ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Популарната култура го обновува Еросот кој високата култура го беше потиснала, и така процесите поврзани со принципот на задоволство сепак не се само умртвувачки текови, бидејќи „барањата на Еросот се тие коишто како нагонски потреби го спречуваат опаѓањето на нивото и воведуваат нови напнатости“.7 Она што следи е краток преглед на неколку дела на британски уметници кои го свртеа вниманието врз себе последниве години, и осврт на референците што ја откриваат нивната поп-културна „втемеленост“ и којашто всушност овие трудови ги прави привлечни.

Исто така, таа е парадоксална со оглед на медиската изложеност на глобалната поп- култура која, иако воспоставена поради својата „употребна вредност“ или, повеќе, „прометна вредност“, сепак функционира како дисплаѕ-роба со која сме маѓепсани и кога која било можност за поседување ни е вон дофат.

Тие, значи, функционираат во популарниот код, но претставуваат и негова субверзија низ наметнување на или јасно критичен или вознемирувачки двосмислен став, како што низ популарниот „принцип на задоволство“ ѕирка и она „зад“.

Односот меѓу отворот на непријатност во кружницата на задоволството и „крастата“ што се создава како последица на таквата изложеност, процес е во кој уметноста на деведесеттите често оперира.

Внатре таквиот систем, којшто секако е систем на институцио­нална контрола, сепак се одвива комуникација, и уште повеќе, таа може и да функционира во нејзините рамки, а да не ја загуби својата препознатливост и традиционалната „бунтовност“.

Постои, исто така, и едно карактеристично британско инсистирање на „огледување на светот“ во уметноста, една значајна ориентација кон реализам, кон повикување на принципот на реалност коешто и кај Фројд игра значајна улога при ослободувањето на потиснатото кое функционира во спротивност со принципот на задоволство. 4 Види С.Фројд, Ја и оно, Нови Сад 1994, стр. 97.

Тука би било умесно да се даде и една критика кон законодавецот, за носењето трговски закони кои им даваат можност на основачите на вакви друштва да водат селективна политика кон одредени сестрински фирми , а кои функционираат во рамките на иста дејност; а, згора на сè, е и можноста што им се дава да применуваат различни аршини за вработените во склоп на „групациите“ и да ја избегнуваат мож- носта за прераспределување во матичната компанија-основач, откако одредено поврзано друштво5 (а не „подружница“!),6 кое е основано од неа, ќе биде затворено.

Костадиновска работеше на позицијата градежен техничар. Претпријатието во кое таа беше во редовен работен однос функционира во градежниот сектор и се занимава со извршување на градежно-занаетчиски работи.

И конечно, во казнивите дела против правниот сообраќај постои и делото „Фалсификување исправа“ според кое тој што ќе направи лажна исправа или ќе преправи вистинска исправа со намера таквата исправа да се употреби како вистинска или тој што лажната или преправената исправа ќе ја употреби како вистинска, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години. Обидот е казнив (чл. 378, ст.1-2 од КЗ). 271

Со истата казна ќе се казни и тој што ќе отстрани или уништи докази што се од значење за постапката пред суд или управната постапка (чл. 366-а, КЗ).

Од случајот на работникот Лозановски може да согледаме како една стриктно централизирана политика во одредена компанија, која се јавува како основач на помало друштво,4 а за кое не покажува некој сериозен долгорочен интерес, може да делува на штета по работните места на голем број работници – кои совесно и најодговорно си ја извршуваат работата.

Прашањата дали нешто е уметност или не би требало да функционираат во сосема друг дедуктивен систем: на пример, според сугестивноста на делото, неговата идејност и апликативност, според неговата заводливост и искуственост итн.

Така секој составен дел на работата е потполно искористен, па линеарноста експлодира и се ослободува за да може динамично да функционира во создавањето на повеќедимензионалноста внатре во самиот елемент, што ја одржува несфатливата бесконечност.

И сакав да укажам колку една анализа на машките геј-културни практики може да создаде ненормализирачки, непсихолошки и непсихоаналитички приказ на машкиот геј-субјективитет.

Наместо да бегаме од злодухот на машката геј-родова девијантност, наместо да се срамиме од неа, наместо да ја дочекуваме со тврдоглава и тапа тишина или со одрекување, наместо да ја протеруваме во новоизградениот плакар на хомосексуалноста, треба да продолжиме – во духот на беспредрасудно и беспанично испитување – да го испитуваме значењето на машката геј-женственост, без страв дека секое нејзино разгледување нужно ќе нѐ врати на хомофобичните клишеа за нашата психопатологија.

Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.

Сега е време истражувањево да го прошириме (веќе нема да ги ставам напорнине наводници на зборот женственост, но под женственост, бидејќи поимот се однесува на геј-мажи, и понатаму ќе ги подразбирам не својствата и одликите на жените, туку нестандардното обликување на родот и на сексуалноста што ѝ е особено на машката геј-култура).

Според моето читање, феминистичкиот субјект на познанието е “екс­центричен” како што докажува де Лауретис: тој е еден интензивен, повеќекратен субјект кој функционира во мрежа на заемни врски.

Разгледувајќи ја хетерогената маса на печатен материјал што лежеше околу мојот кревет - со наслови од Феминизам и Фуко до Правење на атомска бомба - бев принудена да признам дека дури поимот еден по еден интерес веќе не функционира во мојата очигледно заплеткана, постмодерна психа.

Предложените генерализации се условни, но функционираат во рамките на овој текст. 12.DZORZ BARKLI ‘Tri dijaloga izmedu Hilasa i Filonusa’, BIGZ, BEOGRAD, 1986; str 78. 13. DZORZ BARKLI ‘Rasprava o principima ljudskog saznanja’, BIGZ, Beograd, 1977; toчka 89, str.97. 14.

Тој целосно беше внесен во својата дејност, иако сензорните рефлектори и камерите извонредно функционираа во надгледувањето на објектот, како што тоа го правеа на свој начин и луѓето од обезбедувањето на трите стражарски места.

Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.

Демократијата фино функционира во прединдустриското, орално општество во кое мажите пешачат или јаваат на коњ до центарот на селото каде што разговараат за проблемите.

Индустриските општества создаваат фабрички систем на политика водена од менаџери.

Преку складирање на човековиот вредносен систем како структура од податоци он лине и негово придвижување со помош на саканите програми, човековиот невронски апарат може да функционира во “силикон” во основа како што и функционира во мозочните бранови, но побрзо, попредвидливо понепостојано, и по желба, бесмртно.

Интелигентните пост-хуманисти не само што ќе се складираат себеси електронски, туку тоа ќе го направат и во форма на “компјутерски вирус”, способен за препречување на компјутерските мрежи и на авторепликацијата како заштита од случајни или малициозни бришења. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 49