чини (гл.) - дека (сврз.)

Дали навистина ќе се случи она што се чини дека не може да се спречи да биде - отрови, помори, бомби, радијација, болести, или судбина полоша од смртта?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како ова на пример: „Не ти се чини дека брат ти си игра некоја игра на пренадуван балон?!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислам дека сите ние подеднакво го имаме чувството на несоодветство на времето што си минува и нашето време – рече татко ти – Ни се чини дека вчера замина, како да е само еден ден отсутен, а сѐ околу нас го тврди сосема спротивното – дека долго го нема.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зарем не ти се чини дека онаму некој стои, на другана страна?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
A мајка ми Изабел можеби ти се чини дека некоректно постапи со тебе тогаш во нашиот дом, но треба да ја разбереш.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Па тогаш, се чини дека за вечерва е сè свршено?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми се чини дека доволно бев, како што би рекле некои мои колеги, во првите редови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уметноста што е навредувачка, конфронтирачка и брутална, се појави во ерата на бунтот против студенилото на формалистите, и во таквата атмосфера Риверс се вклопува совршено, ако не и пророчки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но се чини дека денес во светот генератори на новите жртви не се религијата и идеологиите, туку несогледливата и незапирлива консуматорска експанзија во развиените земји, како и национализмот, во напорите да се истрае во задоцнетото создавање на државата-нација, како што впрочем се случува на Балканот!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми се чини дека тој ден Господ не заборави....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чини дека би можело да се каже дека хипертекстот и хиперлитературата во добар дел се токму практично остварување на постмодернистичките теориски разгледувања, што, патем речено, до сега, освен ретки исклучоци, беше само желба а не и стварност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби најавената десакрализација ќе стане негова идна антисудбина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И колку што таа повеќе се бранеше, толку тоа нему причинуваше поголемо задоволство и осветата му беше помала. Се чинеше дека ќе ја разнесе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега, во навратот кон времето од пред шеесет години, ми се присторува дека го слушам тоа тропање и ми се чини дека имам болки во бочините, дека ми недосува воздух и целиот сум испотен...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговите експериментални техники и присвојувањето на ортодоксните медии сега се општи места, и никој не се буни премногу ако уметничкото дело е сирово или измешано, сѐ додека уметнковата мотивација е силна и неговата сериозност не се доведува во прашање. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 234
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Немам што да префрлам. Само понекогаш ми се чини дека си осамена.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зошто AI и когнитивната психологија се во ист чамец Се чини дека се повторуваат сомневањата дека AI и психологијата имаат многу заедничко; и всушност, имаат однос на суштинско (и притоа во пораст) взаемно помагање и збогатување.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во разговорот, како што може да се забележи, имаше прилично дисонанција и провокации, но тоа го сметам и како квалитет на ова интервју бидејќи Дуковски веќе прилично се извештил во давањето спакувани одговори маркетиншки наменети токму за еден просечен балканец: малку експресивни мудролии од типот „мочаш-мочаш-ама прска”, малку патријахалност, малку неформален имиџ, малку жаргон - и ете „успешен медиски настап”. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 69 Всушност, Дејан целокупната своја медиска слика и ја гради врз типот на „добро момче од соседството”, идеален сон на секоја мајка, еден екстремно, според својата едноставност и питомост, недишановски „младоженец”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се чинеше дека тие од високото раководство немаа потреба повеќе да објаснуваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Каде е? – изустувам. - Молам? – ми се чини дека нарочно ги отегнува зборовите – таа не е тука.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мислам спомнав дека Иван изјави оти можеби ќе остане цела недела кај мене, во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ми се чини дека со мускулите околу устата не е нешто в ред... Никако да ги развлече... Мил го гледаше татка си збунето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ние, добри мои читатели, честопати потценуваме некои работи, ни се чини дека не ни се исплати да ги работиме. Дали е така?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Трепкам со очите, ама сѐ ми се чини дека некој друг човек гледам во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без оглед на толку суровите изнудени мерки, сличните злосторства сепак, не беа искоренети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Ми се чини дека гледа ту во небото, - реков - час во бескрајот на морската шир и мрда со усниете...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Исто така му се чинеше дека знае што е тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше дека во џебот од униформата има неколку трошки леб.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја гледа Златко светлата ѕвезда секоја вечер и сака некако да ја скине од небото. Му се чини дека од ридот тоа не е тешко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Безбројни слоеви идеи, слики, чувства паѓаат врз твојот мозок благо како светлина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во оваа експресионистичка претстава, рој од извртени линии повлечени со молив ја опкружуваат истоштената фигура на Христос, чијашто една рака безживотно паѓа, додека другата успева да направи малку пожив гест.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Легнав – па станав и продолжив. Ми се чинеше дека ме крена од земја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На прв поглед се чини дека оваа просторија е посветена на прегледот на литерарните изворишта на Дишан, зашто во една витрина е изложен примерок од романот на Рајмонд Расел, “Импресии од Африка”, и списанија отворени на страниците со фотографии на сцени од театарската претстава работена според овој роман.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како сета крв да ѝ се качи во образите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Трепери пламенчето на свеќата и стоејќи вгледан во рамницата, ми се чини дека допираат до мене бучавата на авионите, тресокот на бомбите и гранатите, свирежот на куршумите, мирисот на напалмот, врисокот на стотиците очајници кои биени од небо и земја, газени и толчени под тенковските гасеници со последната издишка трчаа по оваа последно мало крајче од езерската земја со надеж да се фатат за последната сламка за спас на животот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа може да се најде, на пример, во неговото асоцирање на германското Ich (“јас”)19 со хебрејското Ish (човек).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се чини дека овие два процеси е тешко да се раздвојат, иако е сосема сигурно дека дрогата сама по себе не е креатор, туку само поттикнувач.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се чини дека нивната наклонетост како да трепереше во воздухот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во четвртокот наутро, сѐ уште немаше никаква трага каде е и дали е жива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ти се чинеше дека е жив и дека ја целува земјата со своите врели усни.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Колку и да се чини дека негативната етичка димензија преовладува во постапките на главните ликови, за нив не може да се донесе конечен суд, бидејќи фактите постојано ни бегаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Впрочем, кога се работи за времето, се чини дека не постои ниту еден доволно прецизен исказ во јазикот, со кој строго би се дефинирале границите на различните индивидуални временски моменти. = моменти и инструменти = До XX век или поточно до појавата на Ајнштајн и неговата Општа теорија на релативитетот, со која се утврдува праволиниското време како конститут на космосот и на човековото битие воопшто, сите мерни инструменти за времето имаа кружна форма: почнувајќи од римските солариуми, преку песочните часовници кои се вртеа околу својата оска и завршувајќи со прочуените јајца-часовници на Фаберже (јајце: форма со неверојатно богати митолошки асоцијации).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Инаку овде е многу влажно, толку влажно што се чини дека од невиделина паѓа вода.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Елен Лејбовиц Frjus le 27 mai 2001, Monsieur, Comment vous dire ma confusion devant ce que je considre comme beaucoup de lgrеt et dimрrvоуаnсе de ma part? Lаdmirаtiоn ѕinсrе que minѕрirеnt vos livres et, mmе si elle ѕассоmраgnе dunе grande ignorance, la sympathie tout aussi ѕinсrе que minѕрirе votre pays (je devrais dire vos pays) mоnt еntrаnе dans une aventure, je mеn rends compte maintenant, о je ne serai jamais la hanteur du rlе que vous semblez vouloir me donner. Je ne suis dј pas assez disponible pour vous parler de vous comme je le souhaiterais; donc, en vous сrivаnt, je nаi jamais eu lintеntiоn de vous parler de moi, et encore moins de mes рrоblmеѕ de ѕаnt, quil serait plus exact de qualifier de grаndеѕ bizarreries de ѕаnt. Pour mon entourage ју fais allusion avec humour, parce quеn effet il y a l, mаlgr tout, quelque chose dаѕѕеz comique, et puis ce nеѕt pas la peine dеn rajouter en se lamentant. Mais vous je ne sais comment en parler. Je rѕumеrаi en disant que ces bizarreries de ѕаnt mоbligеnt mener une existence ехtrmеmеnt rеtirе, quasi monacale, et limiter mes relations avec le monde ехtriеur au strict indispensable. Je ne vous en dirai pas plus, sauf que si vous veniez en France, il me serait certainement impossible de vous rencontrer.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Токму затоа, господа слободоумци, зашто во вршењето на државната дејност униформата, така да се рече, му претходи на човекот, а не обратно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
— Бегање, бегање, другари. Ако се согласиме сите, мене ми се чини дека ќе успееме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, парите кои беа предвидени да бидат наменети за ублажување на нега- тивните последици од отпуштањето на толкав број работници во овој некогашен индустриски град – никогаш не стигнаа до нив!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И му се чинеше дека пругата, ридот, куќичката, тополата и небото се денес нешто најубаво и најинтересно во светот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Понекогаш му се чинеше дека ја загубил границата меѓу јавата и сонот. Што беше реалност?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој правеше сѐ помалку и помалку работи, додека на крајот одвај ќе го подигнеше прстот за да стори нешто за себеси.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За да добиеме целосна слика за тоа како Риверс се вклопува во развојот на современата уметност, неопходно е да го истражиме не само неговиот живот туку и мислењата формирани и објавувани од коментаторите и анализаторите - и тоа како оние што го поддржуваат, така и оние што го омаловажуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Томи Такер пееше за да добие вечера. Ниту еден вистински трубадур нема да го стори тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му се чинеше дека пред него се гаси еден живот, вене прекрасен млад цвет.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еден ден, сакаш-нејќеш, ти се чини дека ова село ќе се удави в кал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се чини дека ќе треба да се повлечеме.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Како тоа се одразува на сликата која што вие ја имате за неа како личност? • Кои од овие промени ви укажуваат на тоа што вам како на личност ви одговара? • Се чини дека сега и на двајцата нѝ е повеќе јасно како сте се подготвиле за овој чекор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Едно време одеа еден до друг, така полека, што се чини дека само сенки се движат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наразен од нивниот здив, се чини дека и самиот станувам ѕверолик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како да ужива да ми ги покажува сите мои недостатоци, постојано така ми се чини дека со голема радост намерно ме мачи и измачува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби и ти ќе успееш да го премолчиш она што ти се чини дека го знаеш а не е вистинското".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Се разбира – срипа радосно таа и се упати кон кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Врз тоа индиго Миру имаше исткаено многу ѕвезди, птици и шарени цвеќиња, па кога ќе седнам на него, ми се чини дека летам со килимот и дека можам да стигнам каде што ќе посакам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се чини дека постојат два различни аспекти за слободата во Вашата работа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Кога седам на чардаков покрај рекава и гледам во ѕвездите, сѐ ми се чини дека сум таму, покрај Кубан“, ја завршил божем пред Анатолиј својата исповед дед Павел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се чини дека “моќта” во 20-иот век е сосема лишена од хумор и фантазија.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
(Имаше и такви крикови: ти се чини дека ја расцепуваат темнината и придонесуваат да си замислиш некоја чудна звучна светлина).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден разлог зашто повеќето феминист(к)и се опираат на прагматистичкото гледиште за политичката корисност на философијата е дека маскулинизмот изгледа потполно вграден во сѐ она што го правиме и кажуваме во современото општество, така што се чини дека можат да го поместат само некои навистина масивни интелектуални промени.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само темите се менуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кипарскиот силабариј е дешифриран кон крајот на XIX век; повеќето натписи се на грчки, иако се чини дека писмото било составено за некој друг јазик.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А во средината, спуштена вертикално како заплиснат студен челичен болскот стоеше подмачканата плоча на пилата, целата исукана, како сабја од ножница, додека нејзините правилно распоредени запци, секој со по иглен врв на острицата, светкаа со по една ненаситна срчена светлинка, собирајќи ја во себе и усвитувајќи ја скржавата виделина на денот во своите илјадници одблесоци, за кои се чинеше дека ќе те испечат уште со самото тоа што ќе се обидеш да ги допреш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кој од нас двајцата й изјавува љубов таа не знае, но се чини дека й е сеедно; сеедно е од што пиеш – само да се опиеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Репликата на Жари: „Тие треба да имаат девици, девици, многу девици”, уште повеќе се чини дека го претскажува Дишановото упатство во Green Box, „Оваа Невеста... мора да се прикаже како апотеза на девственоста.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Потоа заодувал толку брзо што да ти се чини дека секој момент ќе почне да трча.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
" Во извештајот од 14 јануари 1945 година се известува дека во Скопје имало големо незадоволство во "врска со Вториот младински конгрес, кој се одржа во Скопје на 5 јануари".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Така понекогаш ни се чини дека човештвото од првиот блесок на свеста, низ векови си ја прикажува, во милиони варијанти, наспоредно со здивот на своите гради и со ритамот на својот пулс, постојано истата приказна“, вели Иво Андриќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се чинеше дека чевларот Адам е сепак поинаков.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со такви мисли, тој ќе зачекори во Битола, во потрага по старите отомански списи кои се чини дека неколку векови се криеле токму во еден од битолските вакафи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се чини дека јас малку сум се успал, нели?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
По неколку години служба во Здружението, му се чинеше дека тапка во место.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Му се чинеше дека веќе не е оној уважен, сериозен научник, доктор Коста, туку дете, составен дел на некоја одмината убавина и добрина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„А потоа, ти се чини дека, ако сакаш, можеш и да полеташ“, рече тој, сега потивко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се чини дека секогаш влијае некако смирувачки и утешувачки за еден изморен човек“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
