека земјата лази под мене, тече и ја носи со себе топлината на луѓето и на огнот. Ако пуштев корен и самиот ќе се движев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: Ќе се опијам. Чувствувам дека морам да се опијам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Чувствувам дека не ќе имам сили да се сретнам со Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Прикажувајќи го изнесеново погоре, јас чувствувам дека си го извршив долгот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Воопшто, како неопходна последица на оваа љубопитност станува репутацијата, што градоначалникот ја стекнува, дека е добар познавач на срцето...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко ниеднаш не чувствуваше дека му недостасува нешто, кога имаше една таква жена, како Мара, еден таков син, кој на крајот од секоја завршена година во гимназијата во градот носи сведоштва со одлични оценки и по некоја книга награда, но Мара ниеднаш не се ослободи од сенката на таа тага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сето време тој чувствуваше дека е и право, и разбирливо, она, за што живееше неговиот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И двете како да чувствуваа дека нашле нешто што одамна го загубиле, затоа го држеа цврсто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во состојба меѓу јаве и сон, борејќи се за секоја молекула воздух, Томо цврсто ја стегаше раката на Рада, како и самиот да чувствуваше дека мора да ја добие трката со времето, а тоа како да сакаше да му избега оддалечувајќи се молскавично.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, покрај големата блискост и двајцата чувствуваа дека меѓу нив стои една огромна планина, без желба да ѝ го освојат врвот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Свиткан на клопче, во полноќта, тој чувствуваше дека му е студено, а не беше во состојба да го подигне ќебето, паднато на земја и да се покрие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но иако со секое делче на душата чувствува дека настапува пролетта, дека на земјата и во Потковицата се враќа животот, внатре, во душата не му е весело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чувствувајќи дека брзо ќе ја изгуби свеста, просто, како поинаку и да не може да биде, узна: ако некој не му помогне, нема да стане.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во таа постела, под тој чаршаф уште влажен од страст под кој ритмички набрекнувале и спласнувале две исчувани дојки, чувствував дека полека се разлева и мојата крв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А која е таа девојка? Се збунив. Чувствував дека се сцрвувам. - Не знам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чувствував дека сум само една лага со своето надворешно спокојство.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пред да се сврти, чувствува дека некој стои зад него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во неговите очи понекогаш се гледаше силна желба да учествува во некој интересен разговор и круг, но мислата го кочеше: да не биде тоа премногу од негова страна, да не биде фамилијарно, и да не го намали на овој начин своето значење?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој чувствуваше дека е студено и дека шинелот го нема, почна да вика, но гласот, чиниш, немаше шанси да достигне до крајот на плоштадот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич извесно време почна да чувствува дека нешто почна некако премногу силно да го пробива во грбот и во рамото, и покрај тоа што тој се трудеше колку што е можно побргу да го претрча вообичаеното растојание.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој просто не знаеше што да прави, каде да ги скрие рацете, нозете и целата своја фигура; најпосле седна покрај оние што играа, гледаше во картите, се загледуваше во лицето на еден па на друг и по извесно време почна да се проѕева, да чувствува дека му е здодевно, дотолку повеќе што веќе одамна настапи времето кога тој, според обичајот, одеше на спиење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако му се случеше да биде со некој рамен на себе, уште и можеше да мине како човек на место, мошне честит, во многу нешта дури и доста умен; но штом ќе му се случеше да биде во друштво каде што има некој макар со еден чин понизок од него, тогаш тој стануваше просто за никаде: молчеше, и неговата положба просто предизвикуваше сожалување, дотолку повеќе што и самиот чувствуваше дека би можел да си го помине времето неспоредливо поубаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секоја секунда од минутата тој чувствуваше дека на рамената носи нов шинел, и дури и неколкупати се поднасмевна од внатрешно задоволство.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето со срцето чувствуваат дека се ист народ тогаш кога имаат заеднички идеи, интереси, наклонетости, спомени и надежи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не можам да престанам да трчам, чувствувам дека кога се движам вака, летам. 24.30 Во некој ноќен клуб во Вест Енд (West End).