чува (гл.) - во (предл.)

Знам двајца глумци и една глумица кои сега се прасиња!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги чува во една куќичка во неговиот двор, а тие од полицијата се водат за исчезнати!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
6. Да е оспособен за вршење на обезбедување на лица и имот и да има положено стручен испит за вршење работи на обезбедување на лица и имот [оваа одредба не се однесува на лицата кои најмалку три години извршувале работи и задачи од точката 5 на овој член] (чл. 8, ЗОЛИ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2.  Договорот за вработување [кој порано се викаше „договор за работа“] има две подеднакво релевантни варијанти при склучувањето: прво – тој може да се склучи за време чие траење однапред не е определено – во којшто случај станува збор за работен однос на неопределено време; и второ – да се склучи за време чие траење однапред е одредено – при што, тогаш станува збор за работен однос на определено време (чл. 14, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3.  Најчестата злоупотреба во сферата на трудовото право кај нас е тоа што огромен број лица кои de facto се „работници“ de iure немаат склучено договор за вработување (кој е регулиран во ЗРО) туку ваков договор за дело (кој, пак, е регулиран во ЗОО) – па, бидејќи тоа им е поевтина варијанта на работодавачите, овие т.н. „хонорарци“ не ги уживаат правата кои би ги имале како „вработени“ лица.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Глоба во износ од 15.000 ЕУР во денарска противвредност ќе му се изрече за сторен прекршок на работодавач – правно лице, ако: – не е склучен договор за вработување меѓу работникот и работодавачот, 292 работодавачот не го пријавил работникот во задолжително пензиско и инвалидско осигурување, здравствено осигурување и осигурување во случај на невработеност пред стапувањето на работникот на работа, договорот за вработување не е склучен во писмена форма, не се чува во работните простории на работодавачот каде што работи работникот и не му е врачен примерок од договорот за вработување на работникот (чл. 264, ст.1, ал.2 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Договорот за вработување се склучува во писмена форма и се чува во работните простории на работодавачот каде што работи работникот, а примерок од склучениот договор му се врачува на работникот – и тоа на денот на потпишувањето (чл. 15, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пиштолот го чувал во една кутија за алати за машината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се измив од малкуто вода што ја чував во мала лимена канта со чешмичка, се облеков во онаа жолта летна блуза со куси ракави, која ја носев сите последни недела-две и која веќе требаше да се пере, потоа ставив кафе на плинското што стоеше во длабокиот прозорец како на масичка, и пиејќи размислував за одлуката што требаше да ја донесам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кај уметниците псевдонимот пред сè е начин да му се даде одраз Lion Lazer на еден внатрешен свет, на една внатрешна личност и тука механизмот на псевдонимот е поврзан со индивидуалната митологија на личноста, со онаа митологија што личноста ја чува во себе и ја создава за себе самата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Денес колонска вода се произведува во модерни фабрички простории, но постои едно правило: рецептот за производството да се чува во специјален сеф како тајна која може да ја дознае само наследникот на Фабрикантот и никој друг.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во хрониките што се чуваат во библиотеката на неговата синагога, во долгите ноќи откако беше поставен за нејзин рабин, Елеазар бен Цви читаше дека по завршетокот на Првата светска војна во 1918 година, двата балкански града им припаѓаат на две различни држави: Салоник на Грција, а Битола на новата држава Југославија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Онаа истата што татко ми безброј пати ми ја покажува и којашто и денес ја чуваме во семејниот албум.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Сакаш да ти купам некое животинче па ти да се грижиш за него?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Нејќам“, одбивам, „животинчињата не се чуваат во зграда!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Добиче, да речеш немаа. Не стасуваше ни за нив двајцата, па козичката и кокошките ги чуваа во сеќавањата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тоа беше и времето на нашите последни младински работни акции коишто, којшто сака, си ги чува во саламура во качето во кое се чуваат најубавите спомени, а јас многу сакам качиња полни спомени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Не сте морале да ја пренагласувате неговата улога, на пример, во пасусот: Негова заслуга е повлекувањето и зачувувањето на целокупната ориентална документација од Битола, која денес се чува во Државната архива на НР Македонија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Важните списи, сведоштвата на победниците, се чуваат во цариградските архиви.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Под една мермерна плоча на сараите, се чуваше во златно ковчеже голем, скапоцен прстен, што се предаваше од колено на колено, како светина на неговата фамилија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Си чуваат во него грав, просо, што ќе им текне.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Среќата сега може да се купи за еден пени и да се чува во џебот од елекот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А за тоа беше потребно многу повеќе од илјада и една ноќ. 66 Margina #8-9 [1994] | okno.mk Првобитниот податок за Силниот Непознат Настан требаше да се чува во Именикот на СНН на Последниот ден - збирка од досијеата на тие деветнаесет милиони жртви која ќе содржи медицински и лингвистички податоци, куса биографија и можеби некои обиди да се објасни зошто жртвата била жртва.