На стариците им е неподносливо и тие живеат во чудна состојба: им се чини дека сé што им се случува е - сон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ми се чини дека е при добра волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чини дека топлината ги маќепса сите и во тишината што настана, сал некои, молчејќи, го слушаат виежот на молкот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чинеше дека колку поневолни беа неговите постапки, свесноста за она што го прави станува сѐ појасна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во ова прилично големо претпријатие работеа околу 250 вработени, а самата структура во фирмата беше поставена строго хиерархиски – однапред се знаеше „кој e кој“, а одлучувачкиот фактор беше директорот, којшто истовремено беше и газда на компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За тебе, ти си знаеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ми се чини дека со ископот за проширување на патот, ги ископаа и гробиштата… не беа наши. Италијански беа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се чини дека станува збор за пројава на извесна тенденција, диктирана од религиозно-политичка заднина, а која се однесува на прикривање на зависноста на локалната христијанска култура од грчката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бевме во онаа доба кога не се ни насетува дека еден ден сетилата ќе бидат само дел од заробеноста во просторот и времето, а не дел од трепетот и од насетувањето на нешто што е отаде, ќе бидат само сведоци на материјата во која веќе нема да може да се доживее онаа нежност, онаа топлина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велиш со една нога? Море ми се чини дека секогаш гледам еден таков.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Обата (како што ми се чини дека напоменав) го претставуваат препечатено десетото издание на Енциклопедија Британика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И колку повеќе мисли на студот, толку повеќе студот е неподнослив толку повеќе ја пронижува, се разлева по целото тело и ја стега и и се чини дека и ја пивтосува крвта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, има луѓе на кои нивното чувство или мисла им бега и се вселува во некој друг, во нешто друго; или можеби, некогаш одамна, научиле дека помалку ќе боли доколку дел од своето Јас, оној дел кој чувствува нешто, се префрли во нешто друго, наместо да остане во нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Шеталиштето полека се празни. Месечината фати пат поназапад, се чини дека ѕвездите пребледнуваат, а на клупите и на бетонскиот ѕид се уште во топла прегратка траат ненаситени вљубеници...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тот е бог на пишувањето, секретар, син на Ра, или Амон, богот- сонце, на чиешто место доаѓа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали сметаат дека ваквиот начин ги збогатува нивните животи?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Што мислите вие за тоа?  Б: Па, мене ми се чини дека самата сиитуација е интересна; како општествен феномен...  К: Да.  Б: Тоа е многу занимливо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Арсо се пробиваше, ги вкрстуваше своите чекори со многуте чекори на другите и чувствуваше и му се чинеше дека тоа се многу чекори на неговите сопствени нозе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Понекогаш му се чини дека главата му се наоѓа во обрач кој постојано се стега, сè додека не експлодира.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со сета душа посакувам Патрик Крисман да продолжи да преведува; дотолку повеќе што во написот кој му е посветен, се чини дека велеше дека оваа активност му е неорходна за да преживее среде хаосот што го оркружува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А се чини дека со обичните традиционални средства тоа и не може да се направи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
САД И НИВНОТО АНГАЖИРАЊЕ НА БАЛКАНОТ ВО 1941 ГОДИНА
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се чини дека масата, столовите, мушамата се дел од изложба, постојано чисти и подготвени.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се чини дека Витгенштајн ги користи согледбите за „лабавоста” која може да се јави кај правилата кои управуваат со изразите со намера да се одбрани од оној вид објективизам кој самиот го застапуваше во Tractatus-от.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога се доселивме во новоизградената станбена барака, ми се чинеше дека одеднаш бев пораснала и во оваа куќа треба да преземам улога на домаќинка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На Пелагија ѝ се чинеше дека е рано да ја дели од себе, ама оти во иста одаја, се согласи заедно со мајка Перса да ја облечат во пиџамките, да ја целуват во зацрвенетите обравчиња и да ѝ пожелат лесен сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И покрај тоа што на страната на “службените” вистини стои целиот школски систем?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му се чинеше дека ќе му ги пресече на половина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се чини дека некои луѓе веруваат во тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А вие сите на кои ви се чини дека приказнава е распекмезена и нестварна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се потпрев на дирекот. Си помислив: „Господе, зар и таа?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ако сте согласни, да ви го изнесам мојов план.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека не ја наполнија Костурницана со оние бели останки, што понекогаш ти се чини дека нè исмеваат нас живите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Аристократите се смеат на околности што ѝ се ужасни и трагични на буржоазијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од напнатост Србин дослушнуваше или му се чинеше дека слуша некакви крцкања.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се чини дека децата го сакале, но не и родителите, така што против него е покрената постапка со обвинение дека премногу користел физичка казна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, штом ќе го напуштите југословенскиот павилјон, иако во вас останува онаа широчина, тишина и одмор, овие пејсажи, неколкуте графикони, уметничките фотографии, неколкуте машини и уште нешто друго за нашиот туризам, и восхитот од чудесно убавото и оригинално архитектонско решение на павилјонот, веднаш чувствувате извесна празнина, ви се чини дека нешто недостига.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Добро е што си отиде. Секогаш кога го гледам ми се чини дека нешто многу смрди наоколу...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Значи Османите го донеле барутот на Балканот? Може и така да се рече, но и други претпоставки не би можеле да се исклучат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најчудно е што како поминува времето и како сум повеќе со нив ми се чини дека ги засакав.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Според нив, „за Србија, моравско-вардарскиот пат до Солун е географски природен пат до морето, блокиран со грчкото поседување за излез... но, како и да е, се чини дека зоната во грчкото пристаниште југословенските власти ја сметаа назадоволителна и гаеја надеж да го добијат Солун целосно…“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од 43 знаци на овој алфабет, 24 букви ги повторуваат гра­фичките симболи на грчкото унцијално писмо од деветти век со соодветните фонетски значења.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чинеше дека Марија созреала. Се откажа од своите соништа за актерството и му се посвети нему, како во работата така и во креветот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ТЕОДОС: Тогаш ќе пијам да се опијам! Дајте го тоа шише! (Пие.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И така е: кога човекот станува библиотека, а библиотеките оживуваат низ призмата на личното искуство, тогаш се добива навистина грандиозно дело.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Добро, се чини дека постои прилично големо растојание од тој семеен портрет до Актот што се симнува по скали.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Софија е еден синхронизиран парк, зашто овој град го красат 500 паркови и затоа се чини дека таа е сместена во пазувите на некоја голема шума.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Би можел дури и да ги раскажам сите наши разговори што ние двајцата сме ги воделе на нашите средби.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа е виртуалното место на распадот на критичката мисла, привилегираниот простор на неговата одложена смрт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Вечерта кога печевме класја тој ми подрече дека се плаши оти неговото присуство можеби ми пречело.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чини дека ние многу повеќе сме опседнати со политиката?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За жал, ми се чини дека на моменти поради тоа останувам сосема сама. Смешно, но вистинито.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Или така ми се чини дека се соголени дрвјата, безмалку мртви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со тоа се објаснува фактот дека староерменското писмо покажува графички врски со повеќе системи на писмо, но не се сведува во целина на ниеден определен графички систем.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му се чинеше дека испливува од длабочините на тивка вода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А воедно кога почна да се чини дека може техниката со телевизијата и компјутерските мрежи да се погрижи сето знаење да дојде во секој дом, тогаш потрошувачката логика ја уништи културата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трновските улици, ако се исклучат тие од новиот дел на градот, со тесни калдрмисани сокаци, со куќи кои така се наведнале една до друга, што се чини дека во покривите се допораат или се поставени една врз друга, та изгледа дека се дал на некоја повеќекатница, на некој облакодер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во својата анализа на Бентамовиот Паноптикум, Фуко обрнува внимание на структурата која е во сржта на неговото делување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако се чини дека токму во тие телесни перформанси телото е најконкретно, всушност тука е најголемата дистанца, телото е само објект во којшто можеме - со лиценцата што ни ја дава технологијата - да задираме, да врежуваме и да зборуваме за своето тело како за тело/материјал (што на пример е карактеристично за изразито нагласената дистанца на Стеларк).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го слушаше нивното ритмичко ѕвонење и му се чинеше дека никогаш порано немал слушано поубава, попленувачка музика.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А искрено, да ти кажам, требаше главата да ти ја прониже, а не дебелото месо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Среќа што не слушнала за него твојата Таша – вели Ристе - ќе нарачаше од Маџунката сандак.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во ЗТПОК (1993) зборот „франшизинг“ беше употребен само еднаш – во делот на казнените одредби (чл. 101, ст.1, ал.4) – од што имплицитно под овој термин се подразбираше „облик на располагање и/или продажба на општествениот капитал“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Толку е црвено што се чини дека ќе препукне, а румената и парталава замаглина де пожолтува, де руменее и побледува, а потоа се втопува во мракот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сепак, ми се чини дека доцни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледа Мита во огнот, разговара со себе, го претрчува на брзина својот дваесетгодишен живот во кој и се чини дека има премногу изгреви и заоди, магли и дождови, маршеви и борби, денови и ноќи гладни и влажни и непреболни болки за блиските и пријателите од кои веќе многу ги нема.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас сум восхитен од вниманието што тој му го посветува на женскиот сексуален орган како извор на енергија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Не ти се чини дека е малку доцна за играње?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Или зашто џамијата одамна почна да му се гради и наскоро ќе беше готова, а нему во сон му се чинеше дека ги слуша клетвите на каурите, или прекорите на Влаинката и стариот Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имаше причина да се дојде до заклучкот дека, за да биде полегната тревата и на неа да биде оставен отпечаток од формата на змијата, змијата мора да лежела таму долго време, нешто што се чинеше дека не е можно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ранетиот, младо момче, не изгледа на повеќе од осумнаесетина години, тивко потстенкува, подзатвора очи и се чини дека за нешто јa моли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ТРОШЧЕЈКИН: Да, се чини дека луѓето почнуваат да сфаќаат во каква положба се наоѓаме ние.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Томче и Верка стоеја зачудени. Им се чинеше дека над занемените бели пространства одзвучуваат тоновите на некаква бела песна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Се чини дека сум...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ми се чини дека и не е доволно свесна за положбата во која се наоѓа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ти е најтешко, кога ти се чини дека гласот ти е крик, а погледот - молење, загледај се, нурни се во водите сини, ај, во таа свежина, во тоа шумолење.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- Ми се чини дека бладаш. Не се поткреваат полни со земја сандаци. Ќе донесеме празни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
63 АСНОМ е одржан на 2 август 1944 година. Се чини дека американските известувачи како да имале информации за неговото одржување уште пред тој да биде одржан.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во тоа време подробно ја проучував положбата на пишуваниот збор во историјата на науката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И сега татко ми сака - од една страна поради бизнисо и опстаноко – да ја мажи Томето со него, од друга страна, ми се чини дека не сака да ја става фамилијата во ризик да биде изложена на евентуални пониживања од страна на гркот, во иднина, со сево ова шо се случува Грција.“ „А Томаица?“ праша Петар тивко.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа честопати го постигнува резултатот со низа посредни мерки, кои може да си противречат една со друга, како и да немаат врска една со друга. okno.mk 131 Но тоа само се чини дека е така!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ни се чини дека разгледувањего на литературата на Чинго од тој аспект може да придонесе кон нејзиното поцелосно разбирање.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку тешко се наоѓаат вистински зборови кога си во дијалог со болката и со нејзините резони. – Станува збор за такви околности кога ни се чини дека секој може да згреши - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, prima facie, се чини дека следуваат противречности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Арсо му се чини дека е затворен во теснината на сопственото тело, недвижно испружено во темницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се чини дека нашите „префинети“ правници се нечувствителни за социјалните димензии на овој специфичен тип работен договор и, повеќе од сигурно е дека, не прават никакви посебни напори да им олеснат на очајните работници кои се напикани в ќош.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се чинеше дека малку се здебелила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без такво едно сојузништво и кампања против некој голем философски монструм, кампањата против маскулинизмот им изгледа осудена на некој облик на соучество во присутните практики.(9) Мене ми се чини дека ова гледиште сосем погрешно ги зема релативните величини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Слична 4 Gustav Metzger: Manifesto Auto-Destructive Art, 1961. 5 Carol Cohn: Sex and Death in the Rational World od Defense Intellectuals, Signs: Journal of Women in Culture and Societu, 12:4, 1987. 60 okno.mk е, иако длабоко воздржана, и Лифтоновата потврда на нејзиниот напад врз „професионалниот дискурс“ кога вели: „Извесна доза вкочанетост веројатно е неопходна во мноштвото професионални ситуации - среде операција хирургот не смее да си дозволи во потполност да ги искуси консеквенците од евентуална грешка - но таа сигурно е прекумерна во нашите општества во овој век“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чини дека непријателот има намера да ја затвори границата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нашата деловна практика овој начин на стопанисување многу ретко се користи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Постоеше ли некогаш некој трубадур кој бил третиран како благородник на некое од неговите талкања?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Честопати, во времето предвидено за одмор во паркот, во Гнездо доаѓаше мајката на Хајнрих.