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кои се вашите клучни животни искуства што ве научија што значи “неблагодарност”? 44 Со ваквото поставување на прашања и споредување на метафорите, се создава конверзациска област, усогласена област во јазикот, во која и терапевтот и пациентот чувствуваат дека меѓусебно се разбираат (Anderson & Goolishian 1988, Pask 1976, Varela, 1987).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потрчувам да го фатам зелениот човек што трепка на раскрсницата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И девојчето чувствува дека нема да ја дочека новата година.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чувствував дека сум само една лага со своето надворешно спокојство.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во таа постела, под тој чаршаф уште влажен од страст по кој ритмички набрекнувале и спласнувале две исчувани дојки, чувствував дека полека се разлева и мојата крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Зошто сум на овој свет!? Чувствувам дека неговата потреба од мене е огромна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак, чувствував дека ме гледаат со некоја скриена почит и срам од восхитеноста што не можеа да ја сокријат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дури и цвет кога ќе свенеше, чувствував дека губам дел од себе, од својот живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По тој мост се лизгаше чунот со двајца гардисти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога ќе изгубеше фигура, чувствуваше дека полето на кое ја загубил фигурата, зјапе празно, жално, втонува, се урива, а загубената фигура ја земаше од масата каде што ја оставаше противникот и не можејќи да се помири, ја пипкаше со прстите, ја жулкаше жално, ја вртеше низ прстите како да ја проверува дали и нејзе ѝ е тешко како нему што е исфрлена од играње.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И чувствува дека и таа пулсира како часовникот, како неговото срце.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој само му ја остава понадата и си заминува без збор, зашто чувствува дека зборовите се излишни.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
LII Татко, вдлабен во потрагата по турските заемки, според последниот договор со Камилски, чувствуваше дека влегува во процес на кој не му се гледа замислениот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој чувствуваше дека можеше да ја зајакне материјалната состојба на семејството да не беше толку многу ангажиран во проектот со Татко којшто не ветуваше никакви дополнителни приходи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тој како да одеше подалеку од своите мисловни хоризонти, вовлекувајќи се во нови интелектуални загатки, чувствуваше дека големата дебата што ја отворија со својот пријател да ги бележат зборовите со опасна конотација, одеше многу подалеку од замислената мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски еднаш му рече на Татко дека нема ништо покомплетно од неговата библиотека на тишината, нема подобар пријател од тишината што никогаш не изневерува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој збор одвлекуваше во непредвидлива семантичка стапица, од која не можеше да се излезе лесно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како и Мајка, така и госпоѓа Камилска, не му префрлуваше на својот сопруг, но за неа најбитно беше да го гледа крај себе и децата жив и здрав.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чувствуваа дека овде ќе се соочат со незавршените битки во историјата, особено во доменот на балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За два-три века, колку што бевме во домот, за тоа кратко време, јас чувствував дека сите ние остаревме за многу, многу илјади години.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чувствуваше дека до смрт би можел да ги забуца забите во нечие месо но вака сплеткан во лудачка кошула беше беспомошен. „Курвино семе“, мрмореше. „Курвино семе.“ Тие се сетија и молкнаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бессилен си но полека, сосем полека се напрегнуваш со најдалечното делче на свеста да се извечеш од под тежината и чувствуваш дека тоа не го чиниш рамнодушно и до крај.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еден од нив, аптекар во куси пиџами со многу разнобојни риги, се сети чувствувајќи дека гласот морничаво му пробива низ сета негова кожа: „Како в штала“ , па по него се сеќаваа и двајцата скарани: „Коњ! `Рзнува во број 8. Кај оној со избричено теме.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еднаш, кога случајно се најдов во неговата земја, чувствував дека луѓето се исти како и секаде.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во еден момент, шетајки се низ еден парк низ кој се пресекуваат неколку поточиња и уживајќи во присуството на другиот, тие чувствуваат дека всушност се сакаат и дека се создадени еден за друг.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Почнав да штедам, бидејќи чувствувам дека силата ми попушта.