чека (гл.) - во (предл.)

На сѐ се чека во ред, па и пред секој киоск за сладолед.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Спокојно може да се прошета, не се чека ред по рестораните, не се чека во ред да се купи белет за кино или театар, некој сувенир или било што во продавниците...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Доцна попладне се враќаше дома и се миеше во дворот истривајќи го уморното мускулесто тело со парчето сапун за перење алишта што Рена грижно го отсекуваше само за него.  Вечерта залудно ја чекаше в постела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И еве го сега над оваа позиција од која му зависи дали ќе го забележи желаниот успех или ќе биде пак изоставен, сега пред самиот праг, како човек што долго чекал во редот пред театарската каса, а билетите се свршуваат токму кога тој му пристапува веќе на шалтерот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа веќе ме чека во спалната!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Луѓето не стануваат она што требале да станат според својата природа, туку она што од нив го прави општеството...благородните чувства...како да се собираат, свенуваат, насилно оттргнати и отсечени за да ни доликуваат во општењето со светот - налик на деца-питачи, осакатени и унакажани од родителите, за да што подобро се вклопат во она што ги чека во животот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе му стави до знаење што го чека во случај да го предаде и се раздели пријателски, дури оставајќи на дизгот во црквата десет лири пари, што ги собра летоска од црквите по селата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Скоро целата муниција беше истрошена и се знаеше дека Бугарите не чекаат во Струмичката Долина за да не спречат да преминеме во Грција.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во нив како во времето на ембаргото (кога со часови се чекаше за леб и млеко) колона луѓе со часови чекаат во смрдливата и зачадена кладилница да си го пополнат своето „свето ливче” и со само 50 денари да лапнат минимум 200 евра.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Момченцето ги пушти да чекаат во тремот, па им скрши од нивниот, веќе исушен тричник и им даде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Каде тргнале мравките на зборовите, што да однесат а што да земат? Каде ги чека во кој трем под сводовите на венценосецот тремата?” *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
О ти, моја душо страдна, О ти, ум мој – пламнат жар, не се нити сенки вијат, нити мајкин страден лик, туку, ах, е прво либе, сон не знае, гори в жал гради кине век да скрие – чека в младост ноќ и ден.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Утредента ме чекаше во гимназијата изненадување.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ете, неколку стихови од Буковски, кого инаку премногу не го сакам, случајно пронајдени на страниците на едно правливо списание, станаа ненаден, но очекуван завршеток на книгата која сега чека во фиоката на издавачот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Те гледаат и упорно чекаат во очите, во треперењето на мускулот и рацете, да видат бледило, пот на челото, треперење на брадата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нашето гласно смеење го привлече вниманието на патниците кои чекаа во редица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека се симнував по скалите слушав како малечката тропа со своите дланкички по вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојченцето и натаму ме чекаше во ходникот; пак тргна кон мене, јас сега тргнав кон другата врата, ја отворив и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не можам да заспијам кога сум сам,“ ми рече кога за првпат го најдов по непроспиена ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Според мене, тоа е затоа што тие читаат додека чекаат во ред, - се искажа тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас секогаш му се восхитував на широкиот поглед и на начитаноста на рускиот човек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше таа една негова добра жена, беше за неа секогаш нешто топло и пријутено, што го чекаше во нивната куќичка на крајот од селото, што ќе продолжеше да го чека сè додека не си дојде тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
До осум, до состанокот со убавата Швеѓанка Гинел Свенсон; таа ќе нѐ чека во бистрото на дебелата Шпањолка, онде, зад црквата Сен Жермен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мажот ѝ, кој е магионичар на забави, ја чека во Барселона и до полноќ мора да завршат три работи, па затоа сака да го извести дека нема да може да му се придружи навреме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но и покрај тоа тој му нареди на чиновникот да почека за да му покаже на пријателот, кој веќе одамна не бил во служба туку си живеел дома в село, колку време чиновниците чекаат во неговото претсобје.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вознемирена, се распраша кај другата болничарка, а оваа, немајќи што да каже, ги крена рамената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се потпре на грб на вратата изненаден што никој не го чека во собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само пропуштените шанси чекаат во заседа втори. Другите се борат за првата.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Дури ни кажаа и кога ќе тргнеме и кога ќе бидеме во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас седнав да им напишам писмо на моите да ме чекаат во Скопје, да се видиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нешто стравотно, што чекаше во иднината да се случи, беше на некој начин прескокнато и не се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Ема ѝ велеше “Ти можеш својот пат да си го продолжиш овде, ги запозна нашите луѓе, тие те сакаат, гледам дека и ти прифати некои од нив, и сега на тебе е да решиш; да, јас ќе те разберам доколку сакаш да се вратиш дома, но враќањето дома велиш дека е ризично, затоа остани овде, се друго е непотребна и неизвесна авантура,” Илона ги сфаќаше добрите намери на полицајката, но го спомнуваше Јиржи, својот пријател Јирачек, кој сигурно ја чека во Равена (тајниот јазол на чешката врска, како што често велеше Илона), така се договориле последната ноќ помината заедно во мотелот “Мерси” на излезот од Хасково.