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се чини дека сите жители на градот се дојдени тука.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа плашливо се искачува по скалилата...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се распаѓам на парченца, ми се чини дека веќе никогаш нема да се соберам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во воздухот се уште се чини дека висат викотниците и лелеците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Постојано ми се чинеше дека почнува на глас да се смее дури во моментот кога јас ќе ја погледнам, а претходно тоа не ѝ паѓало на памет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се чини дека најинтересно од сѐ е што Марковски, во последните три години пред спорот, истовремено беше и претседател на основната организација на синдикатот – т.н. синдикален претставник.2 Во овој турбулентен период вистинска среќа беше да се остане 110 во фирмата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некои од нив не знаат што е блиску, а што далеку; други не разликуваат напред и назад, лево и десно, горе и долу; на трети им изгледа дека сѐ околу нив се шири и ги потиснува; има и такви за кои сѐ што е во просторот исчезнува, па допираат сѐ што им е при рака: ѕидовите, предметите, тлото – ама сепак им се чини дека ништо од тоа не постои. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Границите на конструктивизмот Конструктивизмот сепак има свои недостатоци коишто најдобро можат да се воочат на следниве теми: 1) конструктивизмот не може соодветно да го објасни она што поединците ги придвижува разликите врз основа на идентитет да ги сметаат битни за себе 2) конструктивизмот не може да положи сметка за меѓусебното „одговарање” на културните парталчиња и крпеници што движењата и борците ги собираат од културата околу себе, и за дилемите на идентитетот и опциите коишто се чини дека тие парталчиња и крпеници ги овозможуваат 3) накратко, конструктивизмот може да ја Во контекст на германскиот објасни контингенцијата, но не и кохеренцијата; конструктивизмот може да ја објасни социолошката национален идентитет и неговите дистанца, но не и придвижувачката блискост меѓу граници сп. Dan Diner, „Gedaechtnis идеологиите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бјој го набавил својот примерок на некоја од многубројните распродажби.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ако, како што вие ми најавувате, сакате да го имате моето мислење, ми се чини дека е чесно да ви кажам дека книжевната критика е домен во кој немам никаква компетенција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се чини дека Дишан истражува внатре во ова амбивалентно, лингвистичко и оптичко движење, во претставувањето на двократно сексуалниот идентитет или дури и остварувањето на андрогеноста, што би претставувало апсолутно спојување и перфекција.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И сега кога и да земам едно бонбонче се сеќавам на него и на тој момент, оти кога ми ги донесе бонбончињата ми се чини дека ми го даде најдоброто нешто и тогаш си реков еее не се исти сите Унгарци...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Особено фрапира фактот дека прашањето на Македонија се чини дека станало, да речеме за специјалистите, можност да се промисли тоталитетот на балканското прашање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Меѓутоа, се чини дека филмот ендемски е вештачки.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега ѝ се чинеше дека убаво мириса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа со врвот од јазикот го преземав и го прилепував на непцето, па го размазнував и со неопишлива сласт полека го голтав, држејќи ги очите што подолго затворени зашто така ми се чинеше дека насладата подолго ќе трае.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се чини дека токму тоа се случува во современа Турција каде што доминантната идеологија на кемализмот паѓа во немилост и каде што новите и конкурентни колективни истории бучно бараат да го исполнат нејзиното место.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога пак, ќе дојде утрото, со самото отворање на очите, наместо ден да ти се чини дека гледаш темна ноќ, ете тоа јас го нарекувам несреќен до смрт.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е еден интересен преоден период, а ми се чини дека зборот “преод” стана дури синоним за маниризмот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да знаеја само што мислеше тој, умниот, што носеше тој во душата, што си шепотеше кога беше сам и кога до усмев вистинито му се чинеше дека една бела, кротка и трепетна рака му го допира рамото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа, на прв поглед, постои конфузија при воочување на специфичностите на различните видови на Џармановата експресија: се чини дека тој слика филмови, монтира книги, пишува слики или проектира видео-спотови. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 197 Недоумиците од овој вид многу бргу се губат ако на Џарман-творецот му се пристапи како на манирист од епохата на постмодернизмот (и на останатите пост- изми).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Викаше, стенкаше, плачеше од болка. И ми се чини дека и викот и плачот и лелекот ѝ личеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се чини како ноќеска да беше, а истовремено и ми се чини дека било којзнае од кога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Со додатна забелешка: духот на постмодерната би можел да се забележи и на самиот почеток на Џармановото творештво, единствено што тогаш терминот “постмодерна” сѐ уште не беше во употреба, т.е. во мода. ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури му се чини дека го наслушнува нејзиниот кадифен глас, со надојдена длабост, како истура бесрамност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И му се чинеше дека сега е над сѐ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Деридините гледишта се применуваат на јазикот општо, па според тоа, мора да се применат И на неговите сопствени списи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но ми се чини дека е поголем бројот на писателите кои не се обучувале себеси на ваков вид курсеви.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога мислам на тоа утро, ми се чини дека во црнкиве мои сѐ уште нечујно се движи намален коњ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така сакаше таа Марјанти на која ѝ се чинеше дека сме пораснале за војници...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под вообичаени околности 62 Margina #22 [1995] | okno.mk дистинкцијата внатре-надвор е една од тие кои се конбинираат со останатите според правилата на искуствена синтакса, и се чини дека ни помага да почувствуваме дека нашето искуство има смисла.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А таму, ене ги, Queens - Србија и Bronx - Хрватска. Bronx очајнички ја бара својата независност, тврди дека е независен од New York и дека секогаш бил. Queens не дозволува, се чини дека сака контрола врз целиот New York.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За среќа се покажа дека Фрањо не бил заинтересиран за нејзината уметност, па откако се уверивме во тоа, повторно се вративме на претходната тема. Темата Мартин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неговата анализа на историската трансформација на јавната сфера се чини дека премногу е втемелена во песимистичкиот став на Хоркхајмер и Адорно за културната индустрија и нејзиното освојување на јавната сфера и трансформирање во сцена на пасивно консумирање и манипулација, како инструмент за производство на послушност и пасивност, не оставајќи никакво место за прогресивна медиумска политика.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Се чини дека секоја година се појавува по еден уметник за потоа да исчезне.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постои една друга област во философијата кадешто се чини дека извесни нешта можат да бидат И изразливи И неизразливи: парадоксите на самореферентноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини дека и критиката ќе се помрдне од страниците и ќе се качи над линијата, и самата станувајќи подложна на непрекинатите промени на просудувањето.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Човек мора да има камено срце, како што рекол Оскар Вајлд, за да чита за смртта на малечката Нел без да се изнасмее. ‌Сега можеме да видиме како злогласно надмениот однос на машката геј-култура, нејзиното повремено идентификување со аристократијата и исходниот обичај да се смее на ситуации што им се ужасни и трагични на средните сталежи, имаат јасна и важна стратешка улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, во конкретниов случај всушност  – според оценка на судот – станува збор за консензуален Договор за здружување заради заедничко остварување и поделба на извесна имотна корист, односно материјална заработувачка па посоодветен термин од „ортак“ се чини дека би бил „заедничар“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговиот пријател продолжи да се поднасмевнува, но сега отвори и еден мал нотес и со левата рака (понекогаш му се чинеше дека кај ниедна друга нација нема толку левучари како кај Американците) почна нешто да запишува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И за Претседателот, постоеле и времиња, кои и го барале тоа, во кои наеднаш било разурнато сето наоколу и на прв поглед се чинело дека тие линии, секогаш и премногу бргу, и премногу видливо, оделе една кон друга, взаемно стремејќи се и речиси се слевале, но всушност никогаш не било така, секогаш наново тоа во еден миг можеше да биде откриено и сега јасно можеше да биде здогледано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сѐ ми се чини дека сум рекла нешто што требало да биде премолчено, а не сум кажала нешто што требало да го чујат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се стресе, забави чекор, и се чини дека целото тело и го споплавија мравки, на челото почувстува ладна пот, нозете и се прекршија во колената и со сета сила што и беше останала, полека се сврте со целото тело.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зборовите: општество и пролетерска револуција тешко ги разбираше, ама се чини дека токмy во тоа неразбирање и несфаќање се криеше некаква таинствена моќ од која извираше убедувањето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чини дека носталгијата има ограничен дострел кон конкретното.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Ми се чини дека ќе најдеме решение...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште ви се чини дека таа е врз мене, ја шетам низ хотелот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се чини дека се опијаниле.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од времето кога Бојс се приклучи на наставниот кадар на Дизелдорфската уметничка академија во 1961, неговите дела на хартија покажуваат забрзан интерес за претходниците на ДАДА (Свитерсовите колажи се чини дека му оставиле особен впечаток) и современите авангардни движења.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не го гледав она што некогаш толку силно копнеев да го видам; меѓу моите очи и Венеција паѓаше онаа завеса што со годините станува сѐ понепроѕирна, сѐ потемна, а која нѐ дели од сѐ она што е околу нас, па ни се чини дека и она што ни е и на дофат на раката му припаѓа на некој друг свет, свет кој не ни припаѓа нам, и во кој ние не припаѓаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Македонската територија и македонскиот народ се, како што истакнува Сретен Жујовиќ-Црни (министер во владата на Тито), важен дел од народноослободителното движење на Југославија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Иако понекогаш ми се чини дека во него самиот, внатре, е искината мембраната што го спојуваше со светот, тој, и, кога има најголеми болки, размислува со надеж.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Земи го и Дмитар-Пејко. - Не ќе можам. Еден човек со четири коли - тешко е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На американските кустоси и посетители на музеи никогаш не им одело одредувањето на Бојсовото место на полето на поствоената уметност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ми се чини дека сега ти е поважно да ги средиш односите со неа, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Откако тоа ќе се увиди, почнува да се чини дека веројатно Дишан практикувал да избира детали од Жариевото дело, вон контекстот, и да ги употребува на автентичен начин.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
- Ми се чини дека нема да ми биде полесно да научам да се движам помеѓу луѓето - рече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мене ми е често така жал кога ќе се распискам на сиот глас затоа што сум го загорела гравот и ќе го разбудам Марко.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тоа е сосема друга приказна, околу која на некој начин се зборува и во Cirkonfesija и за тоа не би сакал да зборувам на тој начин... 4Се чини дека тоа за вас има големо значење? 4Можеби, не знам дали е така; дали до тоа дојде спонтано или тоа го измислив, го исковав, дали во врска со тоа избајав некоја прикаска, а сето прилично доцна, наназад последниве десетина до петнаесет години. 4Вашите први две книги Le probleme de la genese dans la philosophie de Hus- serl (1955 - Про­блемот на генезата во филозофијата на Хусерл) и L’origine de la geometrie (1962 - Поте­клото на геометријата) зборуваат за Хусерл.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ѓ беше атеист, но се чини дека Господ му ги услиши молитвите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А и неразбистрената вина се готви некому да му ја префрли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морници и трептеж и го зграпчуваат целото тело и сега и се чини дека со голи стапала гази по мравјалник.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имаше чиниче со ајвар, чиниче со кавијар од модри патлиџани, чиниче со печени пиперки со лук и оцет, таратор, чиниче со потпечено козјо сирење, чиниче пинџур, со варени бамји во оцет и лук, чиниче варена боранија и динстувана во лук, чиниче со урда со црвен алев пипер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ни се чини дека влеговме во битолската кафеана во која вчера ја слушавме истата песна што погромко ечеше од звучниците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сè ми се чини дека посакува и очекува да ја прашам, но јас намерно молчам, нека се мачи малку и таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се чини дека секој збор е бележан со сите младешки желби, копнежи, тагувања, пасакувања и болки и е извезан и украсен со коприна и мониста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
НЕДА: Го чувствувам околу мене како сениште. Понекогаш ми се чини дека сите сенки и црнила во овој дом како да се негови сојузници... како да ме прогонуваат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со такви средства, машката геј-култура добива одреден општествен и критички лост против оној вид хетеросексуална сентименталност чие полагање право на сериозност зависи од важноста да се биде стамен.307 Да се проѕрат таквите полагања право, да се разоткрие таа сериозност како поза, значи да се биде надмен од височина до која право на пристап може да ти даде само извесна повисока општествена положба – или, ако ја немаш, аристократство на вкусот. ‌Ако се чини дека геј-мажите си го потпираат опстанокот врз нагорната општествена подвижност, како што укажа Нил Бартлет – или ако машката геј-култура честопати изразува идентификување со повисоките сталежи или со гламурозноста, со убавината и со елитните културни практики и форми (како што е великата опера) кои изгледа дека ги исклучуваат масите – тоа не е затоа што геј-културата ги одразува интересите на некоја висока општествена каста, на мажи што ги уживаат повластиците на расната и на сталешката надмоќност и што и самите потекнуваат од повисоките сталежи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се чини дека техниката е протеза на интелигенцијата: Колективното мислење што го наметнуваат разните медии веќе е насочено кон поништување на изворноста на сензациите, кон укинување на присуството во светот, на начин луѓето да се снабдуваат со залихи информации коишто го програмираат нивното помнење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Навистина невозможно е да се каже во каква умствена состојба се наоѓаше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А зошто мислите дека сте дрво?“ „Зошто ми се чини дека имам корен во оваа земја.“ „Наполно ве разбирам“, збунето се насмевна старчето; го сукаше врвот на брадичето со прстите како преѓа и пак прашуваше. „Дали ве сметаат и вашите пријатели за дрво?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