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се чувствува дека одлуката лежи во воздух и сѐ се движи горе, доле.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Чувствувам дека силно нѐ поврзува приврзаноста за нашите мајки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нема да му забележвам, си мислев, ќе проголтам сѐ што ќе каже, иако немав ништо што ме врзуваше, потоа ќе си заминам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Непромислено влегов во стапица, за еден миг си го згазив планот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се чувствував дека јас исправно размислувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Честопати Цвета доаѓаше за да си играме. Понекогаш не бев толку редовна, но чувствував дека ако одам на гробот – полесно ќе ми биде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да ми се случи тоа, толку се чувствував дека сум умна, а каква грешка доживотна направив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Перодршката беше архаичен инструмент, ретко употребуван дури и за потписи, а тој ја набави кришум и со големи тешкотии, само затоа што чувствуваше дека убавата бела хартија заслужува да биде испишана со вистинско перце, наместо да биде исчкртана со хемиско пенкало.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чувстуваше дека со помош на својата волја ја доведува таа друга сила во постоење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека ги изгладнува и двете, но не можеше поинаку; дури, чувствуваше дека има право да го прави тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Замолча и погледна преку рамото чувствувајќи дека вратата зад него се отвори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само ако можеш да чувствуваш дека вреди да останеш човек, дури и кога од тоа нема никаква корист, ти си ги победил.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На секое доѓање кај мене чувствував дека ме гледаат од сè подалеку.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Кажи ми Ниротакис, кажи ми, те молам, кажи ми, ме ебаваш мене или…” и нешто тогаш ме стегна во градите, и почнав да плачам, и плачев како беспомошно дете крај својата болна и изнемоштена Мајка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Круме Волнаровски слушна или така му се причини („да, мили, ова е мелем за твојата рана“) го прочита насловот, или се обиде да го направи тоа – Писмата до… и му се замагли во очите, а тоа не беше прв пат откако дојде во затворот да чувствува дека некоја црвојадина му го цица синото од зениците и се повеќе му засенува дел од она што го гледаше порано, а толку многу сакаше да го гледа и сега, во овој топол, влажен и неподнослив мај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога продре длабоко во мене чувствував дека ја допира секоја жилка на моето битие и дека во тие мигови, понесена од некој ѓаволски синдром на внатрешно расцепување, на некое болно раскинување и растурање (“Ќе те растурам, ќе те растурам, ќе те растурам,” викаше Ниротакис Алимакопулос, цепејќи ме одвнатре) лудо се подавав и, гледајќи си ја фрлената униформа на подот, го прашував, или сакав да го прашам:
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема молчеше. „Чувствувам дека тој сомнеж ме подзема како жива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Одејќи кај нив, чувствуваше дека ѝ дава знак на Атиџе, дека ја повикува, дека ѝ се приближува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бев со некое преполовено чувство. Од една страна ми беше мило што толку се зазема Симон за да ми угоди, а од друга страна, чувствував дека е тоа можеби знак за нешто, за степенот на емоциите што сака со мене да ги дели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нешто ќе каже, но чувствуваш дека има уште нешто што останало некажано.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му реков на Тодор: "Сега кога чувствувам дека го губам Бојан, како да ми бега низ прсти, сега кога ми е толку тешко на душата, можам да помислам низ што сè ти помина и како ти било кога почина Мина" Тој ми одговори: "Само јас знам низ што сè поминав".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Марко спиеше по цел ден на фотелјата покрај твојот кревет, чувствуваше дека те нема и тагуваше по тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сега чувствувам дека мора да надокнадам многу испуштени работи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како да те бараше, како да чувствуваше дека те нема. И тоа тагуваше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но, од друга страна, несомнено е и тоа дека работниците, на своја кожа, чувствуваат дека законот недоволно ги штити и дека газдите ги третираат онака како што сакаат, а не онака како што е пропишано во законот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во моментите кога во главата му доаѓаа вакви размисли, чувствуваше дека сака да си ја намали вината пред себеси самиот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со секој нов збор што ќе го научеше, чувствуваше дека сè повеќе се приближува кон него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе чувствуваше дека сосема ќе пропадне во таа длабочина. Во тој процеп. ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека на неа не гледаа како на човек еднаков на нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му, чувствуваше дека ги сакаше еднакво - него, и помалиот брат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лекарот чувствуваше дека тоа сомневање ќе продолжи сè додека Марија не добие одговор на писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А таа, кога ќе поминеше со Хелвиг, чувствуваше дека тие се тука некаде, зад завесите. Зад полуотворените врати. Полни со завист.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека станува злобна. Тоа беше некоја нова состојба што ја откри кај себе...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека за сѐ е доцна. Дека сѐ е веќе речено. Завршено.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Длабоко во себе, чувствуваше дека нема да најде сили.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го зафати некое неспокојство. Чувствуваше дека нешто се случува со Марија. Со нејзините нерви. Беше некако поинаква...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствуваше дека секој збор тешко го погодува... Дури и како да го нервира ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но чувствуваше дека и самиот не е уверен во тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Често, Марија чувствуваше дека нема воздух во собите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но по некој инстинкт, чувствуваше дека е добар човек.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена чувствуваше дека Марија се колеба дали да ѝ се довери.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И немаше веќе волја ниту да работи, ниту да застанува крај прозрецот да гледа надвор, да го набљудува менувањето на времето, денот, и промените во природата, зашто чувствуваше дека сите тие промени сега се одвиваат во него: и разденувањето и стемнувањето, и наоблачувањето и разведрувањето и судирот и хаосот на ветровите, и талкањето на маглите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа Илко ја крена раката кон устата како да сакаше да си ја фати душата што ја чувствуваше дека му е на усните, но раката нагло му се спушти.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра исто така тој ден го виде Дине, ама не му се приближи, не му проговори, како да чувствуваше дека под кожата му се тркалаат костенови ижувини, нејзе ѝ беше мило што е надвор, што ја прикрпува бараката, што може да го удри чиста ава, што околу него се трчкаат неговите и дечињата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Исто така, чувствувам дека сомнежот што е вграден во голем дел од Марксистичката теорија, исполнет со страв од моќта на угнетувањето, не може да функционира прагматично, дури и ако овие теории произлегуваат од сигурноста на академскиот контекст.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас чувствувам дека се крева...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Исто така чувствувам дека нешто се создава во пресечната точка помеѓу „музика“, „игра“, и „демонстрација“; замислувам музичко искуство еднакво на гледањето на компјутерската игра Живот на Џон Конвеј, на пример, во која си веднаш восхитен од начините и знаењето како тие се направени, и метафоричните резонанси на таквиот систем.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Фред ги сакаше нашите филмови како и останатите, но чувствуваше дека набргу повторно ќе посакам да сликам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби, затоа, што чувствувам дека Лења никогаш нема да ми прости, што јас го видов тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко чувствуваше дека ќе може да му ја довери на овој град судбината на своето семејство, посебно на него­вите деца кои овде можеа да учат во добри училишта, а со надеж дека, еден ден, ќе се кренат и границите што го делеа од неговиот народ.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога речиси судбината на егзилот нѐ фиксира во овој град, како на речиси последна негова станица, се чувствуваше дека Мајка ја презема иницијати­вата во доменот што се сметаше дека е само Татков.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се чувствуваше дека нешто силно ја мачи откако се врати од родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чувствуваше дека младоста ѝ беше згазена под патријархалниот валјак на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Постојано, длабоко во себе, чувствуваше дека е осуден, сам или со семејството, да минува некаква граница мислејќи дека постојано го демне опасност по животот и дека, бездруго, треба да мине некоја граница за да биде спасен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се чувствуваше дека зборува со мака, отсутно. – Мајко, се враќам, за ден-два... – Како ќе ти биде најарно, така стори, сине...