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кожите се чуваат во фрижидер неколку дена додека не станат ронливи, а потоа се прави прашок кој се пуши.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ружо црн бакнеж на ветрот што првата тага ја чува во каменот на пладнето (а мовта е сета од белези на минувањето) Ружо, око на огнот слепа е ноќта до твоите колена а коренот во слутење на пепелта има крв што румено умира.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Покрај ова, се уредуваат прекршочните одредби, т.е. има нивно зголемување доколку работодавачот, одговорното лице кај него или физичко лице кое самостојно врши дејност: 1) го спречи, односно попречува инспекторот на труд во вршењето на работите на инспекцискиот надзор; (чл. 10, 11 и 12 од ЗИТ) 2) не набави книга за надзор и не ја чува во секој објект каде што ја врши дејноста (чл. 14 ст. 4 од ЗИТ) и 3) ги отпечати запечатените работни простории, работни места или орудија за работа во механизиран погон на работодавецот (чл. 18 ст. 1 и 2 од ЗИТ).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Велеше дека само господ го чувал во тие вратоломии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оваа транспарентност на практиката претставува предизвик на општо-прифатената идеја дека за да ги има своите сакани ефекти, делувањето на терапијата треба да се чува во тајност, идејата дека ако луѓето знаат што прават терапевтите, тогаш терапијата нема да успее.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Покрај поставувањето прашања за одделни реакции на терапевтот, членовите на тимот можат да бидат повикани да разговараат за размислувањата на терапевтот околу актуелниот процес на терапијата во текот на разговорот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
— Ако не се врати ќе чуваме в тегла жива риба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Причината поради која ти реши да ми помогнеш, беше да ја откриеш тајната, што со години ја чувам во џебот, околу која ти се вртиш цело време – рече притискајќи го посилно џебот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но Моше бен Азај не можеше да се оддели од чудесниот камен, туку го чуваше во едно ковчеже, засолнето во скриената преграда во ѕидот за која знаеше само жена му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од раѓањето па до венчавката девојките најчесто беа чувани во потполно незнаење за сексуалноста и можеа само нејасно да ги насетуваат нештата; од дома излегуваа само во придружба на мајките или на некој од повозрасните роднини; од нив се криеше секоја претстава за интимните делови на машкото тело и секоја претстава за интимниот однос.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не, ве водиме во парк, за да си поиграме со вас,“ се смееше еден од војниците кои нѐ чуваа во камионот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дедо му Зигмунд, правдајќи се со неодамнешната операција, со многуте пациенти и со пишувањето на своите дела, ѝ го препушти Хајнерле на ќерка си Матилда, таа да го чува во нејзиниот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ги чуваат во фискултурната сала на некое средно школо,“ Даглас го информира Ливајн, „полна со мраз.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Патем се договорија да ги чуваат во Петровата визба, зашто таа има прозорец и не е мемлива како на Мише.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Работи кои не смрдат, но и не мирисаат добро банкнота од илјада денари, кога ќе излезе од банкоматот; лубрикант на чија етикета пишува "гарантирано без вкус и мирис"; велосипед цела зима чуван во подрум; небањато дете, ама твое; купачи носени во базен, после три дена; рацете откако си лупел компир; она за полирање пластика во кола; стог сено среде поле; парфем кој си го добил на подарок од некој што не те знае добро; дупче од цигара на волнен џемпер; топол здив од крава; лифт во државна институција; ретко отварана книга, само за референца; автомобил оставен на +40, под сенка; каталози за козметика со опција "изгреби и помирисај" со помешана арома на печатарска боја и млеко за тело; нечии најдобри намери и наивни лаги.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И вресокот, што го чуваше во градите, би бил беззаб и воопшто не би стасал подалеку од првите буки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како некоја стара семенка, која долго време си ја чувала во својата срцевина магијата за да го сети тој топол здив и да почне да се буди, да поникне под него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Упаднав утрово во сред муабет на две баби во автобусот бр. 5, на добро разработена тема, и со внимание ја проследив сета дискусија која се разви на половина автобус, на горната платформа и сите здушно учествуваа во правењето на сармата, од тоа дали е поубава од лански лист чуван во сол и вода или е подобар свежо набран од „еколошки“ двор во Карпош кај баба Нада, која лозниците никако не ги прска дури не накалапи 30 пакетчиња.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Двајцата слатко се изнасмеаја, а потврдата ја чуваат во еден тефтер со кожени корици, на полицата со другите книги. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Брадарите се чуваа во гостинските одаи, сѐ додека сами од себе не се растуреа, а крчмарката, за среќа и бериќет, од главата на домаќинството добиваше на подарок огледало, белило и црвило.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Она што не може да се искаже, кое искусните и напатените луѓе го чуваат во себе како скриено добро и кое, само понекогаш, несвесно им се одразува во погледот, движењето и зборот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сети на Босна и на селото Жепа, од каде што го одведоа кога имаше девет години.