ЛУКОВ: (Наслушува.) Ми се чини дека доаѓаат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се чини дека не постои понатамошна работа за воена мисија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во исфрлениот вовед кој претставуваше интегрален дел на соопштението, (се чини дека авторот во последен момент заклучил оти таквиот приод кон темата го нарушува научниот пристап), професорот Седларски објаснува дека мотивот за јавно промовирање на материјата што му ја нуди на ценетиот собир бил многу животен, што значи бил поттикнат од конкретни случувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Кои се новите заклучоци околу тоа каков е вашиот вкус? • Што ви кажуваат овие откритија за тоа што сакате во животот? • Разбирам дека сте посвесни за позадината на овој преоден момент во животот на Марија.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Еве, уште минутка и ни се чини дека ќе загинеме! – Јас ве љубам, Надја! – ѝ велам полугласно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На местото каде сеќавањето се прекинува, не ми се чини дека Мајсторот беше задоволен со себе.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со патерицата го допре по плеќи, велејќи: - Пандо, еј Пандо... Ќе станеш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој исто така е многу критичен и ревносен да ги идентификува поголемиот број наши интуитивни и саморазбирливи предрасуди и потоа да ги стави под прашање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини дека би било исправно да се заклучи дека Дишановата игра со зборови не алудира, што би било бесмислено, на “анемичниот”, бескрвен филм, туку со многу префинето значење, се однесува на кружното движење на дисковите, кои ги анимира таинствениот ветер или “здив”, на ист начин како што на Кирхеровата илустрација ротирачкото тело на “Machine anemic” се okno.mk | Margina #8-9 [1994] 199 придвижува со помош на здивот на ветрот, прикажувајќи ја небеската глава.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во право беше. Паметен е тој мој Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дишан напишал дека би бил разочаран ако овие дискови се сметаат за “секакви само не оптички”, а се чини дека и зборовите на заглавието Anemic-cinema, треба да се сфатат едноставно и само како зборови.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ми се чини дека гледам череп од кучешка глава. Чума.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби на прв поглед се чини дека, во ваква строга поставеност на нештата, нема простор за никаков проблем – бидејќи тешко може да се наиде на пречка во јасно дефинирани услови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не можеш да ги контролираш, си одат некаде, се враќаат, ти се мешаат, ти се чини дека не би можела ниту една да задржиш подолго време. Па и не можеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чини дека го пребарав секое катче, секое ќоше од целата куќа каде што таа хартија би можела да биде скриена.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ом GLORIA MOURE Етичкиот или естетичкиот исказ или доказ, дело, општото место на трансформацијата на знаците и значењето, редимејд-от, со сета READY-MADES своја “груба” непосредност, парадоксално го воведува креативниот и комплексен пристап кој се плаши од било каква конвенција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
5. Во секоја етапа на неговото затвореништво знаеше, или му се чинеше дека знае, каде приближно се наоѓа зградата без прозорци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патот од таа ноќ во нејзините мисли засекогаш останал како патување кон небото кое и се причинувало истовремено многу блиско но и толку далечно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ако ти не се измори од свирење, ајде да ја слушнеме онаа мексиканска песна што почнува со ‘Huile, huile, palomita’.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека во трк се наближуваат стрелачките ланци, дека ситно yвечка оружјето... секој момент се чини дека од калдрмата ќе изникне сива, расплината фигура и ќе повика: - Стој!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во светлина на обновената уметничка фигурација, се чини дека тој, како добар домаќин на своите современици, го подготви патот за враќање во живот на обидите за синтетизирање и помирување на фигуративната ликовност и експресивната употреба на медиумот - навистина, голем број од Риверсовите платна од 1950-тите и 1960-тите, во контекст на современите слики делуваат фантастично свежо и витално.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Надењка е ни жива, ни мртва. Побледела, одвај дише... Ѝ помагам да стане. – За ништо на светов нема да се спуштам уште еднаш – вели таа, гледајќи ме со раширени очи, полни со страв и ужас. – За ништо на светов! За малку ќе умрев!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неосетно, и телото ми минува во друго, во предмет на уште една слика, можеби насловена „Набљудувач“ или нешто слично, и таму, додека во профил, делумно засолнат со дланките на кои се потпирам гледа во жолт, типичен есенски пејзаж, се чини дека му е добро, иако, што се однесува до мене – кон неговата душевна состојба јас сум сосема рамнодушен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Штицата беше од обете страни потпрена на два камена и кога поминуваа преку неа, таа се виткаше и се нишаше толку, што се чинеше дека ќе се скрши под тежината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ми се чини дека визуелниот јазик на Маус е многу затворен - во споредба со другите ваши дела, во смисла дека стремите кон изглед што е штедлив, концизен, дури примитивен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ми се чини дека има нешто што сака да го сокрие, па се труди да ме протера од собата, за да не видам каде ја сокрил дрогата. 112 Margina #10 [1995] | okno.mk Не ми е гајле за неговите лични работи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, по сите тие дебати за демократијата, денес ми се чини дека истото тоа институционално „мајсторисување“ може да се изведе и во пого­ле­ми размери, со цел идејата за демократија без граници да добие смисла.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се чини дека никогаш нема да ја осознаам нивната функција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа осети како ѝ се врти во главата. Ѝ се чинеше дека блесокот на тоа злато е пронижувачки поглед на самиот ѓавол што ѝ ја грабна младоста, здравјето и среќата и сега сака да ѝ ја земе и последната сила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеби во себеси дури и потпевнува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога зборуваше, ми се чинеше дека од неговиот здив и од неговата уста излегуваат ќумиња: јамајлии, алаџи, шрапкалии, боцки, паралкалии, палови, батаци, чакали, арапи, гушајлии, шешки и лепезани, дунеци и чилови излегуваа и со радост и лепет кон небото тргнуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Овие две книги се диптих за отсутното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали таа содржи какво и да е експериментално расудување за фактичките прашања и постоењето? Не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И таа ме погпеда и ми се чини дека врз мене растура отров.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Атанас не присуствуваше на таа сцена кога Пелагија и Танаско му овозможиле на дедо Костадин да ги чакне своите очи со очите на баба Петра и во мигот таа да се пресели во неговиот свет, ама подоцна сите зборуваа за тоа па нему му се чини дека и тој бил таму и дека присуствувал на тој мистериозен чин.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бидејќи нервозен од неизвесноста, сѐ му се чинеше дека сега ако стане ќе види нешто интересно отаде на Долги Рид. Не стана, макар колку тоа да го копкаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дедо ми малку се вцрви и ми се чинеше дека се засрами заради својата заборавеност.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто се чини дека луѓето се толку сурови?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но ми се чини дека преку нив може доволно да се навлезе во душата на човекот, како што тоа може преку коренот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога посочува на традиционалното претпочитање на суштинското и централното наспроти акциденталното и маргиналното тој идентификува и преиспитува некои од најстарите, најопшти и најдлабоко вкоренети убедувања на нашата култура.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А ние знаеме дека нивниот син веќе три години е мртов, а Трошчејкин и Љуба со усилбите на духот се истргнаа од јавето зад “ѕидот”, а таму зад тој ѕид умот создава чуда: ним им се чини дека “синот денес го скршил” огледалото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, сличноста помеѓу двете ситуации е поблиска отколку кај некоја едноставна површинска аналогија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нејзе можам да ѝ се пожалам ако сум нешто незадоволна од нив, или ако се чувствувам онеправдека, или несреќна дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
“Солта е една од многуте ознаки за тајна супстанција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Што беше проблемот?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие им се восхитуваат на САД и на Англија, се чини дека се особено заинтересирани за САД поради големиот број нивни луѓе кои живеат таму.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не сум сигурен, ама ми се чини дека во Свети Николе секоја година македонското братство на извидници се собираше на некој вид скаут-аџилак.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
ВЕРА: Ми се чини дека му го слушам срцето. (Стево пука во воздух.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
— Нема наместо, ама мене ми се чини дека му и дупнаме кожинчињата, ќе му смрди да излезат другпат вадева.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се чини дека можам да се справам со сите пет најдобри, ако не и со секој од нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека Дерида сака да објасни дека Теут ја одразува приказната за Тот, и дека неговото присуство кај Платон влегува во рамката на одредена структура на западната мисла, онаа според која пишувањето е осудено како лажно и изведено, наспроти гласот, за којшто се мислело дека претставува извор, пренесувач на вистината и носител на „присуството“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А залудно е така да размислувам, затоа што сега нивните животи се како завршен разговор, а и мојот исто така.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Впрочем и привидите ги сместуваат во оној несовладан дел од вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборот е тука, но во него нема никаква воспитна идеја, отвореност кон светот и грижа за душата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш ми се чини дека малото јато светилки се намалува и се плашам од гаснење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Четирите носечки идентитети се чини дека произлегуваат од еден грижливо избран ланец.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Заради него и ден денеска ми се чини дека ме болат ребрата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ми се чини дека тоа е работа на непрекинато говорење, што не е ниту значајно ниту безначајно, ниту добро ниту лошо, туку токму начин на кој сега живеам, т.е. држење говор во Илиноис, што нѐ враќа пак кон современата музика.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Само со оние неколку дрвја, што можеа да бидат догледани и што се чинеше дека постојано продолжуваат да се наведнуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дино престана да ја цица коската и ме погледна, и тоа ми се чини дека ме погледна многу сериозно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му се чинеше дека од тоа произлегува голема опасност за неа, од која можеби не ќе знае да се зачува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На ова Шарон иронично и цинично му одговорил: Понекогаш на Бога треба да му се помогне.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тука завршува нерамниот селски макадам и се врзува со тазе посланиот асфалт. Црн е и се чини дека сѐ уште е топол.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука Едо се наоѓа во еден напор од којшто му се чини дека ќе се растргне себеси одвнатре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се чини дека за дел од стручната јавност нешто слично тврдат претставниците на “пара” и “алтер” вредностите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш ми се чини дека во главата имам монтажна маса.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чини дека успевате да го најдете најсоодветното решение што се однесува до композицијата на кадарот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во нивните неволни утврдувања на состојбата на нештата повеќепати е можно да се осознае цврстата убеденост и верување во неспорноста на својата предност, што е воедно и мисија на нејзиното потврдување, а од друга страна пак чудење и збунетост при наполу изреченото прашање: Како тоа, тие таканаречените “алтернативни науки” на толку луѓе така успешно им ја окултираат Вистината?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се чини дека ќе биде интересен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
МЛАДИЧОТ: Ми се чини дека уште синоќа Ви расправив - сите мои беа заклани од Турците.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гледајќи од оваа страна на торбата, Ралфи, ми се чини дека ми должиш некое објаснување“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги слушаше речиси безгласните коментари, или така му се чинеше дека не е далеку денот кога градот ќе го завладеат козарите со нивните кози, дека не е далеку денот на белата, козја контрареволуција, кога неговата фотелја може да ја заземе козарот со титовка од козја кожа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Му се чинеше дека точно знае како изгледа да се седи во ваква соба, во фотелја покрај запалениот оган во каминот, со стапалата на оградата и со чајник закачен на куката: сосем сам, безбеден, без никој да го посматра, без глас што го следи, без секаков звук освен пиштењето на чајникот и пријателското отчукување на часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да не бевме оделе на кино, се чини дека денес речиси ништо не ќе знаевме за модерниот граѓански свет и живот. Identity means not having to have a home. Awareness, for me, has something to do with not being at home. Awareness of anything. (Wim Wenders) 34 okno.mk ЖЕНИТЕ НЕ МОЛЧАТ Кој е похрабар, мажите или жените?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Џенксовото разбирање на Постмодерната се чини дека е инспирирано од Фидлер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
“ си помисли) се чини дека е најнеприкосновената, а сепак најнеразбраната љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дали овие зборови - ‘трансгресија’, ‘радикална’ - имаат сѐ уште некакво значење во денешниот уметнички свет?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Начинот на којшто оваа девојка ја опишува својата психоза се чини дека чудесно ги потврдува претходно изнесените ставови.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Традиционалните позиции на уметничките активности се чини дека ја губат својата моќ, додека нејзините нови локации стануваат сѐ помоќни. 134 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Оваа тројка е стара оргијашка екипа, и самиот знаеш. Нон-стоп се акаа по журки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како на успорен филм, мајката на касапот ми го врти грбот и ја повторува познатата наредба: „Стегнете го скутникот, ве молам!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чини дека секоја ја потиснува претходната, но всушност ниедна не исчезнува во потполност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Едниот е дека општестве­ните науки ја потценуваат релативната автономија на човечките суштес­тва.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но на изложбата, пред да се запознаат со темата на “Големото стакло”, гледачите поминуваат низ една мала просторија со натпис “Хомофони” (зборови што слично се читаат но различно се пишуваат).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мајко божја, ми се чини дека пред милион години сум била дете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми предложи да се качиме на гондола. „Не,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Конечно, се чини дека толеранцијата воопшто не е возможна, бидејќи оној што ја практикува го тера или кон противречење на самиот себе си или кон самоуништување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми се чини дека сосема погрешно сум ја искажала својата љубов – како потреба да направам сè што би им помогнало на моите најблиски, и во тоа покажував толку голема усрдност што вам ви изгледало принудно, дури насилнички.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сеѕt l, je suppose, que se trouve cette maison laquelle vous avez fait allusion dans une autre de vos lettres, au bord du lac dОhrid (јаi vidеmmеnt сhеrсh sur la carte), о vous allez parfois. Alors, je souhaite que, lt venant et mаlgr une situation dramatique, ces nappes rustiques puissent accueillir l-bаѕ quelques paisibles repas de famille que vous ferez avec votre роuѕе, vos enfants et vos petits-enfants. Que peut-on souhaiter dаutrе? Hlnе Lejbowicz 10 јуни 2002 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се буди, се поткрева од перницата и се вслушнува низ прозорецот и му се чини дека и понатаму гласот нивни го слуша што му иде од дворот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Мислиш, си ја посетил Јана? – ме исмеваше Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На 11 април 1944 година Едмондс ќе извести дека “СНОФ е словенско име за ЕАМ“ и дека “нивната политика спрема словенското малцинство се чини дека е многу успешна на Вичо каде псевдокомунизмот сега е многу јак.