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авни ѝ кажа на Азра дека жените (ноќта тој требаше да помогне во нивното регрутирање за испраќање во странство и за давање услуги според договорот со Друштвото “Осамени срца”) веќе ги пренесол со комбето уште пред да падне мракот и дека тие чекаат во ресторанот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние - беше нешто премногу конкретно и нешто сосема нестварно, истовремено, организам кој нѐ препознаваше и во кој се препознававме, оти тоа, всушност, бевме ние, судбина наша и на многу други кои секојдневно се заплеткуваа во пајажината што ни стана порок и заради која како инсекти се заробувавме самите себе станувајќи му плен на црното страшило кое упорно чекаше во дувлото да нѐ зграпчи со своите канџи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јас сум задоена со таа работа,” ѝ велеше тогаш Илона на својата пријателка, по навика пеглајќи си ги рабовите на сукњата над коленото со десната дланка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И би ден пролетен - ама снеубавен, дождовен. И би час... час... миг... Мигот што мајка го чекала во бесконечните деноноќија.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да започнеме со општото: Што нѐ чека во - како што сами ги нарекувате - “roaring 1990s”?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Те чекав во фризерскиот салон.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Живеат градови со ѕидини од копнеж, суви лисја во мислите на стари жени, зими на слободата, феникси крај каминот, луѓе што чекаат во ред да ги отворат кориците и да стават потпис во Книгата на смртта.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
„Говорам вистина. Нѐ чека во другата улица.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Две девојки те чекаат во моите одаи.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Си каниле некоја куќа сватови кај Божина и чекаат во неделата да им дојдат сватовите со зетот за да ја земат Босилка.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откритието ми наликуваше на оние ситни зраци што наеднаш се јавуваат покрај нас во собата користејќи некоја мала цепутка на завесата или на ролетните и тоа со единствена цел да нѐ упатат кон загубената ситница по која со часови трагаме; а замислете си само со колку слободно време располагав секое утро, во миговите на најголемата бистрина на умот, додека чекав во бурекџилницата (топлите симиди мораше да се чекаат ако навистина ги посакувавте топли) а Катерина, реков веќе, потскокнуваше од задоволство кога ќе утврдеше дека се онакви какви што ги посакуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина се трудам да го прикажам како вистинито она тврдење дека животот ги казнува брзите кучки слепи да раѓаат. (Но како да ги ускладам овие потврдени искуства со досегашните мои сознанија дека животот постојано ме испреварува а јас никако да го престигнам?) Роза ме чекаше во најзатскриеното ќуше на кафеаната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Чекам во студената тишина. Ќе дојде денот кога веќе нема да чекам. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Икар сигурно знаел што го чека во височините уште пред да си ги врзе крилјата, но штом се вивнал во небото, височините му станале желба, во него се родил духот на севозможното.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се собравме, ама не се построивме. Чекавме во толпа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Хортанса ме чекаше во ходничето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од нив си правеше големи тампони, течеше на подот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ах! рипна... Еве си најпосле!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мислев дека на среќата ѝ нема крај и замислував колку почесни докторски титули го чекаат во иднина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Лица загрижени, со нетрпение чекаат во длабока размисла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во малендавите пламенца на свеќите потулено и со стравопочитување да ги искажуваат и редат молитвите за исцелување, добрина и бериќет и да чекаат во надеж дека Горниот ќе ги услиши и ќе им ги олесни маките, болките и болестите; да кажат сполај Господе, ако се роди бериќет, ако се врати здравје, ако дојде принова, ако извор протече, ако дожд заврне... да искажат молежливо клетва, ако...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не е доволно што будат сеќавања, враќаат дома, зближуваат, смируваат, ја тераат душата да се радува ем тагува, срцето да заквичи ко осамена ластовичка и телото да чувствува дека некој чека во долгите зимски студени ноќи, дека некој е блиску на дофат, а толку далеку...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да знаеш дека Изабел многу ќе се израдува поради оваа наша повторна средба и да бидеш сигурна дека ќе те чека во нашиот дом со чаша коњак стар стотина години, а со него таа послужува само специални гости и во специјални прилики.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Изабел ме чекаше во одделот каде што се подигаше багажот на излезот од аеродромот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Петре Питропот нè чекаше во долната одаја, онаа „готварницата’’ што ја викаа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога, додека чекаше во долгиот ред пред пасошката контрола на аеродромот во Торонто, ги виде оние очепарачки транспаренти на кои со црвени букви пишуваше „Nous parlons francais“ и „We speak English“, му подолесна: Овие сигурно разбираат и германски што го научи во Австрија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо плати 300 долари, си ја стави потврдата во џеб и почна да посетува вечерни часови по англиски јазик додека Марко, секоја вечер, го чекаше во „Driver`s outlet“ каде што за шоферите на мајтап стана „Студентот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Малку ме плашеше топлото лето што ме чекаше во Скопје, најмногу поради тоа што во станот во кој живеевме немаше клима-уред.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во моето детство беше еден часот по полноќ и мене никој не ми велеше да си легнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е лоша мајка ми – му велам на Игбал, кој ме чека во дворот на куќата, подготвен да полетаме и да ме врати назад во моето детство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)