чека (гл.) - и (сврз.)

Чека таа, а трпеливо чека и снаата Верка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Денеска вкочането го чекаме учителот. Ја чекаме и казната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отсутен беше само Васе. Чекавме и молчиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Секогаш нешто бараа, чекаа и... негодуваа. Веле ги слушаше постарите и учеше од нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ќе ве чекам и не морате однапред да се најавите – рече и со зголемена брзина замина за Билишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекал и дочекал - се ближи часот кога тој ќе го каже зборот со четирите полни шаржери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум слушнал ништо од него“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме опомена: „Говори потивко, не сум глув.“ Потоа: „Се кријам, чекам и ловам, ако сакаш да знаеш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исповедал други, ќе се исповеда и себеси, ќе се ослободи од тежина што го јавала триесет и една година, значи од смртта на деведесетпеттодишниот Лозан Перуника, потоа ќе појде утре со пленетиот машингевер кон слава од која огнено ќе прснат легенди и идни спомени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека луѓето од дружината веруваат оти тој ја запалил сламата на која спиел поднапиениот Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ИВАН: Не ми остана ништо друго, освен да го оставам Методи да го чека и вечерниот воз.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Чекаше и чекаше, но од паѓањето во благ сон кој требаше да биде знак дека смрзнувањето започнало, ништо.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сега чекореше понесен по тој ветер, просто како да се прегрнуваше со тој свој долго чекан и незаборавен ни во сонот пријател, одеше таму каде што го поземаше неговото немирно кискање, сѐ дури не стаса до работ од шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бродот чека и ќе чека, зашто во неговото присуство се таи нешто големо и важно, она што го тера да се рие сега во мракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ќе се предадам, шепоти или мисли и чека и другата судбина да го охрабри со нешто од својот живот, настан или име или што и да е, а до неговиот слух, достасува само шумолење на дожд и пак - квичење, потоа тажачка на животно.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Отец Симеон долго го чекаше и можеше да му ги истегне ушите до таван, но тој знаеше што знаеше и кажуваше сѐ што знае - на саката беа наредени в круг цифри од 0 до 1.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Си сакала, мила Ѕвездо - да го чекаш и пречекаш - зашто многу го заљуби - ама љубов била клета - душичето не додржа - душичето ти препукна... како да те прежалиме?... си ни била единствена - да плачеме да тажиме - да се чуе до небото - мило чедо, мила Ѕвездо, сјајна Ѕвездо Разделино, - што ти било наречено - трета вечер написано!...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Петко веќе чекаше и беше готов. Та што имаше, најпосле, да се готви?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При сѐ што нејќеле да ја даваат без Силјана, арно ама откај зетот не чекале и друго чаре не бидувало: или ќе им ја даделе или ќе ја оставеле; на зортот згора, за да не ѝ го расипат касметот, стрексале да им ја дадат и друго ништо.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Егоцентрична река. Упатена накај белото море па она друго и друго сѐ додека не се нурне во овоземниот облик на бескрајот - океанот.  Реката е предолго загледана во својот крај - уточиштето премногу втренчена во преобразбата.  Реката така чека и го дебне мигот на својата смрт - слевањето во другиот.  Од идентитетот ѝ останува само морската струја. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Место каде нештата чекаат, нештата што некогаш имале месо, чекаат и чекаат”, велам, допирајќи му ја раката. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште повеќе се вкопа во земјата и чека и не може да ја истера лошата и злокобна мисла. Се залепи како лишај.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знам дека и ти ме чекаш и се молиш пред иконата на Богородица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш ништо не вели, но тој можеби знае колку да чека и каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војникот не чека и ја развалува вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се учам да чекам и да ми треба повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаеш дека за тебе нема, ама со сите чекаш и собираш догорци од земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекаме и си ја бркаме работата што ни е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така, си чекаме и се печкаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие си ги потпреле рацете в половина, чекаат и се смеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)