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Се разбира, додека го правиш тоа, ти се чини дека во тоа вклучуваш повеќе маргинални нешта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Уште повеќе, формалните елементи на говорот и самите се изградени на невообичаен начин и се чини дека овие формални настраности, барем во извесна мерка се јазичен одраз на алтернативното устројство на неговото искуство, со пукнатини онаму кадешто ние без проверка претпоставуваме дека владее кохерентност и со заедничко струење на елементи коишто ние ги држиме строго разделени.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И вашиот тигар како да беше таму; се чинеше дека оттаму потекнува неговата последна проѕевка! Нели, чудесно сафари!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се чинеше дека таа извира од нив, звучно ритмувана најчесто од прелистувањето на страниците на книгите, како страници на самата семејна судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Притоа, ми се чини дека денешнава негова облека е уште поубава од вчерашната“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сликата за поезијата има една посебна функција: се чини дека во изразниот комплекс најсилно од сѐ може да ја одрази имагинацијата на поетот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Ништо! Се чини дека е веќе одамна мртов!“ „Гледаш ли Смит? Од што би се плашеле?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Одиш по улица и ти се чини дека сака да те поваса, да те потоне во калта трпеливо и без остаток.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На моменти ми се чини дека се стакленца што паѓаат и страшни ми се.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако ги земеме предвид другите слични преписки меѓу Жари и Дишан, се чини дека ова е повеќе од коинциденција. 1 Waiter, келнер или оној што чека.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Зоки му се чини дека тој сфатил оти и овде има пријатели.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Му се чинеше дека нема никакво прашање што би сакал да го постави: уште помалку чувствуваше потреба да изговара бомбастични фрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега вие сте слободен, дури и Русија е послободна, и се чини дека сѐ уште мошне успешно работите во еден вокабулар чии значења во потполност се променија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Намуртено надоаѓа сивото предвечерје и кога се чини дека мракот се ќе споплати, тогаш наеднаш зад нас се тргна облакот и зад него - половина од сонцето потпрено на ридот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Понекогаш верувам дека сум дошол во твојата земја и дека сум се сретнал со тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каде биле до сега не знам, ама ми се чини дека никогаш не сум ги имала, туку дека сега почнаа да се појавуваат за мој инает, а за радост на огледалото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, со текот на времето, по заминувањето на Мајка, се чинеше дека токму тука беше задржана нејзината душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше студено, но мене ми се чинеше дека нешто испарува во таа темна просторија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мора да сум му рекла и „чао“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Денес се чини дека не бил помалку важен и за Дишан, кој ретко го спомнуваше Жари, иако е познато дека се восхитувал на делото на овој писател. (Еднаш, објаснувајќи збор во еден од неговите наслови, забележа: „Тоа е како Жариевото ‘ха, ха’ ”.) Всушност, Дишан веројатно користел моменти од делата на Жари во некои од своите најкарактеристични слики и мотиви.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па и после, ако подзастане возот, пак ми се чини дека поради мене застанува. Се ребрам да не ме слезат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се чинеше дека страшните мечки гребат по вратата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Веројатно би можел да дадам делумен одго­вор на таквите прашања.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Толку е неподносливо, што се чини дека единствен излез е да се промени во чин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На авторот му се чини дека никогаш порано не бил толку нестрплив пак да се сретне со Летка. Иако ритуалот беше спазен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѕil existe quelque chose comme une mе, elle tаit certainement l; il ne tenait qu nous de savoir la deviner, lеfflеurеr. Vous semblez dсrirе l une sorte dаlсhimiе intriеurе о visiblement ce ne sont pas les dogmes dunе religion qui ont nourri lmе de votre рrе, mais la lumirе quil ramenait арrѕ de vertigineuses descentes en lui-mmе. Ce langage de lmе que vous lisiez dans le bleu de son regard et jusque dans ses silences est sans doute la meilleure duсаtiоn spirituelle quil pouvait vous donner; et vous ne la dсririеz pas aussi merveilleusement si vous nеn aviez pas fait vоuѕ-mmе lехрriеnсе. Et en regardant par la fеntrе quelques coins de ciel bleu qui sont en train dарраrаtrе арrѕ lоrаgе, je me dis que сеѕt certainement cette duсаtiоn l que vous avez vоuѕ-mmе dоnnе vos enfants. Hlnе Lejbowicz 3 марt 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се чини дека последниот се оддолжи како цела вечност!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Референците низ целиот роман Мажјачиште кои се чини дека ги најавуваат различните аспекти од Дишановото последно дело од големи размери, Étant donnés: 1. La Chute dќeau 2. Le Gaz d'éclairage (Дадени: 1. Водопадот 2. Осветлувачкиот гас, 1946-66), се буквални и многу чести.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Разбојник: Ми се чини дека ова помеѓу нас трае премногу долго, Пиерот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но сега, пред професорот со глава на желка и нос толку љубопитно подаден што ти се чини дека сака да навлезе во секоја тајна на животот, бев само тровче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа толку силно ми се врежа во сеќавање, што дури и сега кога ги пишувам овие редови ми се чини дека ги леам истите солзи што ги леев и тогаш.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зјапав во тажните ливчиња магдонос на екранот и заради нешто ми се чинеше дека ќе умрам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И сега дури ѝ се чини дека единствен беше нејзиниот свекор кој не се обѕираше на тоа што зборуваат и што мислат луѓето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се чини дека оваа конотација се развила во раниот среден век под арапско влијание. (...) Во Rosarium-от, кој претежно е заснован на старите латински извори, се напоменува дека “целата тајна во подготвувањето на обичната сол” е мислата дека “во коренот на вештината лежи сапунот на мудрецот” (saposapientium), а тоа е “минерал” составен од сите соли и се нарекува “горчлива сол” (sal amarum).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Така е, моја драга внучке! Се чини дека животот честопати не искушува дали сме доволно силни сами да си го носиме крстот на судбината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Му се чини дека светна електрика на еден прозорец кај Сотка, прозорецот се отвори и некој вика „држете го”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Интересно, му се чинеше дека не сонува повеќе ништо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И едната и другата имаа нозе коишто под стаклото изгледаа како ружини стебленца, а оние на куклата на добрата светлина изгледаа толку проѕирно што се чинеше дека се гледаат нервите што се спојуваат и како раширена пукнатина се пружаат спрема краевите на секоја канџичка. 116 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ми се чинеше дека ќе умрам од страв.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги затвори очите и ја почувствува нежната кожа и свежата полнота на неговите усни врз своите и едно смирување кое ѝ ги запре солзите, но предизвика и наплив на страст што ја тера да му ја префрли раката преку вратот и да ги стисне усните посилно до неговите, како толку силно да чувствува дека се создадени еден за друг што ѝ се чини дека, онака меѓусебно предадени, со усните што не сакаат да се одвојат, во свежата ноќ дишат заедно давајќи си еден на друг здив и нежност без која веќе не ќе можат да издржат, ни таа, ни тој.  И навистина, што јас сум врзала човек не одвоил.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И токму тогаш кога се чинеше дека непопустливоста кај Стојна надвладеала, таа му се искубе од рацете, втрча во полумрачната соба зад тремот, и речиси во истиот момент се покажа на прозорецот сосема подготвена, а веднаш потоа почнаа да го изведуваат она за што толку долго се канеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира, овој мој суд беше воопштен, дури се сеќавам оти тогаш помислив дека таквиот суд не се однесува ниту на тројцата демобилизирани партизански команданти, ниту на ситното човече кого на галено го викаа крлешче, а најмалку пак на нас двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Ми се чини дека фигурата на интелектуалецот беше специфична конструкција во која отсекогаш постоеше еден илузорен момент, од кој никогаш не се ослободивме.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мотивацијата на ваквото слободно творештво на графичките симболи се чини дека лежи во стремежот да се прикрие зависноста на новосоздадениот систем на писмо од изворникот, во дадениот случај, од грчкиот систем на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бевме во добата на невиноста, кога со допирот и слухот, со вкусот, со мирисот и со погледот, може да се насети она што е отаде појавното; кога ни се чини дека дури и низ предметите тече крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа свирка му помина некако замаглено и цело време погледнуваше во тапанарот, оти му се чинеше дека тапанот се слуша погласно отколку што треба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Поради финансиските проблеми оваа фабрика, во која сѐ уште имаше државен пакет акции, влезе во познатиот FESAL II аранжман склучен помеѓу Владата на РМ (чиј претставник беше тогашниот Министер за финансии, а сегашен Премиер –  м-р Н.Груевски) и ММФ, како една од т.н. „12 големи загубари“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Си го полеваат лошотилокот бидејќи и тој е од билките што венеат", вели таа, шета по собата, се чини дека е тука а којзнае каде и лета умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми се чини дека постојано газам на истите стапки и ако одиш да видиш ќе видиш дека на тие места е разгазено.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се чини дека црните очи на пушкарниците ти гледаат право в чело и дека во секој миг ќе блесне оган.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Томче долго, долго гледаше во забелените полиња и ридови и му се чинеше дека ја гледа најубавата претстава на природата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А тој ми рече: - Господинот офицер те прашува дали си од ова село. Реков – да.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еве сега и градите му се свиваат и му се чини дека земјата се затвора во смртен стисок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа зедов уште едно парче кожа и го подадов накај мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Единствено со децата лесно излегувам на крај, се чини дека од стрико ми Ото сум ја наследил само таа позитивна особина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Па, се чини дека тоа е практично. Кога...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Завладеа гробна тишина. Ти се чинеше дека никој и не дише.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Владеела некоја очна болест, не знаат точно каква; според кажувањата, мене ми се чини дека умрело од леукемија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се бара лирската фигура на смислата, concetto po- etico, најекономичното стопување на поимот и сликата, токму како што се чини дека на малецките големогрчки парички златото и цртежот претставуваат единство на две различни “вредности”...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се чини дека млади луѓе како Jaron Lanier се на вистинскиот пат. Ted Nelson е секако голема ѕвезда.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во овој дел на Берлин, кадешто бучавоста од моторите уморува, заглушува, модерната линија на архитектурата е изразена толку убаво во високите објекти, што се чини дека надвиснуват во воздушниот простор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зад неа сега - посилно дува и завива ветерот и се чини дека зад аголот на трошната куќичка некој липти и тивко потстенкува и плаче...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За ова на 3 мај 1944 година штабот на Force 133 го известува штабот на Force 266: “се чини дека партизанската бригада сега ја напушта Грција.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во таква ситуација се чини дека за американските претставници Балканот почнувал единствено надвор од балканските салони и шведски маси.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, сите тие книги исто така раскажуваат на свој начин, и секојпат се зацртува нова глетка, историјата на своето настанување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако ти се чини дека лета, дека виси, дека нема потпир, тој отстојува и на ветришта со брзина ос 112 клм. на час, а такви досега уште немало на Земјава.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ниту пак- ова е дигресија - е очигледно зашто некое само еднаш следено правило, поради тоа што е следено само еднаш, треба да биде сфатено на платонистички начин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Малодушноста го разлокуваше; му се чинеше дека и самиот испарува со својата пот во едно непостоење.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На Енценсбергер му се чини дека сме отишле предалеку, дека еднонасочно сме ја нагласиле само едната, ироничната страна на саморефлексијата која инаку спаѓа во минимумот на секој култивиран ангажман.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се чини дека античките толкувачи на соништа нашироко ја користеле претпоставката дека некое нешто во сон може да ја значи својата спротивност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Затоа јас мислев свадбата да биде побрзо, но стариот остана на своето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во првиот миг, кога ќе застанам пред него и онака набрзина ќе се погледам, не забележувам ништо страшно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А најмногу во нивната спална, та кога ќе зацрцореа, им се чинеше дека се наоѓаат во вистински рај.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Инаку, токму низ некакви медиски стандарди - вон „културњачкиот жаргон” - најважното нешто во ова интервју ми се чини дека е типичноста на Д.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Застанаа. Слегоа од џипот. - Се чини дека во селото нема жива душа... - рече новинарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чини дека цела армија агитатори се бори против природната вистина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И тоа што на прв поглед остава најголем впечаток се редиците бетонски бункери од кои се чини дека во секој миг ќе зевне оган од отворените црни пушкарници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не е вистина дека го воздигнував лудилото и ја идеализирав шизофренијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вие се чини дека овде опишувате еден вид внатрешна алхемија каде што очигледно не се доgмите на една религија кои ја хранат душата на вашиот татко, туку светлината која тој ја донесуваше од стрмоглавите сруштања во длабините на самиот себе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој се притиснува на земјата, и му се чини дека не свири, ами како мало дете цица една јадра и слатка боска. Свири, гајдо, свири, тажи, душо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Впрочем, ми се чини дека и Миќо сѐ уште остануваше со желбата да ја сретне еднаш насамо својата љубима, и тоа ми даде можност да го преценам колку тежи како противник, зашто веќе се уверував во тоа што си го помислував и порано, дека и неговата љубов е една убава перспектива.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Понекогаш навистина изгледа дека ѕвечкањето на нивните гитари ќе ја потисне вревата на тапите удари од чеканите на сите работници во светот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Иако звучи како противречност, тврдењето дека „јас” нема идентитет, сепак се чини дека е адекватно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Техниката веќе во многу нешта ги прошири нашите животни очеку­вања, физичката околина, перцепцијата и помнењето - со помош на зголемувачи, телескопи, ендоскопи, телефони, фотографии, филмови, генетски инженеринг, пресадување на органи, вештачко оплодување и сл.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од 1920 до 1926 година, подучува во бројните селски училишта по планините на југот од земјата, далеку од Виена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некојпат се чини дека сѐ е мирно, дека целиот народ се восхитува на облеката на својот крал, кога се појавува некое глупо момче и со див глас вика: „А кралот е гол!“ okno.mk 195
