фати (гл.) - глава (имн.)

Со двете раце тој ѝ ја фати главата и многу нежно три пати ѝ ја допре главата до прагот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со прстите ги притисна издадените очни јаболка и слепоочниците кои му ја затегнаа тенката кожа на лицето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Што имам да им кажам?“ тој го остави перото и со двете раце си ја фати главата, која одеднаш му стежна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој се наведна, со двете раце ѝ ја фати главата на Билјана и нежно, од длабината на срцето, ја бакна в чело.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Му ја фатив главата и ја пренесов до своето лице.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Старецот замолча. Му ја фати главата на својот внук, го бакна, цврсто го стегна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тетка Ана се препали. - Саше, Саше, што се случило, каде беше, што ти е, смири се, Саше, престани! – викаше, го молеше, го потресуваше за рамена, го прегрнуваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седна на скаличките пред вратата што директно води од дворот во дневната соба и си ја фати главата со раце, мислев и косата од очај ќе почне да си ја кубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја фатил главата меѓу дланките и само трза со чешлето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо диво крикна од болка и со сета сила фати главата да ми ја удира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој се наведна, со двете раце ѝ ја фати главата на Билјана и нежно, од длабината на срцето, ја бакна в чело.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)