Ние по цел ден седевме на палубата и гледавме во водената пустелија околу нас, темна како нашата душа; гледавме и молчевме; не мислевме ни на жена ни на разоноди во бродот: размислувавме само кај сме и кај одиме, и господ да ни го чува здравјето да не ги нараниме овие риби што скокаа околу бродот чекајќи мртовци.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)