Првата британска воена мисија била упатена на територијата на Македонија на 2 септември 1943 година, како дел од британската мисија “Typical“ која требало да достави мисии при ВШ на НОВ и ПО на Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Овде-онде се среќаваа патници, а јас се упатив на перонот од каде што требаше веднаш по полноќ да тргне директниот воз за Југославија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Портирот ме запиша во книгата и се упатив на галеријата, од каде се укажа многу чудна глетка.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Само една книга поставена на погрешно место можеше да вознемири, да упати на погрешен правец, да го оневозможи системот и циркулацијата на идеите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тешко можеа да се објаснат тие два момента еден со друг, но никако не можев да ги изделам во мигот кога тие ме упатија на Крумета Волнаровски.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Задоволен од пантомимската претстава во изведба на страчката и мачката, авторот си го плати кафето и се упати на адресата на покојниот Едо Бранов.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Меѓутоа во татарскиот јазик немало навредлив збор што можел да им се упати на коњите, непослушноста кај нив и кај децата биле само чекор кон зрелоста.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Трифун внимателно ја допре за раката Чана, надевајќи се дека таа ќе го упати на вистинското место.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Катерина кон пладне ме извести дека не треба да ја чекам. Ќе се вратела дури вечерта.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Но ќе ве упатам на искуството на билките во оваа смисла и ќе напоменам дека и тие веројатно на сличен начин постапуваат не само при ‘ртењето и при расцутувањето или во добата на плодовите, туку , за жал, и во појавата на неминовноста што ја означуваат нивните жолти украси на смртта.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Еден ден, на Свети Никола, имавме игранка, гледам среде селото дојде една чеза, а од неа се симнаа мојот школски другар од Марена и двајца полицајци бугарски, се симнаа и право се упатија на орото.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Тие зборови монахот му ги упатил на некого од ѓаконите што го оспорувал значењето на запишаното.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Се случуваше, братот, педијатар, најчесто доаѓајќи за да си ја види својата мајка, да прегледа или да упати на натамошно лекување и неколку маалски деца од најсиромашните семејства кои се наоѓаа на списокот на добрината на Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)