Не е важно која беше процедурата на нашето враќање и враќањето на нашата кола (љубезниот британски моторциклист до автопатот; уште пољубезното арапско семејство кое излегло да се повози последниот ден од рамазанот, до Тангер со еден пар средовечни јенки туристи; следниот ден, љубезниот возач од агенцијата за изнајмување коли кој доби добра напојница и, се разбира, имаше дупликат од клучевите; сигурниот чувар на плажата, кој со болно достоинство му објасни на возачот дека мојата напојница од осум дирхеми не е соодветна на тоа што тој „цела ноќ” го чувал нашето сега веќе отклучано комби, но дека уште два дирхеми ќе ја суредат работата); поентата на оваа анегдота со загубениот клуч, на која во меѓувреме едвај и да помислив, сѐ додека оваа дигресија со која купувам време не ја врати, е што...
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
За жал тие упатства ги чува нашиот раководител, а тој уште не е пристигнат.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
- Пред сè, - рече Гоце, - тој треба да земе обврска дека тајно ќе ја чува нашата работа и ќе работи како што работиме ние.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ако треба и ќе се заколнам? - рече Даме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Тоа е благосостојбата на отуѓувањето, што другите го оплакуваат како факт на себе-развластеноста, при што другиот станува наследен непријател бидејќи тој го чува нашиот отуѓен дел.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Ние ја чуваме нашата пропаганда, нашата пропаганда не чува нас.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)