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Настаните на чардакот и откриените знамиња на Мајка се случуваа во времето кога Татко чувствуваше дека му се затвора засекогаш школката на животот и дека беше дојдено времето да ги ослободи од себе сите свои тајни кои ги потиснуваше дури во дното на својата душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тие мигови, силно чувствував дека ми останува во наследство, преку овие Таткови книги, во кои целосно, до крајот од својот живот, беше задлабочена и Мајка, да трагам по незавршената фуга на стогодишниот егзил на семејството, ми преостануваше разгатката на тивката тишина на поразот, во која беа супериорни Мајка и Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не, се подгрбави чувствувајќи дека ветрот се протега во врбите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не гледаше во неа, чувствуваше дека нејзините очи го прогонат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И точно кога сака сето тоа да се сврши, чувствува дека сето тоа тукушто почнало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вечерта, пред ова страшно рабудување, чувствуваше дека е блед и ненормално сив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, Татко чувствуваше дека Мајка немаше сили да се впушти во неговите бегливи идеи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што чувствуваше дека се оддалечуваа од темата на јагулите и нивниот пат, Татко со зголемен интерес го следеше текот на оваа Игорова мисла: - И така, мили мои, на грешките на Ленин, со нови грешки се надоврза Сталин.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Чувствувам дека сум близу.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Чувствувавме дека учествуваме во еден фасцинантен историски настан - првиот истражувачки проект кој во секојдневниот живот внесуваше експериментално предизвикани мистички искуства.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Соочени со фактите дека сите нешта завршуваат и дека простувањето од животните задоволства ја има околу себе неизбежната атмосфера на тага, навистина има такви кои би го скратиле или избегнале збогувањето; коишто, уште повеќе, чувствуваат дека од она што и онака мора да се заврши (т.е. од сѐ, дури и од уметноста) треба да се збогуваме брзо, ако воопшто и сме започнале со тоа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Инаку во ред е кога чувствуваш дека низ главатати ти врват повеќе патеки, ѝ реков, треба да се допушти по нив да шета и дивото и питомото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност чувствував дека ваквата моја двосмислена констатација се вклопува во шемата на Грофот и на неговото гледање на случајов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само не дозволувај оттаму да поминува лигавата насмевка на Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И не треба да го игнорирате – рече Грофот – сомнението е многу корисен советник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од друга страна чувствуваше дека е ослободен од товарот на еден пристоен куп проверени сомненија и недефинирани заклучоци: Каква е, на пример, смислата на лубеницата што слободно шета по воздухот подржувајќи лет на непознат вид птица; или на гроздот што се обидува да избега од твојот поглед оставајќи зад себе чудни траги од патики па не си сигурен дали плодот навистина користиел нозе или само успеал да не му се покори на одамна воспоставениот закон на гравитацијата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И покрај мојата наклонетост кон мирни разврски и безболни компромиси, чувствував дека треба нешто да преземам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Том чувствуваше дека срцето му чука силно и отсечно, а тлото беше вжештено под нивните боси стапала.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И тој глас извикува: ‘Пушти ме надвор, пушти ме надвор’, и чувствувам дека некој се обидува да се ослободи, удирајќи по вратите на лавиринтот, уривајќи ги мрачните пречки и премини, одекнувајќи и врескајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А тој лежеше и чувствуваше дека таа страшна, изветвена шега се остварува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чувствувам дека ако повторно се вратам по патот градот ќе биде исчезнат, луѓето сѐ уште неродени, нештата изменети, дворците неизделкани во каменот, стеблата непресечени од шумите; не прашувај од каде го знам тоа, пустелијата знае, и ми го вели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И, колку повеќе слуша плачење и редење, толку повеќе чувствува дека треба да рече збор, да допре нечија рака со единствена мисла дека ќе ја олесни и својата и туѓата болка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се омажила во дваесет и второто лето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А со деновите што одминуваат, одвај забележливо се враќа во нејзините очи онака како што на каменот се појавува лишај и како што коренот се пробива низ кремени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крсто, стопанот нејзин, повеќе навреден отколку желен да спечалува, млада ја остави со единствениот син и замина за Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се наведна и полека, чекор по чекор ги собира искршените класја во басјасаното стрниште.