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пак ми се чини дека си заминуваш побрзо од мислата и пак сум стутулен во лошото ќоше на љубовта.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Дури и двапати свика: „Еј, зарем не ви се чини дека горната страна е многу истранета“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Само ми се чини дека некоја ноќ ќе го изеде мракот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Посебно, кога во последното писмо во кое го поставувате прашањето за душата, коешто јас некогаш им го поставував на моите родители за нејзиното постоење (во романот Атеистички музеј), се сеќавам на фрагментот што ми го испративте, препишан во младоста од книгата на германскиот филозоф од еврејско потекло Макс Пикар, Светот на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но бидејќи ова може да биде недоволно зашто во толку хаотични ситуации се чини дека случајноста има огромен удел во тоа (види ја алузијата во написот за загубените куршуми кои можат да погодат некого дури на оддалеченост од два километра), јас се надевам дека една избрана ѕвезда блеска за него на небото на Албанија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се чини дека со опре­делено упростување од глаголицата биле позајмени неколку графеми за означување на специфично словенските фонетски вредности.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Отец Симеон се насмеа. За една љубов пречеа две сенки и една месечина со натечен лик. „Тие изгубија нешто во овој ден, Јано“ , рече. „Ми се чини дека сега сум им јас се.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се чини дека бројот е, најточниот симболичен знак за - организер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Владата честопати ги затајува своите цели заради највисоките државни интереси, кои често се несфатливи за мнозинството.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, кој би ја открил таа средна состојба?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И не умре од некоја болест што можеше да ја навлече од пиењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека во своите почетоци иконокластичкиот бунт против конвенционалната и возвишена уметност ја стави во сенка, иако само за миг, секоја (Редимејди) подлабока мотивација.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се чини дека манастирот се викаше „Св. Богородица Пречиста“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Помеѓу двете, ни се чини дека не се случува ништо. (235) Оние на кои секогаш им се случува нешто.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Висока ограда од црно обоени ламарини. Се чини дека зад нив или е градилиште или магазини.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нека страда, нека изѕемне; јас трпам оттука и ми се чини дека тогаш й помагам малку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку подоцна ќе се заинтересираме, толку повеќе ни се чини дека ништо не е заборавено.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За него се чини дека во Западната култура нема ништо толку основно или самоочевидно за да не се преиспита.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Па сепак, тешко е да се најде некој кој е подготвен јавно да се одрече од позитивното вреднување на толеранцијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уредникот и писател Едвард Тенер неодамна пак, во слична пригода запраша: Зошто се чини дека седиштата во авионите стануваат помали како што авионите стануваат поголеми?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Политичките причини секако можат да се уважат, а со националните има многу манипулирање, бидејќи со нив најлесно се манипулира. »» Не ли Ви се чини дека кај нас националните чувства се пренагласуваат, дека премногу им се дава значење во некаква цивилизациска смисла?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Клара раскажуваше за синовите на својот брат, кажуваше како малите Густави, кои и натаму ги викаше „мали“ иако веќе беа возрасни мажи, ја посетувале во Гнездо, раскажуваше за нивните сопруги и деца: „Кога доаѓаат со своите деца, ми се чини дека цел свет доаѓа таму – некое тукушто прозборело, на некое му никнал заб, трето паднало и си го раскрварило коленото, четврто научило да лета змејови, па седиме цело попладне во паркот и гледаме кон небото,“ рече, и погледна низ прозорецот кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целата глетка изгледа како да е дел од некој напуштен сценски проект.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Госпожица Балоница, госпожица Балоница, бегајте!“, се слуша глас зад сцената, но нашите тројца херои се чини дека тоа не го ни забележуваат) Margina #19-20 [1995] | okno.mk 73
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сега лежи Анутун Крстин во некаква треска од чиј оган му се чини дека се јагленосува додека околу него и над него се движат пламени пци и го лижат со долги и врели јазици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ваквиот канон се нарекува канон со смалување одн. зголемување, респективно (затоа што се чини дека темата се собира или се шири). Тоа не е сѐ!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас секако, не сакам со ова да изразам дека униформата може да делува и да наредува независно од содржаниот во него човек, но ми се чини дека слободно може да се тврди, со блескава униформа дури и слабичките градоначалници - дури и тие може да бидат прифатени на служба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А тој, Маџунката, се ми се чини дека си го сонил – прашувам јас? - Навистина постои.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Муст“ - така велат Романците за ширата - секој пие и се чини дека во грозјебрањето цела Романија пие само шира.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Иако од мали нозе го подготвуваше да биде освојувач на небесните синила, се чини дека пресудна за идното професионално занимање на овој млад човек беше секогаш тивката и одмерена Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И кај љубовните врски, се чини дека нашето право на избор не постои, или барем не постои на некое свесно ниво – понекогаш се заљубуваме и сосема спротивно на она што ни го кажува разумот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Време е за спиење, тукушто заврши „Сто и една приказна”, уште малку ќе биде дваесет часот – рече татко ѝ и се намурти строго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мина деценија и пол, така некако, иако ми се чини дека не минало повеќе од, како што велат поетите, еден допир на пеперугини крилја, ме потсети на париските денови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Овие „работи” се чини дека се оние движења низ кои поминуваме правејќи ги нештата што ги именуваме како: станување од кревет, облекување, вршење нужда, откопчување и закопчување, миење раце и лице, бричење, миење заби, чешлање коса, одење, седнување, подигнување чаша, сечење парче леб, мачкање на леб, ставање во уста, голтање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама вака..., ми се чини дека само си ја губам скапоцената енергија додека ме притискаат и полека ми го одземаат животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ми се чини дека ми навираат толку солзи, што од притисокот носот ќе ми прсне и од таа густа експлозија ќе го снема и Дејан и сè околу мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа е она што ми се допаѓаа кај Рцевски во неговите делови од Attiice: многу се “рајлиевски”.  К: Иако јас мислам дека ваквата употреба на музиката која е наклонета кон публиката и тоа го признава претставува спротивност на она што ми се чини дека го прави револуционерниот став...  Б: Не сум сосема сигурен...  К: ... затоа што го задржува статус кво-то и го менува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во последно време тој често се подсмеваше на нашата слепа послушност кон задолжителните патокази на стварноста. – На сите ни е неопходна нотичка позитивна лудост – ми рече, а потоа ја испразни својата трета чаша црно – Ми се чини дека јас сум веќе сосема близу.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ми се чини дека генерално читателите често си дозволуваат, без да имаат право за тоа, да навлегуваат во интимниот простор на еден автор што може да се смета и за еден вид профанација.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц Frјuѕ ce 23 janvier 2001, Monsieur, Je suis vraiment dѕоlе par la nouvelle que vous mаnnоnсеz.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Придвижување од историската кал во која денес е закопано хрватското општество се чини дека исто така нема да биде можно без промена на традиционалната парадигма на односите меѓу половите која сѐ уште ги проникнува сите форми на нашиот општествен живот. 38 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тука сѐ така се испреплеткува, та се чини дека владее кошмар и дека сè се сврзало во некаков јазел, од кој никој никого не може да одврзе. Но не и на пладне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И во мрачните, и во ѕвездените ноќи, и во растрепереното пламенче на свеќата и на фенерот обесен на гредата, не гледа и не очекува смирување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За тоа, се чини дека не се виновни децата. И самата имам потешкотии.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се чини дека насловот во Daily Express по повод Градина на задоволството беше „Младо момче-мајстор”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се чини дека тука почнува дваесеттиот век и влегуваме во деветнаесеттиот и можеби уште подлабоко во времето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дефинитивно! – беше решителен. – Мамо, дали мене ми мириса, или само ми се чини дека ми го имаш направено мојот омилен „норвешки меден колач”, оној во кој додаваш и индиски мирудии, па испаѓа норвешко-индиска комбинација?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На човекот му се чини дека секогаш му е потребно малку повеќе вистина од онаа што ја има.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ЛУКОВ: Ми се чини дека е подобро да го однесеш писмото, отколку што се потресуваш со овие твои измислици.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги стави дланките врз лицето, поседе малку така, додека јас и Бреза стоевме без збор крај неа, потоа стана, нѐ прегрна толку силно што ми се чинеше дека коските ќе ни ги искриши и рече: - Простете ми, толку ме избезумивте што не знаев што зборувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Гоце Делчев, со засукани црни мустаќи, во бели бечви, опточени со црни гајтани.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По извесно време, вистинскиот облик на таа фиока е надминат и како што ќе одминат децениите и вековите, нам ни се чини дека времето се стврдна и го зазеде тој облик.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Понекогаш ми се чини дека живеам само за твоите доаѓања.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Одговара на разни прашања, ги мери луѓето околу него и се му се чини дека сите зло му мислат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега ми се чини дека не ја пишував јас туку некоја возрасна Alice на која зборовите ѝ се расеале, која не знаела која е: ту ѝ се чинело дека е поголема од куќа, ту дека би можела да се удави во баричка од солзи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одиме полека и ни се чини дека го слушаме тивкото чекорење на босоногите мажи и жени кои со нарамени лопати и казми го пешачат својот крстоносен пат; дека ги слушаме гласните крикови и лелеци на болка на измачуваните во килерите на дреновските куќи; дека од шумата над Дреново допираат глуви истрели; дека засвирува и одеднаш се пресечува свирбата на кларинет...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Беше голем, крупен човек со тркалезно лице и тажни очи кои со време, ми се чини дека стануваа уште потажни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се чини дека се плаши од некаква стапица.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
“Што повеќе размислувам за тоа,” рече тој мрзливо, “се повеќе ми се чини дека еден ден на тој поручник ќе му акнам една по муцка.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За разлика од тој случај се чини дека најкомпактниот опис на вториот збор е токму самиот збор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, ми се чини дека, во однос на боксот, во тоа време ме фасцинираше англиската публика, тие гледачи кои, сите во црни кравати, доаѓаа и седнуваа околу рингот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ни се чинеше дека многу одамна се познаваме, а и тој се однесуваше така како да нѐ познава од памтивек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше периоди кога тепањето продолжуваше толку долго што му се чинеше дека најбездушното, најзлобното и најнепростливото не е тоа што стражарите продолжуваат да го тепаат, туку тоа што тој не може да се натера себеси да падне во бессознание.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Мојот Тим се настрвил на едно дете. Сврдел, чинам дека така се викаше.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Косата му беше сета залепена од дождот. Но се чинише дека не се грижеа за тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Му се чинеше дека сиот свој живот чекал да се случи тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги гледаа неговите раце и наеднаш им се чинеше дека сите магии се кријат во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се насмевна сакајќи да избегне да се поздрави со нив брат му го виде, иако му се чинеше дека очилата над чудните, немирни очи се замаглени од замисленост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ми се чини дека сешто се случува во времето на соништата “констатирала Мис Стон мислејќи веројатно на својата судбина но и на положбата во која тие се наоѓаат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се чини дека вчера пристигна писмото од вас, а јас веќе денес ви возвраќам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со истиот стремеж се објаснува и фактот на распределбата на дополнителните графеми помеѓу симболите на основниот дел на системот, пренесен од грчкиот систем на писмо, а со што се нарушува редоследот и настанува нов, суштествено различен систем на прикажување на бројните вредности.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чинеше дека се разделуваме, а не дека заминуваме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наместа се чини дека овој роман не е дело на човек, туку на цела една библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа се слеа зад ред карпи со далечната белина на денот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се чинеше дека знае инстинктивно кој ќе преживее, а кој ќе исчезне: иако не беше лесно да се утврди што е тоа што помага да се преживее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше ништо да каже. Му се чинеше дека срцето му е смрзнато.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сепак, се чини дека оваа казна и не е многу голема за некои големи компании кои, свесно и со пресметан ризик, можат да си дозволат да ги кршат работничките права.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ако ви се чини дека некои настани се „невозможни“, ве уверувам дека се „можни“, само треба да ми верувате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рафал: (влегува) Нема вода. (се чини дека никој не го слушнал) Велам дека нема вода. Сега ја укинаа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Долго потоа беше многу среќен од нешто необјаснето, толку среќен што му се чинеше дека може сѐ да направи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сепак, постои И трета можност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја запали и ја засолни со дланките. Í се чини дека седи крај печка во која огнот баботи како големо златно срце полно со љубов; во секое догорче спие по една ѕвезда, една желба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не би размислувала ниту за миг дали да заминам да не беа оние вечерни излегувања во градот толку многу предизвикувачки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше толку многу ѕвезди на небото, и уште исто толку се огледуваа во огромната вода, што ми се чинеше дека сме во вселената и дека патуваме со вселенски брод.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Двајцата изјавија дека не го префе­рираат тој начин на однесување, но не можеа да не додадат дека им се чини дека другиот партнер го преферира.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова интервју главно нема врска со ВР, но има со технологијата, чиј спој со уметноста токму е интригантен. ñНекаде долж линијата, се чини дека уметноста ја губи својата назначеност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ама и да сум била отсутна тоа е нормално.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми се чини дека гледам солзи во очите на мајка ми иако се смее.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Денот беше дождлив, од оние дождливи пролетни дни, кога ти се чини дека е длабока, сива есен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прстите од нозете ти се чини дека не ја допираат земјата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Народноослободителното движење на Југославија како најсилна балканска сила што ги обедини сите народи во борбата против силите на Оската се чини дека беше најголемата сила која даваше гаранција за реализирање на долго очекуваното обединување и автономија на македонскиот народ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За претходните генерации се верувало дека не го разбираат светот толку коректно и потполно колку што го разбираме ние.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Актот, меѓутоа, содржи во себе движење, а се чини дека движењето кубистите не ги интересирало нешто особено.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Притоа се чинеше дека пак продолжува да останува да си биде сѐ во ред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не би се отворил пред секој, особено не пред непознат.  - Кога го гледам така во сон, како блада и како се мачи, ми се чини дека гледам некој непознат, а не мојот човек, мојот Фоте.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Чудно е, вистина е, но се чини дека се работи за една константа на човечката душа да најде смирување во верувањето дека несреќите кои се случуваат биле на некој начин најавени, запишани во ѕвездите!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мене исто така ми се чини дека тоа укажува дека Вие никогаш вистински не сте му биле предадени на конвенционалното сликарство, во вообичаената смисла на зборот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И на нас што читаме и сосема неусилено ни се чини дека Чинго е уште еден од мнозинскиот број на некогашните народни раскажувачи.“