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој знаеше, како што пишува Жари во Мажјачиштето, дека „се разбира нема причина луѓето да градат трајни дела ако тие немаат барем јасна замисла дека овие дела треба да чекаат на додатна убавина... која иднината ја чува во своите одаи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Оние кучиња што се од ретка раса, што имаат голема цена, се чуваат во посебни простории со заштитени врати и прозорци од секакви допири и кражби како што се чуваат сите скапоцености.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Имамот чувал во подрумот разни прехранбени производи, како што велел, за црни дни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Двата меморандуми во оригинал се чуваат во цариградската библиотека Фатих и се објавени дваесетина пати, а прв пат се преведени во 1860 година на англиски, потоа на француски, германски, руски, унгарски, ерменски, српски и на други јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се јадела истата, неподнослива храна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Би можела и да те заборавам на илјада начини... но не сакам .. ќе те памтам, ќе те чувам во умот, во душата, во срцето...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Поглед на едни очи во една соба за двајца... солзи за да ми го измие лицето од секојдневието.. една прегратка за вечност за да ја чувам во себе себично додека дишам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Среќа е чувство на мил допир на искрена насмевка, на недосонет сон, на лик кој го чуваш во себе, на утро во кое имаш верба за денот, на ноќта во која се копнее за љубов..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А продолженијата ги сечеше, грижливо ги сортираше и чуваше во едно долапче во својата соба, криејќи ги од родителите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Фотографиите на корицата се од колекцијата на „Браќата Манаки“ која се чува во Државниот архив на Република Македонија, подрачно одделение Битола. Фотографиите се изработени во лабораторијата на „Македонскиот центар за фотографија“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Нема прашање на кое не може да се одговори,“ спокојно рече госпоѓа Мариела и продолжи: „Еве еден пример од досие што се чува во архивата на женскиот оддел на Прифатниот центар за странци.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двете се заколнавме дека тоа што го работиме таму ќе го чуваме во најголема тајност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„О, и вие светци околу нас, бидете ми сега сведоци дека, еве, баш денес, на ова свето место, ќе ја кажам тајната што ја чував во себе заклучана.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја чуваше во убава кожна футрола скриена длабока во плакарот во спалната. Дури се плашев од неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му ја туривам в уста последната голтка што ја чувам во чутурката...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потребна е храброст да се променат работите, но со магијата и волшебството што го чуваме во срцето можеме да бидеме љубов за да најдеме љубов, да веруваме во можностите и слободата и ќе најдеме среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Премногу долго седиме на страна и размислуваме што е тоа што би не исполнило, што би ни ја вратило насмевката и радоста, наместо да станеме и да го направиме тоа што ќе не направи среќни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Велат дека има трозабец на опашката и со неа става отров во зимниците што луѓето ги чуваат во визбите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книга што се чува во јавна библиотека, чекајќи да ја допре некоја пријателска рака, е една од таквите добра.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книжевната теорија овој поим го презела од нордиската јазична и културна традиција, каде што со него се означуваат нештата кои изворно опстојуваат во различните преданија, фамилијарни или национални, а се чуваат така што постојано се кажуваат односно раскажуваат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Чекори и чува, ама најмногу чува во неа да не влезе стравот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Што е тој, кој ја чува во магацин, кој секој ден во тетратка запишува толку и толку пушки, гранати, митралези, мини, фишеци, штикови се дадени...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јуфките лизгаа по длабоките чинии, а беа со убава жолта боја, направени од домашни јајца од кокошките што баба и дедо ги чуваа во големиот кокошарник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги чував во едно вирче, ископано во песокот на брегот, но ловев и понатаму со надеж дека ќе фатам некој голем клен, некоја покрупна црна мренка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сакав да го прашам дедо ми Баџак што се случува, како дошле тука и од каде дошле, ама не можев глас од себе да пуштам, толку бев вчудовиден од тоа што го гледам. од некаде се појави и моето куче Синга што јас и Мите летово го најдовме на улица и пред да одам на летување му го дадов на дедо Баџак да го чува во дворот, зашто онакво малечко, какво што беше, сигурно ќе умреше од глад.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Целата ископана земја не можела да се чува во визбата; еден дел требало да се изнесува надвор од дуќанот и некаде да се фрла, а тоа било многу ризично.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
П. Шатев заминал за Ќустендил со задача да се обиде преку Осоговската Планина да префрли во Македонија една количина динамит што се чувал во село Рила.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Си ги чува во неговата соба, а јас кришум ги отворам и почнувам да ги читам, но набрзо ги оставам оти ем ги разбирам, ем не ги разбирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)