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одново тука, меѓу раздомените, кои со секој ден што одминува ја губат и надежта дека ќе се вратат на своите пепелишта и живеат со своите спомени и секој ден чувствуваат дека нема ништо пострашно од празнината, таа, меѓу овие старици и снеможени мажи, меѓу вдовиците и жените одделени од своите мажи, меѓу жените што секој ден намнисуваат за своите деца што се наоѓаат на фронт или под туѓи поднебја, меѓу постојано расплаканите и разврескани деца, сега се чувствува сосем сама. Сама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чувствував дека е сигурно!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако од неа се бара нешто да не направи, таа чувствува дека токму тоа мора да го направи!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Задоволувањето на тој интерес (по ѓаволите со „интересот” на „науката”) за една секунда, направи да се чувствувам дека сум заразен од чума.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ова мнозинство чувствуваше дека слободата работи против него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сега во богатите земји постои мнозинство луѓе коишто се чувствуваат подобро со сите ризици што ги вклучува слободата и стоењето на сопствени нозе; тоа мнозинство се чувствува подобро ако не ги плаќа порезите и откажувајќи се со тоа од сигурноста што ја нуди државата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таквите пореметувања почесто штетат...“
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој инцидент го зајакна мојот ужас кон луѓето, ужас кон самите филмо­ви, кон умовите што стојат зад нивното создавање, кон умовите зад бирократ­ската и научната успешност што се одржува со таква благост и слепило кон зло­то, општествената машинерија за негова дистрибуција како и кон нејзиното создавање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сите овие тројца се папагали, кои, чувствував дека ќе се налутам, имитирајќи некој илузорен канаринец, кој всушност никаде го нема!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некако чувствуваше дека нема образ да му се приближи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но негде, длабоко во себе, чувствувам дека не сум сосема праведна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Најлесно е своите ближни да ги осудуваш. Да покажуваш со прст кон нивните слабости.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа ноќ, бодро чекорејќи кон хотелот, надлежниот писател од престолнината чувствува дека престојот во Северните шуми добро ќе му користи.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во селото ретко слегува, замо по најважна работа, и бргу се враќа горе, зашто долу, меѓу куќите и луѓето, се чувствува малечок, ситен несигурен; навикнат сето ова да го гледа одозгора, во помали димензии, одовде му се гледа огромно, го плаши, чувствува дека го стопува во себе, му ја одзема онаа слобода што ја има горе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој исто така чувствува дека традицијата треба да се надмине бидејќи таа им го попречува патот на новите гледишта што тој ги предлага.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4Можете ли да кажете во што се состои таа сличност? 4Единствено друг може да ја забележи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој, исто така смета дека претходните генерации не биле во право и дека не може многу да се научи од нив (ако тие и треба да се проучуваат тоа е главно заради идентификување на грешките со кои не навлекоа во форма на дихотомиски пристрасности и логоцентрични предрасуди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но тоа е само еден слој на нештото или на необичната авантура наречена опус за кој непрекинато чувствувам дека се отуѓува, развластува, се распаѓа на парченца за никогаш веќе да не се состави во својот потпис.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Забележете дека на модернистичкиот етос не му недостасува единствено почит; тој исто така позитивно ги вреднува иновациите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И сега кога сум далеку жалам за тоа што не го искажав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лежев на твоите гради, го слушав чукањето на твоето срце и чувствував дека јас сум таму длабоко под кортексот во коморите и келиите на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стојам и чувствувам дека постепено погледот ми се пренасочува од малото итро просјаче кон скулптурата на просјакот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Одеше до такви крајности што со месеци не готвеше месо, ако беше актуелно прашањето со лудите крави, макар и во некоја земја на друг континент.