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Однадвор доаѓаше завивање, квичење, му се чинеше дека слуша и стружење на вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А спектралната цивилизација измислена од Американците, ефемерна и толку блиска до исчезнување, наеднаш се чини дека е најдобро и исклучиво прилагодена кон веројатноста на животот кој нѐ демне. 62 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме пречека значи грдото чувство на подоцна втасаните иако цел живот го минале со уверување дека пораснале помеѓу првите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека се е наопаку.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ах, се чини дека е млад човек!“, повика Авдотја Игнатјевна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Збунет е и се чини дека допрва прогледа и согледа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но се чини дека Монголците одиграле пресудна улога, преку нив барутот да стане и оружје на Османската Империја? продолжи Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа, маргинализираните пролетери - надничари од сиромашните гета, најчесто, и немаат место во правните судски пресуди, и покрај нивната нумеричка супериорност во стварноста.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од тоа ти се чини дека сите луѓе се добри, дека денот е убав, дека цвеќињата поубаво цветаат, дека птиците поубаво пеат, а сонцето посилно свети.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Од друга страна, "Србите тежнеат за поседување на Солун од стратегиски причини.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Немаше ништо што да каже. Се чинеше дека не халуцинира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Добро зготвениот, обилен оброк, со домаќин чиишто лесни обиди за забавување се чинеа дека воодушевуваат многу над границите на неговите напори, и лежерната атмосфера за којашто жеднееше Семовата душа, се здружија за да му пружат задоволство и луксузно олеснување на Сем, такво кое ретко кога го наоѓаше на своите тури низ ранчовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Крај.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Само посакувам овие настани, наспроти сѐ, да претставуваат позитивна алка на една позитивна еволуција и да ви дадат нова смисла да продолжите да пишувате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се чини дека тоа беше негов оригинален пронајдок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остани, ако ти се чини дека е подобро така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За жал, се чини дека Шарон тоа и го сторил. Помошта се чини не изостанала!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ѝ се чини дека под неа земјата се лизга и ја влече надолу и сѐ станува глуво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му се чинеше дека невидливи пили ги стружат жиците на неговите сетила.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Исто така, ми се чини дека многу добро те познавам и дека ние двајцата одлично се разбираме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека големиот реалист со тоа се свртува од природата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За нас, тој свет беше вечен, и имавме потреба да зборуваме за него колку што е можно повеќе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Зошто да ви создавам вам проблеми, кога мене ме чекаат моите? – рече сосема неочекувано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова се чини дека навистина ги пресвртува на глава Тјуринговиот принцип на еквиваленција и Тјуринговиот тест.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И доколку (по некое чудо во кое јас вооршто не верувам) ова писмо му направило и најмал впечаток, ми се чини дека во тој случај би требало вам да ви се обрати бидејќи ве знае, а не мене која за него сум совршено непозната.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Еве го Даниел,“ рече Клара, покажувајќи на младиот човек кого не го познавав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Романот на ова дете – наратот е толку убедлив што се чини дека е излезен од перото на едно козарче кое станало писател... навистина возбудливо и славеничко...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бидејќи тие исто звучат (за него), во неговото поврзување на А од différance со пирамида,20 или во целосната структура на неговиот Glas: секоја страница од неговата книга содржи нееднакви колумни текст, едната за Хегел а другата на Џин Женет, кои понекогаш се чини дека се поврзани една со друга а другпат дека се целосно раздвоени.21 Со модернистичката недоверба во здравиот разум и предрасудите е поврзана одбојноста кон авторитетот и традицијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како сенки да се движат, како да се слуша шушкање од земјата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, знаеш ли ти, дека, кога ѝ да посакаш тоа да го сториш, секогаш ќе ти се чини дека има уште нешто за допишување?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И такво какво што го опишувате самото езеро што еден од вашите браќа го слика на ѕидот во вашиот нов дом крај реката Вардар во Скопје, се чини дека е обид да се оживее душата на езерото во новата татковина; и во истовреме, според нивните сугестии и коментари, се чувствува дека сите кои учествуваат во создавањето на новата фреска на ѕидот сакаат да ја видат во ова езеро татковината на нивната душа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Децата го гледаат спокојно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Разгледувајќи ги импликациите на оваа структура во смисла на нееднаквост, на едно друго место сугерирав дека, во нашата култура, се чини дека мажите сѐ почесто се „инструментите“ на нормализирачкото набљудување, додека жените почесто се субјектите на ова набљудување (White, 1989). okno.mk | Margina #4-5 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас не му реков ништо. Можеби му реков дека ќе дојдам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни се чини дека имаме работа со кончети во смислата на Зукариевите “disegno-metaforico-fantastico”, со узорни примери чија метафорика е лесно достапна.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
По оваа работничка голгота, се чинеше дека доаѓаат подоб­ ри времиња кога за оваа веќе пропадната фабрика се најде 249 заинтересиран странски инвеститор2 од Австрија [всушност, тоа беше наш македонски гастарбајтер од Виена кој имаше велешко потекло и – дали поради носталгијата, навидум, сериозно беше „загреан“ и сакаше да вложи во рестартирањето на фабриката].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Му се чинеше дека тоа е од доаѓањето на есента, од пријатните жолти бои на коријата, од тихото шумолење на јасиките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А сепак, понекогаш ми се чини дека сме туѓинци, два одвоена света.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И се чини дека срцето и крвави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Новиот, ваше превосходство, новиот, фала Богу и тоа колку бргу! Некои и по цела седмица не разговараат“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Ајде, не цимоли“ ѝ реков. „Ти беше убаво додека беше под мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бојана полека се враќаше дома. Ѝ се чинеше дека сонува...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Важно е да се истакне дека вработените во претпријатието беа синдикално организирани.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4.  Коста Чавошки: Увод у право I – Основни појмови и државни облици; Београд, 1994; стр. 29-33. 306 Овој, како и мноштво други фактори ги демотивираат и одвраќаат работниците од ефикасно искористување на било каков правен лек и перфидно ги принудуваат да ја трпат неправдата која секојдневно им се нанесува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да види како е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се чини дека има некаква „точка на гледање” која всушност не постои.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини дека двајцата се разбираат преку своето молчење.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Или она: „Може да се свлече, и да се лизне преку штицата!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Види, види - вели таа - ова вистински се случи! - и врескаво се смее што само укажува дека можеби и не е при сите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа еднаш ми се изнавика, не се сеќавам за што беше; сè ми се чини дека беше нешто околу фурната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Биди претпазлив, ми се чини дека има некого внатре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
74 За ГШ на НОВ и ПО на Македонија ослободувањето на Македонија значело и сигнал за напуштање на територијата на Македонија од страна на британските и американските воени мисии.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но мене ми се чини дека објавувањето на вашите дела во Франција би требало да има далеку посупериорно охрабрување од моето!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сè ми се чини дека е друг човек откако некој му кажа дека мајка ми не е мртва, како што тој веруваше, туку дека живее некаде во странство и дека постојано ја наоѓаат камен пијана по ноќните клубови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се чини дека сѐ уште не сум напишал, не сум знаел да напишам (притоа сосема искрено мислам на својот недостаток на основно, речиси граматичко знаење): секогаш кога почнувам да пишувам некој нов текст, па и ако е најскромен, присутно е отстапување­то пред непознатото или недостижното, едно поразително чувство на неспретност, неискуство, немоќ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Работната атмосфера е тешко да се дефинира во целост, бидејќи В.И. смета оти токму поради оваа хиерархиска поставеност во фирмата се предизвикуваше непотребно сепарирање меѓу вработените и создавање на внатрешни табори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На сонцето, сето вцрвенето, уште само чепорок му треба за да се сокрие зад Плоштина, но небото е толку изјаснето и таму, на западната страна, прекриено со црвени облаци, па се чини дека изгрева нов ден, а не дека овој зајдува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стапалките колку повеќе се приближуваат толку повеќе се чини дека се умножуваат, дека не е само еден човек или само еден ѕвер, туку дека се двајца.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш му се чинеше дека ѕидовите на станот ќе се срушат од дивиот ритам на бесот што го слушаше во себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И покрај грдите зборови на Јана неговата Катерина како да не беше вознемирена. – Само напати ми се чини дека Јана е прилично безобѕирна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Има едно дело коешто Бојс го нарече Servant и ова е очевидно упатување на девицата: природата на беспрекорноста, девственост во зачнувањето, за Бојс беа иконографии на духовна креативност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На пример, при изнесувањето на тврдењето дека јазикот нема никаква одредена смисла, се чини дека Дерида изнесува едно тврдење со одредена смисла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еве, и сега му се чини дека токму поради нејзините искрени солзи, Петар ја имаше намразено Магдалена, иако како и сите беше учен да има само љубов за секого.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудно се чувствува Малинка. Стои. Ѝ се чини дека пропаѓа в земја.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Навистина мислиш дека ништо важно немам да ти кажам?“, ги крена таа кон мене ококорените очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш се истегнав во креветот, здрвена и речиси завивам, речиси трчам да ја разбудам мама, да ја гризнам за да се разбуди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тато, сепак ми се чини дека се вртиме во затворен круг!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во еден момент стражарот дури го запира коњот, свртен накај него, и на Пискулиева му се чини дека еве сега ќе го викне: „Еј ти, доброто ми момче, ајде оди ми си надвор, гледам јас дека ти си по грешка овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И обично се чини дека трајат цела вечност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За сложениот однос меѓу внатрешното и надворешното (кој токму е клучен при разгледување на феноменот на еден / пост/модерен дом) ми се чини дека токму е прикладен терминот “инвагинација”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На моменти тие се собираат толку многу што ти се чини дека ќе се судрат, дека по овој воден пат се влечат многу повеќе бродови отколку автомобили по нашите патишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во “Граматологијата” започнав анализа на трагата како нешто што не овозможува да се мисли внатре разликата присутност-отсутност или бивство и не-бивство.  Ми се чини дека Вашите изводи одат кон тоа дека Деконструкцијата е деконструкција, и дека може да ги испитува сите други дисциплини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Прво тоа одеше со зборови, но се чини дека и двајцата не се чувствувавме многу јаки во љубовната дијалектика, и затоа наскоро преминавме кон нешто понагледно, кон премерување на своите физички сили.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дали таа се чувствува слично?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми се чини дека денес поминавме покрај песуците, но не го видовме ниту морето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ТЕОДОС: И му се чини дека не е тој, ами некој друг?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тебе сѐ ти се чини дека времето, како што велат, на волшебен начин ќе измени сѐ за нас, а јас знам дека сето тоа е само палијатив, ако не и шарлатанство.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со духовниот живот отсега ќе владее принципот на уживање.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
___ * Се чини дека од името на градот Мохенџо Даро, произлегува и името на нашиот другар Моне Хенџов-Даров, за кој во дамни времиња многу место на селаните од Овчеполието им говорел махараџата Раџнапур.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога ги гледам, ми се чини дека се наоѓам во нашите овоштарници со лимони и портокали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се чини дека еднаш, ве видов таму. (Вера служи ракија и салата.) Ова е таа славна ракија. (Зема чашка.) Вие не пиете, господине Андреевиќ?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што значи, последица од тоа е што се отвораат просторни коридори кои меѓусебно се ривалски; во нив влегува еден таков збркан перцептивен систем и на мозокот му се чини дека се создаваат цели нови универзуми.”
