Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Но ова попладне му ги уништи сите негови изградени значења и вредности и фрли покрив од сивило над сѐ.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Но не ги уништија сите кози, ниту ги имаа сите под евиденција.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се уништија сите свињи, но болеста не се сопираше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)