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неколкупати сосем се препотив, ми се заврте во главата и ми дојде да повратам, но откако главните кризи поминаа, почнав да чувствувам дека всушност ми е добро и дека можам да го исклучам тушот и полека да излезам од тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Низ тенкиот преграден ѕид Влатко чувствува дека и родителите се будни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа постапно се засушува и чувствувам дека е убав мирисот на земјата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И такво какво што го опишувате самото езеро што еден од вашите браќа го слика на ѕидот во вашиот нов дом крај реката Вардар во Скопје, се чини дека е обид да се оживее душата на езерото во новата татковина; и во истовреме, според нивните сугестии и коментари, се чувствува дека сите кои учествуваат во создавањето на новата фреска на ѕидот сакаат да ја видат во ова езеро татковината на нивната душа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Значи, ова постоење на душата, би било недоволно да се рече дека вие имате потреба да верувате во неа зашто тоа што го изразувате во вашите текстови е повеќе од верување, тоа е повеќе убедување, произлезено од едно искуство, толку многу ви е близок дијалогот со еден духовен принцип кој преживува по принудното напуштање на една татковина, како и на еден духовен прекин со сушествата и предметите околу кои е конструиран вашиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Посебно, кога во последното писмо во кое го поставувате прашањето за душата, коешто јас некогаш им го поставував на моите родители за нејзиното постоење (во романот Атеистички музеј), се сеќавам на фрагментот што ми го испративте, препишан во младоста од книгата на германскиот филозоф од еврејско потекло Макс Пикар, Светот на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да, ПаризИстанбул, како пејзаж забележан низ замаглените прозорци од возот кој патува дење и ноќе, додека патникот, макар што не добива точна информација за пределите низ кои минува, чувствува дека во него се отвора еден внатрешен простор кој е с поширок и поширок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога чувствувам дека ја губам невидливата оска на постоењето, точката на гравитацијата на мојот живот, рбетот на сите зборови во животот, мајчиниот јазичен код ме потсетува дека рамнотежата се одржува и со јазикот на другиот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И, еве ме со последните аргументи да докажам дека кога ќе се вкрстат два или повеќе јазици во една душа, две судбини во една, тогаш сигурно се открива душата на заедничкиот јазик на животот, без оглед каква ќе биде конечната пресуда на ,небескиот трибунал на моите предци...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Чувствуваат дека се загреваат и секој во себе на свој начин го прераскажува и тажновито и болежливо го доживува тоа чудно писмо, зашто низ секој збор гледаат по нешто од својот дом, а најмногу болка ги спржува кога се обидуваат пред очи да го доближат образот на старичката, зашто им се чини дека при секое мигливо затворање на очите -ја гледаат својата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не гледате, не чувствувате дека писмото е инспирирано од борбениот дух на народот и од раководната улога на партијата на чело со големиот син на грцкиот и на славомакедонскиот народ, другарот Захаријадис?! Така.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некој ја фати под мишка, ја довлекува до себе и таа само чувствува дека некоја силна рака ја држи, ја стега и ја влече напред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од забите и непцето цеди плунка и со врвот на јазикот навлажнува усни и чувствува дека и се прекршуваат колената, ја облева пот, ѝ се смрачува пред очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неколкупати се обидува да се сврти, да се преврти, да се фати за нешто, да се прибере, да застане на колена, да се исправи, ама со секое движење станува сѐ послаба, сѐ поистоштена и чувствува дека мракот околу неа станува сѐ погуст, дека ја притиска кон земјата, ја стега за грло, ја дави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не е доволно што будат сеќавања, враќаат дома, зближуваат, смируваат, ја тераат душата да се радува ем тагува, срцето да заквичи ко осамена ластовичка и телото да чувствува дека некој чека во долгите зимски студени ноќи, дека некој е блиску на дофат, а толку далеку...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стои исправен и онемен; со крвјосани очи замаглен поглед спушта врз огромната црневина и чувствува дека го фаќа замрачување.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И зошто не може да запамти што сон сони, што сон ја мори и чувствува дека паѓа врз белите веленциња и дека некој ја вика, ја тресе, ја буди, превртува и собува....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувствував дека дека не сум им досадна со моите раскажувања и дека внимателно ме слушаат.