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Слон да видам како лета, ми се чини дека не би се зачудила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оваа енергија, оваа женска снага, се чини дека го изразува начинот на нужната независност на социјален план.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
При секој обид, ѝ се чини дека ќе падне.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Присутност Дерида е философ литерат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Понекогаш се чинеше дека заработил нешто, мислам дека даваше правни совети како бивш судски чиновник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Многу време е поминато од моите детски години, многу нешта се изменети, ама ми се чини дека односот дете-пари не е изменет.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маврово, со нашата куќа среде ливадата, опкружена со густа шума, со потокот што тече крај куќата, со срните што нѝ доаѓаат во близина, со ѕвезденото небо што ноќе слегува толку ниско што ти се чини дека можеш да набереш грстови сјајни ѕвезди, сето тоа изгледаше како вистински рај наспроти пеколот во Скопје.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чини дека ако нешто ѝ е важно во животот тоа се тие нејзини слики и цртежи, тој нејзин волшебно возбудлив свет во кој таа е вистински господар.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Светот создаден од страна на медиумите за Хабермас „само наликува на јавна сфера“106.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Чудно се чувствува Малинка. Стои. Ѝ се чини дека пропаѓа в земја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„т.р.и“ Деструкциската уметност се чини дека во исказот е различна кај мажите и жените.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За човечките суштества Јас е секогаш Јас, и Јас не може да биде Ти, и Ти не може да биде Јас; и ветерот секогаш ќе биде нешто друго, иако ќе минува покрај мене, иако понекогаш, заради неговата силина, ќе ми се чини дека ми се вовира во коските, ветерот ќе остане ветер, а Јас ќе бидам Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се чини дека еднаш - и тоа категорички - Ви забранив да се виѓавате со Вашата сосетка? Уште повеќе да ја примате - овде!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
" На Јосифа му се чини дека целата книга ја знае да ѝ ја изговори на саканата додека не ја изведе кон конечното ослободување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Собата има слузокожа. Понекогаш ми се чини дека водиме љубов во тројка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Му се чинеше дека поминало многу време од оној разговор со Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, се чини дека тоа било највистинското во овој живот, така ми стои сега, и дека тоа треба да стане судбина на сите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се чини дека уште само кон небото ни е отворен патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сè ми се чини дека денес засекогаш се збогувавме со дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се чинеше дека и тој ден ќе се разлета на сите страни, а на негово место ќе остане само врнежот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Значи, ова постоење на душата, би било недоволно да се рече дека вие имате потреба да верувате во неа зашто тоа што го изразувате во вашите текстови е повеќе од верување, тоа е повеќе убедување, произлезено од едно искуство, толку многу ви е близок дијалогот со еден духовен принцип кој преживува по принудното напуштање на една татковина, како и на еден духовен прекин со сушествата и предметите околу кои е конструиран вашиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми се чини дека целиот свет се свртел против мене, а универзумот ми крои заговор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа адреса ѝ се врежала длабоко во паметта - ѝ се чинеше дека и ноќе би можела да познае дали писмото е од Крстан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се чини дека единственоста на Берлин се крие во движењето чијашто жестина формално ги ничкосува оние што тука се само на минување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ми се чини дека да не беше таа склоност да се бавам со минатите неуспеси, би направил корисни и, дури, можеби, и големи дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му се чини дека оди полека, дека е прикован за земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мислам дека неподносливи нè прави тоа што не сме во состојба да ги „посребриме“ своите вистински способности – или како што се вели денес: да го завртиме капиталот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Иако неговите скулптурални објекти, инсталации и перформанси честопати формално се чини дека потсетуваат на такви движења како Флуксус, Минимализам, Арте Повера, Концептуална уметност и перформанс, Бојс не престана да инсистира дека во основа неговата работа фундаментално се разликува од онаа на неговите современици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Летавме многу ниско над брановите, и одвреме-навреме страхував некој од нив да не нѐ стигне со својот висок, пенлив гребен и да нѐ повлече кон длабочините.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многупати на човека му се чини дека слегува удолу, а всушност тој се искачува, се подвигува. Така и ние, сега“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бев пресреќен, затоа што уште оддалеку ми се чинеше дека под тој шатор, под тоа омеѓено парче небо се случуваат сосем чудни работи, целосно независни од светот наоколу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми се чини дека тогаш ништо не беше нормално. Почнувајќи од него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Ми се чини дека го погодив. Инаку не ќе рикнеше така.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Воздивот нејзин ми зборува, ми прикажува... ама мене не ме напушта претчувството дека оваа голема густа мрачина навестува само зло... дека сме заедно, еден спроти друг, чувствуваме по дишењето и макар што мракот е голем и густ, ми се чини дека и во него се гледаме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако на нетрпеливоста одговори со нетрпеливост, го прекршил своето начело, а ако ја трпи се подложува на уништување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паметам дека тој ден, пред да се разделиме, му реков: - Пријателе, сè ми се чини дека луѓето, додека шетаат по земјата, сепак не се ангели!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Околу пет часот знам дека не треба да гледам на часовникот поради пет и дваесет, ама понекогаш ми се чини дека намерно го погледнувам тогаш, за мој инает.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не дека чувствувам нешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Толку не се знае кога е продавач а кога купувач што на моменти се чини дека истовремено е и продавач и купувач.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Тоа е многу важно“, рече Вестербург со тон на искреност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Онака, од страна како таа сцена ја гледаат Митра и Петра, се чини дека мајката си ги кара децата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сè ми се чини дека некое утро нема да осамнам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се чини дека го плаќаат данокот на непромислениот абортус од студентските денови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се чинеше дека птицата не е свесна за нејзината близина и продолжи да трепери пиејќи од чашката на цвеќето и, пред да го брцне клунот во друга чашка, паузира неколку секунди во воздухот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Напротив, би се рекло.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се ми се чини дека ќе ми се налути.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Над мене се извишуваат високи борови и се чини дека го допираат небото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така, се чини дека единственото поле на блиски врски со другите луѓе каде што ние самите можеме да донесеме свесна одлука е пријателството.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зар не се сложуваш со мене? - изгледа Катерина го прашуваше Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но сè ми се чини дека тука бог ќе се измами.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бидејќи цела младост ја учевме само вашата партизанштина, небаре целата историја почнуваше од вас, дури, ете, се создаде одбивност и кај најмладите за вашите заслуги, а и мене ми се чини дека и нам, на вашите деца, не ни дадовте да имаме своја историја и своја личност.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неколку минути му се чинеше дека ќе умре ако не стигне брзо до некој клозет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Да-да-да, и јас обрнав внимание на тоа, - велеше другиот паѓајќи од смеа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се чинеше дека големиот проект само навидум им ја зголемуваше суетата со која си го осмислуваа животот до неговиот крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа така одекнуваше во планината, така што ми се чини дека и сега го слушам тој лелек и одек.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие се доближуваат толку многу што ти се чини дека сакаат да ти застанат на рамото, многу пријателски се расположени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му се чини дека сите го гледаат него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие старици не им се потребни на никакви комитети за помош, никакво социјално не може да ги исхрани, затоа што социјалното не е институција што има пари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И се чини дека до неа, покрај неа нема никого.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мене ми се чине дека и он не ме заборавил, токо нема шо да прави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сѐ повеќе и повеќе му се чинеше дека тој куферчето во сонот го додал откако се разбудил...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па сепак, се чини дека фасцинацијата со средиштето најпогубни последици има во подрачјето на општествената рефлексија - во сферата на идеите што општеството ги произведува за себеси, во точката во која се одвива трескавичниот обид за разбирање на политичките, општествени и културни процеси што доминираат со нашите животи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Она што му се допадна не беше толку неговата убавина, колку изгледот што му се чинеше дека го поседува, како да припаѓа на време сосем различно од сегашното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За да има со што да ме нервира и да ме мачи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Куќата ни е срушена, немаме веќе ништо, не знаеме каде нѐ водат, толку нѐ тепаа и нè бомбардираа што ни се чини дека сите го изгубивме разумот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чини дека од ништо не се плаши, само што понекогаш забележувам дека би сакала да си поигра и со кукли и со јаже со другите глупави девојчиња, ама не признава, за да не ја избркаме од бандата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Литературата ни нуди чудна, мистериозна утеха, понекогаш можеби опасна во своите предвидувања, но спасоносна и ослободувачка...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Чувствуваат дека се загреваат и секој во себе на свој начин го прераскажува и тажновито и болежливо го доживува тоа чудно писмо, зашто низ секој збор гледаат по нешто од својот дом, а најмногу болка ги спржува кога се обидуваат пред очи да го доближат образот на старичката, зашто им се чини дека при секое мигливо затворање на очите -ја гледаат својата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
ЛУКОВ: Ми се чини дека ќе биде тешко, ако не и сосем невозможно.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мириса морето и Солун за првпат му се чини дека има пријатна арома, не онаа мешаница од мириси од чаршијата и пристанишна смрдеа што постојано му ги дразнеше нежните ноздри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Задржаните ги притиснаа пак во еден ќош, а пред нив горе-долу по дворот шеткаше стражар на голем коњ, управувајќи го понекогаш и накај групата, кога му се чинеше дека оваа се проширила на повеќе простор одошто ѝ се полага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овие два аспекта не можат да се раздвојат во својата употреба, но се чини дека е можно за нив да се размислува пооделно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Толку многу ми студи што ми се чини дека ќе се раззрнам од тресење кое дури и коските ми ги соборува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се чини дека нешто расцветува во нејзината чиста душичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ги собираа на куп, а потоа ги товарија на два коња и ги потераа пред себе. .
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Парадоксално, ние никогаш не сме сигурни во тоа, се чини дека задоволството на другиот е помалку неизвесно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се чинеше дека зарзаватите од нејзината градина, чудесно подготвени, се прелеваа во разните чиничиња, светнати од маслиновото масло.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
ПИСАТЕЛОТ: Ми се чини дека јас со никого овде не се познавам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Многу ја засакав и ми се чинеше дека и таа ме сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Арсо малаксано се опушташе на леглото, а му се чинеше дека тоне во задушлива празнина и врз лицето му се дипли сребреникава пајажина која му пречи да дише...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ете, гледаш? – ме охрабри тој. – Самата можеш да забележиш дека секој има свое време и дека тоа не е едно и еднакво за сите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но се му се чинеше дека сето тоа е малку и дека ќе треба нешто да направи. А што? И сам не знаеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колективната амнезија, меѓутоа, се чини дека е само симптом кој упатува на многу посериозни општествени аномалии.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нејзиното однесување е исполнето со неочекувани постапки но и со спокојство кое не личи на река што бавно ве одминува , туку на запрена вода што ви се чини дека вие ја одминувате.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ЛУКОВ: Ми се чини дека така ќе е најдобро. Денес времето не е за дискусии, туку за дејство.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се чинеше дека оваа обична игра со карти, но со многу приврзаници во светот, како да им служеше да си проверат нешто длабоко и значајно во нивните сложени, страдалнички, но достоинствени личности, небаре се во потрага по сјајот на истечените времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го запревме дури и дишењето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ги ставаме ли често некаде затоа што ни се чини дека едноставно таму припаѓаат, како нашите сувенири и сентиментални предмети да се организираат себеси низ нас?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам со каква сигурност смеам да го прифатам овој мој впечатокот но и од оваа прилична раздалеченост од него забележувам дека очите му се шират а челото набира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Борците се проредија... паднаа пет-шест души, но обрачот не можеше да се пробие.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Имено, се чини дека овде таа фасцинација повеќе го 30 okno.mk замрачува отколку што го продлабочува увидот во функционирањето на општествената стварност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А што се однесува до третиот период, ми се чини дека токму го проживуваме, тој се чувствува во текот на нашите шеесети, преку седумдесетите и денес.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мислиш дека, ако подадеш рака, ќе фатиш некоја, но тамам тоа ќе го сториш, таа побегнала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислам дека тука се наоѓа вашиот летен дом за кој ми пишувавте во едно од вашите писма, на брегот на Охридското Езеро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас не би сакала да ве разочарам или да ве растажам, бидејќи се чини дека вие многу го почитувате, но за да бидам искрена, јас морам да ви речам дека читајќи ја книгата Видал и своите, јас уште подобро разбрав зошто вашите книги толку силно ме троgнуваат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И одеднаш тишина. Ѝ се чини дека тишината ѝ ѕвони во ушите и навестува нови удари.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да започнеме сега со повнимателен поглед кон Деридините гледишта.2 okno.mk | Margina #11-12 [1994] 57 1.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас малку го познавам светот на издавачите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Посебно во овој момент ми се чини дека овие прекривки, кои го прекриваат столот околу кој се собира семејството за обедите, за мене добива посебно значење.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми се чини дека не на место верзијата за исчезнувањето што Правдољубивиот ја сугерира меѓу редовите – дека патрицијот едноставно побегнал од Царството, чија пропаст толку видливо се насетуваше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Инаку, во нашето село беше многу весело, имавме две групи свирачи, секоја недела имавме игранка, а кога беше невреме игравме во училиштето и сега ми се чини дека моето тогашно младешко време не би го дала за сегашните млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Лудилото понекогаш е бекство од болката во затапеност, а понекогаш бекство од болката во уште поголема болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Можеби – се согласив со него - но сè ми се чини дека бев кај Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Понекогаш ми се чини дека таа подобро ме сфаќа одошто мајка ми, особено кога станува збор за моите лични проблеми, а најмногу во врска со односите со моите дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)