Понекогаш, толку многу се раскрцува, што се чини секој момент ќе се распадне. И тоа токму кога е на врвот од рингишпилот.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тука, крај нив, се и трите внучиња на баба Петра и дедо Костадин, зркнати во нивните очи и усти и чиниш секој лаф го впиваат во себе.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
МЛАДИЧОТ: (Блед е. Се чини секој момент ќе се струполи на земја. Поревајќи се, се довлечкува до една од фотелјата и седнува во неа.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тивко, полека, кроце чекориме, чиниш секој е внесен во чекорите од долгите ноќни маршеви под дожд и снежни виулици и намети.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Та го познавам далеку оттука секое дрвце и ми се чини секое фатило корен во моето срце.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)