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сѐ добро испадна со мојата болест, а чувствувам дека ти повеќе не ме сакаш, можеби е друга во прашање, но што и да е не се измачувај“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Со секое повторно влегување во купето чувствував дека внатре е загушливо и се ширеше некоја непријатна миризба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И. К.: Ништо, бајката за рајот сѐ уште е бајка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се обидувам да го опишам и чувствувам дека не ми оди најдобро.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јасно чувствував дека не можам да отворам очи; гледав низ водата, како од некој резервоар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Овде сум, но во минатите шест години чувствував дека сум заминат, не низ дупка на таванот, туку низ врата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Може да чувствуваме дека тоа е лага.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа земја знае за ветер, како после бурите облаците продолжуваат секое попладне да се собираат над рамницата, се здружуваат и пак се соединуваат, па повторно врне, и ова може да продолжи со недели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа земја знае дека времето заладува, зимата предолго трае, плодовите гнијат, ти гладуваш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани чувствува дека ова сѐ уште сурово, сѐ уште маргинално место има злобна жица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Грдо е самофалењето и доколку чувствувате дека имате таква, макар и најмала цртичка во вашиот карактер - побргу избришете ја!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Најмногу од сè ме збунуваше сознанието што мене ми се плачеше сосем малку, што продолжував да си играм со топката, и сè беше исто како до пред еден ден, а чувствував дека е многу тажно да знаеш дека некого никогаш повеќе во животот нема да го видиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога случајно ќе се допревме со рака, чекорејќи еден крај друг, чувствував дека прекрасна топлина ми го поплавуав телото, а во градите го слушав срцето како брзо и по малку исплашено ми чука.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Надвор имаше полна месечина и, не знам зошто, сонот никако не ми доаѓаше, иако чувствував дека ми ссе спие.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како што наближував до „куќата на вештерката“, така чувствував дека нозете ми се враќаат наназад и сè побавно ми одат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
По повеќе од половина час заморувачко клинкање, кога Едо почна веќе да чувствува дека пределот околу него обраснат во зеленило нема доволно воздух за неговите гради, пристигнаа во некое село во кое згрмадените приземни селски куќи беа како напикани и задскриени под сенките на огромни дрвја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зборуваш, а не чувствуваш дека си кажал нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаев, длабоко во себе чувствував дека е човек со големо срце, во многу моменти го покажа тоа, сакаше да дава, сакаше да направи за некого нешто, но истовремено многу уживаше во пороци, во работи кои прво треба да се заслужат, во пари кои прво треба да се заработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Меѓутоа, чувствував дека во грлото секогаш крие една длабока горчина поради тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Двајцата чувствувавме дека нема уште долго да трае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мртво се смеев на неговата маленкост. Чувствував дека знае колку си е ништожен сам на себе, па барем беше искрен во признавањето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некако чувствував дека сум му потребана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, чувствував дека тоа треба да го направам во моментот кога веќе имавме ќеш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ти ми беше единствена радост, но чувствував дека немам право да се врзувам со тебе.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но само еден со стапки кришум сторени ко крадец некој го граба моето бреме, и ги разголува, ги корне моите корени, па јас се чувствувам дека сум живот и време.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Чувствуваше дека во близина има некое живо суштество.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тие вечери, во Крушево, не знам дали поради прстенот или поради тоа што веќе долго бев отсутна од дома, многу често мислев на мајка ми и посакував да сум со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас како си поминав! – свикувам и чувствувам дека ми надоаѓа лутина, ама се воздржувам за да не го расипам „дружењето“. – Што имам јас да си поминувам, знаеш како е, во школо, од школо дома, учење, малку телевизија, малку со другарките, легнување, пак станување, па во школо и сѐ така, сѐ исто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш сум го носела со себе во џебот, а кога си легнував, го ставав под перница и ми беше некако топло и нежно под обравчето, како кога мајка ми пред заспивање ќе ми ја стави дланката меѓу лицето и перницата, а јас ќе чувствувам дека потонувам во сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)